Oι Μικροί μου Συγγραφείς

(Ο Τίτλος είναι έκφραση αγάπης και τρυφερότητας, αγαπητοί μου!
Και φυσικά θαυμασμού!)

Με διασκεδάζει αφάνταστα αυτή η θύελλα στα ράφια της βιβλιοθήκης μου.
Όταν το σπίτι είναι ήρεμο και σιωπηλό, μικροί χαριτωμένοι συγγραφείς ξετρυπώνουν από τους τίτλους των βιβλίων και αρχίζουν να συνομιλούν αγνοώντας επιδεικτικά την παρουσία μου.
Σκαρώνουν νέες ιστορίες, πλάθουν πρόσωπα, ήρωες και αντί-ήρωες, πλέκουν φοβερά σενάρια και ανταλλάσσουν φλεγματικές κακίες όπως:
«Αγαπητέ μου, αν ποτέ έγραφα όπως εσείς, απλά δεν θα άντεχα την μίζερη ζωή μου ούτε για ένα δευτερόλεπτο παραπάνω.»
«Μα αγαπητέ μου, ασφαλώς! Αν ποτέ γράφατε όπως εγώ θα αυτοκτονούσατε, γιατί θα συνειδητοποιούσατε, ότι το να με αντιγράφετε συνεχώς είναι κάτι που σας εκθέτει ανεπανόρθωτα! Ελπίζω τουλάχιστον, να σάς έχει απομείνει η χάρις της αυτογνωσίας!»

Οι μικροί, χαριτωμένοι συγγραφείς μουτρωμένοι, καμώνονται τους πειραγμένους και γυρίζουν με γινάτι ο ένας την πλάτη του στον άλλον, ωστόσο με την άκρη των ματιών θέλουν να αποτυπώσουν κάθε κίνηση του ανταγωνιστή και να την χρησιμοποιήσουν αργότερα χαιρέκακα εναντίον του.
Η μεγαλύτερη απόλαυση, αυτές τις παράξενες ώρες που ζωντανεύει η βιβλιοθήκη μου και διασταυρώνονται τα πυρά των κλασσικών με τους μοντέρνους, των ποιητών με τους πεζογράφους, των ρομαντικών με τους ρεαλιστές, είναι, όταν με το ζόρι τραβούν από τις κιτρινισμένες σελίδες των βιβλίων τους, τους χαρακτήρες, που έχουν δημιουργήσει και τους στήνουν σε παράταξη μπροστά στα μάτια του αντιπάλου συγγραφέα, ενώ αυτοί γκρινιάζουν απρόθυμοι να υποστούν όλην αυτήν την ταλαιπωρία!.
«Μα κοιτάξτε, πείτε μου ειλικρινά αγαπητέ μου, έχετε ποτέ συναντήσει πιο σύνθετο και πολύπλοκο ήρωα από τον κύριο Χίθκλιφ;»
«Μα τι λέτε τώρα, φίλε μου; Ξεχνάτε τον Κιάουε μου; Ικανός για το πιο υπέροχο και συγχρόνως για το πιο τρομακτικό έργο!»
«Θα διαφωνήσω και με τους δύο σας», πετάχτηκε ως συνήθως από το επάνω ράφι, ζωηρός ο συγγραφέας των αρχών του 1900. «Ο Τέρλες μου έχει ήδη καθιερωθεί σαν ο πλέον σύνθετος και ενδιαφέρων ήρωας της λογοτεχνίας. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο!» και με μια περιφρονητική κίνηση έκλεισε πίσω του το πορτάκι του τελευταίου ραφιού της βιβλιοθήκης κάνοντας το κρύσταλλο να τρίξει.
«Μα γιατί αποχωρείτε; Μείνετε να το συζητήσουμε, εγώ θα επιχειρηματολογήσω για την δική μου Υβέτ!»
Φώναξε με την καθαρή γαλλική προφορά του ο συγγραφέας που γεννήθηκε στον πύργο του Μιρομενίλ στον Σηκουάνα. «Εγώ, φτωχοί μου αδαείς, γνώρισα τον θάνατο από κοντά με την απόπειρα αυτοκτονίας μου και το σκοτάδι του ψυχιατρείου. Δεν νομίζετε, ότι η ηρωίδα μου έχει τόσα να πει, όσα όλα τα συγγραφικά πονήματα όλων σας μαζί;»
Και χωρίς άλλη κουβέντα κλείστηκε με ορμή στις φθαρμένες σελίδες του βιβλίου του. Μάταια οι άλλοι συγγραφείς προσπάθησαν να του αποσπάσουν οποιαδήποτε κουβέντα. Πεισματωμένος παρέμεινε στην σιωπή του και μάλιστα τράβηξε το βιβλίο του βαθιά στο ράφι, ώστε να είναι σχεδόν αθέατο.

