Aφήνομαι να πέφτω απ' τον γκρεμό
Ποτίζω το δέντρο
που θα με συγκρατήσει στα κλαδιά του
το άλογό μου δένω στον κορμό του
στις ρίζες του γέρνω
και κοιμάμαι
και κάθε που ξημερώνει
το νοίκι τού πληρώνω
δυό δάκρυα
και μια σταγόνα αίμα
Lucy 2007
Ποτίζω το δέντρο
που θα με συγκρατήσει στα κλαδιά του
το άλογό μου δένω στον κορμό του
στις ρίζες του γέρνω
και κοιμάμαι
και κάθε που ξημερώνει
το νοίκι τού πληρώνω
δυό δάκρυα
και μια σταγόνα αίμα
Lucy 2007
4 comments:
πέφτω απ' τον γκρεμό,
ποτίζω το δέντρο που θα με κρατήσει στα κλαδιά του...
Λούση μου, ομολογώ ότι αυτή η εικόνα μου δημιούργησε τελείως αλλόκοτες ιδέες - δεν είμαι ποιητής, γμτ, φαίνεται: σκέφτηκα να κλειδώσεις ένα συρτάρι και να προλάβεις να ρίξεις μέσα το κλειδί... :-)
φιλιά :-*
Στέλιο, καλησπέρα!
Το να δημιουργώ αλλόκοτες
ιδέες στους άλλους είναι ό,τι πιο intriguing!
Κλειδώνω όλα τα συρτάρια, έχω προλάβει να πετάξω μέσα τα κλειδιά κι έχω χωθεί κι εγώ μέσα σε ένα απρόσιτο συρταράκι!
How about that?
Άλλωστε το δέντρο μου είναι πάντα εκεί, όταν αφήνομαι στον γκρεμό!
Θα μού πεις, εκ του ασφαλούς πτώση;
Ε!
:-)
Βρε αθεόφοβη, δεν περίμενα ότι θα διαπλέξεις τις απλοϊκές σκέψεις μου στους στίχους σου, τλικά είσαι γεννημένη ποιήτρια. Χαίρομαι που σε διαβάζω... :-*
Στέλιο μου,
καλησπέρα!
Με τιμάς πολύ - πολύ!
Φιλιά!
Post a Comment