Δεν μού λέει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ!!!  Υπάρχουν κάποια άτομα, που οι προδιαγραφές τους έχουν ξεφύγει από το μεγάλο σχέδιο! Είμαι ένα από αυτά! Δεν βρίσκουν κανένα νόημα στο να ακολουθήσουν αυτό, που όλοι ισχυρίζονται ότι είναι η φυσική εξέλιξη της ανθρωπότητας. Να υπανδρευτούν (για τις γυναίκες) και να νυμφευθούν (για τους άντρες). Να κάνουν παιδιά, για να διαιωνίσουν το είδος! Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν νοιώθω καμία τέτοια παρόρμηση! Δεν υπακούω σε κανένα βιολογικό ρολόι, που να μού υπαγορεύει, ότι εντός εύλογου χρόνου πρέπει να έχω γίνει μάνα! Όταν είμαι ερωτευμένη, θέλω να είμαι με αυτόν που αγαπώ και να μοιράζομαι πράγματα μαζί του, αλλά συγχρόνως θέλω και τον χώρο μου και τον αέρα μου να αναπνέω! Τα πολλά κολλητηλίκια, όλη μέρα μαζί, να ξέρω πού είσαι, τι κάνεις, με ποιόν μιλάς ανά πάσα στιγμή, με κάνουν να ασφυκτιώ! Επίσης οι λεξούλες "Για πάντα" με κάνουν να ανατριχιάζω! Κάτι σαν να παρακολουθώ τον "Σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι"! Άσε που γελάω κιόλας! Εμείς, τα μικρά ανθρωπάκια, που είμαστε απειροελάχιστες κουκκίδες μέσα στο σύμπαν, να μιλάμε για το "πάντα"!! Είναι τραγική ειρωνεία! Είναι χοντροκομμένο αστείο, είναι φάρσα, είναι γκανγκ κωμωδίας του βωβού κινηματογράφου! Άκου για πάντα! Είναι ψέμα! Αλλά να μού το λες! Μού αρέσει να το ακούω! Γιατί φοβάμαι! Πως είμαι μόνος! Ό,τι κι αν κάνω, νοιώθω MONOΣ στο απέραντο σύμπαν! Μάλλον έχω ξεφύγει από το μεγάλο σχέδιο! Ίσως και όχι... |
Wednesday, December 27, 2006
Ο ΓΑΜΟΣ ΣΑΝ ΘΕΣΜΟΣ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
16 comments:
Ο γάμος δεν έχει καλούπια συγκεκριμένα και δεν είναι και για τον καθένα. Κι όταν δε θέλουν κι οι δύο να κρατήσει, απλά δεν κρατάει. Το "για πάντα" είναι εφικτό όταν η σχέση τροφοδοτείται κι από τους δύο. Οχι ο ένας τον άλλο, κι οι δύο τη σχέση σα να ήταν μια αυτόνομη οντότητα. Οσο για τη μητρότητα, αν δε χτυπήσει το εσωτερικό καμπανάκι δε γίνεται με το ζόρι. Πάντως, η Ελλάδα έχει υπογεννητικότητα και για ένα ακόμη λόγο: 200.000 εκτρώσεις ετησίως!
Για το θέμα των αμβλώσεων
η λύση είναι η ενημέρωση, ο έλεγχος και η προφύλαξη και φυσικά η άνοδος του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου.
Όσο για την υπογεννητικότητα, προσωπικά
δεν είμαι διατεθειμένη να νιώσω ενοχές, ούτε να επωμισθώ καμία ευθύνη!
Τις ευθύνες ας τις επωμισθούν αυτοί που κυβερνούν και καθηλώνουν τον κόσμο σε μισθούς πείνας.
Πώς να κάνει πολλά παιδιά ο άλλος,
ακόμα και να θέλει, με τόση ξεφτίλα
πάνω από το κεφάλι του;;;
Nαι συμφωνώ για την ξεφτίλα - απλά τα έγραψα ίσως λίγο συμπυκνωμένα.
Τι συμβαίνει, σε πιέζουν να "αποκατασταθείς" κλπ?
Ναι, το κατάλαβα - το συμπυκνωμένο του πράγματος!- και το ότι το βλέπεις πολύ ρομαντικά το όλο ζήτημα.
Κι εγώ αντιμετωπίζω πολύ ρομαντικά τον έρωτα, αλλά το "πάντα" στις μέρες μας είναι ουτοπία.
