ΔΙΑΛΕΞΕ

Διάλεξε όποιο δρόμο θέλεις ΜΑ ΜΗ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΣ (Stereo Nova) Διάλεξε όποιο δρόμο θέλεις ΜΑ ΜΗ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΣ Διάλεξε όποιο δρόμο θέλεις ΜΑ ΜΗ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΣ Διάλεξε όποιο δρόμο θέλεις ΜΑ ΜΗ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΣ Διάλεξε όποιο δρόμο θέλεις ΜΑ ΜΗ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΣ Διάλεξε όποιο δρόμο θέλεις ΜΑ ΜΗ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΣ Διάλεξε όποιο δρόμο θέλεις ΜΑ ΜΗ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΣ Διάλεξε όποιο δρόμο θέλεις ΜΑ ΜΗ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΣ

Ανθρώπινος Πόνος

Stereo Nova NEW LIFE Μπορώ να καταλάβω τον ανθρώπινο πόνο. Όσο πιο βαθύς είναι, τόσο πιο μανιασμένο αγρίμι γίνεται. Τόσο πιο πολύ ορμάει να κατασπαράξει. Όσο πιο αβάσταχτος είναι, τόσο πιο πολύ κατατρώει την ύπαρξη του πονεμένου. Όπως ο φόβος τρώει τα σωθικά - Angst essen Seele auf ( Ali: Fear Eats the Soul ) ( Ταινία του Rainer Werner Fassbinder, παραγωγής 1974 ), έτσι και ο πόνος κατατρώει την καρδιά. Μακάρι όλοι να βρούν ένα στοργικό χέρι να τους χαϊδέψει τρυφερά το κεφάλι. Να τους αγγίξει απαλά τα μαλλιά και να τούς καθησυχάσει, ΟΤΙ ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ. Μακάρι όλοι να είχαμε ένα τέτοιο χέρι να το απλώσουμε σε όσους πονάνε. Ένα αγρίμι είναι ο πονεμένος, ένα αγρίμι που ουρλιάζει και προσπαθεί να δαγκώσει. Ένα αγρίμι που δαγκώνει πρώτα τον εαυτόν του και μετά τον άλλον. Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο, παρά ένα χάδι και μια κουβέντα που να την εννοούμε: "Ησύχασε, όλα θα πάνε καλά..." Kαλή πρωτοχρονιά σε όλους! Σημ. Το post αυτό έγινε με αφορμή τον 10χρονο κουκουλοφόρο, που ζούσε κάτω από άθλιες συνθήκες, κυριολεκτικά σε μια τρώγλη, δίπλα μας. Τόσο κοντά μας κι όμως τόσο μακριά... Lucy 2006

Γίνε το παραμύθι μου...

I LOVE YOU YOU PAY MY RENT (Pet Shop Boys) "Hold me" Kim Boggs "I can't" Edward Scissorhands Nα τρυπώσω στον εγκέφαλό σου σαν μυθιστόρημα τρόμου σαν το ΙΤ του Stephen King να σού ρουφάω κάθε μέρα το μεδούλι να τρέφεσαι από το αίμα μου να λιώνω στους ηλεκτρολύτες σου να εξακοντίζεσαι μαζί μου στου πλάσματος τη ροή να αποσυντίθεμαι να επανασυντίθεσαι Δεν είναι ο ατελής εαυτός σου είναι το ΕΙΝΑΙ δεν είναι το μηδέν είναι το ΟΛΟΝ Είναι το μυθιστόρημά μας είναι το παραμύθι μας του ΤΡΟΜΟΥ είμαστε οι τρομαγμένοι τρομοκράτες της ιστορίας χωρίς HAPPY END Είμαι αυτή που ρουφάει το αίμα σου είσαι αυτός που τρομοκρατεί τα όνειρά μου ζούμε το παραμύθι μας μέσα στον εφιάλτη Lucy 2006

