The Tower of Babel

Painting

by

Pieter Bruegel, the Elder

(born 1525, probably Breda, duchy of Brabant [now in the Netherlands],

died September, 1569, Brussels [now in Belgium])

The Tower of Babel

1563

Oil on oak panel, 114 x 155 cm

Kunsthistorisches Museum, Vienna

Details of the painting

 

Τον χτίζουμε 

ολημερίς κι ολονυχτίς

κι ακόμα τον υψώνουμε

και τον υψώνουμε

και τον υψώνουμε

χωρίς σταματημό...

Κάτια Α.Ξ. 

Νοέμβρης 2011

Ήρθαν, λοιπόν.

"Le Bouquet tout fait"

by 

René Magritte 

- Belgian surrealist artist-
(21 November 1898 – 15 August 1967)

Ήρθαν, λοιπόν, οι βάρβαροι του ποιητή;

Αυτοί, που "θα ήσαν μια κάποια λύση";

Ίσως η μόνη λύση;

Νύχτα επέλασαν στην πόλη.

Κατέλυσαν σε πανδοχεία βρωμερά

και πλάγιασαν με εταίρες.

Και τώρα στέλνουν τα μαντάτα, λέει.

Πεινούν τ' άλογά τους και διψούν

και οι ίδιοι, μόλις ξαποστάσουν,

τους άμοιρους αυτής της άνυδρης κοιλάδας

ν' ανταμώσουν θέλουν.

Ήρθαν, λοιπόν, οι βάρβαροι...

Μα δεν μπορώ τα μάτια μου

πάνω τους ν' αποθέσω...

Μού λείπει μια εικόνα ομορφιάς.

Κάτια Ξ.

Οκτώβριος 2011

Ο Κύκλος

Πίνακας

του

Michelangelo Merisi da Caravaggio

(Born Sept. 29, 1571, Milan or Caravaggio-Italy

Died July 18, 1610, Port’Ercole, Tuscany)

Supper at Emmaus (1601)

Oil on canvas,

Στριφογυρίζω γύρο από έναν άξονα

ΧΑΛΥΒΔΙΝΟ

χιλιάδες στροφές

εξαϋλώνομαι

εξαερώνομαι

εξατμίζομαι

πάντα με τα μάτια ορθάνοιχτα

πάντα με το μυαλό συντετριμμένο

σε έναν αέναο κύκλο

Κυκλοτερείς κινήσεις

σε ένα λαβυρινθώδη κύκλο

Ο ΚΥΚΛΟΣ δεν ξεφεύγει

ανατριχιαστικά ακριβής

αντιπαρέρχεται του φωτός

ανταμώνοντας το σκότος

Εξουθενωτικά ακριβής

ο κύκλος

εγκλωβισμένος στις μοίρες του

γεωμετρικά αδύναμος

και συγχρόνως παντοδύναμος

σφίγγοντας τον κλοιό του

γύρο από τις αιθερολάμνουσες προσδοκίες

των ατελών τεμνουσών

του μυαλού μου.

Κάτια Α.Ξ.

Μάιος 2011

Επί Ματαίω

Πίνακας του

Giovanni Bellini

~Italian Renaissance painter~

(Born 1430, Venice -Italy

died 1516, Venice)

Dead Christ Supported by the Madonna and St John

(Pietà)

1460

Pinacoteca di Brera, Milan

Αθώα τα μέλη των επί σφαγή αμνών

Οι αυλοκόλακες και οι επίορκοι

ομνύουν ματαίως

οι αναβαπτιζόμενοι καταβαραθρώνουν είδωλα

οι αμαρτωλοί ασπάζονται του αίματος τις ρανίδες

Σκύβεις και προσκυνάς

την ανθρώπινη οδύνη.

Στο άδυτο βασίλειο των οδυρμών

το θείο δράμα σαρκώνεται

από τον εσαεί Εσταυρωμένο

πάντα με ευλαβική συνέπεια στον σαρκοβόρο χρόνο

και στο ανθρωποφάγο πλήθος των πιστών.

