Broken Dreams

Θεόδωρος Αγγελόπουλος 

"Το Βλέμμα του Οδυσσέα"

Walpurgisnacht

Κάτι από τα παλιά μου, που αγαπώ...

Εν όψει του παγωμένου Χειμώνα, 

ας αναπολήσουμε τις μαγεμένες ανοιξιάτικες και καλοκαιρινές νύχτες...

Κλωθογυρίζοντας του θέρους τις ανέμες

μεταξωτά τα νήματα σε ντελικάτα δάχτυλα

λιναριού κόμποι σε βρεγμένα χείλια

σαλιωμένη ρόκα με ακίδες που τρυπούν

σιωπές σε ανήλιαγες κάμαρες

με αψίδες χαμηλωμένες να χαϊδεύουν

και να γητεύουν τις μοίρες

η Κλωθώ σιγομουρμουρίζει

και η Λάχεσις λαγοκοιμάται

η Άτροπος υφαίνει

και η Βαλπουργιανή επιβλέπει

τα έργα τα συντελεσθέντα

σε υψιπύργια σιωπηλά

δεμένοι σε πλεξούδες χρυσαφιές

είναι οι κρίνοι του κήπου σου

του μυστικού

με ατραπούς του Μέλανος Δρυμού

και φθόγγους πνιγμένους

και σε ήχους πλάγιους παιγμένους

κλωθογυρίζω

και γυρίζω

πλέκω και περιπλέκω

τα νήματά σου στην καρδιά μου

την ηδονή σου

στο κορμί μου

σε μυστικά περάσματα

και σε φιλήματα

γίνομαι η Λάχεσις

και η Κλωθώ

και η Άτροπός σου

και σε τυλίγω

σε ιστό της

Βαλπουργίας

μαγικό

Κάτια Ξ. Δεκέμβριος 2011

(Loreley Lucy © 2006)

Σημ.Η Φωτογραφία τραβήχτηκε

από εμένα στις 10/7/06 15:42μμ

στο Lindau- Germany

Να Με Προσέχεις...

...Γιατί έχω πέσει χαμηλά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
μέχρι να σηκωθώ ξανά
λίγο ακόμα μοναχά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις...

Διονύσης Σαββόπουλος

Χειμωνιάτικο

Τηλεφώνημα μες τη νύχτα, σαν τροχός οδοντογιατρού!

Όλα αυτά τα τηλεφωνήματα, που συνωθούνται τρελά, όταν δεν τα περιμένεις και ούτε τα επιθυμείς, κι όλα τα άλλα, που τα περιμένεις με θανάσιμη αγωνία και δεν έρχονται...

Η κλήση σας προωθείται…

Ο συνδρομητής έχει πιθανόν το τηλέφωνό του απενεργοποιημένο…

Παρακαλούμε μη κλείσετε, αν δεν ακούσετε σήμα κατειλημμένου…

-Είμαι κάτω από το σπίτι σου…κατέβα…

-Δεν μπορώ να κατέβω, έχω ξαπλώσει…

-Έκανα τόσο δρόμο, για να σε δώ…έλα, έστω για λίγο…

-Δεν θα κατέβω, μην επιμένεις…

-Ξέρεις πώς αισθάνομαι τώρα; Σαν άδειο σακί, έτοιμος να σωριαστώ…θέλω να σε δω…σε θέλω…

-Σε πήρα προηγουμένως και είχες το τηλέφωνο κλειστό…τώρα έρχεσαι απρόσκλητος και μού ζητάς να κατέβω…;

-Είχα δουλειά, δεν μπορούσα να μιλήσω…

-Α!

-Είμαι μέσ’ τη βροχή γαμώ το μου! Είμαι μούσκεμα!
Δεν θα φύγω μέχρι να κατέβεις!

-Όχι!

-Ωραία! Κι εγώ θα μείνω εδώ, μες τη βροχή όλη τη νύχτα! Θα πάθω πνευμονία και αύριο θα κλαίς!

-Ε! Μείνε! Κακό δικό σου!

-Σ’ αγαπάω, ρε, γαμώ το! Τι θέλεις να κάνω για να το καταλάβεις;

-Κι εγώ σ' αγαπάω, νομίζω....
Αλλά δεν θα κατέβω...

( Μια χειμωνιάτικη βραδιά του 2007 )

Παιδικοί Έρωτες

Eίχε κάτι απροσδιόριστο επάνω της.
Κάτι που έκανε τους άντρες, που την γνώριζαν να θέλουν να την ρίξουν κατ’ ευθείαν στο κρεββάτι!
Στην αρχή τής άρεσε αυτό, την κολάκευε αν και τους περισσότερους τούς έστελνε αδιάβαστους.
Τούς απέκρουε με το γάντι, με όση λεπτότητα ήταν δυνατόν να χρησιμοποιηθεί σε τέτοιες περιπτώσεις.
Με τον καιρό όμως, αυτό άρχισε να τής γίνεται βραχνάς. Απέφευγε τις πολλές κουβέντες με τύπους, που έκαναν μπαμ από μακριά, ότι δεν είχαν τίποτα άλλο στο μυαλό τους εκτός από το σεξ.
Έγινε εσωστρεφής και εκλεκτική! Ιδιαίτερα εκλεκτική, τόσο πολύ, που πλέον αυτό είχε καταχωρισθεί στα μεγάλα της ελαττώματα!
Οι φίλες της, οι λίγες καλές, που είχε, τής επεσήμαιναν ότι δεν κάνει καθόλου καλά, ότι είναι ιδιότροπη και κλειστή, ότι διώχνει τους άντρες, ότι θα μείνει μόνη στο τέλος!
Αυτή όμως γελούσε κι έλεγε, ότι ο Mr Right is on his way!

