Θαλασσινός Έρωτας

Φιληθήκαμε πρώτη φορά κολλημένοι στον τοίχο. Χορεύαμε όλη τη νύχτα. Είχες ζητήσει το νησιώτικο τραγούδι «Γιάντα να μη θέλεις γιάντα την αγάπη μου για πάντα» τουλάχιστον εφτά - οχτώ φορές. Και κάθε φορά με ζητούσες να χορέψουμε. Και κάθε φορά περίμενα να με πάρεις από το χέρι και να με τραβήξεις στο κέντρο της ταβέρνας, όπου διασκεδάζαμε. Στα γύρο τραπέζια οι άλλοι, όλοι σχεδόν γνωστοί, έτρωγαν κι έπιναν ρίχνοντας μας υποψιασμένες ματιές. Ο Α. κρυφοχαμογελούσε , κάθε φορά, που του ζητούσες να ξαναπαίξει το τραγούδι. Κάπνιζες όλο το βράδυ, το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο κι άδειαζες τα ποτήρια το ούζο Απαλαρίνα, σαν να ήταν νερό. Και όσο χορεύαμε, με κοίταζες στα μάτια… Δεν μίλαγες, δεν γέλαγες, δεν χαμογελούσες, είχες ένα βαθύ, σκοτεινό, θλιμμένο βλέμμα. Για αυτό σου το βλέμμα σε ερωτεύτηκα. Ασκούσες μια ακατανίκητη δύναμη επάνω μου. Μια αλλόκοτη έλξη. Κάθε θέλησή μου, κάθε αντίσταση εξανεμιζόταν. Ήξερα ότι όλοι μάς έβλεπαν, ήξερα ότι όλοι ήξεραν! Αλλά δεν με ένοιαζε τίποτα! Μόνο εσύ υπήρχες! Η απόλυτη τρέλλα! Το απόλυτο δόσιμο! Είχαμε χορέψει όλη τη νύχτα κι είχαμε λαχανιάσει. Είμαστε ιδρωμένοι και αναψοκοκκινισμένοι. Τότε με τράβηξες έξω. Η νύχτα ήταν συνωμοτική. Χιλιάδες αστέρια αχνόφεγγαν στον ουρανό. Η θάλασσα λίγα μέτρα μακριά μας έσκαγε στα βότσαλα με έναν γλυκό παφλασμό. Ήταν η τέλεια νύχτα! Όλα ήταν στη σωστή θέση. Όλα ήταν στη σωστή ώρα! Όλα έμοιαζαν μαγεμένα. Με έσπρωξες στον τοίχο και κόλλησες επάνω μου. Το κορμί σου ήταν καυτό, με αυτή τη ζεστασιά που με ξεσήκωνε και το πουκάμισό σου υγρό, ιδρωμένο και μοσχοβόλαγε καπνό και το άρωμά σου. Τύλιξα τα χέρια μου γύρο σου και σε έσφιξα με όλη μου τη δύναμη! Κοιταχτήκαμε ώρα πολλή χωρίς να μιλάμε. Βαθειά στα μάτια! Δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος, που να είχε ποθηθεί και να είχε ποθήσει περισσότερο από μας τους δυο εκείνο το βράδυ. Εκείνο το βράδυ στον Κάτγιαλο! Σε εκείνη την απόκοσμη και μαγική ακρογιαλιά του Αιγαίου! Μετά με φίλησες λαίμαργα. Χάθηκα! Χαθήκαμε μαζί! Φιλιόμαστε λες και ήταν το τελευταίο πράγμα, που θα κάναμε πάνω στη γη! Ώρα πολλή! Ώρα ατέλειωτη! Η μουσική έφτανε στα αυτιά μας σαν υπόκρουση του πάθους μας. Κάποιοι ίσως βγήκαν από το μαγαζί, ίσως μας είδαν, ίσως κάτι μουρμούρισαν. Δεν με ένοιαζε τίποτα απολύτως! Ήσουν εκεί όνειρο ερωτικό και ήμουν βαθιά χωμένη στην αγκαλιά σου. Ήσουν ολόκληρος μια φλόγα που με είχε τυλίξει και με έκαιγε! Σταμάτησε ο χρόνος, τα ρολόγια έσπασαν. Η νύχτα ακινητοποιήθηκε! Το κύμα σιγάνεψε και σώπασε. Είχαμε μείνει μόνοι, δύο κορμιά να στροβιλίζονται μέσα σε ένα ηδονικό delirium και δυο ψυχές ενωμένες σε γαλαξιακές εκρήξεις. Το ξημέρωμα μας βρήκε γερμένους πάνω στα λεία βότσαλα του Κάτγιαλου, χωμένους τον ένα μέσα στην αγκαλιά του άλλου, να φιλιόμαστε ατέλειωτα και να κάνουμε έρωτα σαν έκπτωτοι από τον παράδεισο. Σφιχταγκαλιασμένους! Ενωμένους, με αυτά τα δεσμά που αποτελούν την ανθρώπινη τελείωση, που σε υψώνουν στα ουράνια, που σε εκτοξεύουν στον παράδεισο, μ' αυτό το δέσιμο, που είναι ό,τι πιο αμόλυντο, αγνό και απρόσιτο από αδιάκριτα βλέμματα ενοχλητικών και περίεργων εισβολέων. Μια νύχτα γεμάτη αστέρια, μια νύχτα ονειρεμένη, μια παραδείσια νύχτα, με τα κατακόκκινα μήλα της γεμάτα ολόγλυκους, ευωδιαστούς χυμούς! Με όλα τα εξωτικά πουλιά να μας στεφανώνουν προστατευτικά και να ψάλλουν άγνωστες μέχρι τότε μελωδίες. Μια νύχτα με έρωτα θαλασσινό! Που είναι δική μου Και δική σου Μόνο Δική μας Και η μυρωδιά σου Ακόμα έντονη Και τα χείλια σου Ακόμα Πάνω στα δικά μου Γεμάτα αρμύρα Και η ανάσα σου Τσιγάρο Και αλκοόλ Και τα φιλιά σου Υγρά Με καίνε Ακόμα… Καίνε… Και η νύχτα μας Ακόμα φέγγει Σαν ένα αστέρι Απόκοσμο Αποκομμένο Από τα πολλά Αδιάκριτα Βλέμματα Και θα φέγγει Και θα φέγγει Για όσο… Για όσο… Για όσο... Lucy 2007 To a M.emoire...