Ταπ ταπ ταπ ταπ…Ταπ ταπ ταπ ταπ…Η βρύση του μπάνιου στάζει. Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι και στην τρομαχτική σιωπή του σπιτιούΤαπ ταπ ταπ ταπΟ ήχος από τις σταγόνες ακούγεται σαν πολυβόλο στην αρχή και ύστερα σαν φρικιαστική ηχώ του μυαλού μουΤαπ ταπ ταπ ταπΟι σταγόνες χτυπούν στα τοιχώματα του κρανίου μου και εκτοξεύονται πολλαπλασιασμένες σε εκατοντάδες ντεσιμπέλΤαπ ταπ ταπ ταπΕίμαι ξαπλωμένη μέσα στην μπανιέρα και οι σταγόνες πέφτουν στο μέτωπό μουΤαπ ταπ ταπ ταπΜού τρυπούν το δέρμα και σφηνώνονται βαθιά στους σκοτεινούς λαβυρίνθουςΤα μάτια μου πονάνεΤαπ ταπ ταπ ταπΝομίζω ότι θα εκραγεί το κεφάλι μουΤαπ ταπ ταπ ταπΕστιάζω το πονεμένο βλέμμα στην σταγόνα, που πέφτει ανελέητηΤαπ ταπ ταπ ταπΤην βλέπωΤαπ ταπ ταπ ταπΜια μικρή διάφανη κουκίδα που όλο μεγαλώνει λαμπυρίζοντας στο σκοτάδιΤαπ ταπ ταπ ταπΠέφτει με τρομακτική δύναμη στο μέτωπό μου κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβοΤαπ ταπ ταπ ταπΜια τόσο δα μικρή διαφανής σταγόνα υγρούΠέφτει σαν ριπή πολυβόλου και ρημάζει τα τύμπανα με το ωστικό της κύμαΤαπ ταπ ταπ ταπΕξαντλεί όλα τα αποθέματα αντίστασηςΤαπ ταπ ταπ ταπΝα ομολογήσω. Ναι!Όχι άλλο μαρτύριο!Ταπ ταπ ταπ ταπΝα δηλώσω ένοχη, να παραδεχτώ ό,τι θέλεις, μόνο να σταματήσει η σταγόναΤαπ ταπ ταπ ταπΝε ξεριζώσω τη μπανιέρα από το πάτωμαΤαπ ταπ ταπ ταπΝα καταστρέψω τις σωληνώσεις να ξεχυθεί όλο το νερό, να πάψει η σταγόνα να πυροβολείΤαπ ταπ ταπ ταπΝα γκρεμίσω το σπίτι και τα θεμέλια και να σκάψω με τα νύχια, να ματώσω τα χέρια μουΜόνο να σταματήσει η σταγόναΤαπ ταπ ταπ ταπΝα πάψει το μικρό διάφανο υγρό να πέφτει στο κεφάλι μου και να πολλαπλασιάζεται σαν βόμβα μεγατόνων μέσα στα μηνίγγια μουΤαπ ταπ ταπ ταπΟΧΙ! ΦΤΑΝΕΙ!Πάρτε τη σταγόναΠάρτε τη σταγόναΠΑΡΤΕ ΜΑΚΡΙΑ ΤΗ ΣΤΑΓΟΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΤαπ ταπ ταπ ταπΠάρτε μακριά τη σταγ…………………………………………Ταπ ταπ ταπ ταπΤαπ ταπ ταπ ταπΤαπ ταπ ταπ ταπΤαπ ταπ ταπ ταπ© Lucy 2007Σε μια άλλη διάσταση…Ένωσα τις χούφτες κάτω από την κρήνη που έτρεχε το παγωμένο, γάργαρο νερό και το μάζεψα με προσοχή, να μη γλιστρήσει και χαθεί μέσα απ’ τα χέρια μου. Έφερα τις χούφτες στα χείλη και ήπια το καθάριο κρύσταλλο. Δροσέρεψα και ξεδίψασα, σβήστηκε η φλόγα μέσα μου, προσωρινά μόνο, αλλά για την ώρα αυτό αρκούσε. Ένιωσα την ρευστή ευτυχία να κυλάει στο στόμα, να λύνει τον λάρυγγα και να ημερεύει τον οισοφάγο. Απαλή και ήμερη χαλαρότητα με διαπέρασε. Τα μέλη μου ζεστάθηκαν με την προσμονή....© Lucy 2007 |
7 comments:
Μαλλον εχεις φρικαρει λιγο παραπανω απ'οτι πρεπει...
Νίκο,
είναι απλά ένα κακό όνειρο, ένας εφιάλτης,
ίσως fiction!
Μην ανησυχείς...
:-)))
το τέλος καλό έστω και σε μια άλλη διάσταση
@Μάρκο,
πάντα υπάρχει και η άλλη διάσταση!
Πάντα πλάι στα σκοτάδια μου
υπάρχει και το φως!
:-)
Προσφέρω τη συμπόνια μου κ την κατανόηση...
@nakupenda,
ευχαριστώ, αλλά δεν τα ζήτησα!
Δεν θέλω να σε προσβάλλω, αλλά
το ποστ δεν έχει καμμία σχέση με αυτό, που ίσως νόμισες!
Τρομερό, άγριο, κινηματογραφικό. Πότε θα μου γράψεις ένα σενάριο??? :) Μάκια πολλά.
Post a Comment