Κάτια Ξ.
Απρίλιος 2011

Μεταφυσική Προοπτική

Πίνακας

του

Rosso Fiorentino

(Giovanni Battista di Jacopo)

Italian painter

(Born March 8, 1494, Florence, Italy-

died Nov. 14, 1540, Fontainebleau, France)

Musician Angel

Ανοίγω τα παράθυρα

να βάλω μέσα στο σπίτι

αυτό το φως που γλυκοπαίζει άρπα

κάθε ξημέρωμα

με μεταξένια δάχτυλα.

Τραβώ και τις βαριές κουρτίνες

τις φορτωμένες σκόνη κι αναμνήσεις.

Θέλω να αγγίξω τα βαθυπράσινα φύλλα της οξιάς

που όλο και σαλεύει στον θλιμμένο κήπο

όλο και γέρνει τα βράδια κουρασμένη

θροΐζοντας μελαγχολικά

στο χάιδεμα του ανέμου.

Μα η ανέμη σκοτεινού παραμυθιού

τυλίγει δίχτυα και ιστούς

γύρο απ' τον κήπο

Χαράζει χνάρια ζοφερά ο χρόνος

στο πέτρινο της λήθης μονοπάτι

οι δείκτες του παλιού ρολογιού

ακινητοποιημένοι

σε κάποια διφορούμενη μεταφυσική προοπτική

και το βιολί ξεκούρδιστο πλάι στα εφιαλτικά τοπία

του αγαπημένου μου σουρεαλιστικού πίνακα

που ξεχύνεται τις νύχτες στις ενύπνιες μεταλλάξεις μου.

Ο κήπος μου!

Γέμισε αγάλματα, λαβύρινθους, στοές!

Και οι κουρτίνες μένουν ερμητικά κλεισμένες

όσο  αρνούνται τα παράθυρα 

να παίξουν με το φως.

Κάτια Ξ.

Οκτώβριος 2010

Σκύλλα και Χάρυβδις

Πίνακας του

Henry Fuseli

(Johann Heinrich Füssli)

(Born Feb. 7, 1741, Zürich, Switzerland-

died April 16, 1825, Putney Hill, London, England)

Odysseus facing the choice between Scylla and Charybdis

Τα μαγικά φίλτρα του έρωτα

επόθησεν ο Γλαύκος

μα η Κίρκη τού εδώρισε

τα δηλητήρια του πόθου και της ζήλιας

Εις μάτην τα δάκρυα της Σκύλλας

Πανώρια νύμφη το ένδυμα του σκότους να ενδυθεί

Δεν το επόθησε ποτέ

Ούτε στον πλέον ζοφερό της εφιάλτη το ελογίσθη

Τώρα το λουστρινένιο δέρμα με λέπια φρίκης

Έχει καλυφθεί

Και οι χρυσαφένιοι βόστρυχοι σε άγριες τέρατος κεφαλές

Είναι ποιημένοι.

Και η νύμφη η ζηλεμένη,

Θύμα του έρωτα, του πόθου και του φθόνου,

Αντίκρυ από την Χάρυβδη

Τα πέλαγα βιγλίζει  

Φόβος και τρόμος του Οδυσσέα

Και των περιπλανώμενων του κόσμου ετούτου

Πίνοντας μόνη τα καυτά τα δάκρυά της

Τι, ό,τι αγάπησε πολύ,

Με τα τρομακτικά σαγόνια της συντρίβει.

Κι αν κατά μοίρα θεϊκή, θνητός αλώβητος τύχει και προσπεράσει

Στην άλλη σύντροφο της συμφοράς

Την Χάρυβδη τον στέλνει.

Κάτια Α. Ξ.