Όχι,δεν με πιέζει κανείς...
:-))
Εεε τότε μήν ανησυχείς. :)
Προσωπικά δεν έχω πρόβλημα με το γάμο, δεν τον θεωρώ απευφκτέο (τό'γραψα καλά;) ακόμη και μετά από διαζύγιο.
Απλά χρειάζεται μια συμβίωση που να αποδείξει και στους δύο ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι υπάρχει συμβατότητα.
Καλό βράδυ!
Βασικά, γράφεται με -αι-αλλά οk!
Κι εμένα μού αρέσει να συμβιώνω, αλλά δεν είμαι και πολύ καλή σε αυτό, γιατί με ενοχλούν τα πιο απίθανα πράγματα που μπορείς να φανταστείς!
Μού αρέσουν οι πολύ λεπτοί τρόποι, ακόμα και μέσα στο σπίτι, πληγώνομαι και πολύ εύκολα, δεν μπορώ να καταπιέζομαι, άστα, βράστα...
Μού άρεσε πολύ το "συμβατότητα", σαν να είμαστε προγράμματα.
Σαν εφιαλτική επιστημονική λογοτεχνία...
Mπα σε καλό μου! Σταμάταω εδώ γιατί κάτι με έπιασε απόψε...
LOL
lucy
αφού το ξέρεις ότι ούτε εσύ έχεις ξεφύγει απ το μεγάλο σχέδιο, και ότι επίσης εσύ θες να πεις και ν ακούσεις το 'για πάντα' από κάποιον που θα σ αγαπά. ο έρωτας είναι απόλυτος, ακόμη και το 'για πάντα' είναι λίγο γι αυτόν...
Μάρκο, το ξέρω...
Με βάζεις σε σκέψεις...
Ο έρωτας είναι απόλυτος και θέλω να ακούσω το "για πάντα",
μόνο που δεν υπάρχει αυτό το για πάντα.
Μόλις ειπωθεί, έχει αυτόματα αναιρεθεί.
Όχι, σίγουρα στο θέμα του γάμου έχω ξεφύγει από το μεγάλο σχέδιο.
Σίγουρα, σίγουρα...
Ίσως έχει κρυφτεί στις λέξεις και δεν το είδα...
Ο γάμος δεν είναι η ταμπέλα του "Για πάντα" ούτε τα τηλέφωνα το που είσαι , τι κάνεις , με ποιον είσαι...
Αυτά θα μπορεί να τα βιώνεις από την όποια σχέση, είναι στοιχεία χαρακτήρα και όχι του γάμου....
Και όλα αυτά αν και δεν πιστεύω στο θεσμό του γάμου με την έννοια που του δίνεται σήμερα.
Nαι, Ναταλία, έχεις δίκιο σ' αυτό.
Μόνο που από τη σχέση μπορείς να δραπετεύσεις πιο εύκολα,
ενώ σε ένα γάμο, ειδικά αν υπάρχουν και παιδιά, τα πράγματα γίνονται ζόρικα.
Μετά, όπως είπε και ο Λύσιππος, δεν κάνουν όλοι οι άνθρωποι για γάμο.
Πιστεύω ότι ο γάμος είναι μια συνεχής άσκηση θάρρους,
που θα έλεγε και ο Λαζόπουλος.
Noμίζω ότι το "για πάντα" ήταν ουτοπικό ...πάντα. Αυτοί που μένουν μαζί μέχρι το θάνατο, είναι αυτοί που πεθαίνουν πριν προλάβουν να χωρίσουν, έτσι το βλέπω. Δε νομίζω ότι αν ζούσαμε 500'000 χρόνια, θα μέναμε τόσο καιρό μαζί με ένα άτομο. Ίσως θα παντρευόμαστε 40 χρόνια πριν πεθάνουμε.
Τελοσπάντων. Το βασικό πρόβλημα για όσους "ξέφυγαν από το μεγάλο σχέδιο" είναι ότι αν παντρευτούν όλοι οι άλλοι, μένουν μόνοι. Καθώς οι παντρεμένοι κάνουν παρέα κυρίως με παντρεμένους ή δεν κάνουν παρέα καθόλου.
Τους βλέπω όλους τριγύρω να βρίσκουν τον άνθρωπό τους σιγά-σιγά. Και μερικές φορές σκέφτομαι "σε λίγο δε θα μού έχει μείνει κανείς! Εκτός αν...".