Ο ΓΑΜΟΣ ΣΑΝ ΘΕΣΜΟΣ

Δεν μού λέει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ!!! Υπάρχουν κάποια άτομα, που οι προδιαγραφές τους έχουν ξεφύγει από το μεγάλο σχέδιο! Είμαι ένα από αυτά! Δεν βρίσκουν κανένα νόημα στο να ακολουθήσουν αυτό, που όλοι ισχυρίζονται ότι είναι η φυσική εξέλιξη της ανθρωπότητας. Να υπανδρευτούν (για τις γυναίκες) και να νυμφευθούν (για τους άντρες). Να κάνουν παιδιά, για να διαιωνίσουν το είδος! Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν νοιώθω καμία τέτοια παρόρμηση! Δεν υπακούω σε κανένα βιολογικό ρολόι, που να μού υπαγορεύει, ότι εντός εύλογου χρόνου πρέπει να έχω γίνει μάνα! Όταν είμαι ερωτευμένη, θέλω να είμαι με αυτόν που αγαπώ και να μοιράζομαι πράγματα μαζί του, αλλά συγχρόνως θέλω και τον χώρο μου και τον αέρα μου να αναπνέω! Τα πολλά κολλητηλίκια, όλη μέρα μαζί, να ξέρω πού είσαι, τι κάνεις, με ποιόν μιλάς ανά πάσα στιγμή, με κάνουν να ασφυκτιώ! Επίσης οι λεξούλες "Για πάντα" με κάνουν να ανατριχιάζω! Κάτι σαν να παρακολουθώ τον "Σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι"! Άσε που γελάω κιόλας! Εμείς, τα μικρά ανθρωπάκια, που είμαστε απειροελάχιστες κουκκίδες μέσα στο σύμπαν, να μιλάμε για το "πάντα"!! Είναι τραγική ειρωνεία! Είναι χοντροκομμένο αστείο, είναι φάρσα, είναι γκανγκ κωμωδίας του βωβού κινηματογράφου! Άκου για πάντα! Είναι ψέμα! Αλλά να μού το λες! Μού αρέσει να το ακούω! Γιατί φοβάμαι! Πως είμαι μόνος! Ό,τι κι αν κάνω, νοιώθω MONOΣ στο απέραντο σύμπαν! Μάλλον έχω ξεφύγει από το μεγάλο σχέδιο! Ίσως και όχι...

James Brown

JAMES BROWN-SEX MACHINE PEOPLE GET UP ! ! ! by James Brown James Brown Γκεράπα Raise up, get yourself together And drive that funky soul Get up, get yourself together And drive your funky soul They're doing it down in Nassau Drive that funky soul They're doing it by the beach, hah Driving that funky soul New York, get yourself together And drive your funky soul Let your body pop And let your feelings flow Raise up, get yourself together And drive that funky soul When I say Sagittarius Drive that funky soul When I say Pisces, holler And drive your funky soul When I say Gemini, heh When I say Capricorn, WOAH! Drive your funky soul When I say Scorpio, Virgo If I say Cancer Can you drive that funky soul? Raise up, get yourself together And drive your funky soul Slaughter, Get on up, get yourself together Drive that funky soul Leo, get yourself together And drive your funky soul Aquarius, get yourself together And drive that funky soul Get up, get yourself together And drive your funky soul Fred, get yourself together And drive that funky soul Drivin' drivin, I need some money Do you need some money? Drive your funky soul The cats on the corner Drive that funky soul The girl that's standing out there Drive that Raise up, get yourself together And drive that funky soul Fred, hit it! Hit it! In Nassau and Germany, they're driving that funky soul In Georgia, they're driving that funky soul They're driving that funky soul in Washington and Baltimore Philadelphia, Detroit, Chicago St. Louis, Houston, I said Dallas, Waco Next door neighbor, they're driving that funky soul Raise up, get yourself together And drive your funky soul Raise up, get yourself together And drive that funky soul And I believe they're driving themselves Driving that funky soul In Houston, Texas, they're getting themselves together With the funky soul In Mobile, Alabama, they getting that funky soul Raise up, get yourself together And drive that funky soul Los Angeles, raise up, get yourself together And drive that funky soul Birmingham,raise up, get yourself together And drive that funky soul On the Isle of Mark (?) raise up, get yourself together And drive that funky soul Going to get it, going to get it Got to get some money and drive that funky soul Got to get some money, got to get some money I need a little bit of money, oh yeah I need a little bit of money Fred, Fred, I need 1 million 2 million, 3 million Brother? (Yeah) Will 1 million be enough? (Better get 2) But since the man got 3, we better get 3, can you understand, we can use 3, can we use 3 Take 'em on home, Fred Get yourself together And drive that funky soul There it is, there it is, There it is Raise up Raise up (screams) Raise up Raise up Raise on up, get yourself together And drive that funky soul You don't miss nothing you never had But you miss so much you wish you could get, HAH I guess you can put that together It takes a man to find a woman It takes a woman to find what a man used to be Get up Get on up Everybody needs somebody, drive that funky soul Raise up, drive that funky soul

Άδεια ας μένουν...