Αύγουστος 2010

Odysseus shipwrecked. After meeting Charybdis

Drawing by Bonaventura Genelli

Ούλη Κόμη

Πίνακας του

Sandro Botticelli

(Alessandro di Mariano di Vanni Filipepi)

(Born 1445, Florence [Italy],

Died May 17, 1510, Florence)

Primavera or Allegory of Spring

1482

Tempera on panel

Uffizi, Museum, Florence

Ένα "παλιό" ποίημά μου, της περιόδου που ονομάζω "αγωνιώδη".

Το αγαπώ πολύ και μού αρέσει από καιρού εις καιρόν να το επαναφέρω...

Σημ. Ούλη κόμη=σγουρά μαλλιά

Αποδυναμωμένη κουλτούρα

Σε βάθος σουρεαλιστικού πίνακα

Δεν πίστευα σ’ αυτό το τέλος

Της αδέκαστης σκέψης

Πριν από σένα ήμουνα γκρεμός

Στα χείλια της απροσπέλαστης

Επαναστατικότητας

Μαζί με σένα

Διαλεχτικά φιλολογικά εξασέλιδα

Σε ηλιόλουστες αίθουσες

Και τοπία ανεξερεύνητα

Αγώνας ασθμαίνων

Μακριά σου έβλεπα τη θάλασσα

Χωρίς ελπίδα

Αντανακλαστικού φωτός

Στο ferry άδεια μνήμη

Μακριά από κει

Εδώ κοντά

Κοντά σου

Απελπισία

Άσκοπη αναζήτηση

Δεν με βρήκες

Το ήξερα

Γαλάζια κύματα στο μυαλό σου

Απουσία μονιμότητας

Και μονιμότητα απουσίας

Αδιάφορο αν πονάω

Προσωρινά μόνο

Θορυβώδικα ιδανικά

Ραντίζουν τις απενεργοποιημένες σου

Διαλείψεις.

Ούλη κόμη καθ’ όλου ευκινησία

Και νευρώδικη ιδιοσυγκρασία

Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος

Που απουσιάζει

Υγρό κύμα

Που σφαδάζει

Καθώς μιλάς για πεμπτουσίες

Κι εγώ για διάτρητους ορίζοντες

Γελούσες

Παιδιάστικοι ελιγμοί

Το πιστεύεις;

Κίτρινα τα μάτια σου ΤΟΤΕ

Πέτρινα τα μάτια σου ΤΩΡΑ

Αδιαπέραστο κάλεσμα

ΤΩΡΑ

Θέλω να τα ρουφήξω

Με μια ανάσα χωρίς επιστροφή

ΤΩΡΑ

Και δεν μπορώ

ΤΩΡΑ ΠΙΑ.

2004 © Κάτια Ξ.

Ραγισματιά Ελπίδας

Πίνακας του
Giovanni Battista Tiepolo
(Born March 5, 1696, Venice [Italy]
Died March 27, 1770, Madrid, Spain)

Christ Carrying the Cross
1737-38
Oil on canvas, 450 x 517 cm
Sant'Alvise, Venice



Στα ραγισμένα μάτια σου
μια χαραμάδα φως
μια αχτίδα
που μετατρέπεται σε αστροπελέκι.
Βοά η σιγή
όπως μόνον αυτή γνωρίζει
διαλύοντας σε δάκρυα και αίμα
τα μέλη των αθώων αμνών.

Δεν πίστεψα
και στό είχα πει
Είμαι ο Θωμάς ή ο Ιούδας;
Μήπως ο Πόντιος Πιλάτος
που σχίζει τα ιμάτια
και τας χείρας νίπτει;
ακόμα και ο Καϊάφας;
Και τα δεσμά αυτά
μήπως είναι δικά μου;
Να εγκολπώνομαι
το σκότος
και να απεκδύομαι
το φως
κουράστηκα...

Δως μου μια ραγισματιά ελπίδας
και τους ακάνθους σου
με δάκρυα θ'ασπασθώ.

