Primavera

Μια παλιότερη ανάρτησή μου
(April 13, 2008)

για την Άνοιξη,

που αργεί...
και τις σκιές...

Στα ηχεία μας σήμερα:
Antonio Vivaldi
Spring
Concerto no. 1 in E RV 269
Spring I, II, III
(Alegro, Largo, Alegro)

Πίνακας του
Sandro Botticelli
(born 1445, Florence [Italy]
died May 17, 1510, Florence)

Primavera
and Details

Δες
πώς το χαμόγελο της νύχτας
σαγηνεύει τις σκιές
που σέρνονται
στα ρείθρα και στα αγριόχορτα
πλήθυναν οι παλμοί της καρδιάς
περιπαίζει η ανέμη το τυλιγμένο παραμύθι
που ξεχάστηκε στον αραχνιασμένο πύργο
τον πιο ψηλό του κάστρου
καθώς οι ιστοί από τις αράχνες
που πάντα προσανατολίζονται στον ήλιο
παγιδεύουν τα ανύποπτα κολεόπτερα
και τις χρυσόμυγες
που μόλις ξύπνησαν
τις πεταλούδες, που ενδύθηκαν
τα φτερά της ωραιότητας
και τις αργόσχολες κάμπιες
που έκπληκτες ανακαλύπτουν
τα μυστικά
της οργιώδους καμπύλης

Ξεπετάγεται ο θυμός
ενδεδυμένος το κόκκινο της φωτιάς
σκαλώνει στις λυγαριές
βουτάει στις πρωινές δροσοσταλίδες
τινάζει με μανία τον φόβο του άγνωστου

Το Άγνωστο...
δεν το κατανοεί
μα η προσπάθεια να το αφανίσει
τον αφήνει μαύρο και οικτρό
σχεδόν εκμηδενισμένο
ο φόβος είναι το φίδι
που τρέφεται
από το ίδιο του το μένος

Αυτό το πέρασμα
αυτό το μονοπάτι
η λησμονημένη ατραπός
από τον θάνατο στη ζωή
από τον θάνατο στη λήθη
από τα ερειπωμένα, μοναχικά κτίσματα
της ξεραμένης κοιλάδας
που αρχίζουν να χάσκουν σαν φαντάσματα
κάθε άνυδρη εποχή
τάχτηκαν στην αλήθεια
δεν έχουν άλλον προορισμό

Σ' αυτόν τον δρόμο του γυρισμού
σε λιβάδια, που επαγγέλλονται
την αφθονία της Άνοιξης
και την καρποφορία του καλοκαιριού
θα περιπλανηθώ
σαν διαβάτης, που έχασε
κάθε προορισμό
που στήριξε με τα γυμνά του χέρια
τους παγετώνες πριν γίνουν
θλιμμένες σταγόνες νερού
που χάραξε τους καρπούς των χεριών
και τις φλέβες
με το κρύσταλλο του πιο πηχτού σκοταδιού
που διάβηκε την καταχνιά
και κατάπιε το αλμυρό νερό
των δακρύων του χρόνου

Αυτός ο κουρασμένος ίσκιος
οδηγεί στον ήλιο
καθώς έχουν οι ιστοί
πάντα προσανατολισμό τους
στην ανατολή

Στον ήλιο θα κατευθυνθώ
στο φως
στην άνοιξη
στη ζωή...

  Κatia A. 2008