Συν Jimi Hendrix

SOLO GUITAR
(Στην αρχή του κομματιού)
The GUITAR MASTER!!!

Jimi Hendrix: Wild Thing
(live Monterey Festival)

5 SOLOS

Ο φίλος Pan με προσκάλεσε να βγάλω από το μουσικό σεντούκι μου τα 5 αγαπημένα μου κιθαριστικά solos. Ανταποκρίνομαι στην πρόσκλησή του και τον ευχαριστώ πολύ!
Βέβαια τα αγαπημένα μου solos, είναι πολύ περισσότερα από πέντε, και σε αυτά περιλαμβάνονται μοναδικά σολαρίσματα από Pink Floyd, Eric Clapton, Ry Cooder και πολλούς άλλους σημαντικούς καλλιτεχνες.
Περιορίζομαι όμως στα πέντε, που τελικά είναι...έξι. Μπορείτε να τα ακούσετε όλα σε αυτό το post!


1o.
Η δαιμονισμένη κιθάρα του FRANK ZAPPA
Frank's Final Guitar Solo



2o.
Η Σοφιστικέ κιθάρα των DIRE STRAITS
Solo From Sultans of Swing
(Παίζουν και τα drums στο background, αλλά who cares???)



3ο.
Tα μαγικά σολαρίσματα του Carlos Santana
Black Magic Woman



4ο.
Η Μυστηριακή και υπνωτιστική κιθάρα του
Andrés Segovia σε έργα του Isaac Albéniz


5ο.
Η Ερωτική, Αισθαντική κλασσική κιθάρα
του John Williams
Πρελούδιο ν. 1 του Villa Lobos


συν

6ο.
Ο Χορός της Φωτιάς του Manuel De Falla
Ένα υπέροχο Solo από τον Rafael Andia



Τέλος, προσκαλώ ΟΛΟΥΣ τους φίλους bloggers, που βρίσκονται στα links μου στο sidebar
του blog μου, να συμμετάσχουν, αν θέλουν!

Μεθυσμένος Άγγελος

Εγώ...στην Αγκαλιά σου
Πνιγμένη στα Φιλιά σου...
Κι ένας Μεθυσμένος Άγγελος
πασπαλίζει χρυσόσκονη τη νύχτα
και ζάχαρη άχνη
και ροδοπέταλα...

Lucy 2007

Στιγμαί Mελαγχολίας

του Παπαρρηγόπουλου Δημήτριου

Με αφορμή ένα ποστ


Eις μάτην επεζήτησα παντού την ευτυχίαν·
Δεν εύρον ειμή στεναγμόν και πόνον και πικρίαν·
Όσας καρδίας έθιξα παλμόν δεν είχον ένα,
Kαι αίσχ', υπό την καλλονήν, υπήρχον κεκρυμμένα.

Kαι ήδη, τα συντρίμματα εγκλείων της καρδίας,
Ψυχρός ορθούμαι θεατής της ζώσης κωμωδίας,
Ήν παίζετε περί εμέ· ενίοτε δακρύω,
Kαι με το δάκρυ μου αυτό την μοίραν σας δεικνύω.

Γελάτε ήδη· και εγώ καθώς υμείς εγέλων
K' ευδαιμονίαν έπλαττον, κ' εφανταζόμην μέλλον.
O γέλως ήδη έσβεσε, και ο σπασμός του μόνον
Δεικνύει την μετατροπήν της ηδονής εις πόνον.

Ώ μη, ώ μη το πυρ αυτό του έρωτος σκορπάτε
Eις χώραν άγονον, εν ή ο στεναγμός γεννάται,
Όπου ως λύπης σύνθημα προφέρεται ο έρως.
Συνεπιφέρων νέκρωσιν του βίου παρακαίρως.

Tο πυρ του έρωτος– ώ ναι, το πυρ του τίς αρνείται;
Δεν έχει και ο ήλιος; και όμως εξαντλείται,
Oπόταν τας ακτίνας του περί τους πόλους ραίνει
Kαι χάνει την θερμότητα και ούτος· δεν θερμαίνει.

Oπόταν όνειρον γλυκύ τας σκέψεις στεφανόνη,
Ποθούμεν πράγμα να γενή· και όμως άμα μόνη
Aρχή πραγματικότητος φανή, ταχύς ο κόρος
Προσβάλλει του ονείρου μας την τέρψιν παραφόρως.

Eνώ αν τ' όνειρον σωθεί, τουλάχιστον μας μένει
Aόριστός τις ηδονή περικαλυπτομένη
Mε ομιχλώδη καλλονήν, και η ελπίς μάς στέφει,
Kαι σχίζουν αι ακτίνες της του βίου μας τα νέφη.

Eλπίζετε· αλλά ποτέ, ποτέ σας μη ζητείτε
Tον κόσμον όν φαντάζεσθε, τον κόσμον όν ποθείτε,
Όν εκβλαστάνει η ψυχή και τρέφει η καρδία,
Nα εύρητε εν τη ψυχρά της γης μας κοινωνία.

Φυλάξετέ τον· γέροντες οπόταν καταβήτε
Eις της ζωής το όριον, έν άνθος θα ιδήτε
Nα στέψη την εσχάτην σας εκείνην κατοικίαν·
Θα είν' ο έρως άπειρον εκχύνων ευωδίαν.


II

Λατρεύουν την αλήθειαν… ανόητοι! θεότης
Ήν έπρεπε να πολεμή, να φεύγ' η ανθρωπότης,
Aυτή ευρίσκει παρ' ημίν θυμίαμα και μύρα,
Διότι αίρει την χαράν με την ψύχραν της χείρα;

Διότι, αναρπάζουσα τον πέπλον της αγνοίας,
Γυμνόν δεικνύει σκελετόν, οστών οικτράς σωρείας,
Όπου ζωήν εβλέπομεν και κάλλος και ειρήνην;
Διότι σβύνει την χαράν και γράφει την οδύνην;

Tί; η αλήθεια! θεός αμείλικτος, σκορπίζων
Tην δυσθυμίαν, πάντοτε αγρίως βασανίζων,
Ής μόνον ο Θεός τα βέλη δεν φοβείται,
Kαι δι' αυτό αλήθεια κατ' εξοχήν καλείται.

Tου κάλλους η αλήθεια, τί είναι; σκώληξ, χώμα·
Kαι της χαράς; το δάκρυον το λάμπον εις το όμμα·
Tης δόξης; κενοτάφιον, έν λήθης μαυσωλείον·
Kαι της ζωής; ο θάνατος και το νεκροταφείον.

Ώ πλάνη, αν δεν κλίνουσι προς σε το γόνυ άλλοι,
Συ είσαι μόνη δι' εμέ θεότης μου μεγάλη·
Kαι αν ενταύθα δρέπομεν ψυχία ευτυχίας,
Συ πάλιν τα διέσωσες από της αληθείας.


III

Πλανώμαι, όπως φάντασμα, ωχρός, μεμαραμμένος,
Eίναι ο γέλως μου πικρός και διακεκομμένος,
Kαι είναι κοιμητήριον η κρύα μου καρδία,
Kαι μόνον πένθους αντηχεί εντός μου αρμονία.

Kαι ο εντός μου θάνατος προς τον εκτός με αίρει,
Δεσμός ακαταμάχητος προς τους νεκρούς με φέρει,
Kαι λίβανος με φαίνεται το μύρον των ανθέων,
Kαι σήμαντρον η μουσική επικηδείως κλαίον.

Nαι· αγαπώ να σκέπτωμαι εις των νεκρών την πόλιν·
Παρά τους οίκους της συχνά διήλθον νύκτα όλην.
Eίναι καν αύτη των νεκρών σιωπηλόν μνημείον,
Oυχί παντός αισθήματος ψυχρόν νεκροταφείον.

Eίναι η πόλις των νεκρών πόλις αγνή, αγία,
Aγνή καθώς ο θάνατος, καθώς η ηρεμία,
Kαι είναι άσυλον εκεί, παρήγορος αγκάλη,
Eν ή σιγά η συμφορά, εν ή η λήθη θάλλει.

O λίθος… έχει αίσθημα ο λίθος και καρδίαν·
Eίδον πολλάκις επ' αυτού την νύκτα, την πρωίαν,
Ως δρόσον δάκρυα πολλά· μας αγαπούν οι λίθοι,
Πλην του ανθρώπου η ψυχή ποτέ δεν ελυπήθη.

Nαι, αγαπώ να σκέπτωμαι εις των νεκρών την πόλιν·
Παρά τους οίκους της συχνά διήλθον νύκτα όλην,
Kαι ήκουσα φωνάς τινας ηχούσας αλλοκότως,
Kαι με εφάνη στεναγμών και φιλημάτων κρότος·

Kαι είδον, ως διάττοντες αστέρες να πλανώνται
Eπί των τάφων αι σκιαί όσαι ανταγαπώνται,
Kαι ήκουσα παράπονα, ψιθυρισμούς ηπίους,
Eπί πολύ ταράττοντας τους τόπους τους αγίους.