Κάτια Ξ. 2010

Θείον Πάθος και Πάθη

Στα ηχεία μας σήμερα:
J.S.Bach
Herz und Mund und Tata und Leben, BWV 147

Πίνακας του
Raffaello Sanzio da Urbino
(Born April 6, 1483, Urbino, Duchy of Urbino [Italy]-
Died April 6, 1520, Rome, Papal States [Italy])

Christ Falls on the Way to Calvary
1517
Oil on panel transferred to canvas, 318 x 229 cm
Museo del Prado, Madrid


Καυτά δάκρυα

για ποιό Πάθος;

Για ποια πάθη;

Για τα αργύρια
τριάκοντα τον αριθμόν
οι μάχες απωλέσθησαν
και οι νικητές ηττήθηκαν
σαν όφεις που άλλαξαν ιμάτια
ξεγυμνωμένοι πλέον
ενώπιον κορασίδος αγνής
που υφαίνει ιστόν αράχνης
τυλίγοντας τους γέρικους αιώνες
και εξορύοντας τους οφθαλμούς του Άδη.

Τα πάθη
και το Πάθος
ρούχο μου κουρελιασμένο
δάκρυ μου αστέγνωτο
χέρι μου από μάρμαρο
που αενάως αιμορραγεί.

Κάτια A.Ξ.
Μάρτιος 2010

Ενύπνιον Φωτός

Πίνακας του
Raffaello Sanzio
Italian painter
(born 1483, Urbino,
died 1520, Roma)

Allegory (The Knight's Dream)
c. 1504
Oil on wood, 17 x 17 cm
National Gallery, London




Αειφόρος η Άνοιξη
υπαγορεύει όνειρα ανθοφορίας
εναποθέτοντας ανεμώνες και κυκλάμινα
στο μαξιλάρι μου
και ζωγραφίζει δάκρυα κρυστάλλων
~αόρατα στους κοινούς οφθαλμούς~
που ρυτιδώνουν
την μόνιμα ακίνητη λίμνη των ενοράσεων
του Θείου Πάθους.

Λαβωμένη η Άνοιξη
και το τόξο στα δικά μου χέρια
που προσφέρουν χυμούς και σπονδές
στον βυθισμένο σε βαθύ λήθαργο Απόλλωνα.

Ενύπνιον φωτός
στεφανωμένο από σκότος
ετούτη η Άνοιξη...

Κάτια Α.Ξ. 2010

Das weisse Band

Das weisse Band

 (Η Λευκή Κορδέλα)

Palme d'Or

Cannes Festival 2009

Written and Directed

by

Michael Haneke

 

 

Χιλιάδες αριστοτεχνικές, αλλά επώδυνες βελονιές συνθέτουν αυτόν τον εξαίσιο καμβά, που είναι η καινούργια ταινία του Haneke, του σκηνοθέτη, που λατρεύω να λατρεύω.

Η κατακλείδα του έργου απλή, κατανοητή, αληθινή, πέρα από κάθε αμφισβήτηση και διαχρονική όσο ο ίδιος ο άνθρωπος!

Η βία γεννάει βία!

Η στρέβλωση, η στέρηση και απομάκρυνση από τους φυσικούς νόμους κατά την διαπαιδαγώγηση του ατόμου και δη του μικρού και "αθώου" παιδιού, μόνο στρεβλώσεις, ανωμαλίες και βίαιους-φασιστικούς χαρακτήρες μπορεί να μαιεύσει.

Επάνω σ' αυτήν την θεμελιώδη αρχή βασίζονται όλα τα φασιστικά-κυριαρχικά καθεστώτα ανά την υφήλιο.

Αλλά, αυτό είναι ένα θέμα, στο οποίο έχω αναφερθεί επανειλημμένα, 
με αφορμή είτε άλλες ταινίες, είτε πολιτικά δρώμενα.

Aς επανέλθω,λοιπόν, στον Haneke και στην "Λευκή Κορδέλα" του.

