αφιερωμένο σε ένα φίλο, που μού το θύμισε.
Πίνακες του πολύ σημαντικού Βέλγου,
Σουρεαλιστή ζωγράφου
Paul Delvaux
(born Antheit, nr Huy, 23 Sept 1897;
died Veurne, 20 July 1994)
Τα ακίνητα σώματατων ωραίων νεκρών
λευκά ως αγάλματα
περιπαθούς οδύνης
κρεμάμενα στις διαφανείς ματιές
λάγνων εραστών
ριζώνουν τις νύχτες
στις εφιαλτικές διαδρομές
των μεταφυσικών φόβων
σε άδειες πλατείες
σε σταματημένα τραίνα
και μαλακά ρολόγια
απύθμενης μνήμης
ατελέσφορης λησμονιάς
Τα λευκά σώματα
μοιραίων γυναικών
διψούν για ύδωρ
φυτρώνοντας σε αλύτρωτους κορμούς
κοιμώμενα τις αυγές
δειλά
χωρίς ήχους
χωρίς άρθρωση
με φωνήεντα λιγνά
και κραυγές
εναλλασσόμενου ηλεκτρισμού
Ω! Τα υπέροχα σώματα
λησμονημένων νεκρών
τρυπώνουν στις γωνιές της κάμαράς μου
τη νύχτα
και μού κρατούν σφιχτά το χέρι
Μη τύχει και λησμονήσω
μην τύχει και ανάψω το φως
μην τύχει και στρογγυλέψω τα φωνήεντα
του πάθους
© Κάτια Α. 2007
10 comments:
Αυτά τα σώματα τα συναντάμε παντού γύρο μας.
Φαντάσματα παγιδευμένα ανάμεσα στο δίκαιο και το άδικο.
Το διαβάζω σαν να αγγίζω αλάβαστρο.
Ευχαριστώ για την αφιέρωση.
Πολλά φιλιά.
Πάρα πολύ όμορφο ποίημα!! Και ιδιαίτερες εικόνες, όχι μόνο αυτες που έχεις, αλλά και αυτές που πηγάζουν από τους στίχους..
Ακόμα, ανατριχιάζω με τους τελευταίους στίχους...
Καληνύχτα!:-)
Όταν τυχαίνει να δω κάποιον πίνακα του Ντελβώ, ο πρώτος άνθρωπος που θα μου έρθει αυθόρμητα στο μυαλό είσαι εσύ!
Κι όχι άδικα φυσικά, αφού είσαι και αυτή που με έφερες σε επαφή μαζί του...
@Μιχαήλ μου,
εγώ ευχαριστώ.
Δίκαιο?
Άραγε, υπάρχει πλέον?
Εγώ θα έλεγα, ανάμεσα στο άδικο και την κατάρα.
Αλαβάστρινα τα κορμιά, σαν αγάλματα....
Φιλιά!
@xara,
σ' ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιο και τα καλά σου λόγια!
Χαίρομαι πολύ,
που σού άρεσε.
Καλό βράδυ!
@Antoine,
ναι, το ξέρω αυτό
και χαίρομαι ιδιαίτερα!
Φιλιά!
Νεκρός όποιος θάφτηκε κάτω απ' το χώμα του παρελθόντος.
Μνημείο το άγαλμα που σκαλίζει η μνήμη μας.
Να περιφέρεται με αλλαλαγμούς στου χθες τα μέρη.
Το φως του ήλιου σβηστό για χρόνια τώρα.
Μόνο ανάμεσα στους φάρους του παρελθόντος κουτουλάμε! :)
@kioy,
στα βάθη της μνήμης μας, συντρίβονται μορφές κι αγάλματα....
Γίνονται σώματα ακέφαλα, χωρίς μέλη.
Η μνήμη και η λήθη, φίλες μας κι εχθρές ταυτόχρονα.
Ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιο.
Καλημέρα!
"Ω! Τα υπέροχα σώματα
λησμονημένων νεκρών
τρυπώνουν στις γωνιές της κάμαράς μου
τη νύχτα
και μού κρατούν σφιχτά το χέρι..."
Το ποίημά σου Lorelei, έχει δύναμη! Αυτοί οι στίχοι με κάρφωσαν πιο πολύ. Ανατριχιαστικά αυτά τα αγαλματένια σώματα. Στοιχειώνουν κάθε βήμα μας, στον κήπο της ζωής. Καλή σου μέρα αγαπητή μου!
"εξαίσιο", αυτή μονάχα η λέξη αρκεί..
κι οπως συνήθως, ασύγκριτο το δέσιμο "έργων" και "στίχων"...
ίσως το πιο ωραίο σου (σε οτι αφορά στο συναίσθημα που μου προκαλεί...)
μη σταματας.... θέλουμε κι άλλα...
Lorelei...κράτα κλειστό το φως...
Καλησπέρα, φίλοι μου!
Ζητώ συγγνώμη για την αργοπορημένη ανταπόκριση στα σχόλιά σας.
@Άτη Σολέρτη,
σ' ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιο...
Έτσι είναι. "Ο κήπος της ζωής μας", άλλοτε ανθεί κι άλλοτε σιωπά...
Κι εμείς άραγε, θεατές, περαστικοί;
Νεκροί ή ζωντανοί;
@Taxidioti,
μόνο ευχαριστίες έχω για τα πολύ κολακευτικά σου λόγια.
Ευχαριστώ από καρδιάς!
@SUN W KNIGHT,
το κρατώ...όσο μπορώ, όσο δεν φοβάμαι...
Ένα υπέροχο βράδυ, εύχομαι,
σε όλους!
Post a Comment