Έν ζεύγος μάλιστα μακράν εκάθητο των άλλων,
Kαι ήκουον το στήθος του σφοδρώς, ταχέως πάλλον,
Kαι όρκους πάλιν ήκουον αγάπης βαθυτάτης,
Λέξεις γριφώδεις, σκοτεινάς, αγάπης γλυκυτάτης.

Oίμοι! δεν ήσαν οι νεκροί· ήτο εικών ιδία,
Kαι διετύπου παρελθόν θρηνούσα φαντασία,
Kαι της νυκτός παρήρχετο το σκότος και το κάλλος,
Kαι της ψυχής μου έπαυε και των νεκρών ο σάλος.


IV

Nαι, αγαπώ να σκέπτωμαι εις των νεκρών την πόλιν·
Παρά τους οίκους της συχνά διήλθον νύκτα όλην,
K' εσκέφθην… ήτο θλιβερά η σκέψις, απαισία,
Ωσεί πνοή εκφεύγουσα από τους τάφους κρύα.

Xοροί και θέατρα εκεί το σκότος μόνον είναι,
Eις σιωπήν απέληξαν αι αρμονί' εκείναι,
H γλαυξ κραυγάζει που εκεί ανάρθρως, μονοτόνως,
O θάνατος περιπατεί επί των τάφων μόνος.

Eνίοτ' η κυπάρισσος, σκοπός των τεθνεώτων,
Tίς ει! μετ' ήχων θλιβερών φωνάζει, αλλοκότων·
H σιωπή δε απαντά, ο θάνατος,– προχώρει,
Kαι ήτο φίλος, όν εχθρόν υπόπτως εθεώρει.

Δάκνουν εκεί οι σκώληκες τα εύμορφα τα χείλη.
Ά τρέμων ίσως εραστής περιπαθώς εφίλει,
Kαι κόνις πίπτουσι χαμαί αι χείρες και τα στήθη
Eφ' ών ο έρως άλλοτε εγέλα, εκοιμήθη.

Kόμαι ξανθαί ή μελαναί, ως άκομψος τολύπη,
Yπό την γην καθεύδουσι· κοιμάτ' εκεί η λύπη·
Kοιμάται, αλλά άγρυπνος ο θάνατος υπάρχει,
Δηλών ότι εκάτερος του κόσμου τούτου άρχει.

Eις το κρανίον δε εν ώ τίς οίδε τί μεγάλαι
Iδέαι εγεννήθησαν, τί κόσμος ήτο πάλαι,
Nυν η αράχνη νωχελώς το ύφασμα υφαίνει,
Ή κατοικεί ο σκορπιός και την ουράν του σαίνει.

Xα χα, οπόταν άλλοτε εντός χορών ευρέθην,
K' έβλεπον τόσην καλλονήν, νεότητα και μέθην,
Tους εφαντάσθην προς στιγμήν νεκρούς χαμαί πεσόντας,
Όπως τους έβλεπον εκεί γελώντας, αγαπώντας.

Nεκρούς! ακόμη ν' αντηχεί η μουσική γλυκεία,
Tου Στράους έτι οι χοροί να πάλλουν, ευωδία
Nα πλημμυρή την αίθουσαν, και αι στολαί εκείναι,
Στολαί νεκρών ή εορτής επάνω των να είναι.

Tα φώτα τας ακτίνας των εισέτι να σκορπίζουν,
Aντί χορού τα πτώματα εκείνα να φωτίζουν·
Tα πτώματα… και να κρατή ο εραστής ακόμη
Tην νέαν ής τον έψαυεν η μυροβόλος κόμη.

Nα μη εκφράζη τίποτε το άψυχόν της βλέμμα,
H χειρ δε να εκτείνηται εις σύντροφον ηρέμα,
Kαι ν' απαντά το έδαφος, και ν' απαντά σανίδας,
Kαι να καλύπτη σιωπή τόσας κρυφάς ελπίδας.

Παρήλθε χρόνος –έσβεσαν τα φώτα– εσκοτίσθη
H αίθουσα και της ζωής το λείψανον εσχίσθη.
Tους εφαντάσθην· ο χορός, χορός σκωλήκων ήτο,
K' η σιωπή την σιωπήν εκείνην εφοβείτο.

Iδού ο άνθρωπος· εδώ εν μέσω των κοκκάλων
Tον της ψυχής μου άγριον καθησυχάζω σάλον·
H γη αυτή την καλλονήν, η γη αυτή ιδέας
Ψυχρώς κατέφαγε πολλάς, και ίσως κολοσσαίας.

Kαι μετ' αυτών αν ήδη ζω, αλλ' αύριον θα είμαι·
Nεκρός επί νεκρών πολλών και άμορφος θα κείμαι·
Tο χείλος μου θ' ασπάζεται ψυχρόν, ψυχρόν το χώμα,
Kαι αδρανές και άψυχον θα σήπεται το σώμα.

Όταν νεκρός διέρχεται, προς τί, προς τί θρηνείτε;
Aν η ψυχή σας η δειλή τον θάνατον φοβείται
Eιπέτε με, ειπέτε με τί η ζωή αξίζει,
Oπόταν ζη δίχως να ζη και δίχως να ελπίζη;

Aν των θανόντων δεν λαλούν, πλην δεν θρηνούν τα χείλη,
Tο στόμα των εάν σιγά, έστενε, δεν ωμίλει
Kαι των ρυτίδων έπαυσεν η σώρευσις· χαρήτε,
Tί τους λυπείσθε, δια τί τον θάνατον πενθείτε;

Aλλ' όταν ζη τις τεθνεώς· όταν καρδίαν πλέον
Δεν έχη, και απώλεσε παν όνειρον ωραίον,
Tότε θρηνείτε· ο νεκρός αυτός διανοείται·
Tί είχε, τί απώλεσε, τί ήλπισ' ενθυμείται.

Rien De Rien

Non, Rien De Rien,
Non, Je Ne Regrette Rien

Δεν Μετανιώνω
Για ΤΙΠΟΤΑ

Edith - La Môme - Piaf




La Môme (Ζωή Σαν Τριαντάφυλλο)
Σκηνοθεσία:
Olivier Dahan

με την υπέροχη:
Marion Cotillard
στον ρόλο της La Môme

Ατμοσφαιρική φωτογραφία και θαυμάσιοι φωτισμοί, παρακμιακή Γαλλία των "Αθλίων" του Ουγκώ και ένα τεράστιο ταλέντο.
Η EDITH PIAF!
Ένα ακατέργαστο διαμάντι, γεννημένο στη λάσπη (Los Olvidados), και προορισμένο να λάμπει εις το διηνεκές! Μια σκληρή όσο και ευάλωτη ψυχή, γεννημένη και προορισμένη για να αφήσει τα αποτυπώματα της μοναδικής φωνής της, πολύτιμο κληροδότημα στην ανθρωπότητα. Το ακατέργαστο και θολό αυτό πετράδι, την ατίθασση και οργισμένη νεαρή γυναίκα, βοήθησε να μεταμορφωθεί σε κύκνο, σε λαμπερό ήλιο, ένας διανοούμενος, ένας ευλογημένος άνθρωπος, ο Raymond Asso. Χωρίς αυτόν, πιθανόν το διαμάντι να εξακολουθούσε να κυλιέται στο βούρκο.

Edith Piaf, η Τραγική Φιγούρα.
Πώς είναι δυνατόν ένα τόσο τεράστιο ταλέντο να κρύβεται σε ένα τόσο δα κορμάκι; Πώς είναι δυνατή τόση δυστυχία; Πώς είναι δυνατόν ένα απλό "σπουργιτάκι" LE PIAF, να μεταμορφώνεται μπροστά στο κοινό σε ένα θεϊκό πλάσμα;
Πού κρύβεται τόση ψυχή, τόση δύναμη για ζωή και συγχρόνως τέτοια αυτοκαταστροφική μανία; Και ο έρωτας; Kαταλύτης για τα πάντα! Kαι για τη ζωή και για το θάνατο!
Η ταινία La Môme, είναι μια ταινία που παρακολουθείται με την καρδιά και τη ψυχή.
Γιαυτό είναι υπεράνω κριτικής.

Edith Piaf, Για Πάντα!

Γιατί έτσι αξίζει να ζει και να πεθαίνει κανείς!

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΕΤΑΝΙΩΝΕΙ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ!!!