Τι είναι αυτή η περίφημη λευκή κορδέλα;

Είναι το σύμβολο της αγνότητας, που ο πάστορας της μικρής κωμόπολης, όπου διαδραματίζεται η ιστορία, περνάει στα χέρια των παιδιών του για να τούς υπενθυμίζει το ύψιστο καθήκον να παραμένουν αγνά.

Μακριά από όλα τα αμαρτήματα κατά την Καινή Διαθήκη.

Μια θεοκρατική αντίληψη, λοιπόν, διέπει όλα τα μέλη της ευυπόληπτης μικρής κοινωνίας, η οποία, σαφώς είναι μια μικρογραφία σύμπασας της κοινωνίας στην οποίαν διαβιεί το ανθρώπινο ον.

Τα νοήματα της ταινίας απλά και καθαρά σαν το γάργαρο νερό!

Πολλοί μεγάλοι σκηνοθέτες έχουν κάνει κινηματογραφικές διατριβές στα τεράστια θέματα της κοινωνικής προκατάληψης, της κοινωνικής διάβρωσης, της κοινωνικής υποκρισίας, της υποβόσκουσας βίας κλπ

Και πολλοί έχουν δώσει αριστουργήματα!

Έτσι αρκετοί, κριτικοί ταινιών και μη, παραλλήλισαν τον Haneke με τον Carl Dreyer και τον Ingmar Bergman.

Εγώ θεωρώ, ότι ο Haneke, με τις ταινίες-αριστουργήματα της μέχρι τώρα πορείας του, είναι μια σχολή από μόνος του.

Με την "Λευκή Κορδέλα" πατάει γερά στον γερμανικό ιμπρεσιονισμό, για να δώσει το δικό του μοναδικό στίγμα στην 7η Τέχνη.

Συντονισμένα στην εντέλεια κάδρα, ακίνητη κάμερα, μαυρόασπρο αλλά θολό φιλμ, χωρίς τη λάμψη του μαυρόασπρου αμερικανικού film noir, ή του τέλειου contrast της γαλλικής nouvelle vague, με λόγια που αρθρώνονται και λόγια που αποσιωπούνται,

με διάχυτο, καθαρό φωτισμό, που αποφεύγει τις γωνίες και τις βαριές φωτοσκιάσεις,

όλα στο φως του καθωσπρεπισμού και της εϋυποληψίας, 
αλλά με κλειστές πόρτες, σφραγισμένα παράθυρα, σφιγμένα στόματα και μουντές, σκυθρωπές εκφράσεις,

ο Haneke κάνει μια πραγματεία επάνω στην υποτυπώδη ζωή και στην αληθινή ζωή, στον κατ' επίφασιν έρωτα, αλλά και στον αληθινό έρωτα, στα κατά συνθήκη ψεύδη και στα ψεύδη που καταστρέφουν ολόκληρες κοινωνικές δομές.

Μια συγκλονιστική πραγματεία, μια αριστουργηματική ηθογραφία, μια διεισδυτική ανάγνωση των κοινωνικών δρώμενων από καταβολής κόσμου!

Κι όλα αυτά τόσο απλά, απέριττα, λιτά, μινιμαλιστικά και σχεδόν βουβά!

Κι έχοντας κατορθώσει, όπως σε όλες του τις ταινίες, να εκμαιεύσει το μέγιστο των δυνατοτήτων των ηθοποιών του!

Ένας σκηνοθέτης-δημιουργός, σύγχρονός μας, στην πλήρη δημιουργική του άνθιση!

