Der Baader Meinhof Komplex

Der Baader Meinhof Komplex (2008)

Directed

by

Uli Edel

Martina Gedeck ... Ulrike Meinhof
Moritz Bleibtreu ... Andreas Baader
Johanna Wokalek ... Gudrun Ensslin
Bruno Ganz ... Horst Herold
Stipe Erceg ... Holger Meins

Ο σκηνοθέτης Uli Edel,
ένας εργάτης του κινηματογράφου, χωρίς πολλές περγαμηνές και εύσημα, με το μεγάλο πλεονέκτημα, όμως, ότι έχει γεννηθεί στην Γερμανία, συγκεκριμένα στην πόλη Neuenbürg της περιοχής Baden-Württemberg, στις 11 Απριλίου του 1947, χρονολογία, που τον καθιστά σχεδόν συνομήλικο με τον Andreas Baader,( 6 Μαΐου, 1943 ) και την Gudrun Ensslin (15 Αυγούστου, 1940), καταπιάνεται με ένα θέμα αρκετά δυσανάγνωστο και πολύπλοκο, ακόμα και σήμερα, αυτό, του χρονικού της δράσης, της οργάνωσης αντάρτικου πόλεων, Baader- Meinhof, αλλιώς RAF, (Rote Armee Fraktion-Φράξια Κόκκινος Στρατός).

Η RAF ιδρύθηκε το 1970 από τους Andreas Baader, Gudrun Ensslin, Horst Mahler, Ulrike Meinhof, Irmgard Möller και κάποια άλλα μέλη, και χάραξε μια δραματική, όσο και αιματηρή πορεία στην ιστορία του αντάρτικου πόλεων, καταλήγοντας να γίνει μύθος ανάμεσα στους νέους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς της εποχής εκείνης, και να σημαδέψει την μετέπειτα δράση και τις τακτικές άλλων ομάδων, που ακολούθησαν τα ίχνη της ανά την Ευρώπη.


Ο σκηνοθέτης, με την ταινία του, προσπαθεί να καταγράψει τα γεγονότα εκείνης της περιόδου, συνοπτικά, σχεδόν επιγραμματικά, στοχεύοντας ωστόσο στην καρδιά του κλίματος της εποχής, που έβραζε κάτω από το οξύ αντιαμερικανικό κλίμα, το οποίο κόχλαζε και φούντωνε στους κόλπους της πολιτικοποιημένης νεολαίας της Ευρώπης, κυρίως.

Το Βιετνάμ, η Παλαιστίνη, τα αιτήματα των χωρών, που βομβαρδίζονταν και υπέφεραν κάτω από τον ιμπεριαλιστικό μανδύα των ΗΠΑ, αφορούσαν κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο της περιόδου εκείνης, ο οποίος τα ενστερνιζόταν, κάνοντάς τα δικά του, και αγωνιζόταν για την λύση τους.

Ταραγμένες εποχές, ταραγμένες συνειδήσεις, ανήσυχοι άνθρωποι, κινήματα, που φούντωναν, ένα κάθε λεπτό, διαδηλώσεις, δρόμος και αντίσταση, ήταν η καθημερινότητα των φοιτητών και των πολιτικοιποιμένων μαζών της δεκαετίας του '70.
Είχε προηγηθεί ένας Μάης του '68, που έριξε τον κραταιό Ντε Γκωλ, από τον "θρόνο" του, το φοιτητικό κίνημα στις ΗΠΑ φούντωνε κι αυτό, με άμεσους αρωγούς τους στρατευμένους καλλιτέχνες.

Ο Uli Edel, εν έτει 2008, θεωρεί καθήκον του να αφηγηθεί "εκ των έσω", την ίδρυση και δράση της ομάδας, τη φιλοσοφία τους, το σκεπτικό τους, την αποφασιστικότητα και τα σφάλματα, που διεπράχθησαν.
Δεν είμαι σίγουρη, αν τα καταφέρνει.
Καταπιάνεται αποσπασματικά με την προσωπικότητα καθενός από τα μέλη της ομάδας, προσπαθώντας να αποδώσει πιστά το φυζίκ, τον τρόπο ομιλίας και τις κινήσεις τους.