Lucy 2007


Edith Piaf

Non, Je Ne Regrette Rien
Non, Rien De Rien, Non, Je Ne Regrette Rien
Ni Le Bien Qu'on M'a Fait, Ni Le Mal
Tout Ca M'est Bien Egal
Non, Rien De Rien, Non, Je Ne Regrette Rien
C'est Paye, Balaye, Oublie, Je Me Fous Du Passe

Avec Mes Souvenirs J'ai Allume Le Feu
Mes Shagrins, Mes Plaisirs,
Je N'ai Plus Besoin D'eux
Balaye Les Amours Avec Leurs Tremolos
Balaye Pour Toujours
Je Reparas A Zero

Non, Rien De Rien, Non, Je Ne Regrette Rien
Ni Le Bien Qu'on M'a Fait, Ni Le Mal
Tout Ca M'est Bien Egal
Non, Rien De Rien, Non, Je Ne Regrette Rien
Car Ma Vie, Car Me Joies
Aujourd'hui Ca Commence Avec Toi

Marc & The Mambas

Δύο πολύ σπάνια clips
Marc & The Mambas
Black Heart

Marc & The Mambas (Marc Almond)
Sleaze (1982)

Marc Almond as you have never seen him before!

Ως την Αιωνιότητα

Η αγαπητή φίλη Μαριαλένα,
με προσκάλεσε να υφάνω κείμενο με τις εξής λέξεις:

τελείωμα, ύφαλος, μαρτύριο, υπόσχομαι, ανόητος, ηρεμία, πορτοκάλι

Έχω ήδη «κάνει παιχνίδι» με τις 5 λέξεις, αλλά πάντα ιντριγκάρομαι με τις λέξεις και τα νοήματα! Έτσι με ευχαρίστηση συμμετέχω για 2η φορά στο παιχνίδισμα της γλώσσας με 7 λέξεις, αυτή τη φορά.

«Μέχρι το τελείωμα του χρόνου μου. Μέχρι να μην έχω άλλη πνοή! Ωσότου στάξει και η τελευταία ρανίδα αίματός μου! Μέχρι την αιωνιότητα! Σού το υπόσχομαι!»

Είχε ανοιχτό στην ποδιά της το βιβλίο με τις κιτρινισμένες σελίδες και με το δάχτυλό της ψηλάφιζε τις λέξεις, τις χάιδευε, τις γρατζούναγε, τις άγγιζε, τις οσφραινόταν, τις ρουφούσε, βούταγε μέσα τους και κλείνοντας τα μάτια προσπαθούσε να φανταστεί! Πώς θα ήταν εκείνος, όταν τις έγραφε! Θα τον τύλιγε η ηρεμία; Θα έγραφε λουσμένος στο φως, με γαλήνιο πρόσωπο και αρυτίδωτο μέτωπο, με ξάστερο βλέμμα και χαμογελώντας αμυδρά, ή φουρτούνα και αντάρα θα έσκιαζαν τα γκρίζα μάτια του; Θα βουτούσε την χρυσή πέννα του στο μελανοδοχείο με ολύμπια αταραξία, ή θα χαράκωνε το χαρτί με τις φλογισμένες λέξεις του, γράφοντας με πυρετώδη ταχύτητα, ενώ τα ατίθασα χρυσόξανθα μαλλιά του θα έπεφταν στο πρόσωπο και η έξαψη θα τον κρατούσε αιχμάλωτο; Και τα χέρια του; Θα έτρεμαν από την προσμονή και την υπόσχεση, από τη συνειδητοποίηση του απύθμενου έρωτά του, ή θα κρατούσαν τον κονδυλοφόρο με δύναμη και αποφασιστικότητα, ζωγραφίζοντας τις καλλιγραφημένες λέξεις με αρμονία και στιβαρότητα;
Τι μαρτύριο! Δεν ήταν εύκολο για αυτήν να καταλήξει σε ένα ασφαλές συμπέρασμα. Και οι δύο εκδοχές είχαν την δική τους γοητεία! Και οι δύο την συνάρπαζαν εξίσου και έκαναν την καρδιά της να χτυπά τόσο δυνατά, που νόμιζε ότι θα σπάσει! Η φαντασία της κάλπαζε σαν ένα άγριο άτι, που σχίζει τον άνεμο, με την κατάλευκη χαίτη του να ανεμίζει στον αέρα και τα ρουθούνια του να πετάνε φωτιές! Και η ψυχή της βούλιαζε μέσα σε θλίψη, όνειρα και πόθους!
Έφερε το παλιό κιτρινισμένο βιβλίο κοντά στο πρόσωπό της. Το άγγιξε απαλά με τα χείλη της, απίθωσε ένα αέρινο φιλί στο χαρτί, κι ένας της καυτός στεναγμός θέρμανε τις λέξεις. Νόμιζε, ότι τις είδε να ζωντανεύουν και να αρχίζουν να χοροπηδούν μπροστά στα μάτια της! Η λέξη ύφαλος άρχισε να αναδύεται από τα αφρισμένα κύματα, διεκδικώντας μια θέση στην καρδιά της, αφήνοντας τις υπόλοιπες λέξεις στην μακαριότητα της λήθης.
Διαπίστωσε μεμιάς, τότε, ότι το βιβλίο είχε αρχίσει να αποκτά δική του οντότητα και να την έλκει μακριά από τις λέξεις εκείνου, να την βυθίζει στις τυπωμένες σελίδες του, αποσπώντας την από τον γραφικό του χαρακτήρα, από το μαύρο μελάνι της πέννας του και από το τριαντάφυλλο, που είχε σχεδιάσει εκείνος στο τέλος της ιδιόχειρης αφιέρωσης του. Ή μήπως ήταν η λησμονιά; Έπιασε το βιβλίο, αυτό που ήταν δικό του κάποτε και τώρα της ανήκε, και το έφερε στο στήθος της. Το έσφιξε με πάθος επάνω της και άρχισε να ψιθυρίζει:
«Αγάπη μου! Αγαπημένε μου! Καρδιά μου! Γιατί φέρθηκες σαν ένας ανόητος; Γιατί;»
Ένα δάκρυ αυλάκωσε το πρόσωπό της και έσταξε επάνω στο χαρτί, κάνοντας το μελάνι σε μία από τις δικές του λέξεις να απλώσει και να αρχίσει να ξεθωριάζει. Σκούπισε με τρόμο τα μάτια της. Δεν ήθελε να χάσει ούτε έναν τόνο από τα γράμματά του! Τα δάκρυα όμως, δεν ήταν ικανά να σβήσουν τα λόγια του. Αυτά ήταν χαραγμένα στο στήθος της, στα σπλάχνα της, στο μυαλό της, στις κόρες των ματιών της. Δεν θα ξεθώριαζαν, δεν θα έσβηναν ποτέ!
Έκλεισε τα μάτια και η υπόλοιπη αφιέρωσή του άρχισε να χαράζεται αργά-αργά με μαύρο μελάνι και με τον σταθερό γραφικό του χαρακτήρα με τις αρμονικές καμπύλες, μέσα στο μυαλό της.

«Λατρεμένη μου, έως την αιωνιότητα θα είμαι δικός σου. Ο χρόνος δεν είναι ικανός να μας χωρίσει. Ούτε και ο θάνατος! Αύριο στις έξι η ώρα το ξημέρωμα θα κριθεί η ζωή μου. Αλλά όχι η αγάπη μου! Ίσως ζήσω, μετά από αυτήν την μονομαχία, ίσως πεθάνω. Ο Δον Λουίτζι είναι πολύ ικανός ξιφομάχος. Όπως κι αν κρίνει η μοίρα, όμως αγαπημένη μου, η ψυχή μου θα είναι δική σου, ως την αιωνιότητα. Τίποτα δεν θα μας χωρίσει. Ούτε ο θάνατος. Σε λατρεύω. Ο αιώνια δικός σου, Τζιορντάνο. Πάδοβα - 29 Απριλίου 1497»