Μα, δεν είμαστε απίστευτα τυχεροί;

Κάτια Α. 2009

Το Αίμα στο Ρόπτρο

Στα ηχεία μας σήμερα: 
Giacomo Puccini 
(22 December 1858 – 29 November 1924)

Πίνακας του 
Edvard Munch 
(12 December 1863 – 23 January 1944)

Ανοίγεις εκείνη την πόρτα τη κλειστή

γρατζουνίζοντας την με τα νύχια σου

τρυπώντας τις σάρκες σου στο γδαρμένo ξύλο

και ματώνοντας το ρόπτρο

που με τόση προσοχή κάρφωσα πριν χρόνια

επάνω στη λουστραρισμένη επιφάνειά της

Κι εγώ από το σκοτεινό δωμάτιο

κρατώντας την αναπνοή μου

σε κοιτώ και σ' αφουγκράζομαι

και τρέμω

μήπως το σκοτάδι μου

ρίξει επάνω σου απότομα την μαύρη αυλαία

και σε πετρώσει

και μείνεις μισός μέσα και μισός έξω από το δωμάτιο

Τι κρίμα! Η πόρτα κλειστή είναι γραφτό να μένει

έτσι την πέτρα σου σε χίλια δυό κομμάτια

θα χρειαστεί να σπάσω

μα θάχει μονάχα απομείνει

λίγο απ' το αίμα σου  πάνω στο ρόπτρο...

Αυτό ήσουν εσύ

Κάτια Α. 2009

'9'

Ο εφιαλτικός κόσμος του
Otto Dix,

ζωντανεύει στο  

"9"

του  

Tim Burton

Παρουσίαση της ταινίας προσεχώς.

Κάτια Α.

Ερείπια Εκπάγλου Καλλονής

Στα ηχεία μας σήμερα:

I Muvrini

Beauty

 

  

  

  

  

Πανέμορφα νεοκλασσικά,

εγκαταλελειμμένα από το δυσλειτουργικό μας κράτος,

παρακμάζουν με αξιοπρέπεια...

  

  

  

ενώ κάποια άλλα ανθούν, 

στολίζοντας μοναδικά την μουντή καθημερινότητα 

των μεγαλουπόλεων...

  

  

...and the beast.... 

Ποιοί άνοες, άνευ παιδείας, αισθητικής, φαντασίας και οράματος σχεδιαστές πόλεων, 

αρχιτέκτονες, μηχανικοί, εργολάβοι και λοιποί "τεχνογνώστες"

αποφάσισαν και έκριναν, ότι ο σύγχρονος Έλληνας μπορεί να βιώνει την καθημερινότητά του μέσα σε αυτά τα τερατουργηματκά κουτιά;

Το μεγαλύτερο ανοσιούργημα αισθητικής έχει συντελεσθεί στις πόλεις της ελληνικής επικράτειας

και είναι δυστυχώς,

ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΟ!

 

 

  

  

  

Πανέμορφα ερείπια στην Κορσική

Απ' έξω...

  

  

Κι από μέσα....

  

Μήπως, οι "άλλοι" ξέρουν κάτι περισσότερο από εμάς;

Μήπως σέβονται περισσότερο το περιβάλλον, 

την ιστορική τους συνέχεια και συνοχή, 

εν κατακλείδι, τον ίδιον τους τον εαυτό;

Μήπως...;;;

Κάτια Α.

Σημ. Όλες οι φωτογραφίες της ανάρτησης, καθώς και η φωτό της προμετωπίδας, 

τραβήχτηκαν από την υπογράφουσα (Ιούλιος-Αύγουστος 2009

και  Απρίλιος 2009) .

The Pendulum

Στα ηχεία μας σήμερα:

Armand Amar

Les Secrets de Florence

Πίνακας του:

Jan BRUEGHEL the Elder

~Flemish painter~

(born 1568, Brussels [now in Belgium]

died Jan. 13, 1625, Antwerp)

The Sense of Hearing

1618

Oil on panel, 65 x 107 cm

Museo del Prado, Madrid

Επικίνδυνος ο εναγκαλισμός

των καλοκαιρινών κυκλώνων

Στο τρισδιάστατο μάτι του Κύκλωπα

αντανακλώνται θάλασσες

στις οποίες ακόμα δεν ταξίδεψα

στις σπηλιές πέρα απ' τα βράχια

θυσιάζονται στον Νηρέα

γλοιώδη γοργόνεια

που απώλεσαν το βάρος

των φιδίσιων βοστρύχων

Ένα σεντούκι άνοιξα εχτές

παλιό

σκονισμένο

διαβρωμένο από την λύπη

ΑΔΕΙΟ!