Αρκετά επιδερμικά καταγράφει την ιδιαιτερότητα της κάθε προσωπικότητας,
σκιαγραφώντας τον Baader, σαν θερμοκέφαλο αλαζόνα, την Meinhof σαν παρορμητική, ρομαντική και την Ensslin, σαν τέρας ψυχρότητας και ψυχραιμίας. Το μόνο πρόσωπο, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη - παρ' όλο που δεν το λέει ξεκάθαρα- που προσομοιάζει με το γερμανικό μοντέλο περί ανθρώπινου χαρακτήρα!
Υπάρχουν στιγμές χιούμορ, όπως και κάποιες αναφορές, για τις ουτοπικές (;) προσδοκίες των μελών της οργάνωσης, ότι όλα θα κινηθούν σύμφωνα με τα σχέδια και τα προγράμματά τους, καθώς και στιγμές, "νεανικού γλεντιού", πραγματικού πανηγυριού! Είναι οι ώρες της "αθωότητας", όταν όλα φαντάζουν όμορφα και εύκολα, όταν το "παιχνίδι" κλέφτες και αστυνόμοι, έχει ακόμα την αίγλη του κατορθώματος!
Αργότερα αρχίζουν τα δύσκολα, οι ανθρώπινες απώλειες, τα διλήμματα, οι ανεπανόρθωτοι δρόμοι, οι θυσίες, οι αποχωρισμοί από τα παιδιά τους ( Meinhof και Ensslin), οι λανθασμένες εκτιμήσεις, οι οποίες στοιχίζουν ζωές πολιτών, κάτι στο οποίο η οργάνωση είναι κάθετα αντίθετη....
Μετά αρχίζει η πλήρης συνειδητοποίηση.
Δεν είναι δύσκολο να γίνει πιστευτό, ότι όλες οι εξτρεμιστικές οργανώσεις διέρχονται από το ίδιο τούνελ, αλλά....
Ο σκηνοθέτης, θέλοντας να είναι πολιτικώς ορθός με το σημερινό Γερμανικό σύστημα, αλλά και με τους "αγαπητούς συμμάχους" της Μέρκελ, αναφέρεται ακροθιγώς στα λευκά κελιά, των φυλακών Stammheim, τα οποία παρουσιάζει στην ταινία για 2-3 λεπτά!
Και μετά.....οι σουίτες!
Ναι, ακριβώς!
Το φοβερό, ψυχολογικό μαρτύριο των περίφημων πλέον, λευκών κελιών, τα οποία οδήγησαν σε ψυχική καταρράκωση τα δυναμικά και σκληρά μέλη της RAF, δεν θίγονται στην ταινία, παρά μόνο όσο πατάει η γάτα!
Τα μέλη της οργάνωσης διαμένουν σε κελιά πολυτελείας, όπου μπορείς να κάνεις και ποδήλατο, αν θές, με τις τηλεοράσεις τους, με τα βιβλία τους και άλλες μικρές πολυτέλειες....
Εμείς άλλα ξέραμε, άλλα έχουμε διαβάσει...
Ποιά είναι η αλήθεια, αγαπητέ σκηνοθέτα;
Η δική σας;
Πολύ πιθανόν, αλλά επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω...


Μήπως η αλήθεια, όταν φτάνουμε στο σημείο να μιλήσουμε για την ομάδα Baader- Meinhof, πρέπει να παραποιηθεί, ώστε ο μύθος, που συνοδεύει τους αντάρτες πόλεων, όλα αυτά τα χρόνια, να εξατμιστεί;
Κι ενώ η οργάνωση διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη, ο υπουργός Δικαιοσύνης, ή κάποιος ανώτατος αξιωματούχος της Γερμανίας, τέλος πάντων, ο Horst Herold, που τον ερμηνεύει λιτά και πειστικά ο Bruno Ganz, μάς ξετυλίγεται σαν ένας χαρακτήρας αξιοθαύμαστος, ψύχραιμος, λογικός, διεισδυτικός, και γεμάτος "κατανόηση" .
Δυστυχώς...!
Δεν με έπεισε ο σκηνοθέτης περί της εντελώς αντικειμενικής του ματιάς, πόσο μάλλον 
περί των αγαθών του προθέσεων.
Παρά το γεγονός, ότι αφηγείται συγκλονιστικά γεγονότα, μιας πολυκύμαντης εποχής, 
καταφέρνει να τα αποδυναμώσει, με την λογιστική του ψυχρότητα.