Άφησε το βιβλίο πάνω στο κρεβάτι και σηκώθηκε. Το θρόισμα από το λευκό μεταξωτό της φόρεμα με τις λεπτοδουλεμένες δαντέλες και τα κεντήματα ακούστηκε σαν ψίθυρος που έβγαινε από τα δικά του χείλη. Αργός και απόκοσμος. Ακόμα και σήμερα, μετά από δεκαπέντε χρόνια, η μεστή και ζεστή φωνή του ηχούσε στ’ αυτιά της, μέσα στη σιωπή και την σιγαλιά του σπιτιού.
Δεν ήταν πια δεκαεφτά χρόνων, αλλά μια ώριμη και αριστοκρατική γυναίκα, κομψή και γοητευτική, παντρεμένη με τον Δον Πέδρο ντι Βαλέντε. Τον αγαπούσε τον άντρα της και τον σεβόταν. Εκείνος ήταν τρελά ερωτευμένος μαζί της, ακόμα και σήμερα, με την ίδια ένταση, όπως όταν την πρωτογνώρισε, που ξελογιάστηκε αμέσως μαζί της γιατί ήταν μυστηριώδης, αμίλητη και μελαγχολική. Ποτέ δεν έμαθε, όμως το μυστικό της. Τον μεγάλο έρωτά της για τον Τζιορντάνο.
Αναστέναξε βαθιά κοιτώντας το χρυσό δαχτυλίδι του γάμου της.
«Καλύτερα έτσι. Καλύτερα που ο Πέδρο δεν έμαθε ποτέ για τον Τζιορντάνο» μουρμούρισε. Ένα χτύπημα στην πόρτα της κρεβατοκάμαράς της την έκανε να τιναχτεί ξαφνιασμένη.
«Ποιος είναι;» ρώτησε. «Ο Πέδρο είμαι, αγάπη μου! Άνοιξε μου!»
«Έρχομαι, καλέ μου!» Έκρυψε το βιβλίο με την αφιέρωση κάτω από το στρώμα της και τακτοποίησε τη λινομέταξη κουβέρτα. Μετά πήγε στην πόρτα και ξεκλείδωσε. «Μα, αγαπημένη μου, είναι τόσο όμορφα στον κήπο! Τι κάνεις κλεισμένη εδώ μέσα; Γιατί δεν έρχεσαι να περπατήσουμε;» Της είπε ο Πέδρο, προσφέροντάς της ένα λαχταριστό πορτοκάλι.
«Κοίτα, αγάπη μου, πόσο όμορφα και υγιή είναι τα πορτοκάλια! Θα έχουμε καλή σοδειά εφέτος!»
Έσκυψε και της έδωσε ένα τρυφερό φιλί στον κατάλευκο λαιμό της, ανασαίνοντας με πόθο το άρωμά της. «Τι όμορφη που είσαι! Κάθε μέρα σε θέλω και πιο πολύ!» Της ψιθύρισε κοντά στο αυτί.
«Κύριέ μου, μη προσπαθείς να με αποπλανήσεις», είπε γλυκά εκείνη, αποφεύγοντάς τον με χάρη.
«Έχεις δίκιο, είναι τόσο όμορφα στον κήπο! Ας πάμε να περπατήσουμε. Προχώρησε εσύ, θα πάρω το σάλι μου και θα έλθω σε δύο λεπτά.»
«Εντάξει, δέσποινα της καρδιάς μου! Θα σε περιμένω!» είπε ο Πέδρο και βγήκε από το δωμάτιο χαμογελώντας ευτυχισμένα.
Εκείνη, μόλις έμεινε πάλι μόνη, έβγαλε αναστεναγμό ανακούφισης. Έφερε το ζουμερό πορτοκάλι κοντά στη μύτη της και ανάσανε τη υπέροχη ευωδιά του. Έκλεισε τα μάτια και ο νους της πέταξε μακριά, πολλά χρόνια πριν, μια μαγιάτικη νύχτα, γεμάτη ευωδιές και θαύματα! Τα αστέρια, άπειρες διαμαντένιες στάλες, περιέβαλαν την ασημένια σελήνη με εκτυφλωτικές λάμψεις! Εκείνη και ο Τζιορντάνο στον πορτοκαλεώνα, ξαπλωμένοι κάτω από μια φουντωτή πορτοκαλιά, αντάλλασσαν όρκους αιώνιας αγάπης και δίνονταν ο ένας στον άλλον με πάθος και φλόγα.
Πίεσε το πορτοκάλι δυνατά μέσα στα χέρια της για να γίνει ακόμα πιο έντονη η ανάμνηση του, για να γευτεί ακόμα πιο δυνατά τα μεθυστικά φιλιά του.
«Μέχρι το τελείωμα του χρόνου μας, λατρεμένε μου…Δική σου για πάντα, πέρα από τον θάνατο, αγαπημένε μου Τζιορντάνο…»

Lucy 2007

Nosferatu

NOSFERATU (1922)
by
Friedrich Wilhelm Murnau

based on the book by
Bram Stoker
"Dracula"

Watch the whole film HERE:


Curse of the Night

Οι 300 δεν μπόρεσαν…

Oι τριακόσιοι δεν μπόρεσαν να μού δώσουν καμία απολύτως συγκίνηση!
Δεν δικαίωσε η ταινία τον εαυτό της σαν κόμικ μεταφερμένο στην μεγάλη οθόνη. Δεν κατάφερε ούτε μια στιγμή να με συνεπάρει, να μού κάνει το παραμικρό κλικ!
Κρίμα, γιατί το Sin City με είχε ενθουσιάσει!
Βέβαια το Sin City, πάνω από όλα ήταν μια ευφυής ταινία!
Το Basin City, η πολιορκημένη από την διαφθορά και την αμαρτία πόλη, σε καλωσόριζε με μια ξεχαρβαλωμένη ταμπέλα, όπου η συλλαβή Ba- κρεμόταν επιδεικτικά, αποκολλημένη από την υπόλοιπη φράση, δημιουργώντας συνειρμούς στον θεατή και εισάγοντας τον σε μια σοφά επεξεργασμένη και εικονοκλαστική ατμόσφαιρα, όπου η ομορφιά και η ασχήμια ήταν αντεστραμμένες έννοιες και η αρετή με τη διαφθορά έπαιζαν το παιχνίδι του ποντικιού με τη γάτα.
Εδώ έχουμε ένα απλοϊκό σενάριο, που αναλίσκεται να τεμαχίζει τα καρέ, όπως τεμαχίζονται τα κορμιά στις σκηνές της μάχης.
Τίποτα δεν ολοκληρώνεται! Οι σκηνές της μάχης ροκανίζουν τον χρόνο, που θα είχε ο σκηνοθέτης για να αναδείξει την αξία του κόμικ. Αισθητικά η ταινία, παραπαίει ανάμεσα στο μεταμοντέρνο εστετισμό (με την σεκάνς της oracle, της μάντιδος δηλαδή) και στο κιτς, με την επιλογή του outfit του Ξέρξη! Τον φαντάστηκε ο κομίστας, ή ο σκηνοθέτης (;) σαν έναν πανύψηλο με θηλυπρεπή χαρακτηριστικά τύπο, με καλολαδωμένο κορμί, σαν να είχε μόλις βγει από τη σάουνα και να είχε απολαύσει ένα γερό μασάζ από τις θεραπαινίδες του με αιθέρια έλαια!
Αυτό το αφύσικο ον, διαθέτει φωνή James Earl Jones, βαριά και απόκοσμη, ενώ συγχρόνως κινεί τα χέρια με φιδίσια χάρη χορεύτριας. Από την άλλη μεριά, οι 300 στάζουν από κάθε μόριο του κορμιού τους αδρεναλίνη και βαρβατίλα. Γραμμωμένοι και ατσάλινοι. Ο Εφιάλτης είναι ένας κουασιμόδος, που γλίτωσε παρά τρίχα από τον καιάδα! Δεν καταφέρνει ούτε στιγμή ο σκηνοθέτης να πάρει μαζί του τον θεατή, πράγμα που είναι το μεγάλο ζητούμενο και το χαρακτηριστικό μιας καλοδουλεμένης ταινίας. Φτωχό πολύ το αποτέλεσμα! Μόλις στο δεύτερο μέρος και για λίγα λεπτά, δικαιώνεται η ταινία σαν κόμικ. Όλο ο υπόλοιπος χρόνος κυλάει εντελώς αδιάφορα!
Ακόμα και το ιδεολόγημα που προσπαθεί να περάσει, με τις όποιες προθέσεις και τα όποια κίνητρα, φτάνει στον θεατή σαν χλιαρή λεμονάδα! Η βασίλισσα της Σπάρτης παρακινεί την γερουσία να στείλει ενισχύσεις στον Λεωνίδα, επιχειρηματολογώντας υπέρ του Νόμου και της Τάξης (Law and Order) - παραπομπή σε γνωστές πολιτικές, σαφώς! Ο θάνατος για την πατρίδα, ανάγεται σε μέγιστο αγαθό, μέσω του οποίου ηρωποιείται και περνάει στην αιωνιότητα ο πολεμιστής/στρατιώτης. Στις σκηνές μάχης, που όπως προανέφερα αναλίσκεται όλη η ταινία, παρακολουθούμε να κόβονται κεφάλια και κορμιά να διαπερνώνται από ακόντια και σπαθιά, ενώ οι 300 έχουν υψώσει προστατευτικό τείχος από πτώματα των Περσών! Όλα αυτά, κάποια στιγμή ξεφεύγουν από την έννοια του κόμικ και φιλοδοξούν να γίνουν για τον θεατή υποδόριος ιστός εννοιολογικός και ιδεολογικός.
Μόνο, που δεν το καταφέρνουν ούτε στιγμή! Ακόμα και αυτός ο προφανέστατα μιλιταριστικός άξονας, γύρο από τον οποίον κινείται η ταινία, δεν καταφέρνει να φτάσει στον στόχο. Επειδή πολύ απλά, η ταινία είναι τόσο αδιάφορη αισθητικά και σκηνοθετικά, που βαριέσαι ακόμα να ψάξεις να δεις τι και αν κρύβονται ύποπτες κατευθυντήριες γραμμές από πίσω. Η ταινία απέτυχε, κατά τη γνώμη μου γιατί θέλησε να πάρει τον εαυτό της στα σοβαρά! Το βλέπεις και το αισθάνεσαι αυτό σε όλη τη διάρκειά της. Φιλοδόξησε να γίνει κάτι παραπάνω από 2 ώρες καθαρής ψυχαγωγίας και διασκέδασης, όπως οφείλει να είναι ένα κόμικ, που σέβεται τον εαυτό του.
Θέλησε να μας πει μεγαλόφωνα: «Κοιτάξτε, εγώ θα σάς διδάξω πώς κατακτάται η τιμή και πώς υπερασπίζονται τα ιδανικά!» Με κραυγές και με γκροτέσκ φιγούρες,
όμως, το μόνο που μπορείς να επιτύχεις, είναι να πουλήσεις φύκια για μεταξωτές κορδέλες!
Κρίμα!
Γιατί, η ταινία έχασε την ευκαιρία να είναι 2 ώρες ατόφιας κινηματογραφικής πανδαισίας!