Μυστικές κυψέλες κυοφορούν μελίρρυτες λέξεις ο χτύπος της καρδιάς φθίνει και στα αυτιά ηχούν καμπάνες και γέλια ο ήχος της φωνής σου τόσο καθησυχαστικός μη φοβηθείς θα έρθει θα περάσει θα χαθεί στα σκοτάδια και στα φώτα ίσως θα μείνει η σκιά του και αυτό το σιγανό μουρμουρητό από την ανάσα του μη φοβηθείς θα έρθει και θα φύγει Μού το υπόσχεσαι; Πως θα έρθει και θα φύγει; Μα φυσικά και όχι Tο μόνο που μπορώ να υποσχεθώ είναι ότι εσύ θα φοβηθείς και θα τρέξεις στο άγνωστο όχι μα στην αγκαλιά του Υποσχέσεις της παγωμένης νύχτας στην αγκαλιά του δεν θα τρέξω και δεν θα φοβηθώ ποτέ ξανά Ο φόβος εμένα ας φοβάται Κι τα χέρια του άδειa ας μένουν... Lucy 2006

Χριστούγεννα και Χιόνια

Λευκά Χριστούγεννα Δίπλα Στο Τζάκι Oι φλόγες να τριζοβολούν και να φλογίζουν μάγουλα και ψυχές αθώες παιδικές φωνούλες αγγελικές να ψάλλουν θείες μελωδίες Χριστούγεννα μεσα στα Χιόνια Χριστούγεννα Ευτυχισμένα I am dreaming of a WHITE CHRISTMAS.... Χαρά και αγαλλίαση σε όλους! Lucy

Pink Flamingos

Χτυπάς τα πλήκτρα μανιασμένα Κι άλλοτε τα χαϊδεύεις απαλά Τρυφερά Μην και τα πονέσεις Κι αυτά αφήνουν να ξεχυθεί Ο ήχος Η ύφεση Η δίεση Το sι bémol Οι ήχοι του δάσους Μού μοιάζουν Είπες Τα πουλιά Κελαϊδούν Μα και κρώζουν Είπα Τι μοιάζει με το άλλοτε; Τι μοιάζει με το τώρα; Εσύ κι εγώ Είμαστε δυό ευλύγιστοι κορμοράνοι Που σκύβουν να πιούν νερό στην πηγή Τι μοιάζει με τον ήχο; Τι ηχεί σαν την σιωπή; Τι σιγοτραγουδά σαν Ροζ φλαμίνγκο Που με χαμηλωμένα βλέφαρα Σκορπά υγρασία Και ροζ σκιές; Το αραχνοΰφαντο φόρεμα με τα τούλια Και τα λευκά κρυστάλλινα γοβάκια Με φλερτάρουν κάθε πρωί Που ανοίγω την ντουλάπα Τη νύχτα βγάζουν στεναγμούς Και τραγουδούν σε σολ ύφεση Ποτέ δεν μού άρεσε η δίεση Ούτε του ορίζοντα Ούτε της μέγγενης Σε κείνο το χειρουργικό τραπέζι Με την μοσχαροκεφαλή Που ετοίμαζες για το δείπνο μας Είχες μελώσει και κάστανα Και σταφίδες σε κόκκινο κρασί Μού έδωσες να πιω τη νύχτα και το νέο μελιαστό Και ήπια Θεέ μου, πόσο ήπια! Και είπες ότι η σοδειά εκείνη τη χρονιά ευλογημένη ήταν Γι’ αυτό και το κρασί σου με μεθούσε Γι’ αυτόν είπες Κι όχι γι’ άλλο λόγο Το χρυσό λαγήνι σου γεμάτο ήταν Κρέμονταν οι ρόγες Στα δάχτυλά μου μέσα οι χυμοί Χρυσοί και κατακόκκινοι Γι’ αυτό είπες Και για τίποτα άλλο Δεν θα ρωτάς Δεν θα μιλάς Μον’ θα σιωπάς Καθώς τη νύχτα εγώ θα πίνω Δεν θα λυγίσεις Δεν θα αναδέψεις το καζάνι Με τα βοτάνια Μια ρίζα και μια φτερούγα από αετόπουλο Θα ρίξεις στη στάχτη και θα ρημάξει το αλάτι της γης Και θα πετρώσει Το ύδωρ του κόσμου Και τα γοργόνεια θα κρατηθούν σε κύκλο Ανίερου χορού Ετσι είπες Και άρχιζες να με ντύνεις Στα τούλια τα ροζ τα αραχνοΰφαντα Και τα γοβάκια μου τα κρυσταλλένια φίλησες Με τα ηδυπαθή σου χείλη Και αρχίσαμε οι δυο μας το χορό Και το γοργόνειο Μάς κοιτούσε Και κοιτούσε Και κοιτούσε Και δεν πετρώναμε Και λικνιζόμαστε σαν ροζ φλαμίνγκος Και σαν γερανοί αποδημητικοί πετούσαμε μακριά Και η Μέδουσα Ξερίζωσε τα φίδια της Και εξόρυξε τους οφθαλμούς της Και είπε στον Οιδίποδα «Μην τους αφουγκράζεσαι πια Δεν είναι δικοί σου Μήτε δικοί μου Ανήκουν στα αποδημητικά Ανήκουν στους ανέμους Ανήκουν στις νυχτερινές του δάσους οιμωγές Και στις σπηλιές τις ανήλιαγες Μην τούς οσμίζεσαι Γιατί το αίμα σου όλο θα χυθεί Και θα κυλήσει στην ανομία σου η πέτρα Ασ’ τους αυτούς Θα αποδημήσουν τώρα στο νοτιά Θα κολυμπήσουν με χελιδονόψαρα Θα στολιστούν κοχύλια Και κοράλλια Θα κάνουν έρωτα σαν δυό δελφίνια τρελαμένα Από πόθο Και θα φιλιούνται σαν Ροζ φλαμίνγκος Σαν κορμοράνοι Σαν χρυσοφτέρουγοι γερανοί» Έτσι η Μέδουσα - το φοβερό γοργόνειο - απεφάνθη Και ο Οιδίποδας την άνομη την κλίνη Και το απέραντο σκοτάδι του κανάκεψε «Ναι, άσ’ τους αυτούς, όσο είναι ευτυχισμένοι…» ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ Γιατί ένα αποδημητικό πουλί Είναι η ευτυχία Που όλο στο Νοτιά πετά Και φεύγει Κι αφήνει πίσω του Ροζ φτερά Και ροζ σκιές Ένα φλαμίνγκο ροζ H ευτυχία Είναι Lucy 2006