Το βήμα του παραμένει μετέωρο, αναποφάσιστο και  δειλό...
Το πιθανότερο είναι, ότι δεν έχει ακόμα καταφέρει να αποκωδικοποιήσει, ούτε τις προσωπικότητες, της οργάνωσης, ούτε την εποχή στην οποίαν έδρασαν.



Πάντως η ταινία μάς εισάγει στο δύσκολο θέμα της, με μια συγκλονιστική σκηνή διαδήλωσης και άγριου ξυλοδαρμού των διαδηλωτών. Πολλές άλλες σκηνές έχουν αποτυπωθεί εντελώς πιστά, όπως η σκηνή της σύλληψης του Andreas Baader, και η σκηνή όπου καταστρέφονται τα φύλλα της εφημερίδας Bild.

Η ταινία μού άφησε μια πικρή γεύση.
Ούτε καν γλυκόπικρη...
Πρόκειται για μια σκληρη εποχή, με σκληρές μεθόδους, αλλά σκληρός είναι ο κόσμος μας.
Έτσι δεν είναι;
Εκείνο, που λείπει, είναι η τρυφερότητα του δημιουργού, προς αυτά τα άτομα, που καλώς ή κακώς, διάλεξαν αυτόν τον άγριο και μοναχικό δρόμο για να δηλώσουν την αντίθεσή τους, προς ένα φασιστικό σύστημα, που καταρρακώνει την ανθρώπινη αξία!


Ο Uli Edel δεν ρίχνει, ούτε μια στιγμή στοργικά το βλέμμα του, πάνω στους "ήρωές" του...
Δεν περνάει τα δάχτυλα του, έστω μόνο για να αγγίξει, να νιώσει την αίσθηση της πληγής και του αίματος, επί τον τύπον των ήλων, των "εσταυρωμένων" του....
Τούς αφήνει έκθετους, γυμνούς και ψυχρά ανέκφραστους.
Γερμανική ματιά, ψυχρή λογική, ντοκυμαντερίστικη απεικόνιση των γεγονότων;
Μάλλον, όχι!
Τελικά, σίγουρα όχι!
Δεν μπορώ να μη κάνω συγκρίσεις με την ταινία Hunger του Steve McQueen,
που με συγκλόνισε στις αρχές του μήνα....
και η οποία συνεπαίρνει τον θεατή με τη "φωτιά" της!


Αντίθετα η ταινία του Uli Edel, παραμένει ψυχρή, καρφωμένη, σαν ένας άδειος πίνακας, στον τοίχο ένός λευκού κελιού, που ο σκηνοθέτης απέτυχε να φωτίσει....

Τα φυλακισμένα μέλη της οργάνωσης "αυτοκτόνησαν" στα κελιά τους στις φυλακές Stammheim, εκτός από τον

Holger Meins,

που πέθανε μετά από απεργία πείνας.

Λ/Κ. 2008

Hunger-Bobby Sands ( ΙRA )

Hunger (2008)
written by
Enda Walsh and Steve McQueen
Directed
by
Steve McQueen


Michael Fassbender as Bobby Sands

Η στεγνή, παγερά ανατριχιαστική και σχεδόν μηχανική φωνή της
Margaret Hilda Thatcher, πρωθυπουργού της Μ. Βρετανίας από την 4η Μαΐου, 1979 έως την 28η Νοεμβρίου του 1990, διατρέχει σαν φονικό εργαλείο
την ταινία Hunger, του Steve McQueen.

Το 1981 ήταν ο χρόνος, που ο πολιτικοποιημένος κόσμος του πλανήτη συγκλονίστηκε από την απεργία πείνας του Bobby Sands, (Robert Gerard Sands (Irish: Roibeard Gearóid Ó Seachnasaigh), (9 March 1954 – 5 May 1981), που διήρκεσε 66 ημέρες
και κατέληξε στον θάνατό του, στις φυλακές Maze (HM Prison),
14 χιλόμετρα έξω από το Belfast, στην Κομητεία Antrim, της Βόρειας Ιρλανδίας.

Ο Bobby Sands αρνήθηκε πεισματικά να λάβει ακόμα και νερό με ζάχαρη, κάτι με το οποίο επέζησαν πολλοί απεργοί πείνας, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας, Μίκη Θεοδωράκη, στα χρόνια της χούντας.



