Monday, February 5, 2007

By The Book









Περιχαρακώνω τα όρια

γδέρνω τα λόγια

πάνω στο δέρμα

τρυπάω την πληγή

το αίμα έχει στερέψει

το κοπίδι σμιλεύει το ξύλο

χαράζει τα ψηφία της φθοράς

ανατριχιάζει η μέρα

προσμένει η νύχτα

οι φλέβες σου

γαλάζιες

οι βολβοί μου

μενεξελί

κι η ορατότητα μπροστά μας

αυτό το ανθρακί

το μολυβένιο

της καταχνιάς και της βροχής

το μούχρωμα της ψυχής μας

λύγισε

από το βάρος

των λέξεων

και των λεπίδων

γέρνω στα σχοινιά

γκρεμίζεσαι στο λατομείο

των ονείρων

σκοτώνω την εποχή

της αθωότητας

πίσσα και χαλίκια

αιχμηρά

Πίσσα

σαν αίμα

σαν καταραμένο αίμα

σαν ζωή

σαν θάνατος

Lucy 2007





3 comments:

markos-the-gnostic said...

όσο και να την σκοτώνεις την εποχή της αθωότητας, lucy, αυτή θα σ επισκέπτεται, είναι ακούραστη...

lucy of wild flowers said...

Δεν ξέρω, Μάρκο.
Ειλικρινά δεν ξέρω...

Μιχαήλ Angel said...

Σαν ζωή μόνο.
Σαν θάνατος ποτέ.
Ακούς? Ποτέ!