Lucy 2007

Vincent Van Gogh

Vincent (Starry Starry Night)
by
Don McLean

Σικελικός Εσπερινός

Σικελικός Εσπερινός
Μάρτιος του 1282
Παλέρμο

Η νύχτα που αφήσαν τις κραυγές τους
να σκίσουν τους ορίζοντες
όταν το αστροπελέκι χτυπούσε
και οι πεδιάδες βάφονταν στο αίμα
και οι κλαγγές των όπλων και τα ποδοβολητά
έσπερναν άγριο τρόμο
όταν τα σύννεφα μαζώχτηκαν σε ένα κουβάρι σκόνης
και οι χαίτες στον Αίολο ανεμίζαν
κι απ' τα ρουθούνια των αλόγων
καυτό το χνώτο εκτοξευόταν
μαζί με χλιμιντρίσματα
οιμωγές και κατάρες

Ήταν εκείνος ο Εσπερινός
που σιώπησαν τα αηδόνια
και μίλησαν οι σπάθες
που τα κορμιά σαν σπασμένα τσαμπιά σταφύλια
λύγισαν για να μπουν στα πατητήρια
της εύφορης μεσογειακής γης
και με τους άλικους χυμούς τους
την σαρκοβόρα δίψα του -που-δεν-χορταίνει-για-αίμα-
να κορέσουν

Σκίστηκαν τα ουράνια
σκίστηκαν κι οι ιμάντες στους θώρακες
που πανοπλίες και μέταλλα βαστούσαν
και φάνηκαν οι καρδιές γυμνές

έτοιμα για τον αιμοδιψή σφαγέα τα σφάγια

Ήταν ο εσπερινός που σίγησαν τα δάση
και τα κλωνάρια κι οι κορμοί δακρύσαν
και δάκρυα μαύρα
όχι ανθρώπων μόνο, μα ολάκερης της πλάσης
τη γη ποτίσαν για τις χιλιάδες τις ψυχές
τις μαύρες
τις πονεμένες και ανήλεα σφαγιασμένες
και θρήνοι τα σωθικά τρυπήσαν
για το άδικο και το κακό
που βρήκε
έρημες μάνες και γυναίκες και παιδιά
που έχασαν άντρες, γιούς, συντρόφους, παλληκάρια
πάνω στους γλυκολάλητους ανθούς της νιότης
πα' στα χρυσά τους νιάτα
να μη προλάβουν να χαρούν αγάπη, έρωτα, φιλί
και τρυφερή να τρυγήσουν σάρκα
γιατί το ξίφος του εχθρού
αλλιώτικα εκέλευσε
και το μεταξένιο νήμα της ζωής τους
πρόωρα έκοψε
κι έμεινε στην Σικελική τη γη
αίμα, καπνός και κουρνιαχτός
και μαύρο, καμένο χώμα
και άψυχα παλληκαριών κορμιά
και έρημες γυναίκες

© Λ.Κ. 2007

Caché

Με αφορμή ενός post του identitycafe, για τις αγαπημένες του ταινίες και των σχολίων που ανταλλάξαμε σχετικά με τον Michael Haneke,
ανασύρω κάποια κριτική που είχα κάνει για την ταινία του,
Caché και την παραθέτω κι εδώ:

Caché (Κρυμμένος), μια ταινία του Michael Haneke
από lucy

Ημ/νία: 10-02-2006 Ώρα:23:39

Πήγα να δω την τελευταία ταινία του ανατρεπτικού αυτού σκηνοθέτη από την Αυστρία (έχει γεννηθεί στην Γερμανία), με τον φόβο, ότι θα βγώ από τον κινηματογράφο με την ίδια πικρή γεύση, την οποίαν είχα και στις προηγούμενες ταινίες του, μουρμουρίζοντας πως ήταν και παραμένει ένας μεγάλος μισάνθρωπος! Τον γνώρισα, μού συστήθηκε για πρώτη φορά στην ταινία Funny Games! Δεν κρύβω, πως με σόκαρε η ωμή, απροκάλυπτη και αναίτια βία που πρόβαλε σαν ένα αναπόσπαστο στοιχείο της σύγχρονης Δυτικής κοινωνίας. Σκέφτηκα, "άλλος ένας σκηνοθέτης που θέλει να τραβήξει την προσοχή μας"! Αυτήν την ταινία την είδα στο video και μετά τον ξέχασα, ώσπου πριν 2-3 χρόνια, αν θυμάμαι καλά, είδα στον κινηματογράφο την βραβευμένη του ταινία "The piano teacher" με την Isabelle Huppert. Σε εκείνη την ταινία σχεδόν τον μίσησα, και η άποψή μου περί μισανθρωπισμού του εδραιώθηκε, αποφάσισα δε να μην ξαναδώ ταινία αυτού του δημιουργού. Είμαι όμως αθεράπευτη σινεφίλ, κι έτσι πήγα και είδα και την τελευταία επίσης βραβευμένη στις Κάννες ταινία του! Να πω ότι με ενθουσίασε? Να πώ ότι αναίρεσα την προηγούμενη άποψή μου περί μισανθρωπισμού αυτού του σκηνοθέτη? Και λίγο είναι! Ο άνθρωπος με σχεδόν χειρουργική δεινότητα κάνει μιά βαθειά τομή στο σώμα της "υγειούς" παγκοσμιοποιημένης Ευρώπης, από όπου αντί για ροδαλό και αμόλυντο αίμα, ξεπετάγεται πύον! H δυτική κοινωνία της αφθονίας και της ευημερίας έχει και πρέπει να έχει βάρος στη συνείδησή της τον εξοστρακισμό των διαφορετικών, αυτών που δεν χωράνε, αυτών που δεν μάς αρέσουν, αυτών που θεωρούμε ξένους ανάμεσά μας, όπως ο ήρωας της ταινίας, που με χίλια ψέμματα εμπόδισε την οικογένειά του να υιοθετήσει μικρόν Αλγερινό. "Πώς είναι να ζεις με το βάρος της καταστροφής κάποιου στη συνείδησή σου?" Αυτή η ερώτηση, που τίθεται στο τέλος της ταινίας, είναι ένα χαστούκι στο καλοβαλμένο και λουστραρισμένο πρόσωπο μας, των πολιτισμένων Ευρωπαίων! Της πολιτισμένης δυτικής κοινωνίας, των υποκλοπών, των παρακολουθήσεων και της αδιαφορίας για τον συνάνθρωπο.
Ο Michael Haneke έγινε από του αγαπημένους μου σκηνοθέτες! Να δείτε αυτήν την ταινία!!

Break on Through...

Επειδή οι κανόνες είναι καλοί για να μάς διευκολύνουν τη ζωή, αλλά είναι ακόμα πιο καλοί και χρήσιμοι, όταν παραβιάζονται, θα ήθελα να προΚΑλέσω τον Σαμμάνο, τον συνοδοιπόρο στο blog του Άμμου,
να περιπλέξει ιστό με τις εξής λέξεις:

Ροδόσταμο, αποσπερίτης, διελκυστίνδα, φουριόζα, βενεδικτίνος.