Στην ίδια απεργία πείνας, που άρχισε τον Μάρτιο του 1981 και τερμαστίστηκε τον Οκτώβριο του ίδιου έτους πέθαναν άλλοι 9 απεργοί πείνας, όλοι μέλη του IRA και INLA.
Την κηδεία του Bobby Sands τίμησαν πάνω από 100.000 πολίτες, ενώ ο ίδιος είχε ήδη εκλεγεί μέλος του κοινοβουλίου!

Αλλά ας δούμε λίγο την μακάβρια ιστορία των κρατουμένων του IRA,
στις φυλακές H.M. P. Maze.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι αντιμετωπίστηκαν από την κυβέρνηση Thatcher, ως κρατούμενοι του κοινού ποινικού δικαίου!
Οι ίδιοι αγωνίσθηκαν μέσα στην φυλακή για σεβασμό των δικαιωμάτων τους και αξίωναν να φορούν τα δικά τους ρούχα κι όχι τη φόρμα των ποινικών κρατουμένων.
Όσοι συλλαμβάνονταν απαιτούσαν να γίνει σεβαστό αυτό τους το δικαίωμα, κάτι το οποίο η αγγλική κυβέρνηση απέρριπτε.
Έτσι κατέληγαν στα κελιά "Blanket" and "Wash". Εντελώς γυμνοί, δηλαδή, με μια κουβέρτα μόνο, σε κελιά χωρίς τουαλέτα, όπου πασάλειβαν τις ακαθαρσίες τους στους τοίχους και άδειαζαν τα ούρα κάθε βράδυ στον διάδρομο.
Τα αποφάγια συσσωρεύονταν σε μια άκρη του κελιού, όπου σκουλήκιαζαν, ενώ πριν από κάθε επισκεπτήριο, πλένονταν με την βία, προσαγόμενοι με ξυλοδαρμούς στην αίθουσα του μπάνιου, όπου ο αρμόδιος δεσμοφύλακας τούς έκοβε τα μαλλιά, σαν να ήταν πρόβατα προς σφαγήν, τραυματίζοντάς τους και χτυπώντας τους ανελέητα.

Ο Bobby Sands απόφάσισε να φτάσει την απεργία πείνας μέχρι το τέλος, γνωρίζοντας, ότι μετά από κάθε θυσία έρχεται η δικαίωση.

Η ταινία είναι ωμή, ρεαλιστική, με εικόνες που σε κάνουν να μουδιάζεις!
Ο πολιτισμένος κόσμος της πάλαι ποτέ μεγάλης αυτοκρατορίας, της Μ. Βρετανίας,
και ο γελοίος ψυχισμός μιας Iron Lady, μιας στυγνής και ανέραστης ξεπερασμένης, grotesque προσωπικότητας, της Thatcher δηλαδή, αποτυπώνονται στην συγκλονιστική αυτήν ταινία, σχεδόν χωρίς διαλόγους, αλλά με την δύναμη των εικόνων, οι οποίες μιλούν πολύ πιο δραματικά, από όσο μπορούν να μιλήσουν χιλιάδες σελίδες διαλόγων...

Οι Φυλακές

Η ταινία σε κρατάει μέσα στα κελιά, να μυρίζεις τις ακαθαρσίες, τα ούρα
και το οξύ, με το οποίο ξεπλένονταν.
Συγκλονιστικά μοναδική η σκηνή, όπου ο δεσμοφύλακας ξεπλένει τον διάδρομο από τα ούρα, αφού έχει ρίξει πρώτα ισχυρό απορρυπαντικό!

Μη δείτε την ταινία, αν δεν αντέχετε...
θα σάς στοιχειώνει για πάρα πολλές νύχτες...
Λ.Κ. 2008

Μικρή Θλιβερή Ιστορία

Απόψεις της όμορφης Αθήνας,
πριν την "βιάσουν"

Στα ηχεία μας σήμερα:

Masked Ball
and
Baby did a bad bad thing
από το
soundtrack της ταινίας
EYES WIDE SHUT

