Άννα Αχμάτοβα

Στα ηχεία μας σήμερα
Aria of Abigaile
από την όπερα
"Nabucco"
του
Giuseppe Verdi
(1813-1901)
and
When I Am Laid In Earth
από την όπερα
Dido and Aeneas
του
Henry Purcell
(1659-1695)
Που είχα ανεβάσει πριν δύο μήνες
και άρεσε πολύ στον Antoine


Πίνακες του
Jan Gossaert
γνωστού ως
Mabuse
( born about 1478 probably Maubeuge, France,
died 1532 probably Antwerp, Belgium )

Μετά από την ευγενή πρόσκληση του
Stereotype
στο έτερο ιστολόγιό μου
LSD
σχετικά με το παρακείμενό μας ανάγνωσμα, την 123η σελίδα του και κάποιες περιόδους της προαναφερθείσας σελίδας, δεν μπορώ παρά να συγκατανεύσω και να τον ευχαριστήσω για την προτίμηση!
Φυσικά, δεν θα μπω στον κόπο να μετρήσω περιόδους!
Ο μόνος κανόνας που θα τηρήσω, είναι η σελίδα που έχει δοθεί.
Ούτως ή άλλως απεχθάνομαι τους κανόνες.
Η συγκεκριμένη σελίδα, όμως περιέχει ένα κομμάτι, που αξίζει να παρατεθεί:

"Το έτος 1940 η Αχμάτοβα είχε αρχικά μια περίεργη έκπληξη. Από τον Στάλιν δόθηκε ρητή εντολή να τυπωθεί ένας αντιπροσωπευτικός τόμος με ποιήματά της. Ο δικτάτορας ήθελε μ' αυτό τον τρόπο να εκπληρώσει μια επιθυμία της κόρης του Ζβετλάνα. Ζητήθηκε από την Αχμάτοβα να συνεργαστεί στενά. Εκείνη αρχικά είχε θελήσει να δώσει στην προγραμματισμένη επιλογή των ποιημάτων της τον τίτλο Ιτιά (Iva). Μ' αυτή την ποιητική εικόνα ήθελε να αποδώσει με ακίνδυνο τρόπο τη δική της βασική διάθεση και την ατμόσφαιρα της χώρας της. Αυτό δεν έγινε αποδεκτό από την λογοκρισία, αλλά το ομότιτλο ποίημα συμπεριλήφθηκε στην συλλογή.


Η ιτιά

Και μια γερασμένη συστάδα δέντρων
Πούσκιν

Και με γαλήνη μεγάλωσα, υποδειγματική
Στο δροσερό και παιδικό δωμάτιο του νέου αιώνα.
Μ' ανθρώπου κανενός φωνή δεν αγαπούσα,
Μόνο του ανέμου τη βουή εγώ κατανοούσα.
Μου αρέσανε οι τσουκνίδες και οι κολλιτσίδες,
Μα πιο πολύ απ' όλα η ασημένια μου ιτιά.
Και ευγνώμων ολόκληρη ζωή,
την έζησε κοντά μου. Και τα κλαδιά της κλαίγοντας
φυσούσανε μ' όνειρα την αϋπνία μου.
Και - τι περίεργο! - επέζησα εγώ.
Εκεί στέκει το κούτσουρο. Μ' αλλόκοτες φωνές
Άλλες ιτιές συνομιλούν
Κάτω απ' τον παλιό, τον ουρανό μας.
Σωπαίνω, σώπασε...Σαν να' χει πεθάνει ένας αδερφός.

(Άννα Αχμάτοβα
18 Ιανουαρίου 1940) "

Από το βιβλίο
Άννα Αχμάτοβα
Η θυελλώδης ζωή μιας μεγάλης ποιήτριας
του Βόλφγκανγκ Χέσνερ
Εκδόσεις Μελάνι
Μάρτιος 2007

Ανοιχτή πρόσκληση για όλους,
όσοι επιθυμούν να πάρουν τη σκυτάλη...