όχι περιεχομένου

αλλά συνειρμικών ονειρώξεων

"Κάλλιο άδειο"

μού ψιθύρισε στ' αυτί

το άλλοτε σιωπηλό εκκρεμές

πριν διαλυθεί

σε μικροσκοπικές βίδες

και ελάσματα

φανερώνοντας

την απύθμενη δίνη

του κυκλώπειου οφθαλμού

Κάτια Α. 2009

Ανατέλλω

Στα ηχεία μας σήμερα:

Ο violin virtuoso 

Leonid Kogan

σε θεία κλασσικά έργα

(Beethoven and Paganini)

Πίνακας του

John William Waterhouse

(6 April 1849 — 10 February 1917)

The Mermaid (1901)

Σαθρά

τα θεμέλια

κόβονται οι κολόνες

γκρεμίζεται το οικοδόμημα

βουλιάζουν οι πέτρες

στα λιμνάζοντα νερά 

του βαλτώδους υπεδάφους

Αναρωτιέμαι

δεν αναζητώ πια

Ανατέλλω

δεν ξημερώνω άλλο

Καταδύομαι

δεν βασιλεύω στην άκρη του ορίζοντα

Χρειάστηκε μεγάλη παραμυθία

ή και συντριβή

ενίοτε και σκληρή θωπεία

Χτισμένη

στα θεμέλια

ή στον πιο ψηλό πύργο

χωρίς

αλλά συχνά

με

Ανατέλλω

και καταδύομαι

χωρίς βασιλεία πια

Το βασίλεμα σκιάζει με αίμα τα βράχια

εγώ σκιάζω τις αθώες ψυχές

 Άχυρο και καρφίτσες

και μια στάλα φορμόλης

Αφήνω τα κοράκια στο έργο τους

κι εγώ επιδίδομαι στο δικό μου

Τα όρνια πάντα επεφύλασσαν 

μια χειρουργική τομή

για τα ερπετά του βάλτου.

Ανατέλλω

καθώς τα θεμέλια συντρίβονται

Σε σκιάζω απόψε

γιαυτό κρατήσου μακριά

από το σκιάχτρο

Κάτια Α. 2009

Το σχήμα σου

Πίνακς του

Jean-Auguste-Dominique Ingres

(born August 29, 1780, Montauban, France

died January 14, 1867, Paris)

Paolo and Francesca

1819

(Oil on canvas, 480 x 390 cm

Musιe des Beaux-Arts, Angers)

Μυστηριακοί ήχοι

αντανακλούν στη παγωμένη λίμνη

λευκά

όλα λευκά

απέριττα

γαληνεμένα

Η φωνή σου

το μόνο εργαλείο που ίπταται

σαν συγχορδία μελίρρυτων ελιγμών

Κι εγώ

που πάντα απουσιάζω από το σχήμα σου

κολυμπώ στις νότες

της διακαούς επιθυμίας σου

ρευστή σταγόνα

που διαλύεται

διαταράσσοντας τους κύκλους σου

ξανά

Κάτια Α. 2009

Λυκαυγές

Πίνακας του 

Egon Schiele

(born , June 12, 1890, Tulln, near Vienna

died Oct. 31, 1918, Vienna)

Αφουγκράζομαι

τους ήχους σου

τους ψιθύρους

και τις ανάσες

το τοπίο βουλιάζει σε έναν απέραντο ωκεανό

υδάτινες οι μορφές καταλαγιάζουν πλάι μου

σέρνοντας καημούς από κουφάρια ναυαγισμένων 

κορμιών

Σαν φέξει

θα εξατμιστούμε σαν το τραγούδι των σειρήνων

με μια λάμψη που θα διαρκέσει 

όσο η διαστολή της χρυσής ίριδας

του οργασμικού μας λυκαυγούς

Κάτια Α. 2009

Βροχερά Δωμάτια

Στα ηχεία μας σήμερα

Claudio Monteverdi

Lamento Della Ninfa

Orfeo - Rosa Del Ciel

and more...

