Broken...

Joan Miró
Chien Aboyant à La Lune
( Dog Barking At The Moon )


Ρίγη στην επιφάνεια του νερού
ρίγη και στο βυθό του

Μα πώς;

Από νερό είναι η καρδιά μου
και της νυχτιάς το φύσημα
την ρυτιδώνει;

Με σκιάζει ο βηματισμός σου
πάνω στα ξερά τα φρύγανα
και στα κλαδιά,
στις φτέρες τις κιτρινισμένες
και στα πορφυρά τα πλατανόφυλλα

Είμαι τυλιγμένη στη σιωπή
στη σιγαλιά της νύχτας
και μόνο το μακρινό αλύχτισμα
του σκύλου που γαβγίζει το φεγγάρι
με εξημερώνει
εμένα, τη λύκαινα της στέπας

Έτσι έχω ζήσει τη ζωή μου
στέπες και υπερβόρειες διαδρομές
και χιόνια
κρύβω στις ρίζες των δέντρων μου
και το σκυλί κρυώνει
και απορεί

Πώς το κοιτάζει από ψηλά
αυτό το άτρομο φεγγάρι!

Μάταια γαβγίζει
Μάταια αλυχτάει

Πώς λάμπει αυτό από κει πάνω
μέσ' τo σκοτάδι!

Μού απλώνει χέρια από κισσούς
Poisonous Ivy

Θα με αγκαλιάσουν
και θα με σφίξουν
ζεστά όπως πάντα
σε ύπνους και σε όνειρα
θα με βυθίσουν

Μα το σκυλί ακόμα αλυχτάει
θα με ξυπνήσει με το πνιχτό παράπονό του
και από την δηλητηριώδη του κισσού αγκαλιά
θα με τραβήξει

Εκείνο θα θυμώνει
που δεν μπορεί να σκιάξει το φεγγάρι
κι εγώ η λύκαινα της στέπας
θα μασουλάω του κισσού τα φύλλα

Και θα βαδίσουμε αργά
πάνω στα ξεραμένα χόρτα
εκείνο, το σκυλί που μάταια αλυχτάει
κι εγώ, η λύκαινα της άσπρης στέπας
αφήνοντας το άτρομο φεγγάρι
να παίζει με τη μοναξιά του
και τη σπασμένη σκάλα
του ΟΝΕΙΡΟΥ μου.

Το όνειρό μου πάντα ίδιο
μια σπασμένη σκάλα
κι εγώ να κρέμομαι από κει πάνω
κι ούτε σκυλί για να με κατεβάσει
κι ούτε κισσός για να πλεχτώ
στη γη για να γλιστρήσω
κι ούτε σε λύκαινα
να μεταμορφωθώ μπορώ
με ελιγμούς αιλουροειδούς
για να ξεφύγω.

Πάντα στο όνειρό μου

μια σπασμένη σκάλα.

2006 © Lucy

Μια ανάρτησή μου από το παρελθόν