Περιχαρακώνω τα όρια
γδέρνω τα λόγια
πάνω στο δέρμα
τρυπάω την πληγή
το αίμα έχει στερέψει
το κοπίδι σμιλεύει το ξύλο
χαράζει τα ψηφία της φθοράς
ανατριχιάζει η μέρα
προσμένει η νύχτα
οι φλέβες σου
γαλάζιες
οι βολβοί μου
μενεξελί
κι η ορατότητα μπροστά μας
αυτό το ανθρακί
το μολυβένιο
της καταχνιάς και της βροχής
το μούχρωμα της ψυχής μας
λύγισε
από το βάρος
των λέξεων
και των λεπίδων
γέρνω στα σχοινιά
γκρεμίζεσαι στο λατομείο
των ονείρων
σκοτώνω την εποχή
της αθωότητας
πίσσα και χαλίκια
αιχμηρά
Πίσσα
σαν αίμα
σαν καταραμένο αίμα
σαν ζωή
σαν θάνατος
Lucy 2007
|
3 comments:
όσο και να την σκοτώνεις την εποχή της αθωότητας, lucy, αυτή θα σ επισκέπτεται, είναι ακούραστη...
Δεν ξέρω, Μάρκο.
Ειλικρινά δεν ξέρω...
Σαν ζωή μόνο.
Σαν θάνατος ποτέ.
Ακούς? Ποτέ!
Post a Comment