Sunday, December 9, 2007

Μόνο Στο Αίμα Σου


Μια μέρα
Μια νύχτα
Χρειάζομαι

Τόσο λίγο
Μόνο τόσο χρόνο
Θέλω

Να θέλω, τολμώ;
Να ελπίζω;
Να εμμένω;

Μια μουσκεμένη νύχτα
σαν αυτή
που τα φώτα βουτούν
στα λασπόνερα


Εκεί μακριά
μακριά σου
πάλι
θα ελπίσω
θα υπομείνω
θα ανατρέψω
τα συμβάντα
θα παγώσω το χρόνο
θα λιώσω τα ατσάλινα κάγκελα
θα γίνω σταγόνα βροχής
να γλιστρήσω
όχι στα όνειρά σου
μα
στους εφιάλτες σου

Εκεί θα με βρεις
σε εφιάλτες ανείπωτους
σε σιδερένια μπουντρούμια
σε υπόγειες σπηλιές
σε ανήλιαγους λαβύρινθους

Εκεί θα με θυμηθείς
όταν το χάραμα θα σε βρει
κουβαριασμένο
στις μουσκεμένες σου
αμφιβολίες
και στις στάλες που πέφτουν
στο μέτωπό σου
που βάφουν κόκκινο το μαξιλάρι σου
κι αφήνουν τις παλάμες σου τρύπιες

Αυτή τη μουσκεμένη νύχτα
εκεί θα με βρεις

Αλλού μη με ψάξεις

Μόνο στο αίμα σου

Μόνο εκεί υπάρχω


Lucy 2007

6 comments:

free_dober_man said...

Καλές γιορτές, ό,τι επιθυμείς, καλό μου!
Πολύ όμορφο ποίημα και ανυψωτική η Μητέρα με το Παιδί! Φιλιά :)

ΨουΞ said...

οταν τα φώτα βουτάνε στα δρομόνερα
εγω θα έχω γίνει συστατικό στοιχείο της ζωης σου θα κυλάω μαζί της...


μια χαρά το βρίσκω
τι άλλο να ονειρευτείς όταν σου τύχει έρωτας.

lucy of wild flowers said...

@free μου,

καλό απόγευμα!

Με μια τεράστια κούπα αχνιστό καφέ και τον best fm στην διαπασών,
ανταποδίδω τις ευχές!
Όμορφα Χριστούγεννα, ζεστά, οικογενειακά, γεμάτα θαλπωρή και αγάπη!
Γιατί, όμως τόσο νωρίς;
θα φύγεις πάλι;

Ευχαριστώ πολύ, χαίρομαι, που σού άρεσε το ποίημα!
Λίγο μαύρο, βέβαια, ίσως όχι ταιριαστό για αυτές τις μέρες!
Φιλιά!

lucy of wild flowers said...

@ψουξ,

καλό απόγευμα!

"Συστατικό στοιχείο της ζωής σου..." (Πολύ όμορφο!)
Η προσδοκία όλων μας, για το αντικείμενο του πόθου μας!

Τίποτα!
Όταν σού τύχει έρωτας,
δεν χρειάζεται να ονειρευτείς τίποτα άλλο!

:-)

"Δημήτριος ο Ταξιδευτής" said...

Που ήσουν, λοιπόν
Εσύ
όταν γινόταν του Κόσμου η συντέλεια
και δεν προκαμα να ζωγραφίσω
μέσα στο βλέμμα μου, μέσα
τα μάτια σου τα όμορφα, τόσο;
Είχες πεταχτεί, μού’παν,
στην άλλη γωνιά
να καταθέσεις άκοπες ανάσες σου
σε λογαριασμό τρεχούμενο
που κάποτε
ανοίξαμε μαζί – θυμάσαι;
- για να’χουμε κάτι να διηγηθούμε, λέγαμε
όταν πια δεν θα μιλάμε…
Ε να, λοιπόν, τώρα,
που ήρθε η στιγμή
(επιτέλους! Της συντέλειας η στιγμή…)
να τα πούμε!

se anafora kai skepsi
clopyright apo to megalo kosmo tou internet...
kali vdomada

lucy of wild flowers said...

Καλησπέρα, Δημήτριε!

Κλόπιράιτ, ή μη, είναι πολύ όμορφο!
Και όλοι έχουμε ένα τρεχούμενο λογαριασμό με κάποιον!

Στο άλλο σου σχόλιο θα απαντήσω αργότερα, γιατί βγαίνω έξω τώρα...

Καλή εβδομάδα!
Φιλιά πολλά!