Showing posts with label sadness. Show all posts
Showing posts with label sadness. Show all posts

Wednesday, June 29, 2011

Ελλάδα, η χώρα των Desperados



Πίνακες
του
William Turner
(born 1508?, Morpeth, Northumberland, Eng.
died July 7, 1568, London)

Στα ηχεία μας σήμερα:
Qui Tollis
του
Joseph Haydn
( born March 31, 1732, Rohrau, Austria
died May 31, 1809, Vienna)




Ο Έλληνας τα τελευταία χρόνια, ζει την κάθε του μέρα σαν να είναι η τελευταία του!
Σαν να μην υπάρχει μέλλον,
σαν να έχει διαγραφεί το "Αύριο" από την δική του πραγματικότητα!
Έτσι αισθάνεται, έτσι έχει μάθει να σκέπτεται, ή μάλλον έτσι τον έχουν "εκπαιδεύσει" να σκέπτεται. Με την απουσία ουσιαστικής σκέψης, με την απουσία ελπίδας.
Αλλιώς, πώς να εξηγήσει κανείς, ότι οδηγεί σαν ένας απελπισμένος κατάδικος, που μόλις δραπέτευσε από την φυλακή και ξέρει, ότι από στιγμή σε στιγμή θα τον ξαναρίξουν πίσω από τα σίδερα, οπότε ούτε η δική του ζωή, ούτε του συνανθρώπου του έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία.
Πώς να εξηγήσεις, ότι τεμπελιάζει ατέλειωτες ώρες στις καφετέριες, σαν να τού τέλειωσαν οι στιγμές απόλαυσης και χαλάρωσης, ότι ξενυχτάει στα σκυλάδικα, σαν να μην τού αρκεί η διάρκεια της ημέρας,
ότι υπερδανείζεται και υπερχρεώνεται, σαν να μην πρόκειται ποτέ να φτάσει η αποφράς ημέρα, που θα πρέπει να αρχίσει να ξεχρεώνει,
ότι δεν ενδιαφέρεται ούτε στο ελάχιστο για το μέλλον της χώρας του, με συνέπεια να μην συνδικαλίζεται, να απαξιώνει ένα κεκτημένο με αίμα, απαράβατο δικαίωμα και καθήκον του, αυτό της επιλογής των εκπροσώπων του στη Βουλή δια της ψήφου του.
Πώς να εξηγηθεί, ότι καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον, καίγοντάς το, καταπατώντας το, σαν να μην πρόκειται να το κληροδοτήσει σε κανένα, λες και είναι ο τελευταίος άνθρωπος επί γης;
Κι όμως!
Είναι ο ίδιος έλληνας πολίτης, που σε καιρούς κινδύνου επιδεικνύει ομοψυχία και εξαιρετικό ψυχικό σθένος.
Είναι ο ίδιος ευαισθητοποιημένος πολίτης, που προσφέρει από το υστέρημά του για την ανακούφιση αναξιοπαθούντων συνανθρώπων.
Είναι ο ίδιος, που προσφέρει πολύτιμη βοήθεια σε περιπτώσεις, που φυσικές καταστροφές έχουν πλήξει γείτονες λαούς!
Είναι ο ίδιος, που επέδειξε υποδειγματική ψυχραιμία, τάξη και λογική, όταν διεξάγονταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, με αποτέλεσμα, όλα να λειτουργούν σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι ακριβείας!
Είναι ο ίδιος πολίτης, που όταν έχει όραμα, έναν ανώτερο σκοπό, μπορεί να κάνει θαύματα!
Ποιός έχει στερήσει λοιπόν το όραμα από τον σύγχρονο Έλληνα;
Ποιός τον έχει κάνει να αισθάνεται σαν ένας άνθρωπος δίχως μέλλον;
Ποιός τον έχει οδηγήσει σε αυτήν την αυτοκαταστροφική μανία,
ώστε να συμπεριφέρεται και να λειτουργεί σαν ένας desperado μιας έρημης, καταδικασμένης, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς ελπίδα ανάνηψης, χώρας;
Πολλές οι ευθύνες και προς διαφορετικές κατευθύνσεις!
Το μεγάλο μυστικό, η κύρια αιτία, είναι οπωσδήποτε η κρίσιμη γεωγραφική θέση της Ελλάδας.
Μια θέση, που πολλοί λαχταρούν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους, ώστε να εξουσιάζουν τις οδούς και τις τύχες των τριών ηπείρων!
Μια χωροταξική θέση, που είναι συγχρόνως η ευλογία και η κατάρα μας.
Ολόκληρη η ιστορία του Ελληνικού έθνους, είναι η τρελλή κούρσα των μεγάλων δυνάμεων να αποκτήσουν πλήρη έλεγχο στην Μεσόγειο, με πρόσβαση στην Ασία και με δυνατότητα να καταστέλλουν, εν τη γενέσει τους, τα απελευθερωτικά κινήματα της Αφρικής!
Είναι τυχαίο το γεγονός, ότι οι μεγάλες δυνάμεις κρατούν την Αφρική σε κατάσταση ομηρείας, εναλλάσσοντας το ένα χουντικό καθεστώς μετά το άλλο στα πλέον πλούσια κράτη της μαύρης Ηπείρου; Φυσικά όχι!
Έτσι ελέγχεται πλήρως ο τεράστιος ορυκτός πλούτος της πιο πλούσιας ηπείρου του πλανήτη!