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ-URBAN NIGHTMARES

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ, σε μια συγκλονιστική παράσταση, ζωντανεύει τον εφιάλτη της σύγχρονης ανδροκρατούμενης κοινωνίας. Με αυτήν τη δουλειά, θέλει σαφώς να αποκοπεί τελείως από την εικόνα που ο συντηρητικός αστός, που ταυτίστηκε μαζί του από την την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων, δημιούργησε για αυτόν, αγνοώντας εντελώς την προ ολυμπιακών αγώνων καλλιτεχνική του οντότητα. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου με την ομάδα Εδάφους, που ο ίδιος μαζί με την πρώην συνεργάτιδά του Αγγελική Στελλάτου, δημιούργησε, έχει δώσει στο παρελθόν παραστάσεις αινιγματικές, με σημειολογικά στοιχεία όχι εύκολα και αβασάνιστα αναγνωρίσιμα, με μέτρο αισθητικής που σαφώς δεν απευθύνεται στον μέσο όρο θεατών, με αναφορές πάντα στους σύγχρονους εφιάλτες του ατόμου, το οποίο έχει πλήρη συνειδητότητα τoυ περιβάλλοντος στο οποίο κινείται και της αγωνίας που καθημερινά βιώνει. Σκηνή από την ΜΗΔΕΙΑ-παλαιότερη δουλειά του Δ. Παπαϊωάννου-με την Α. Στελλάτου Και η παρούσα δουλειά του, το 2, κινείται στο ίδιο κλίμα. Εφιαλτική, λυτρωτική, σπαρακτική! Εφιαλτική στην αποτύπωση, με υπέροχης σύλληψης οπτικοποίηση, της κοινωνίας των yuppies, στα σύγχρονα γραφεία-κλουβιά και στις αποστειρωμένες τουαλέτες, όπου οι σύγχρονοι αγοραστές και πωλητές χρήματος, συνειδήσεων και πληροφορίας, ομαδικά αυνανίζονται. Εφιαλτική, όταν μετά από την εποχή της αθωότητας, που σηματοδότησε η Χολυγουντιανή ταινία LOVE STORY, το τραγούδι της οποίας ακούγεται στην παράσταση, καθώς παρακολουθούμε τη φιγούρα μιας ερωτικής περσόνας λουσμένης σε ροζ φωτισμό να λικνίζεται ηδονικά, ακολουθεί ο εφιάλτης του AIDS, που εδώ αποτυπώνεται με συγκλονιστικό τρόπο. Σε ένα επικλινές δάπεδο, που όσο πάει και ανεβάζει την κλίση του, ο ερωτικός σύντροφος είναι στη σκιά, ενώ γύρο του σέρνονται πεσμένα στο δάπεδο κορμιά με κινήσεις πόνου, ενώ οι φωτισμοί παίζουν από το σκούρο γκρι στο κίρτινο και στο πράσινο της αρρώστιας. Όταν η κλίση του δαπέδου φτάνει στο αποκορύφωμα, τα κορμιά, άψυχα πλέον, κυλούν ανήμπορα στην κατηφόρα. κείνται εκεί σαν άδεια σακιά, σακατεμένα, στερημένα των χυμών της ζωής. Σπαρακτική είναι η σκηνή, όπου εναγώνια και απελπισμένα δύο ανθρώπινα όντα, προσπαθούν να διασταυρώσουν τους δρόμους τους. Τρέχουν σε αντίθετες κατευθύνσεις, συναντιούνται φευγαλέα, η πορεία του καθενός τούς τραβάει μακριά τον ένα από τον άλλον, αγωνίζονται σαν τρελοί να ανταμωθούν, ο ένας τείνει το χέρι, ο άλλος τείνει την φλόγα (αναπτήρα), πρόσκαιρα ανταμώνουν, πρόσκαιρα αγγίζονται, και ξανά χωρίζουν, και ξανά απελπισμένα τρέχουν σε αντίθετες κατευθύνσεις. Αυτή ήταν και η στιγμή που έκλαψα, σιωπηλά, αλλά τα δάκρυα ήταν λυτρωτικά! Κάνει αναφορά στον σύγχρονο εφιάλτη του υπερ-ήρωα με μια φιγούρα από computer-game, και με τον ανάπηρο και νεκρό πλέον superman. Έχει αναφορές στο εφιαλτικό Brazil, καθώς και στο Truman Show, αντιδιαστέλλοντας τους ζοφερούς