Μαύρη Πληγή

Κίτρινα φύλλα σωριάζονταν από παντού και το κορμί παγωμένο και η ανάσα πετρωμένη φύγε μην φεύγεις μείνε αλλόκοτα χτυπάνε τα μηνίγγια και οι θόρυβοι μεγεθύνονται σιγά τράβα τις κουρτίνες σιγά να σιωπάς έξω από το σπίτι στέκει μια πελώρια καταπακτή και μια σκιά που είσαι εσύ αναμένω στον κρύο κήπο τα νούφαρα στάζουν δάκρυα και αίμα τα πέταλά τους σε αναδιάταξη λυγμών όταν με δεις εκεί μη μού μιλήσεις σιωπηλά φύγε κάνε στροφή και ρίξε τα γυμνά σώματα που μπερδεύονται με τα βράχια ρίξε τα μέσ' τη σιωπή της βροχής και μίλα μετά γιαυτά που ανέτειλαν εντός σου τώρα όχι ακούς; τώρα όχι γιατί κανείς δεν θα μάθει σ' αυτό το μουσκεμένο σύννεφο το όνομά σου γιατί κανείς δεν θα ακούσει σ' αυτήν την πανώλη των δαχτύλων την χαραμάδα της πληγής σου που στάζει ιδρώτα και πύον μέσα στην απουσία της χίμαιρας καταποντίζεται η σάρκα που μεθάει από φτηνή κολώνια και υγρό σαπούνι φύγε σού λέω αύριο θα είναι αργά δεν μετανιώνεις για τις απουσίες για τις παρουσίες είναι που πονάς και γονατίζεις γιαυτές ναι, γιαυτές θα κλάψεις θα ρίξεις τις αόρατες ασπίδες θα κόψεις δρόμο από τα μαύρα σοκκάκια θα πιείς πορτό με το ζητιάνο θα νιώσεις την ηδονή του σκληρού βλέματος και θα αναρωτηθείς για τις παρουσίες σήμερα ή αύριο δεν έχει σημασία ένα λιτό στρωσίδι κι ένα ριζικό από πίσσα σε δένει εδώ σε κρατάει σε ροζιασμένα αμπάρια και το σκυλί αλυχτάει σαν πάντα μονάχο δεν βρέθηκε ο κύβος για να ριφθεί δεν επιλέχτηκε η ανάγκη ζήσε αυτό μόνο ζήσε δεν τρυπήθηκε το δέρμα αλλά το τατουάζ είναι ανεξίτηλο σαν μαύρη πληγή ζήσε μόνο αυτό; μονο αυτό; αρκεί μόνο να ζεις; και η πληγή και το μαύρο σαράκι και το αίμα ζούν μαζί κι αυτά; και τα αμπάρι σαν σαπισμένος δαίμονας φυλάγεται από το κακό χαρακώνει τις αιτίες τις αιτίες μου να ζω μόνο αυτό ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ Lucy 2006