Πίνακες του

John William Waterhouse

(Born April 6, 1849 Rome

Died February 10, 1917 London)

(Pre-Raphaelite painter,
έργα του οποίου 
θα παρουσιαστούν εδώ σύντομα)

The Lady of Shalott



Στη στοιχειωμένη λίμνη, φάσμα άϋλο,
σκιά του ερέβους,
μετρώντας τις ανάσες μέσα από ανεστραμμένους καθρέφτες,
λάμνοντας σε τρικυμισμένα βάθη
παγιδευμένη στα δηλητηριώδη φύκια
και τα αγριόχορτα

Το διάλεξα;
Ή με διάλεξε;

Να είμαι μια σκιά, που ψηλαφίζει τα σκοτάδια.
Ένα θλιμμένο ρόπτρο σε κείνη την παλιά, χαραγμένη πόρτα,
που ηχεί και ξαναηχεί, μέταλλο και λάμψεις ακατέργαστες,
ξύλο και λάδι,
νερό και ρείθρα,
ένα τοπίο σε κατάβαση,
δημιούργημα του γοργόνειου και της πέτρας.

Ποιος "αόρατος θίασος" με ακολουθεί
και ποιες "εξαίσιες μουσικές" ακονίζω με τη λάμα μου;

Κι εσύ, φίλημα ηδονικό, με του Μορφέα τα χάδια, παραφυλάς κρυφά,
ν' ακούσεις τους ψιθύρους,
να αφουγκραστείς τις νότες απ' τα απόκρυφα σημάδια.
Κι έναν καημό,
που είναι ο καημός μου.
Μια νότα ανέγγιχτη.
Απροσπέλαστη χαρακιά που βουτάει τις ίριδες στο μαύρο μελάνι.
Μια νότα, που με οδηγεί τις αφέγγαρες νύχτες σε έναν αόρατο κόσμο...
Που γίνεται ορατός και παίρνει χρώμα
μόλις πέσουν οι βαριές, βελούδινες κουρτίνες του σκότους
στα βροχερά δωμάτια, που χρόνια κατοικώ.

Κάτια Α. 2009

Σημ. Ο τίτλος είναι έμπνευση ενός αγαπημένου φίλου.

Ophelia

Θλιμμένα Παράθυρα

Στα ηχεία μας σήμερα:

Modest Petrovič Musorgskij

(born March 9 [March 21, New Style], 1839, Karevo, Russia

died March 16 [March 28], 1881, St. Petersburg)

Elegy,
Pictures At An Exhibition,
Night On A Bald Mountain,

and more...

Πίνακες του 

Egon Schiele

(born , June 12, 1890, Tulln, near Vienna

died Oct. 31, 1918, Vienna)

Caress

(Cardinal And Nun)

Θλιμμένα παράθυρα

κλείνουν εντός μου

ερμητικά

αφήνοντας σκοτάδι ανείπωτο

και μια χαραγματιά

από σχισμένο φως

κουρελιασμένο

και βουτηγμένο στο αίμα

Θλιμμένα παράθυρα

κλείνουν

και ξανακλείνουν

εντός μου

παράξενη αυτή η επανάληψη

γιατί ποτέ δεν ανοίγουν

μόνο κλείνουν

και κλείνουν

και κλείνουν...

Κάτια Α. 2009

(Lorelei)

Apartment of Leopold and Marie Czihaczek