Επιστρέφοντας στους σύγχρονους desperados της Ελλάδας, η δραματική αλλαγή θα επέλθει, μόνον όταν αντιληφθούν/αντιληφθούμε την τεράστια δύναμή μας!
Τότε και μόνο τότε!
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, απλά θα ζούμε σαν να μην υπάρχει αύριο!
Τραγικοί desperados σε μια κακογραμμένη τραγωδία,
χωρίς κομμό και χορικό!


Κάτια Ξ. 2008

Sunday, August 8, 2010

Ο κ. Γοδεφρίδος κι εγώ II


Πίνακας
του
John Everett
Millais

English Pre-Raphaelite painter & illustrator

(Βorn June 8 1829- died August 13 1896)

A Beauty




Ο κ. Γοδεφρίδος πρέπει να έκανε έναν ύπνο βαθύ και ήρεμο εκείνη τη νύχτα, γιατί την επόμενη μέρα ξύπνησε φρέσκος και κεφάτος. Τον άκουσα, ενώ έπαιρνε το μπάνιο του, να τραγουδά με την στεντόρεια φωνή του την Madamina, προσπαθώντας να είναι ένας αξιοπρεπής Leporello.
Δύο ήταν οι αγαπημένες όπερες του κ. Γοδεφρίδου, τις οποίες άκουγε με τις ώρες τα φθινοπωρινά και χειμωνιάτικα απογεύματα. Don Giovanni και Andrea Chénier. 
Μάλιστα, κουνούσε έντονα τα χέρια του δεξιά κι αριστερά, σαν να διηύθυνε μια φανταστική ορχήστρα, ενώ έγερνε ταυτόχρονα το κεφάλι του στο πλάι, έχοντας τα μάτια κλειστά και ταξιδεύοντας νοερά, ποιός ξέρει πού... Συχνά οι κινήσεις του γίνονταν ιδιαίτερα έντονες, εναρμονιζόμενες με τις εξάρσεις της μουσικής!
Τις ανοιξιάτικες και καλοκαιρινές βραδιές, πάλι,  προτιμούσε να ακούει και να σιγομουρμουρίζει μερικές σονάτες του Chopin και τα Βραδεμβούργια κονσέρτα του Bach. 
Πάντα με κλειστά μάτια, λύγιζε κάνοντας το σώμα του να κυματίζει πέρα-δώθε, σαν να είχε αφήσει τα κύματα της μουσικής θάλασσας να τον παρασύρουν σε κάποιο μαγικό νησί!