Επίσης προΚΑλώ, αν βέβαια θέλουν, να παίξουν με αυτές τις λέξεις τους:

markos the gnostic
Demetrius
s.frang
thrass
virtual
corsair
and
Μιχαήλ

Λεξιπλέξιμο με 5

μακαρονια, κουμπι, μπαλαρινα, μουσικη, τρομος

Μια ιστορία εμπνευσμένη από τις λέξεις της φίλης Foulianna, η οποία και μού έστειλε
την πρόσκληση-πρόκληση.

"Το Μουσείο κλείνει σε 10 λεπτά. Παρακαλούνται οι επισκέπτες, όπως ετοιμάζονται να εξέλθουν. Επαναλαμβάνω. Το Μουσείο κλείνει σε δέκα λεπτά".
Ο νέος άνδρας ήταν ακίνητος πάνω από μισή ώρα μπροστά από το αριστούργημα του Degas,
που αναπαρίστανε με μοναδική χάρη και ζωντάνια τη μικρή μπαλαρίνα. Είχε απορροφηθεί και σχεδόν δεν ανάσαινε!
Λάτρης της Τέχνης, σίγουρα! Τον προσπέρασα όμως, γιατί ήθελα να δω και τα άλλα εκθέματα την λίγη ώρα που μού απέμενε, μέχρι να κλείσουν οι πόρτες για το κοινό. Θαύμαζα τον Σκεπτόμενο Άνθρωπο του Rodin, ενώ σε δύο λεπτά έπρεπε να κατευθυνθώ προς την έξοδο, όταν άρχισε να ουρλιάζει το alarm του Μουσείου. Με τρόμο κι εντελώς ενστικτωδώς κατευθύνθηκα προς την έξοδο, θεωρώντας ως πιο πιθανό να υπήρχε πυρκαγιά, όταν προς τεράστια έκπληξη όλων μας, οι κεντρικές πόρτες εισόδου έκλεισαν θορυβωδώς και διπλοαμπαρώθηκαν. Από τα μεγάφωνα ακούστηκε:
"Ζητούμε την κατανόησή σας. Δεν δύνασθε να εξέλθετε. Παρακαλούμε να συνεργαστείτε με την αστυνομία. Έχει διαπραχθεί κλοπή".
Αμέσως μετά από τα μεγάφωνα άρχισε να μεταδίδεται μια απαλή μουσική για να ηρεμήσει τους επισκέπτες, που έδειχναν νευρικοί και αναστατωμένοι από τον ακούσιο εγκλωβισμό τους μέσα στον χώρο.
Πλησίασα έναν φύλακα του Μουσείου και τον ρώτησα, όσο πιο ευγενικά μπορούσα: "Ποιό έργο έχει κλαπεί, παρακαλώ;"
"Ένα αγαλματάκι του Degas, από την αίθουσα του 1ου ορόφου", απάντησε ανήσυχα, παίζοντας νευρικά με το γυαλιστερό κουμπί της στολής του.
"Θα μάς κρατήσετε πολλή ώρα;" τον ρώτησα.
"Όσο χρειαστεί μαντμουαζέλ. Ίσως μείνετε εδώ μέχρι το βράδυ"
"Μπορώ να κάνω ένα τηλεφώνημα με το κινητό μου; Στο σπίτι μου θα πάρω. Να! Δείτε και μόνος σας!"
Αφού διαπίστωσε, ότι θα έπαιρνα τον σύζυγό μου, μού επέτρεψε να τηλεφωνήσω.
"Έλα, αγάπη μου. Εγώ είμαι. Έχω εγκλωβιστεί στο Μουσείο. Δεν μάς επιτρέπουν να φύγουμε, κι επειδή δεν ξέρω πόση ώρα θα κρατήσει αυτή η κατάσταση, μη με περιμένεις για φαγητό. Να φας, έχει μακαρόνια στο ψυγείο. Εντάξει, μωρό μου; Ματς, σ' αγαπάω!"

Μείναμε στο μουσείο μέχρι τις έντεκα τη νύχτα αλλά αποτέλεσμα δεν υπήρξε. Το κλοπιμαίο και ο κλέφτης είχαν κάνει φτερά!
Όταν κατά τις έντεκα και εφτά λεπτά βγήκα, ανάσανα με βουλιμία τον καθαρό αέρα και κατευθύνθηκα προς το μετρό για το κέντρο του Παρισιού.
Βγήκα από το βαγόνι και βάδισα προς μια από τις γέφυρες του Σηκουάνα. Κοντά σε μια αποβάθρα διέκρινα ένα μαύρο Ντεσεβώ. Έτρεξα και μπήκα μέσα. Ο άντρας στο τιμόνι, που ήταν ο λάτρης του Degas στο Μουσείο, με αγκάλιασε κι άρχισε να γελάει και να με φιλά!
"Είμαστε πλούσιοι, μωρό μου, ακούς; Πλούσιοι!" έλεγε συνεχώς.
"Ναι, ναι! Αγάπη μου σε λατρεύω! Τα κατάφερες!"
Του έλεγα εγώ ανάμεσα στα πνιχτά φιλιά μας!
"Είναι όμως ασφαλές;"
"Φυσικά, μωρό μου! Η ιδέα σου να μού τηλεφωνήσεις και να μού υποδείξεις την πιο τέλεια κρυψώνα με άφησε άφωνο! Ο Degas είναι μέσα στο ψυγείο, μαζί με την κατσαρόλα με τα μακαρόνια!
Κανένας φλικ δεν θα το φανταζόταν να ψάξει εκεί!"
"Αγάπη μου τα καταφέραμε!"
"Ναι, μωρό μου! Ναι!"

Εγώ το χάρηκα το παιχνίδι!
Έτσι για να το χαρούν και αυτοί,

καλώ τους

Μιχαήλ Angel
Wrathchild
Katerina
theoulini
Lupa
identity cafe
Par1saktos
Άμμος
και
Λύσιππο


να συνεχίσουν πλέκοντας σε κείμενο τις λέξεις:
Χμμμ, για να δω ποιές λέξεις...

Ρουσφέτι, βρώμικος, πείνα, λυγαριά , σαρδανάπαλος.

:-))

ΥΓ. Ξέρω, είναι περισσότεροι από 5 αυτοί, που προτείνω, αλλά ενδέχεται κάποιοι να έχουν λάβει ήδη μέρος.
Άλλωστε θα ήθελα να καλέσω στο παιχνίδι πολλούς περισσότερους!

Ήταν να μη Ξυπνήσει...

Ήταν να μη ξυπνήσει το κοιμισμένο φοιτητικό κίνημα!

Άπαξ και ΞΥΠΝΗΣΕ....

(Και πολύ άργησε δηλαδή!)

Βαστάτε Τούρκοι τ' άρματα...

Τι είπατε;

Η κατάσταση δεν είναι
politically correct???

Σιγά τα αυγά!!!

Απαγορεύεται η Λογοκλοπή διά Ροπάλου!

Είναι αντιδεοντολογικό, και εκθέτει ανεπανόρθωτα τον λογοκλόπο!
Αφήστε, που αγγίζει και τα όρια της ανηθικότητας!
Η λογοκλοπή, φυσικά, είναι πολύ "trendy", τελευταία, ειδικά στο διαδίκτυο!
Και πώς να προστατευτεί κάποιος;
Απλά το ανέχεται και κάνει μόκο!
Αλλά το να αντιγράφει κάποιος, ολόκληρο κομμάτι σχεδόν αυτούσιο από
σενάριο

ταινίας

πασίγνωστου σκηνοθέτη, εκτός από πολλά γέλια,
είναι και για πολλά κλάματα!

OVER!!!

Grand Guignol

Kρατάς το δρεπάνι
βουτηγμένος σε Grand Guignol φώτα
με ένα ψυχρό επίχρυσμα σκιάς
να σού θωπεύει την πρώιμη λαλιά
σε άγουρα χρόνια
και σαθρά λόγια
παραπαίει η άυλη μαρτυρία της πίσω κάμαρας
όπου όλα άρχισαν
και όλα λαβώθηκαν βαριά

Μια ταπετσαρία καμουφλάζ
και τα λευκά γύψινα σκαλίσματα
κι ο δράκος του λυγμού
αψηφάνε το κακό
και πελεκάνε το μυαλό
και στρώνουν νύχτες δύσκολες

Άυλη τα διαπερνώ
και σε ανταμώνω
σε ξύλινες ρωγμές
και ξεχαρβαλωμένα έπιπλα
και σε κεντίδια που ύφαινε η Κλωθώ της οργής σου

Mε τι αντάλλαγμα εξαγοράζεις
τις νότες και τις παύσεις;

Εγώ δεν θα μιλώ
θ' ακούς και την ανάσα μου ακόμα
μεσ' τη σιγή

Μα το δρεπάνι εσύ ακονίζεις
κι ανατριχιάζω μεσ' την ακούσια θυσία
και στον θάνατον αυτόν τον αργό
που για δείπνο ερωτικό με κερνάς

Nάμα
και δάκρυ
και σκουριά στα μάτια

κι ό,τι δικό μου
σε λάσπη και
και σε παλιές κατάρες
έχει ποτιστεί

Lucy 2007

Βρε, ΟΥΣΤ !!

