Κομμάτια γυαλιά

Στα ηχεία μας σήμερα:

Divine melancholic compilation

(Philip Glass and more...)

Αναπαριστώ τις ώρες που έφυγαν

σαν νάναι κομμάτια γυαλιά καρφωμένα στο χώμα

που ξεφεύγουν από όλες τις αισθήσεις

και συναντώνται με τον υπέρτατο πόνο

με κοιτούν μέσα από τις χλωμές ρυτίδες της απόγνωσης

κι αυθαδιάζουν στο γερτό καταλάγιασμα της παραφοράς

δεν πηγαίνουν πουθενά

τα κομμάτια

αυτά τα γυάλινα κομμάτια

τόσο διαφανή

τόσο μόνα

τόσο σπασμένα

σε πλήρη συντριβή

άραγε το ξέρουν;

το αισθάνονται;

γιατί σιωπούν όταν πέφτει η ομίχλη 
της συγκατάβασης

και της αποδοχής;

Δεν πηγαίνω πουθενά

άραγε το ξέρω;

άραγε το αισθάνομαι;

Κι εγώ σαν τα κομμάτια

τα γυάλινα κομμάτια

τόσο διαφανής

τόσο μόνη

άραγε κι εσύ το ξέρεις

ότι δεν πηγαίνουμε πουθενά

παρά μόνο ότι διαγράφουμε κύκλους

κάτω από την παραπλανητικά ιλαρή λάμψη

των γυάλινων κομματιών

το ξέρεις άραγε;

αληθινά το ξέρεις;

Δεν έχω πιο στυγνή ερώτηση

κι ούτε απάντηση έχω

ποτέ δεν είχα

σε ξεγέλασα

ποτέ δεν είχα

Α Π Α Ν Τ Η Σ Η...

μόνο γυαλιά

κομμάτια

συντρίμμια γυαλιά...

Λ.Κ. 2008