Αναδεύοντας το Χρόνο

Συνεχίζω να αναδεύω το χρόνο. Μού λες να σταματήσω, αλλά δεν σ' ακούω. Η φωνή σου χάνεται στη βουή του ανέμου και στο ανάδεμα των κυμάτων. Χρόνος, άνεμος, κύμα. Με φέρνουν κοντά σου. Με γυρίζουν σε μονοπάτια απρόσιτα και κακοτράχαλα. Μονοπάτια που ανηφορίζουν μέχρι το εκκλησάκι του προφήτη Ηλία, από όπου βιγλίζαμε το άπειρο, με τα μενεξελιά σύνεφα να ακουμπούν γλυκά στα ματοκλάδια σου και στα μαλλιά μου. Αίμα και άμμος! Παλιά ταινία και σύγχρονη προοπτική. Έσκαγε το κύμα δυνατά στα πόδια μας και μαζεύαμε πνοές και ιώδιο στα πνευμόνια. Ο φάρος στην άκρη του μόλου κένταγε αχτίδες από απελπισμένο φως στον ορίζοντα. Αναδεύω το χρόνο. Δεν είναι φίλος μου, μα μήτε εχθρός. Είναι ένας Άδωνις, που μάκρυναν πολύ τα μαλλιά του τα χρυσαφιά και τα μπράτσα του κουράστηκαν από την προσμονή. Κρέμονται ακίνητα τώρα στα πλευρά του κι αναμένουν. Ένα νεύμα. Μια νέα πνοή. Μια φάση. Μια κατάφαση. Μια αντίφαση. Έστω... Ανηφορίσαμε μια νυχτιά το μονοπάτι κρατημένοι απ' το χέρι. Πιστεύεις στα θαύματα; Με ρώτησες Κάποτε πίστευα. Τότε... Πίστευα... Ρώτησέ με πάλι. Σε παρακαλώ. Ρώτα με ξανά! Αν... Αν πιστεύω Αν... Αν πιστεύω Θέλω Να Πιστέψω Θέλω πολύ να πιστέψω σε κάτι σε ό,τι δήποτε γιατί ΟΛΑ Μοιάζουν να έχουν χαθεί Μαζί και η πίστη μου πάντα αδύναμη ήταν τώρα πιο πολύ Τώρα ανύπαρκτη Ρώτα με πάλι θα στο χρωστάω Ρώτα με Αν μπορώ Αν μπορώ πια να πιστέψω Μόνο ρώτα με... Ταξίδεψα απόψε στο μονοπάτι μας... Κοιμήθηκα ύπνο ταραγμένο 11:00 - 03:30 όνειρα παράξενα γεμάτον όχι εφιάλτες ΟΧΙ Όνειρα μόνον! Αλαφιασμένη ξύπνησα όχι από όνειρο ΟΧΙ μα από τη σκέψη σου αυτή μόνο με ξυπνάει από το λήθαργο ευώδιασε το δωμάτιο από τη μυρωδιά σου κι από την απουσία σου και αυτή η αίσθηση του κενού καρφί στα σπλάχνα αυτή η αίσθηση της μεταφοράς σου σε άλλη διάσταση κόμπος στην ανάσα το μονοπάτι μας και το εκκλησάκι και τα ματοκλάδια σου κι ένας ύπνος γεμάτος όνειρα κι ένα νέφος στην κάμαρά μου και μια ερώτηση που ακόμα περιμένω Πιστεύεις ΑΚΟΜΑ; Ρώτησέ με πάλι Αχ μόνο να με ρωτούσες... Lucy 2007