εσωτερικούς αστικούς χώρους με τους ανοιχτούς ορίζοντες και τον γαλανό ουρανό, που ο άνθρωπος πάντα ονειρεύεται να αγγίξει, χωρίς ποτέ να μπορεί. Η μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα λειτουργεί ενίοτε υπνωτιστικά, ενίοτε ερωτικά, ενίοτε λυτρωτικά και σε πολλές περιπτώσεις για να ξυπνήσει τον εφιάλτη της σύγχρονης υπο-ζωής στην οποίαν είμαστε βυθισμένοι και μακαρίως ονειρεύομενοι. Η σημειολογία του είναι τόσο πολυσύνθετη, που είναι δύσκολο να γίνει αναφορά στο σύνολό της. Οι βαλίτσες σε πρώτο επίπεδο πάντα, η τάση για φυγή, για ταξίδι στο άγνωστο, στο όνειρο, ίσως και στον προσωπικό μας εφιάλτη! Οι συμβολισμοί του, επίσης διεγείρουν τον εγκέφαλο, που είναι υποψιασμένος. Ένας τέτοιος συμβολισμός είναι και η κούκλα Barbie, το κατασκευασμένο σύμβολο από την φαλοκρατική αντίληψη περί θηλυκού. Σε ορισμένα στιγμιότυπα της παράστασης, ο Παπαϊωάννου γίνεται πολύ καυστικός, και μια τέτοια περίπτωση είναι το σύρσιμο στη σκηνή της τερατώδους κούκλας. Οι φεμινίστριες βιάστηκαν να ξεκινήσουν τις διαμαρτυρίες και τις άστοχες κριτικές. Συγγνώμη, κυρίες μου, αλλά η τέχνη δεν είναι διαλεκτικός υλισμός! Επίσης ο καλλιτέχνης ξέρει καλύτερα από εσάς! Ο Άρης Σερβετάλης, τον οποίον πριν από κάποια χρόνια είχα θαυμάσει στην σκηνοθετική δουλειά του Kακλέα, Comics είναι μια αποκάλυψη! Αναμενόμενη αποκάλυψη για όσους τον είχαν δει σε εκείνη την παράσταση και γνώριζαν τις δυνατότητές του! Η δουλειά του Δ. Παπαϊωάννου είναι εφάμιλλη με πολλές αντίστοιχες, που δίνονται από καταξιωμένους δημιουργούς στο εξωτερικό, για να μη πω πολύ καλύτερη! Στην Ελλάδα, αυτήν τη στιγμή τουλάχιστον, δεν υπάρχει ούτε ένας καλλιτέχνης που να μπορεί να συλλάβει και να πραγματοποιήσει ένα τέτοιο πανέμορφο, σημειολογικά πολυσήμαντο και αισθητικά άρτιο έργο. Όσοι νεοσυντηρητικοί κριτικοί και άλλοι βιάστηκαν να το θάψουν, λυπάμαι, αλλά δεν έχουν ιδέα από Τέχνη! Επίσης δεν έχουν ιδέα του τι ακριβώς πήγαιναν να δούν! Ίσως περίμεναν μια αναβίωση σε μικρογραφία της τελετής έναρξης. Πιασάρικα πράγματα δηλαδή! Όμορφα και εύπεπτα! Όχι η τέχνη δεν είναι εύπεπτη! Ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι! Και όχι η τέχνη δεν μιμείται τη ζωή! Σύμφωνα με την Πλατωνική Πολιτεία, το έργο Τέχνης αποκτά την αξία του, όταν αναιρεθεί πλήρως η χρησιμότητά του! Μα τι να λέμε τώρα και τι να περιμένει κανείς από τους Έλληνες κριτικούς Τέχνης; Εδώ, ολόκληρος Σεφέρης έπρεπε να τιμηθεί πρώτα εις την Αλλοδαπήν και μάλιστα με την ύψιστη τιμή - Νόμπελ - για να τύχει εκ των υστέρων και της αναγνώρισης της ελληνικής Ακαδημίας, η οποία επί χρόνια στρουθοκαμήλιζε σε σχέση με το μέγεθος της Τέχνης του. Η παράσταση 2 είναι μια εμπειρία! Επαναφέρει τον καλλιτέχνη Παπαϊωάννου στις μοναδικές του φόρμες αναζήτησης! Τον επανακατατάσσει στην πρωτοπορία! Διότι ο Δημήτρης Παπαϊωάννου υπήρχε πολύ πριν και θα υπάρχει πολύ μετά από τον δημιουργό της τελετής έναρξης των ολυμπιακών αγώνων! Και το κυριότερο κλικ της παράστασης είναι ακριβώς αυτό! © Lucy 17/12/2006