Και να πεις, ότι δεν ερωτευόταν;
Μονίμως ερωτευμένη ήταν! Από τότε που θυμάται τον εαυτόν της ήταν συνεχώς τόσο πολύ ερωτευμένη, που κάποιες φορές αυτό τής προκαλούσε αβάσταχτο πόνο!
Ειδικά αν το αντικείμενο του έρωτά της, ερωτευμένο κι αυτό μαζί της δεν τολμούσε να τής μιλήσει!


Όταν ήταν περίπου 7 ετών κοράσιον, είχε ερωτευτεί τρελλά ένα αγόρι 12 ετών που δούλευε σε παρακείμενο λούναπαρκ! Έμενε ώρες πίσω από τα κάγκελλα της αυλής να τον κοιτάζει καθώς εκείνος, ψιλόλιγνο και όμορφο παιδί με γλυκά χαρακτηριστικά, έτρεχε πάνω-κάτω να προλάβει τις δουλειές που έπρεπε να κάνει.
Μια φορά, μάλιστα, η καρδιά της πήγε να σπάσει, όταν αντιλήφθηκε, ότι εκείνος την συνέλαβε να τον κοιτάζει!


Ντράπηκε τόσο πολύ, που έτρεξε μέσα στο σπίτι αλαφιασμένη. Δεν βγήκε, παρά μετά από αρκετή ώρα για να διαπιστώσει αν εκείνος ήταν ακόμα εκεί!
Την άλλη μέρα έγινε το πιο ευτυχισμένο κορίτσι του κόσμου, επειδή αυτός, περνώντας μπροστά από το σπίτι της και βρίσκοντάς την όπως πάντα σφηνωμένη στα κάγκελλα να τον περιμένει, την ρώτησε «πώς τη λένε»! Δεν θα ξεχάσει ποτέ τα όμορφα λεπτά χαρακτηριστικά του και τα θλιμμένα μάτια του!

Κατά τα τέλη Αυγούστου το λούναπαρκ έκλεισε και η μεγάλη αγάπη της χάθηκε για πάντα! Έκλαψε απαρηγόρητη, όταν ένα πρωί βγήκε στην αυλή και είδε το οικόπεδο άδειο! Ένοιωσε απελπισία, αισθάνθηκε για πρώτη φορά αυτό το συναίσθημα του ανεπανόρθωτου, του τελεσίδικου να της σχίζει τα σωθικά!
Είχε πυρετό δύο μέρες! Οι γονείς της θεώρησαν ότι κρύωσε.
Εκείνη για πρώτη φορά ένοιωσε την ανάγκη να γράψει κάτι. Πήρε χαρτί και μολύβι κι άρχισε να γράφει το όνομά του αμέτρητες φορές! Αυτό έγινε η παρηγοριά της.
Μάλιστα έκανε μια απόπειρα να αποτυπώσει το πρόσωπό του στο χαρτί για να τον φυλάξει εκεί για πάντα! Ήταν τελικά πολύ ερωτευμένη!

Δεν τής κράτησε για πολύ ο πόνος του έρωτα αυτού, όμως!


Μόλις πήγε σχολείο έγινε φίλη με τον Ρούλη, (Θοδωρούλη) που η δασκάλα τούς έβαλε να καθίσουν μαζί! Ο Ρούλης έγινε ο αμέσως επόμενος μεγάλος της έρωτας!
Τής χάριζε πλαστελίνες και τής δάνειζε το ποδήλατό του! Μάλιστα οι μαμάδες τους έγιναν φίλες κι έτσι αντάλλασσαν επισκέψεις. Έκαναν βόλτες με το ποδήλατο, ο Ρούλης τής έδωσε και την φωτογραφία του, την οποίαν ακόμη φυλάει σε κάποιο συρτάρι της!

Μια φορά, ήταν τα δυό τους στο σπίτι της. Έξω έβρεχε και η μαμά της στην κουζίνα τούς τηγάνιζε πατάτες. Ο Ρούλης τής έδειχνε τη συλλογή του από αυτοκινητάκια μοντελισμού και εντελώς ξαφνικά τής έδωσε ένα βιαστικό και αδέξιο φιλί στο μάγουλο!



Κοκκίνισαν και οι δύο και συνέχισαν να παίζουν με τα αυτοκινητάκια,
αλλά μαγκωμένοι πλέον, λες και είχαν κάνει κάτι κακό!
Ανακουφίστηκαν, όταν η μαμά τούς φώναξε, ότι οι πατάτες ήταν έτοιμες και να πάνε να φάνε!


Διάβαζαν μαζί, αυτή βοηθούσε το Ρούλη, που είχε αρκετές δυσκολίες στα μαθήματα και τότε της γεννήθηκε η πρώτη απορία, την οποίαν εξέφρασε στη μαμά της:
«Μαμά, ο Ρούλης δεν τα βλέπει τα γράμματα, γιατί τον διαβάζει η μαμά του;»
Η μητέρα της γελούσε κι έλεγε ότι όλα τα παιδάκια δεν έχουν τις ίδιες ικανότητες στο να μαθαίνουν!
Κάπως έτσι, με τον καιρό, απομυθοποιήθηκε ο Ρούλης.

Ένα καλοκαίρι στα 11-12 της, στις θερινές διακοπές, πριν πάει στο Γυμνάσιο, εκεί κατά Καστέλα μεριά, ερωτεύτηκε τρελλά τον Άλκη!

Συνεχίζεται...