Ήταν κάπου στη δεκαετία του '60, όταν ο late (μακαρίτης) Κωνσταντίνος Καραμανλής,
πρωθυπουργός της τότε Ελλάδας και πρόεδρος της τότε δεξιάς παράταξης της ΕΡΕ,
αποφάσισε να "ενδώσει" στην έκρηξη της "οικοδομικής αναδόμησης" της πρωτεύουσας, της Αθήνας δηλαδή, επιτρέποντας να τελεσθεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα, τα οποία μπορεί κανείς να καταγράψει στην σύγχρονη Ελλάδα, δηλαδή αυτό της υποβάθμισης της ποιότητας ζωής στην Αθήνα.
Οι άδειες ανοικοδόμησης και αναμόρφωσης της πρωτεύουσας ήταν ανεξέλεγκτες.
Ο κάθε εργολάβος και ο κάθε άσχετος από οποιαδήποτε αισθητική καλλιέργεια πολιτικός μηχανικός ή αρχιτέκτονας, ανέλαβαν να ανοικοδομήσουν την πρωτεύουσα, μετατρέποντάς την σε ένα εκτρωματικό και υδροκέφαλο τέρας!
Άνθρωποι - υποτίθεται επιστήμονες - κοντόφθαλμοι, που αδυνατούσαν να προβλέψουν, πώς θα ήταν η κατάσταση σε 20-30 χρόνια!
Άνθρωποι, που ενδιαφέρονταν μόνο για το κέρδος, επιδεικνύοντας ψυχρή αδιαφορία για την πόλη, που ανήκει σε όλους μας.
Άνθρωποι, που αποσκοπούσαν στον γρήγορο πλουτισμό!
Γκρέμισαν τα ωραιότερα νεοκλασικά κτίρια, τα οποία ήταν καμάρι και κόσμημα για την πόλη, για να κτίσουν στη θέση τους ψηλά κτίρια-κουτιά, χωρίς ίχνος φαντασίας, αισθητικής και αρμονίας και τόσο άσχημα, που μόνο συναισθήματα απελπισίας μπορούν να προκαλέσουν στον κάτοικο αυτής της πόλης, καθώς παραπέμπουν στα άναρχα κτίσματα του 3ου κόσμου!
Αντί να ακολουθηθεί το αυτονόητο, αυτό δηλαδή το σχέδιο, που ακολούθησαν εκατοντάδες άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, το οποίο υπαγορεύει την Διατήρηση και Συντήρηση των κλασικών κτιρίων ως κόρη οφθαλμού και ανάπτυξη της νέας πόλης από κάποια γεωγραφικά όρια και πέρα και διατηρώντας ανέπαφο το ιστορικό της κέντρο
οι πλέον ανίκανοι πολιτικοί της τότε κυβέρνησης, υπέγραψαν τις άδειες για κατεδάφιση των αισθητικά πανέμορφων κτιρίων, για να δοθεί χώρος στα "κουτιά", στα οποία φιλοδοξούσε η Δεξιά Παράταξη να στοιβάξει τη μισή Ελλάδα,
καταντώντας την μια χώρα ΜΕΤΑΠΡΑΤΩΝ και ΑΕΡΙΤΖΗΔΩΝ,
αδειάζοντας έτσι την ελληνική περιφέρεια από το δυναμικό της, αποδυναμώνοντας την ύπαιθρο και απαξιώνοντας την αγροτική ανάπτυξη, που θα ήταν πολύ προσοδοφόρα για την χώρα μας, ώστε οι βιομηχανίες, που άρχιζαν να κεφαλαιοποιούν και να αυγατίζουν τα κέρδη τους, να έχουν τα ΦΤΗΝΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ χέρια, που χρειάζονταν!
Κάτι αντίστοιχο, βέβαια, συμβαίνει στις μέρες μας με την παγκοσμιοποίηση!
Μήπως πίστεψε ποτέ κανείς, ότι οι κεφαλαιοκράτες αυτού του κόσμου, κόπτονται για τον Πακιστανό και τον Νιγηριανό ή τον κάθε οικονομικό μετανάστη αυτού του πλανήτη;
ΦΤΗΝΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ είναι το ζητούμενό τους, ώστε να συσσωρεύουν ασύστολα τον πλούτο τους!
Με τον ίδιο τρόπο, λοιπόν, στην νεώτερη Ελλάδα συνετελέσθη το έγκλημα της ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΗΣ και ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΗΣ πλέον ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ της Αθήνας μας!
Με τις ευλογίες της τότε δεξιάς παράταξης της ΕΡΕ και του τότε πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή!
Από αυτό το έγκλημα γεννήθηκε το "περίοπτον επάγγελμα" του μεγαλοεργολάβου.
Τις συνέπειες αυτού του κακουργήματος τις γνωρίζουμε και τις βιώνουμε καθημερινά όλοι μας.
Κυκλοφοριακό χάος, έλλειψη πρασίνου, μόλυνση του περιβάλλοντος και πλήρες αδιέξοδο για μια ποιοτική διαβίωση σε αυτήν την πόλη, που ήταν κάποτε η πόλη του φωτός και η κοιτίδα του πολιτισμού!
Τη στιγμή, που σε όλες τις Ευρωπαϊκές πόλεις έχουν διατηρηθεί ατόφια τα ιστορικά κομμάτια και όσες επεμβάσεις γίνονται, εξυπηρετούν το σκοπό της περεταίρω συντήρησης και διάσωσης της πόλης, εδώ καθημερινά συντελείται ένα τεράστιο ανοσιούργημα.
Κι άλλες κακοτεχνίες κι άλλη ασχήμια κι άλλο αδιέξοδο!
Και ο νεοέλληνας, μακάριος σε όλο αυτό το χάος, ψάχνει να βρει τι τού φταίει!