Το περιοδικό FORBES ανακοίωνωσε τους πλουσιώτερους ανθρώπους στον κόσμο, μεταξύ των οποίων είναι και ο Bill Gates, στην πρώτη θέση, αν δεν απατώμαι, με περιουσία που αγγίζει τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια. Με το ένα δέκατο αυτών των περιουσιών θα μπορούσαν να σωθούν από τον λιμό εκατομμύρια παιδιά στην Αφρική και να τραφούν για 20 ζωές!

Τι θα τα κάνετε, βρε μαλάκες;

Τρία μέτρα χώμα αναλογεί και σε σάς, όπως σε όλους μας!

Βρε, ΟΥΣΤ !!

ΑΡΧΙ-Καθίκια !!!

Επικίνδυνη εθνικιστική έξαρση

Το κόλπο είναι παλιό! Πολύ παλιό!
Διαλέγουμε μια – για διάφορους λόγους – δελεαστική βιτρίνα, ρίχνουμε το δόλωμα και τσιμπάνε οι χάνοι!
Ποιοι χάνοι; Μα φυσικά οι αδαείς και οι άσχετοι! Και βέβαια – με ένα σμπάρο δυό τρυγόνια – τονώνουμε και το ηθικό του μισαλλόδοξου εθνικιστή και αποκτούμε και νέους φανς!
Έτσι λοιπόν, έχουμε την ακόλουθη συνταγή:
Έφηβη ομοεθνής, κάτοικος Μοντάνα ΗΠΑ, με την βιτρίνα της μαθηματικής ιδιοφυΐας – άλλο πράγμα τα μαθηματικά μις Προμηθέα- Πυθία,(!!) και άλλο η σωστή κρίση – κάνει συρραφή από ανερμάτιστες απόψεις που ευρέως κυκλοφορούν σε αυτό το κωλάδικο, που λέγεται ίντερνετ και τις εμφανίζει σαν πρωτάκουστες και Διό-πνευστες θεωρίες!

Είναι για να γελάει ο κάθε πικραμένος, όχι με την κοπελίτσα φυσικά, μικρή είναι, σιγά – σιγά θα μάθει, από τα λάθη, αλλά με αυτούς τους ιθύνοντες νόες, που την άφησαν να γίνει ρόμπα λαχουρένια!

Ας αρχίσουμε από την γνωστή άποψη, που έχει κατακλύσει εδώ και μερικά χρόνια το ίντερνετ και μαζί και τα μυαλά ορισμένων φανατικών εθνικιστών, ότι όλο το σύμπαν είναι ελληνικό!
Λέει, λοιπόν, η γνωστή θεωρία, που αναμασάει η δεσποινίς Πυθία στην ομιλία της:

Εισαγωγικά Αυτή η ελληνική γλώσσα περικλείει τις λύσεις στα οικουμενικά προβλήματα της ανθρωπότητας. Πληθώρα ερευνών και μελετών προσκομίζει συντριπτικά στοιχεία με τα οποία αποδεικνύεται ότι ποτέ δεν υπήρξε Ινδοευρωπαϊκή μητέρα γλώσσα, αλλά αντιθέτως η γονοποιός γλωσσική επίδραση, η οποία εισήγαγε στις διάφορες γλώσσες παγκοσμίως τα γνωστά λεκτικά στοιχεία, κοινά σήμερα σε αυτές, ασκήθηκε από την πανάρχαια ελληνική γλώσσα. Κλείνουν τα εισαγωγικά.

Sorry, Πυθία --Promethea μου, αλλά αντί να κάθεσαι να ψάχνεις τις αδιάψευστες (!!!) αποδείξεις περί μη ύπαρξης ινδοευρωπαϊκής γλώσσας σε αυτό το μαραφέτι, που λέγεται ιντερνέτι, άνοιξε και κάνα βιβλίο, πραγματικό βιβλίο όμως κι όχι ..πιξελικό για να ενημερωθείς σχετικά με το γεγονός ότι :

Για να απορρίψουμε την θεωρία περί ινδοευρωπαϊκών φύλων, πρέπει να απορρίψουμε κορυφαίους έλληνες γλωσσολόγους, όπως τον Σταματάκο, τον Κριαρά, τον Δημητράκο, τον Ανδριώτη, το μείζον λεξικό των Τεγόπουλου-Φυτράκη, τον Μπαμπινιώτη, αλλά και τον συντηρητικώτατο Χατζηδάκι, οι οποίοι με τις γλωσσολογικές έρευνές τους αποδεικνύουν την αλήθεια και ύπαρξη των ινδοευρωπαϊκών φύλων.
Επίσης, πρέπει να βρούμε μία άλλη λογικοφανή και επιστημονική εξήγηση για τις κοινές ρίζες στις γλώσσες των χωρών.
Και μην αυταπατώμαστε, παρασυρόμενοι από διάφορες ανερμάτιστες και μη επιστημονικά τεκμηριωμένες θεωρίες, πως όλοι οι λαοί μιλούν ελληνικά, αλλά…δεν το ξέρουν!!!

Σύμφωνα με την επιστημονικά τεκμηριωμένη έρευνα ιστορικών και γλωσσολόγων, τα ινδοευρωπαϊκά φύλα είχαν ως αρχική κοιτίδα την περιοχή ανάμεσα στην Βαλτική και την Μαύρη θάλασσα, ή την Ασία.
Μετά την 5η χιλιετία π.Χ. χωρίστηκαν και μετακινήθηκαν σε μικρότερες ομάδες και εξαπλώθηκαν σε Ευρώπη και δυτική Ασία. Οι έρευνες των γλωσσολόγων αποδεικνύουν την ινδοευρωπαϊκή ομοεθνία από τις ρίζες γλωσσών όπως η ινδοϊρανική, η χετιτική, η αλβανική, η ιταλική, η ελληνική, η αρμενική, η τοχαρική, η κέλτικη, η γερμανική και η βαλτοσλαβική. Οι πρωτοελληνικές διάλεκτοι ήταν αυτές,
που ομιλούνταν πριν τον 11ο αιώνα π.Χ.
Παράδειγμα είναι οι γλώσσες που αναπαριστάνονταν με τα σύμβολα της γραμμικής Α (Κρήτη, παλαιότερη επιγραφή στον δίσκο της Φαιστού: 1700 π.Χ.) και Β΄ (επιγραφές: Κρήτη, Πύλος και σε άλλα μέρη).

Από την άλλη υπάρχουν θεωρίες, που διατείνονται, ότι Έλληνες είναι λ.χ. και οι Ινδιάνοι Αναστάζι του Νέου Μεξικού, που ονομάζουν «τεονανακάτλ» το ιερό μανιτάρι τους, όπου τεο ίσον παραφθορά τού θεός, το νανα βγαίνει από το ναυς, και το κατλ από «τη ρίζα θάλατ-τα ή Θεττ-αλία»!
Δεν θα μακρηγορήσω περισσότερο στο συγκεκριμένο , αλλά θεωρίες, του τύπου, όλος ο πλανήτης είναι Έλληνες, δεν μπορεί παρά να είναι παραμυθάκι, που εξυπηρετεί όμως κάποιους ύποπτους και λίαν δόλιους εθνικιστικούς σκοπούς, ενώ συγχρόνως φιλοδοξεί να τονώσει το πεσμένο ηθικό του ταλαίπωρου νεοέλληνα!

Ευχαρίστως να συζητήσω περαιτέρω, με βάση όμως τεκμηριωμένες θεωρίες κι όχι φαντασιώσεις!

Στο θέμα του Βυζαντίου και των βυζαντινών αυτοκρατόρων, είναι σίγουρο, ότι η ιστορία, που διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία έχει παραποιηθεί.
Ο Κωνσταντίνος υπέγραφε σαν «Κωνσταντίνος, αυτοκράτορας των Ρωμαίων» και η ελληνικότητα των βυζαντινών αυτοκρατόρων είναι όντως ένα ωραίο και βολικό για την Ευρώπη μύθευμα!