«Ας είναι κύριοι», μίλησε ο Ρόμπερτ Μούζιλ, ξεμυτίζοντας από τις σελίδες του. «Αύριο θα σας παρουσιάσω εκτενώς τον νεαρό Τέρλες μου. Ελπίζω τότε όλοι να καταπιείτε την γλώσσα σας!»

Οι συγγραφείς χαμογέλασαν με νόημα, χασμουρήθηκαν και ομολόγησαν, ότι η ώρα ήταν περασμένη. Είχαν ήδη κουραστεί και ένας καλός ύπνος θα τους αναζωογονούσε. Στο κάτω - κάτω, είχαν όλη την αιωνιότητα μπροστά τους για να ανταλλάσσουν τις χαριτωμένες λογομαχίες τους.
«Θεέ μου, τι κούραση!», είπε ο Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον. Χρειάζομαι ένα ποτό. Και μια καλή παρέα! Μήπως είστε εύκαιρος, αγαπητέ μου Έρνεστ, να πίναμε μαζί ένα ποτήρι ρούμι; Ευχαρίστως σας φιλοξενώ στο σπιτικό μου. Λίγο ξεθωριασμένο φυσικά, αλλά τι στο καλό! Αναγνωρισμένο και καθώς λένε αριστουργηματικής κατασκευής!»


Άναψα το λαμπατέρ πάνω στο γραφείο και άνοιξα τα πορτάκια της βιβλιοθήκης. Ένα βιαστικό φφρρρσσστττττ ακούστηκε και μερικά βιβλία κινήθηκαν βιαστικά στα τελευταία ράφια, χώθηκαν όσο πιο βαθιά μπορούσαν και προσπάθησαν να μείνουν αθέατα από το βλέμμα μου και μακριά από την έκταση του χεριού μου.
Σίγουρα δεν ήθελαν να εκτεθούν στό φως της λάμπας, ούτε να αντέξουν το ξεφύλλισμα και κατόπιν την εγκατάλειψή τους πάνω στο ξύλο του γραφείου με τις σελίδες ανοικτές.
Έκανε και ψύχρα…
Είχαν βολευτεί στο σκοτάδι και προσπαθούσαν να πάρουν έναν υπνάκο.

Αύριο, που η βιβλιοθήκη θα ερήμωνε πάλι και το σπίτι θα ήταν άδειο και σιωπηλό, οι συγγραφείς θα ζωντάνευαν, σύμφωνα με την προσφιλή τους συνήθεια και θα άρχιζαν την ανταλλαγή χαριτωμένων φλεγματικών μικροκακιών, κρυφοθαυμάζοντας κατά βάθος ο ένας τον άλλον και ευχόμενοι να ήταν αυτοί που είχαν πλάσει όλους αυτούς τους θαυμαστούς ήρωες…
Άπλωσα το χέρι στο τελευταίο ράφι και τυχαία έπιασα το βιβλίο «Γκασπάρ, Μελχιόρ και Βαλτάσαρ», ένα από τα αγαπημένα μου αναγνώσματα!
Ένα αριστούργημα!
Καθώς άρχισα να το ξεφυλλίζω για να πάω στη σελίδα 127, εκεί δηλαδή που είχα σταματήσει το προηγούμενο βράδυ, ένα ανεπαίσθητο φφφρρρσσστττ ακούστηκε και η φωνή του Μισέλ Τουρνιέ μού ψιθύρισε σιγανά εις άπταιστην γαλλικήν:
«Με σεβασμό, αγαπητή μου…με σεβασμό και τρυφεράδα, παρακαλώ.»
«Μείνετε ήσυχος αγαπητέ μου Τουρνιέ, με σεβασμό, φυσικά! Με όλον τον σεβασμό, που σάς αξίζει!»

© Lucy 2007

Σημ: Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα
ΤΟ ΑΡΘΡΟ στο φύλλο της 11/2/2007