Α! Όλα κι όλα! Ο κ. Γοδεφρίδος είχε ανεπτυγμένο μουσικό κριτήριο. Και η αισθητική του ήταν ιδιαίτερα υψηλή, θα μπορούσα να πω...
Ήμουν στην ευρύχωρη, φωτεινή κουζίνα και τακτοποιούσα τα καλογυαλισμένα, μπακιρένια σκεύη, που κρέμονταν πάνω από τον πάγκο, ενώ στην φωτιά έβραζα νερό για το τσάι. 

Υπήρξαν κάποια λεπτά απόλυτης σιωπής στο σπίτι, καθώς ο κ. Γοδεφρίδος είχε σταματήσει να τραγουδά. Θα είχε γυρίσει στην κρεβατοκάμαρά του να ντυθεί, ασφαλώς.
Εισέπνευσα με ευχαρίστηση τη ζεστασιά της κουζίνας και απόλαυσα τη γλυκιά ησυχία. Οι μόνοι θόρυβοι ήταν τα κούτσουρα, που τριζοβολούσαν στο τζάκι και το κροτάλισμα από τις φίνες πορσελάνες Βοημίας με τα λεπτά χρυσοδουλεμένα φινιρίσματα, καθώς τις τοποθετούσα στο τραπέζι για το σερβίρισμα του τσαγιού.

Ο κ. Γοδεφρίδος αγαπούσε τα όμορφα γεμάτα φινέτσα αντικείμενα. Έλεγε, ότι τον γέμιζαν με  κάποιου είδους προσωρινή ευτυχία!
Το φρυγανισμένο ψωμί άχνιζε και μοσχοβολούσε, σερβιρισμένο ήδη μέσα στην πιατέλα, ενώ ολόφρεσκο βούτυρο, μαρμελάδα από μούρα και κατσικίσιο τυρί ανέδιναν ήδη γαργαλιστικές ευωδίες.
"Πολύ ωραία, πολύ ωραία, αγαπητή μου! Ξυπνήσατε νωρίς, βλέπω! 
Όλα έτοιμα και όλα στην ώρα τους!"
Ο κ. Γοδεφρίδος είχε κάνει μια θορυβώδη και χαρούμενη είσοδο στην κουζίνα, φέρνοντας ένα δροσερό αέρα από ακριβή κολόνια και ταμπάκο!
Κάπνιζε τον μυρωδάτο καπνό του μόνο στο δωμάτιό του ή στο γραφείο του και μόνο με τα παράθυρα ανοιχτά!
"Καλημέρα. Το τσάι είναι έτοιμο", είπα σερβίροντάς τον.
"Λοιπόν, πώς κοιμηθήκατε;", ρώτησε με ενδιαφέρον ο κ. Γοδεφρίδος, 
ρουφώντας μια μεγάλη γουλιά καυτό τσάι.
"Ελαφρά", απάντησα, ενώ καθόμουν απέναντί του για να πιω το ρόφημά μου.
Πράγματι, μετά τα μεσάνυχτα είχε αρχίσει να φυσάει δυνατά. 
Σταμάτησε η χιονόπτωση, αλλά όλη τη νύχτα τα κλαδιά των δέντρων χτυπούσαν με μανία στα παράθυρα, 
σαν να ήθελαν, θαρρείς, να εισβάλλουν μέσα στο δωμάτιο, κάνοντας τα παλιά ξύλινα παντζούρια με τους μεντεσέδες να τρίζουν απαίσια.

"Ω! Εγώ κοιμήθηκα σαν πουλάκι, σαν πουλάκι, μα την αλήθεια! Αλλά, αν δεν με απατά η μνήμη μου, εχτές το βράδυ έπεσε στην αντίληψή μου, ότι θέλατε να συνεχίσουμε τη μικρή μας κουβεντούλα! Τι λέτε; Δεν είναι καλύτερα να συνεχίσουμε τώρα, με το φως της ημέρας;"
"Με το φως της ημέρας...", επανέλαβα λίγο αφηρημένα...
"Μα, ναι, φυσικά! Ας την συνεχίσουμε, λοιπόν, πίνοντας το τσάι μας. Συμφωνείτε, αγαπητή μου;",  με ρώτησε χαμογελαστά ο κ. Γοδεφρίδος.

