21o Yπόγειο - Το νερό

Don't dream. It's OveR
by the
Crowded HouSe



(συνέχεια)

Τι διάολο ήταν αυτό το μήνυμα; Ποιος το είχε στείλει; Ήταν τα ίδια λόγια, που μού είχαν πει στο τηλέφωνο τα ξημερώματα.

Την προηγούμενη νύχτα, είχα αποκοιμηθεί πάνω στον καναπέ, με το λαμπατέρ αναμμένο και το βιβλίο ακουμπισμένο, ανοιχτό πάνω στο στομάχι μου. Μάλλον θα με βάραινε, γιατί μέσα στον εφιάλτη μου, έβλεπα ένα χέρι να μού πιέζει το στήθος και να μη με αφήνει να αναπνεύσω.

Το ντρρρριιιιιιιινννν του τηλεφώνου ήχησε σαν σειρήνα συναγερμού κατά τις τεσσερισήμισι, όταν τα μάτια στροβιλίζονταν δαιμονισμένα στην κατάσταση της βαθιάς ύπνωσης. Πετάχτηκα αλαφιασμένη, το βιβλίο έπεσε στο πάτωμα, άπλωσα το χέρι στο ημίφως να πιάσω το ακουστικό, έσπρωξα ένα μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό και το έχυσα στο πάτωμα.

Shit! Δεν θα είχα νερό να πιω, θα κοράκιαζα μέχρι να ξημερώσει.

Το τηλέφωνο συνέχιζε να κουδουνίζει μέσα στα μηνίγγια μου, σαν να τρόχιζαν μαχαίρια… Μέσα στον πανικό, έχωνα τα χέρια ανάμεσα στα μαξιλάρια, κάτω από τους σωρούς χαρτιού και ρούχων με μοναδική επιθυμία να το βρω και να το κάνω να σταματήσει. Το βρήκα τελικά, κάτω από το μαξιλάρι μου.
Το έφερα στ’ αυτί μου και είπα ξεψυχισμένα:
«Εμπρός;»
Μια αντρική φωνή, βραχνή και υπόκωφη απάντησε από την άλλη άκρη του σύρματος: «Να είστε στο 21ο υπόγειο σήμερα το βράδυ στις 10: 19 ακριβώς.»

«Τι; Ποιος είναι; Ποιο υπόγειο; Λάθος πήρατε…»

Πριν προλάβω να τελειώσω τη φράση μου η γραμμή είχε κλείσει και άκουγα μόνο το ρυθμικό …του …του…του… Πετάχτηκα επάνω!
Είχα ξυπνήσει για τα καλά! Άρπαξα το μπουκάλι και ήπια τις λίγες σταγόνες, που είχαν απομείνει.
Άρχισα να βηματίζω πάνω – κάτω στο δωμάτιο. Σκόνταφτα σε όλη τη σαβούρα, που είχε μαζευτεί. Στο μυαλό μου είχε καρφωθεί η φράση «21ο υπόγειο».
Σε ποιόν ανήκε η φωνή και τι εννοούσε; Νερό! Ήθελα νερό σαν τρελλή! Διψούσα πολύ και έπρεπε να πιω νερό! Και μετά να ηρεμήσω και να σκεφτώ τη φωνή και τα λόγια που είπε!
Πήγα στη κουζίνα κι άνοιξα τη βρύση. Το νερό άρχισε να τρέχει σκούρο καφετί, ενώ η πίεση στις σωληνώσεις έκανε το σπίτι να τραντάζεται μέσα στη σιωπή της νύχτας. Τα υδραυλικά του σπιτιού ήταν παμπάλαια και σκουριασμένα. Κι εγώ διψούσα πολύ! Απελπιστικά! Έπρεπε να πιω οπωσδήποτε νερό!
Θα έβγαινα έξω, να αγοράσω ένα μπουκάλι. Δίχως άλλο!
Άρχισα να ψάχνω τα ρούχα μου. Βρήκα το τζιν μου κουβαριασμένο στο πάτωμα και τις μπότες πεταμένες στην είσοδο. Τα φόρεσα βιαστικά. Το τυρκουάζ μακό, που ήδη φορούσα ήταν μια χαρά. Χιλιοτσαλακωμένο σίγουρα, αλλά ποιος νοιαζόταν τώρα για λεπτομέρειες;
Βρήκα κάτι κέρματα στο τσίγκινο κουτί από μπισκότα, που διακοσμούσε το τραπεζάκι με το σπασμένο πόδι, τα άρπαξα, μαζί με τα κλειδιά και κατέβηκα τρέχοντας τη σκάλα, χτυπώντας πίσω μου τη πόρτα.
Βγήκα στο δρόμο! Η νύχτα ήταν διαυγής και φεγγαρόλουστη.
Για καλή μου τύχη το ψιλικατζίδικο στη γωνία ήταν ανοιχτό.
Έτρεξα και μπήκα.
«Ω! πολύ πρωινή σας βλέπω! Τι θέλετε;» είπε μαχμουρλίδικα ο ιδιοκτήτης.
«Πέντε μπουκάλια νερό! Γρήγορα!»
«Α! κατάλαβα, πάτε εκδρομή!»
«Όχι, διψάω!»
Με κοίταξε με κάτι μάτια γουρλωμένα, κάτι πήγε να πει, αλλά το βλοσυρό μου ύφος τού έκοψε τη φόρα.
«Το νερό! Γρήγορα!»
«Μάλιστα, αμέσως!»
Έβαζε τα μπουκάλια στην πλαστική σακούλα, όταν κουδούνισε το τηλέφωνο.

Ντρρρριιιιιιννννννν, ντρρρριιιννννν, νντττρρρρριιινννν.

«Μια στιγμή, παρακαλώ. Να το σηκώσω», είπε.

Η υπομονή μου είχε αρχίσει να εξαντλείται και τα νεύρα μου να παίζουν…

«Εμπρός; …ποιάν;…μια στιγμή να ρωτήσω…», μουρμούρισε με αποσβολωμένο ύφος.
«Μήπως σας λένε Νάντια;» με ρωτούσε, αλλά κοίταζε σαν χαμένος το ακουστικό.
«Ναι, Νάντια…» είπα εγώ με μισή φωνή..
«Για σας είναι.»

Πήρα το τηλέφωνο με χέρι που έτρεμε.
«Εμπρός! Εμπρός! Λέγετε!» είπα τσαντισμένη για να κρύψω τον φόβο μου.
«Να είστε στο 21ο υπόγειο, σήμερα το βράδυ, στις δέκα και δεκαεννέα ακριβώς.»

«Ποιός διάολος είστε, ποιός…;;»

Αλλά η γραμμή είχε ήδη κλείσει … του…του…του…

Μού έπεσαν κλειδιά και κέρματα από τα χέρια και κύλησαν στο πάτωμα.
Ήμουν ωχρή σαν το πανί. Έκανα μεταβολή σαν νευρόσπαστο και προχώρησα προς την έξοδο, με το μυαλό εντελώς κενό.

«Πού πάτε; Το νερό σας!»

Η φωνή του ψιλικατζή έμοιαζε να έρχεται από το υπερπέραν…

To be continued…

Lucy 2007