Η καταγραφή των γεγονότων από την ιστορία είναι ανελέητη!
Καμιά συμπάθεια για όσους εγκληματούν κατά της ζωής μας!

Λ.Κ.2008

Οι φωτογραφίες είναι από
ΕΔΩ
και
ΕΔΩ

Give Peace A Chance

May Day
May Day
May Day

Μάιος 1886 Σικάγο

Η ΠΡΩΤΗ διεκδίκηση για Ανθρώπινη Μεταχείριση στην έμμισθη εργασία

Chicago: The Haymarket Riot 1886

"The happy idea of using a proletarian holiday celebration as a means to attain the eight-hour day was first born in Australia. The workers there decided in 1856 to organize a day of complete stoppage together with meetings and entertainment as a demonstration in favor of the eight-hour day. The day of this celebration was to be April 21. At first, the Australian workers intended this only for the year 1856. But this first celebration had such a strong effect on the proletarian masses of Australia, enlivening them and leading to new agitation, that it was decided to repeat the celebration every year.

In fact, what could give the workers greater courage and faith in their own strength than a mass work stoppage which they had decided themselves? What could give more courage to the eternal slaves of the factories and the workshops than the mustering of their own troops? Thus, the idea of a proletarian celebration was quickly accepted and, from Australia, began to spread to other countries until finally it had conquered the whole proletarian world.

The first to follow the example of the Australian workers were the Americans. In 1886 they decided that May 1 should be the day of universal work stoppage. On this day 200,000 of them left their work and demanded the eight-hour day. Later, police and legal harassment prevented the workers for many years from repeating this [size] demonstration. However in 1888 they renewed their decision and decided that the next celebration would be May 1, 1890. [...]
Rosa Luxemburg



All We Are Saying
is
GIVE PEACE A CHANCE!!!

John Lennon

LUCY

Some Vital Questions about LUCY
OR ELSE
The Damage of The four (4) cups of Coffee
I had, in order to stay alert
and get a project done with...


* When and where was Lucy found?
* How did Lucy get her name?
* How do we know she was a hominid?
* How do we know Lucy walked upright?
* How do we know she was female?
* Do we know how she died?
* How old was she when she died?
* Where is the "real" Lucy?
* How old is Lucy?
* How do we know that her skeleton is a single individual?

When and where was Lucy found?

Lucy was found by Donald Johanson and Tom Gray on the 24th of November, 1974, at the site of Hadar in Ethiopia. They had taken a Land Rover out that day to map in another locality. After a long, hot morning of mapping and surveying for fossils, they decided to head back to the vehicle. Johanson suggested taking an alternate route back to the Land Rover, through a nearby gully. Within moments, he spotted a right proximal ulna (forearm bone) and quickly identified it as a hominid. Shortly thereafter, he saw an occipital (skull) bone, then a femur, some ribs, a pelvis, and the lower jaw. Two weeks later, after many hours of excavation, screening, and sorting, several hundred fragments of bone had been recovered, representing 40% of a single hominid skeleton.

Το υπόλοιπο Post σχετικά με τη LUCY, έχει μεταφερθεί εδώ