Επειδή οι κανόνες είναι καλοί για να μάς διευκολύνουν τη ζωή, αλλά είναι ακόμα πιο καλοί και χρήσιμοι, όταν παραβιάζονται, θα ήθελα να προΚΑλέσω τον Σαμμάνο, τον συνοδοιπόρο στο blog του Άμμου,
να περιπλέξει ιστό με τις εξής λέξεις:
Ροδόσταμο, αποσπερίτης, διελκυστίνδα, φουριόζα, βενεδικτίνος.
Επίσης προΚΑλώ, αν βέβαια θέλουν, να παίξουν με αυτές τις λέξεις τους:
markos the gnostic
Demetrius
s.frang
thrass
virtual
corsair
and
Μιχαήλ
16 comments:
σ ευχαριστώ, για να δούμε...
Με τόσες μαγικές λέξεις μαζεμένες, μαγεμένες ιστορίες θα σου χτυπήσουν το μπλόγκ αύριο. Σ' ευχαριστώ για το κάλεσμα! Θα ανταποκριθώ μεγαLUSYοτάτη!
Πόσο μου αρέσουν αυτές οι προκλήσεις-προσκλήσεις... :)))
Ίουυυυυυυυυυ!!!!!!
Τhank you!
Για να αφήσουμε την φαντασία μας να οργιάσει!
¨Αντε μικρη Λουσυ!
Επαιξε κι ο ιδεντιτυ...
Φιλια
Λούσυ, ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση :) Έχω ήδη δεχτεί την πρόσκληση τού Un Certain Plume, ελπίζω στην κατανόησή σου.
@φίλοι,
καταλαβαίνω απόλυτα τη στενότητα χρόνου που όλοι μας έχουμε. Γιαυτό κι έγραψα "αν θέλουν", εννοώντας φυσικά κι αν έχουν τον απαιτούμενο χρόνο.
Και σίγουρα το να γράφεις κατά παραγγελία, δεν είναι κάτι που μπορείς να το κάνεις πάνω από μια φορά με ευχαρίστηση!
Οπότε no problem!
Kisses to all!
:-))
Lucy
σε ευχαριστω.
Δυσκολες λεξεις μου εβαλες...
...θα δω τι μπορω να κανω.
Κοίταξα στα Δυτικά εκεί που ο Αποσπερίτης δείχνει το δρόμο στους μοναχικούς, βραδύνους ταξιδευτές, της ερήμου.
Το τζάμι στο παράθυρο φωτίστηκε απόκοσμα, μια σπίθα ήλιου έπεσε στο πεντακάθαρο τζάμι για τελευταία φορά σήμερα.
Τα παιδία στο δρόμο έπαιζαν διελκυστίνδα φωνάζοντας και βρίζοντας όπως κάθε χαμίνι πρέπει να κάνει στην προεφηβεία του.
Η κυρά Λουΐζα πέρασε φουριόζα με κατεύθυνση τον Καθεδρικό για τις τελευταίες προσευχές μιας αμαρτωλής ζωής, δίπλα από το σιντριβάνι της μικρής πλατειάς, χωρίς να προσέξει τον Φρέρ Χοσέ.
Ο Φρέρ Χοσέ, που το «ράδιο αρβύλα» της γειτονιάς τον ήθελε στα νιάτα του Βενεδικτίνο μοναχό, ιεραπόστολο στα βάθη του Αμαζόνιου, κοιτούσε τα παιδία που έπαιζαν και γελούσε αναπολώντας ποιος ξέρει τι!
Το δωμάτιο γέμισε από το άρωμα σου, με βάση το ροδόσταμο, που σου έφερα από το μεγάλο παζάρι της Κωνσταντινούπολης και που επίμονα το έβαζες όταν ήθελες να κάνουμε έρωτα.
Γύρισα και σε κοίταξα τυλιγμένη στο μαύρο ατλάζι της ρόμπας σου, το δεξί σου πόδι φανερά πρόστυχο μα και παρθενικά ντυμένο με την μεταξένια κάλτσα την δεμένη στη καλτσοδέτα.
Τα χείλια σου υγρά από την προσμονή, χαλάρωσα την γραβάτα με τα λαχούρια ξεκούμπωσα το γιλέκο και ήρθα κοντά σου αργά βασανιστικά αργά και για τους δυο μας γιατί γνώριζα ότι μετά τα μάτια θα ήταν κλειστά και θα λειτουργούσαν μόνο οι άλλες αισθήσεις.