Λύσιππε,
Η αλήθεια είναι ότι όσο ήμουν στην Αμερική, το γάμο τον σκεφτόμουν πολύ πιο ζεστά από ό,τι τώρα που γύρισα στην Ελλάδα. Άλλος τρόπος ζωής, άλλες οι ανάγκες, άλλες οι δυνατότητες.
Νε γειά το νέο ονοματάκι, σού πάει πολύ. Νονό έχουμε?
Λούσυ μου εγώ συμφωνώ μαζί σου για το θεσμό του γάμου. Συμβιώνω πολύ καλά και δεν βρίσκω λόγο να κάνω το επόμενο βήμα που είναι μόνο μια συμβατικότητα. Αν πιέσει το έτερο ήμισυ θα το σκεφτώ όμως.
Πάντως ο τρόπος σκέψης σου δεν είναι συνηθισμένος για γυναίκα. Τα θηλυκα θέλουν σχεδόν όλα να αποκατασταθούν. Από τη μια αυτό είναι μικροαστισμός
από την άλλη όμως το δικαιολογώ.
Δεν είναι εύκολο να ξεφύγει κανείς από τα μικροαστικά του κατάλοιπα.
Μου αρέσει πολύ όμως ο τρόπος που σκέφτεσαι.
Είναι σπάνιος.
Πολλά φιλιά και καλή πρωτοχρονιά!
Κωνσταντίνος
@thrass, καλησπέρα!
Οι παντρεμένοι, μετά από πολλά χρόνια συμβίωσης είναι κάπως σαν
dead men walking...
Oι άντρες αρχίζουν να γυρίζουν όλο και πιο αργά στο σπίτι, γιατί πάντα τούς τυχαίνουν δουλειές (με την παρακείμενη γραμματέα ή κάτι τέτοιο)
και οι γυναίκες το ρίχνουν στο κουτσομπολιό και στο φαΐ, ενίοτε και στα τεκνά!
Γνωστά πράγματα τοις πάσι αυτά...
Κάνουν δε παρέα μεταξύ τους, όπως είπες, γιατί τα ενδιαφέροντά τους συρρικνώνονται επικίνδυνα!
Όλο για συνταγές μαγειρικής ή για
τιβι και λοιπές ...υψηλές θεωρίες θα μιλάνε...
Είχα κάποτε επίσης, ακούσει κάποιον αρκετά χρόνια παντρεμένο να λέει, ότι όταν αγγίζει την γυναίκα του είναι σαν αγγίζει το δικό του...μπούτι...
Α, πα πα!
Χάλια!
Δεν θα ήθελα ποτέ να ξεπέσω σε κάτι τέτοιο!
Προτιμώ, όπως λέει κι ο φρι να συζήσω!
Εκτός και αν...;;;
Αν βρεις κι εσύ το ταίρι σου, ενννοείς;;;
Το ιδανικό βέβαια είναι να βρούμε το τέλειο ταίρι, που όμως κι αυτό είναι ουτοπία!
:-))
Free μου,
ευχαριστώ για το "με γειά"!
Νονό;
Χμμ, γιατί πρέπει;;;
Και ποιός σού είπε ότι εγώ είμαι μια συνηθισμένη γυναίκα;
Ναι, όντως όλες οι γυναίκες ονειρεύονται τη μέρα που θα ντυθούν νυφούλες!
Δεν είναι κι άσχημη η τελετή, με το "μετά" τι γίνεται;
Τέλος πάντων, νομίζω πως κι εγώ, όπως κι εσύ, θα συζήσω!
Μού ταιριάζει καλύτερα.
Πολλά φιλιά!
Nαι, κάτι τέτοιο εννοούσα. Ούτε εγώ πιστεύω στο "τέλειο ταίρι". Αλλά πιστεύω ότι το ταίρι το παίρνεις απόφαση, δεν το βρίσκεις.
Thrass, καλησπέρα!
Το παίρνεις απόφαση, ε;;;
Μμμμ, μια από τις πιο δύσκολες φάσεις,
νομίζω.
Τεσπα, δύσκολο θέμα πιάσαμε!
Καλή πρωτοχρονιά με υγεία και αγάπη!
θα περάσω κι από το "σπιτικό" σου να στα πω!
:-)))
Post a Comment