ΥΛΕΣ

Χους, ύδωρ, αίμα, υγρά... Δ Α Κ Ρ Υ Α

ΣΤΟ ΧΑΟΣ... ΣΟΥ... ΜΟΥ...

Αδιαμόρφωτο σκοτεινό ανεξερεύνητο ανέτελλε έδυε Πάλευε να ανορθώνεται να λάμπει να φεύγει να πετά ένοχο αθώο ασαφές ρευστό σχήμα ερωτικό ρίγος στο αίμα ΡΙΓΟΣ στο άζωτο των υγρών σκεύος θείο μοναχικό μόνο διάτρητο ραγίζει εύκολα αστραπιαία σπάει και πάλι ανατέλλει και ξανά δύει μαγνητικά ρευστά κυλούν χάνονται γλιστρούν στα χέρια σου μου χέεται και διαχέεται η σιωπή σου μου λάμπει το δάκρυ σου μου ανατέλλει δύει ατέρμονα ακούραστα αέναα αστραπές αστρόσκονη το χαμόγελό σου μου θλίψη γελάει ξεφεύγει καταλαγιάζει μαζεύεται ένα κουβάρι λύνεται ξανά δένεται χωρίς αιδώ στα δίχτυα σου μου στα κύματά σου μου ταξιδεύω σε γαλαξίες ακροπατώ με αγκαλιάζεις με φτερά κέρινα όχι με τα φτερά σου μου πετάμε γινόμαστε άυλοι εξανεμιζόμαστε στη βροχή στο αγέρι στο σκοτάδι στο φως βυθιζόμαστε σε ρεύματα θερμά και ψυχρά κολυμπάμε σε πελάγη αφουγκραζόμαστε τις ψυχές λαχταράμε να μιλήσουμε με νότες με τις νότες σου μου ακόμα σιωπή ακόμα βυθός ακόμα ρωγμή ακόμα πετάω ακόμα βυθίζεσαι στο χάος σου μου... Lucy 2006