Των Ερώτων τα Παραμύθια

Στα ηχεία μας σήμερα: Medieval Music

Πίνακας του Alessandro Magnasco
Italian painter
~γνωστός και ως Lissandrino ή Il Lissandrino~

(born Feb. 4, 1667, Genoa [Italy],
died March 12, 1749, Genoa)



Έχει κάποιο νόημα η ύπαρξή μας
ή είμαστε μόνο ξερά φύλλα
ριγμένα στο χώμα
που τα παρασύρει ο άνεμος και τα πετά
σε δύσοσμους βάλτους;
Ξερά φύλλα
που τα παίρνει ο έρωτας
και τα νοτίζει με μουχλιασμένα δάκρυα.
Μετά από βαθιές λύπες
απογυμνώνεται η ψυχή
και το κορμί να ξαποστάσει αποζητά
σε ριζά κορμών
μέσ' το φυλλωμένο δάσος
που καλά φυλαγμένα
κρατά τα μυστικά του.
Κι ευτυχώς,
γιατί είναι η μόνη παρηγοριά
που έχει απομείνει
για τις στεγνωμένες
~από τον ανελέητο ήλιο~
υπάρξεις.
Το δάσος
και η απεραντοσύνη της θάλασσας
με τα μεγάλα κύματα
~που κάθε βράδυ με καταπίνουν~
με στοιχειώνουν
στον ύπνο μου
ωθώντας με πιεστικά
να αφήνω σημάδια μελάνης κι αίματος
σε παρθένο χαρτί.

Καθώς τα αντικείμενα γύρο μου
αποκτούν ψυχή,
ενώ οι άνθρωποι χάνουν τη δική τους,
εστιάζω στους ψιθύρους της σκόνης
και της λησμονιάς:
"Έχασες το δρόμο κι άργησες"
Των ερώτων τα παραμύθια
στράγγισαν από χυμούς
ενώ το πρασινόμαυρο δάσος
υγραίνει το μέλλον
των ανεκπλήρωτων πόθων.

Μια ρίζα να γείρω
ν' αποκοιμηθώ
να πάψουν να με στοιχειώνουν
οι παλίρροιες και τα τέρατα.

Μια ρίζα δροσισμένη από γλυκιά αχλή.
Μόνο αυτό
Θέλω

Κάτια Α. Ξ. 2010