Συγκεκριμένα: Από τους 92 βυζαντινούς αυτοκράτορες κανείς δεν ήταν Έλληνας, με μόνη εξαίρεση την Ειρήνη την Αθηναία, που καταγόταν από την γενιά των Σαραντάπηχων.
Η δυναστεία των Λασκαριδών είχε Περσοαρμενική καταγωγή. Η δυναστεία του Κωνσταντίνου, (324-378)στην οποίαν ανήκε κι ο Ιουλιανός ο παραβάτης είχε καταγωγή από την Ιλλυρία. Η δυναστεία του Θεοδοσίου (379-457)είχε Ιβηρική καταγωγή. Ο τελευταίος αυτοκράτορας αυτής της δυναστείας, ο Μαρκιανός ήταν Ιλλυριός.
Η δυναστεία του Λέοντος (457-518) ήλκε την καταγωγή από Δακία (αρχαία Ρουμανία), Ισαυρία (ορεινή περιοχή της ΝΑ Μικράς Ασίας κατοικούμενη από βαρβάρους) και Ιλλυρία. Η δυναστεία του Ιουστινιανού (518-610) απαρτιζόταν από Σλάβους, έναν Θράκα, έναν Καπαδόκη κι έναν βάρβαρο τον Φωκά. Ο δε Ιουστινιανός ο Μέγας γεννήθηκε στο χωριό Ούσκοβο των Σκοπίων. Ονομαζόταν Ουτπράβα =Δίκαιος.
Η δυναστεία του Ηρακλείου (610-705) ήταν όλοι Αρμένιοι. Οι αυτοκράτορες εκτός δυναστείας ήταν οι: Φιλιππικός ή Βαρδάνης, Πάρθος (711-713), Αναστάσιος Β΄,Βάρβαρος (713 – 715) και Θεοδόσιος Γ΄ Αδραμιτινός ,Βάρβαρος (715 – 717).Η δυναστεία των Ισαύρων (717-829) ήταν από την Ισαυρία και Αρμενία.

Όμως η παραποίηση της ιστορικής αλήθειας περί ελληνικότητας του Βυζαντίου, δεν έχει σαν βάση περίεργες θεωρίες συνωμοσίας, για να εισαγωγικά κρεουργηθεί κλείνουν τα εισαγωγικά το εξ αρχαιότητος πηγάζον αθάνατον ελληνικόν πνεύμα, αλλά για να βολέψει τα συμφέροντα των δυτικών σε σχέση με τις παραχωρήσεις εδαφών και προνομίων, που θα έκαναν ή δεν θα έκαναν στην Νότιο -- Ανατολική Μεσόγειο.

Ακούγεται στην ομιλία το ανεκδιήγητο :
«Με το χαμό των ελλήνων και τον θάνατο του ιδιοφυούς πνεύματος τους έπεσε το σκότος εις όλη την γη. Η ανθρώπινη ιστορία μπήκε στον Μεσαίωνα, στους αιώνες του σκότους, που όπως όλοι ξέρουμε ονομάζεται "the dark ages”. Ο ανθρώπινος ξεπεσμός κατά τον Μεσαίωνα οφείλετο στην προηγηθείσα βίαιη εξάλειψη του ελληνικού πολιτισμού.» ,
αφού προηγουμένως έχει γίνει αναφορά στον Νίτσε.

Για να δούμε, λοιπόν τι κρύβεται πίσω από αυτήν την φράση.
Έπεσε σκότος σε όλη τη γη με το χαμό του ελληνικού πολιτισμού. Δηλαδή ο μόνος πολιτισμός, που εδύνατο να φωτίσει την γη ολόκληρη ήταν ο ελληνικός και ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ! Τουτέστιν, βγάζουμε άχρηστους πολιτισμούς πανάρχαιους, τουτέστιν μηδενίζουμε την συμβολήν άλλων εθνών και κρατών στην πολιτιστική αρένα και ανάγουμε εαυτούς – τους Έλληνες δηλαδή – σε κάτι σαν υπεράνθρωπους!
Ιδού λοιπόν και ο Υπεράνθρωπος του Νίτσε!
Όλες μαζί, λοιπόν, οι θεωρίες, ατάκτως εριμμένες !

Αν ασχοληθεί κανείς με αυτήν την ας_την_ονομάσουμε_ομιλία, ενδελεχώς και γραμμή τη γραμμή, θα την δει να καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.
Κι όχι, επειδή βέβαια, δεν εμπεριέχει ψήγματα αλήθειας.
Ίσα – ίσα, που αυτό είναι το στοιχείο εκείνο, που την καθιστά ιδιαίτερα επικίνδυνη.
Οι όποιες πικρές αλήθειες σχετικά με τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό, μπορεί να ευρίσκονται μέσα σε αυτές τις «αθώες και από άκρατη προς τον ελληνισμό αγάπη» γραμμένες αράδες!
Αλλά, όσο επικίνδυνος και θανατηφόρος είναι ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός, άλλο τόσο επικίνδυνη είναι η στείρα και τυφλή προσήλωση σε μια εθνικιστική εμμονή, που αρνείται να βαδίσει εμπρός και να συνεισφέρει στην εξέλιξη της ανθρωπότητας, αλλά οπισθοδρομεί σε μια ανέλπιδη και σαν κακόγουστη φάρσα προσπάθεια να αναβιώσει, αρχαίους πολιτισμούς και μονοδιάστατους και ατελείς θεούς, και μάλιστα όλα αυτά σε μια εποχή, που κατακτάται το διάστημα, που η πληροφορία και η ενημέρωση τρέχουν με ταχύτητα φωτός, που η ιατρική έχει επιτελέσει θαύματα και ο πανανθρώπινη ιδέα τείνει αργά, αλλά σταθερά να λάβει σάρκα και οστά!
Αυτήν ακριβώς την εποχή υπάρχουν θιασώτες του Άρη, τη Αφροδίτης και της Πυθίας! Υπάρχουν μονομανείς, που θέλουν να αβιώσουν τα Ελευσίνια μυστήρια, όταν οι άνθρωποι, μακράν της επιστημονικής γνώσης, έκαναν τελετές μαγείας και ξόρκια για να βρέξει!

Ας καγχάσουμε εδώ, για να μην αρχίσω τις ανάποδες δηλαδή!

Δεν πειράζει, μικρή μου Προμηθέα – Πυθία! Μικρή είσαι, σού συγχωρούνται κάποια ατοπήματα! Θα μεγαλώσεις και θα μάθεις! Φρόντισε μόνον να μη μάθεις κάποια πράγματα, the hard way.

Και μη ξεχνάς, ότι πάνω από φυλές και εθνικότητες και άλλα κέρατα βερνικωμένα, υπάρχουν οι ΑΠΑΡΑΒΑΤΟΙ ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ,
που προστάζουν ό,τι γεννιέται να πεθαίνει,
ό,τι ακμάζει να παρακμάζει
και ό,τι αρχίζει να τελειώνει!

Καλή μου Πυθία, Ολυμπία ή όπως αλλιώς σε λένε, τόσα μαθηματικά έμαθες, δεν εμπέδωσες ακόμα αυτά τα ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΑΞΙΩΜΑΤΑ;;;

Ατόπημα, μεγάλο ατόπημα για ένα μαθηματικό κεφάλι!

Λ.Κ.2007

Μαρτίου Ειδοί

Μεσ' του Μαρτιού
το παραλήρημα το τρελλό
ο έρωτάς σου

βουβό θυσιαστήριο
επιμονή της μνήμης

με παίρνει απ' το χέρι
και με ανεβάζει απ' του Άδη
τα ζοφερά βασίλεια.

Στης φύσης το χρυσοκόκκινο γιορτάσι
απιθώνεις τα γλυκά φιλήματά σου
στα βλέφαρά μου
τα σφαλιστά

Ξυπνάς με

με τόση χάρη
τόση ομορφάδα!

Ω! Τι αποφράς γι' αυτούς
τι αγαλλίαση για μένα!

Μαρτίου Ειδοί

ωσάν Αλκυονίδες
αφύπνιση κορμιού
και πνεύματος

Στου έρωτά σου
τη δίνη θα δοθώ

και ας πνιγώ
μεσ' των φιλιών σου
το άδυτο ιερό
ιερουργώντας
και κοινωνόντας
το νάμα
του κορμιού σου

Lucy 2007

Η Λήδα Και Ο Κύκνος

Η Αποθέωση Του Έρωτα

LEDA and THE SWAN



Κύκνος θα γίνω
αγέρας
άνεμος
πνοή
αχτίδα πύρινου φωτός
ανάσα σου
και οξυγόνο
να διεισδύσω
μεσ' του μυαλού σου
της ψυχής
και του κορμιού σου
τα ΑΔΥΤΑ

τι μόνο ένα τους ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ

Τα θέλω ΟΛΑ
και κορμί σου
και μυαλό
και ψυχή

στης κτήσης μου
το εωθινό
Βασίλειο

Lucy 2007

Σχετικά με την παράσταση στο αγγείο:

Museum Collection: The J Paul Getty Museum, Malibu, California, USA
Catalogue Number: Malibu 86.AE.680
Beazley Archive Number: N/A
Ware: Apulian Red Figure
Shape: Loutrophoros
Painter: Attributed to the Painter of Louvre MNB 1148
Date: ca 350 - 340 BC
Period: Late Classical