Συνεχίζεται....

Κ. Α. Ξ. 2010

Wednesday, June 9, 2010

Ο κ. Γοδεφρίδος κι εγώ I

Πίνακας του
John William Waterhouse
English Pre-Raphaelite Painter
(1849 - 1917)


Ophelia


Μέρος 1ον.

"Αστειότητες, αγαπητή μου", είπε ο κ. Γοδεφρίδος κι ελαφροπατώντας, βγήκε από το δωμάτιο, κλείνοντας πίσω του απαλά την πόρτα, χωρίς να σταθεί ν' ακούσει έστω και μια λέξη μου.
Πήγα προς το παράθυρο, αφήνοντας έναν αναστεναγμό, όλο παράπονο, αλλά χαμογέλασα μόλις αντίκρισα τις χαρούμενες νιφάδες του χιονιού, που στροβιλίζονταν σιωπηλά και ξέγνοιαστα πριν πέσουν προσεκτικά στο αφράτο, λευκό στρώμα, που είχε απλωθεί έξω...
"Ω, φίλε μου", είπα στον απόντα κ. Γοδεφρίδο, -τού χρωστούσα την απάντηση!- "όλα είναι υπέροχα, όσο είναι αστειότητες, όπως τα αποκαλείτε! Μα τι γίνεται όταν πάψουν να είναι αστεία, ούτως ειπείν; Και τώρα, μα την αλήθεια, πολύ φοβούμαι, ότι έχουν πάψει..."
Το σκοτάδι άρχισε να απλώνεται στον μακρινό ορίζοντα, ενώ στο τζάκι, μια δυνατή κατακόκκινη φωτιά τριζοβολούσε παιχνιδιάρικα...

Συνεχίζεται...

Κάτια Α. Ξ. 2010

Sunday, January 27, 2008

Εν μέσω φρικτών πόνων...

.....


Πίνακες
του

Simon Vouet
(born Jan. 9, 1590, Paris, Fr.

died June 30, 1649, Paris )


Στα ηχεία μας σήμερα
Polvtsian Dances
από το έργο

Prince Igor

του

Alexander Borodin (1833-1887)

...στη μέση, εξ αιτίας μια άγριας ψύξης, η οποία πρώτη φορά μού συμβαίνει σε τέτοια έκταση, προσπαθώ να γράψω και να το διασκεδάσω λίγο.
Είναι αρκετά κωμικό το θέαμα: περπατώ μονόπαντα, κάθομαι με δυσκολία, σηκώνομαι μετά βασάνων.
Για να γυρίσω πλευρό τη νύχτα στον ύπνο, ( ύπνο δηλαδή, τρόπος του λέγειν, γιατί μισοξύπνια την έβγαλα από τους πόνους ) έπρεπε να ανακαθίσω στο κρεββάτι και μετά να γυρίσω.
Ιστορίες για αγρίους!

Τέλος πάντων, μέσα σ' αυτήν την κωμικο-τραγικο-σουρεαλιστική κατάσταση, το μόνο που με ανακουφίζει, ( εκτός από τις αλοιφές, που βρωμάνε!!), είναι να ακούω μουσική και να τρώω σοκολάτες!


Ελπίζω να περάσει κάποια στιγμή σήμερα,
γιατί αύριο έχω μια απαισίως φορτωμένη μέρα!


Άει, στο καλό!

Ούτε να αρρωστήσει κανείς δεν μπορεί!

Ουφ, πια!


Lucy 2008

Thursday, September 14, 2006

Muddy Waters

Ένα αγόρι με θλιμμένα μάτια
Ένα τρυφερό, ευάλωτο παιδί
που θέλει να γίνει άντρας
που ΠΡΕπΕι να γίνει ΑΝτΡαΣ

"ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ είναι σκληροί
ΑΝελΕΗΤοι
αν δεν γίνεις ΓΡΗγοΡα
ΑντρΑΣ Θα ΧΑθεις"

Ένα μικρό αγόρι
ένα τρυφερό αγγελούδι

Α MANNISH BOY



Muddy Waters
sings
Mannish Boy