Wednesday, April 11, 2007

ΕΛΕΓΕΙΑ



Ξεμακραίνει η θλίψη
Που έχτιζε με τα χέρια του
Ο δήμιος
Όλοι οι γόρδιοι δεσμοί κομμένοι
Νέες πηγές
Αμάραντη ικεσία
Αναβλύζουν από τα δάκρυα του χαμού

Τούτη η άνοιξη
Λαχταράει να ζήσει
Να σκοτώσει τους οιωνούς
Και να συνθέσει την άσπιλη ελεγεία της

Τούτη η άνοιξη
Σπέρνει παπαρούνες μέσα στο αίμα
Κι ασπάζεται το μέτωπο του κεραυνού.

Lucy 2007

8 comments:

s.frang said...

Πάλι θλίψη, πάνω που τρέχει η άνοιξη; :-(

Ilias Dimopoulos said...

Είπες και συ να γεμίσεις τα ματάκια σου Απρίλης που 'ναι, ε;

lucy of wild flowers said...

@Στέλιο,

καμμία θλίψη!
Το αντίθετο μάλιστα!
Ευδαιμονία!
:-)

lucy of wild flowers said...

@Ηλία,

ναι! Είπα να γεμίσω το οπτικό μου πεδίο με τριαντάφυλλα!
:-)

Ilias Dimopoulos said...

Ρητορικά, ρωτώ (και ορμώμενος από την πανέμορφη απάντησή σου): Πότε θα καταλάβουν οι άνθρωποι (Στέλιο καθόλου για σένα μην με παρεξηγήσεις ε...) πως δάκρυ ή ένα βλέμμα απλανές ή μια "ελεγεία" δεν σημαίνουν καλά και σώνει στενοχώρια, αλλά μπορεί ακριβώς να είναι και ο φυσικός χώρος της φτιαξιάς σου...;

zero said...

Παρα πολυ καλο.

ζερο.

markos-the-gnostic said...

βλέπω ότι η άνοιξη αυτή θα είναι πανέμορφη γεμάτη από λίλιθ και προραφαηλίτες

lucy of wild flowers said...

@Ηλία,

της "φτιαξιάς" μου! Ακριβώς έτσι!
Το άφησα να "αναπνεύσει"!
:-)


@zero,
όπως πάντα, σ' ευχαριστώ πολύ,φίλε μου!
:-)


@Μάρκο,
μα δεν είναι υπέροχοι;;
Με όλες αυτές τις στιβαρά και μελαγχολικά όμορφες φιγούρες;
:-)