Σ’ αγαπώ σου είπα και μου σφράγισες το στόμα με ένα καυτό φιλί από αυτά που μόνο εσύ ξέρεις να δίνεις και μετά χάθηκα……
@corsair,
είμαι σίγουρη, ότι αυτό που θα "μπορείς να κάνεις" θα είναι πολύ καλό!
:-))
@Δημήτριε,
σε πάω με 1000!
Στόχω ξαναπεί;
Μάλλον όχι!
Τι φοβερό ήταν αυτό, που έγραψες;;;
Φιλιά!
THANKS DEAR!!!
Δυσκολα πραγματα αυτα.
ζερο.
@zero,
καλησπέρα!
Δύσκολα, παιχνιδιάρικα, όπως το πάρει κανείς!
Η πρόσκληση είναι ανοιχτή, αν θέλεις να δοκιμάσεις, πάντως!
Καλό βράδυ!
:-)))
Τα μάτια μου είχαν ένα περίεργο χρώμα εκείνη την νύχτα.Ίσως γιατί και το φώς των κεριών που τρεμόπαιζε έδινε στον εαυτό μου,την αίσθηση του απολύτου.
Η πάλη των αισθήσεων ήταν ο μόνιμος δαίμονας μου τον τελευταίο καιρό και οι αναμνήσεις μου,πιο έντονες απο ποτέ πολιορκούσαν πλέων με ιλλιγγιώδεις ρυθμούς,τις δικές μου αλήθειες..
Κρυμμένος κάπου στον χρόνο και αφοσιωμένος Βενεδίκτινος,απομονωμένος σε ενα Σικελιανό κάστρο,έδινα την δική μου μάχη.Μια μάχη τυλιγμένη με βιωματα και ευωδιες..
Εκείνο το βράδυ το μυαλό μου ταξίδεψε..Κατευθύνθηκα προς το παράθυρό του κελιού μου κοιτάζοντας τον έναστρο ουρανό.
-«Δυτικά;»,σιγοψυθίρησα ρωτώντας.
-«Κάπου εκεί», «Αποσπερίτης μάτια μου!»Ανταπάντησε με μία κλεμμένη θυληκότητα το χαμηλόφωνο εγώ μου..
Η αμήχανη σκέψη,οδήγησε το βλέμμα μου,στο κερί που σιγόκαιγε πάνω στο γραφείο.Φαινόταν αρκετά περίεργο αλλά εκείνο το βράδυ,ήθελε να υποδηλώσει την «παρουσία» Της και το είχε καταφέρει.
Ήταν δώρο και παράκληση..
-« Όταν θα έχεις νιώσει τόσο δυνατά την απουσία μου,τότε να το ανάψεις» μου είχε πει μισόγυμνη,στο πιο ερωτικό βράδυ της ζωής μας,αλείφοντας ροδόσταμο το ονερικό κορμί της..
Και εγώ το είχα κάνει πράξη..
-«Μα πως να παίξω σε αυτήν την σκληρή διελκυστίνδα των θέλω μου;»αναρωτήθηκα.Μακάρι να μπορούσα να σε νιώσω αλλα δεν μπορώ..
Ο ήχος της ξύλινης πόρτας με άφησε παγερά αδιάφορο.Το χτύπημα επανήλθε όμως,αυτή την φορά πιο απαιτητικό και πιο έντονο..
Μία φουριόζα ανησυχία είχε καταβάλει τους πάντες .
-«Πρέπει να φύγουμε γρήγορα» φώναξε αγχωμένος ένας άλλος μοναχός..
Τα ιδεολογικά απομεινάρια της Γαλλικής επανάστασης ταξίδεψαν και στο τάγμα μας..Ο λαός είχε ξεσηκωθεί,το τάγμα έπρεπε να εκδιωχθεί..
virtual,
Καλά! Το κάτι άλλο!
Μού άρεσε πάρα πολύ το κείμενό σου!
Τι έγινε βρε παιδιά;;;
Όλοι οι φίλοι μου γράφετε φοβερά! Χαίρομαι πάρα πολύ γιαυτό!
φιλιάαααα!!!
:))) thank you !!!Να'σαι καλά..Είναι απο τις στιγμές που το μυαλό ταξιδεύει με λέξεις και προτάσεις..
Post a Comment