Tuesday, July 31, 2007

ΕΚΛΕΙΨΗ

......


Στο πρόσφατο ΤΑΙΝΙΟΡΑΜΑ 2007, από τις 07 έως τις 14 Ιουνίου, στο ετήσιο δηλαδή αφιέρωμα, που ευλαβικά σχεδόν τελείται κάθε χρόνο στον κινηματογράφο ΑΣΤΥ, και είναι μια λατρευτική τελετουργία παρακολούθησης αριστουργημάτων, που σημάδεψαν την 7η Τέχνη και τις ψυχές πολλών σινεφίλ, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της γράφουσας, παρακολούθησα πολλές ταινίες, τις περισσότερες, δηλαδή. Μερικές τις παρακολούθησα για 2η ή και 3η φορά, γιατί τα αφιερώματα είναι η μεγάλη μου αδυναμία και σπανίως τα χάνω.

Ενδεικτικά αναφέρω τις «Τρόμος στην Όπερα» του Ντάριο Αρζέντο, «Στη ράχη του διαβόλου» του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, «Senso» του Λουκίνο Βισκόντι, «Έκλειψη» του Μικελάντζελο Αντονιόνι, «Κάουμπόυ του μεσονυχτίου» του Τζον Σλέσινγκερ, «Δεν φιλώ στο στόμα» του Αντρέ Τεσινέ.

Την «Έκλειψη», όσο κι αν φανεί παράξενο την πρωτοείδα σε ηλικία 12 ετών, σε θερινό σινεμά της Καστέλλας, με την συνοδεία γονιών.

Κατακαλόκαιρο, ζέστη, περικοκλάδες και ζαρντινιέρες στους πλαϊνούς τοίχους, και το γιασεμί να μοσχοβολά. Έχω ξαναγράψει, ότι οι γονείς μου, με πήγαιναν σινεμά από τα πέντε μου, γιατί δεν είχαν πού να με αφήσουν και φυσικά δεν αποχωρίζονταν τον κινηματογράφο με τίποτα.

΄Ετσι ήμουν συνηθισμένη σε «καλλιτεχνικές» ταινίες. Αυτή εδώ, όμως ήταν κάτι αλλιώτικο…Χωρίς να καταλαβαίνω τι ακριβώς γινόταν, ένιωθα βαθιά μέσα μου, ότι ήταν κάτι μεγάλο, κάτι σημαντικό, αυτό που διαδραματιζόταν στην οθόνη.





Με εντυπωσίασαν τα αργά πλάνα, οι άδειοι χώροι, τα μελαγχολικά πρόσωπα, το γεμάτο αγωνία και προσμονή, - μάταιη, όπως κατάλαβα αργότερα - βλέμμα της Μόνικα Βίτι, και με καθήλωσε το τέλος.

Για χρόνια, έμεινε και μένει χαραγμένο στην μνήμη μου το ρυάκι του νερού, που κυλάει στον άδειο κι έρημο δρόμο, σε εκείνη την γωνία, όπου είχε δοθεί το επόμενο ραντεβού, ανάμεσα στην Βίτι και τον Ντελόν, μια συνάντηση, που ποτέ δεν έγινε…όχι, που δεν επέπρωτο, αλλά που είχε προαποφασιστεί να μην πραγματοποιηθεί.

Κανείς, δεν εμφανίστηκε από τους δύο…και η αθώα μου καρδιά υπέφερε, βλέποντας να περνούν άνθρωποι, αδιάφοροι, ξένοι, να κοντοστέκονται και μετά να προσπερνούν…και οι ήρωες της ιστορίας να είναι απόντες…και το νερό στην άκρη του δρόμου, το μόνο φυσικό, ζωντανό και παλλόμενο στοιχείο, να κυλά και να χάνεται, οι άνθρωποι να λείπουν και η απουσία να γίνεται τόσο επώδυνη…Η ΕΚΛΕΙΨΗ...προοπτικής, ελπίδας, επαφής, βαθιάς και ουσιαστικής ανθρώπινης επαφής.

Αργότερα και μεγαλώνοντας, φυσικά, συνειδητοποίησα, the hard way, πόσο πονάνε οι απουσίες...ειδικά συγκεκριμένες απουσίες.

Βγήκα από το σινεμά στενοχωρημένη και δεν χρειάστηκε να ρωτήσω τον μπαμπά και τη μαμά τίποτα, σχετικά με τον τίτλο της ταινίας…είχα καταλάβει…

Η ταινία έμεινε μέσα στο μυαλό μου σαν κάτι μοναδικό, που όμοιό του δεν είχα ξαναδεί.

Έκτοτε την είδα στο Λύκειο, την είδα σαν φοιτήτρια σε αρκετά αφιερώματα και την ξαναείδα στο φετινό αφιέρωμα, περισσότερο για να διαπιστώσω, αν θα μού αφήσει την ίδια στυφή και γλυκόπικρη γεύση, αν έχει την ίδια δύναμη να συνταράσσει ψυχές, αν στέκεται στον 21ο αιώνα.

Βγήκα από τον κινηματογράφο θριαμβολογώντας στην παρέα!

Η ταινία, τόσα χρόνια μετά τη δημιουργία της, είναι αρυτίδωτη.

Και θα παραμείνει έτσι για πάντα.


«Όσο υπάρχουν άνθρωποι»,
που λέει χαρακτηριστικά και η μητέρα μου, όταν την ρωτώ, ποια είναι η ταινία που την έχει σημαδέψει…( πρόκειται για την υπέροχη ταινία "From Here To Etrnity", που προβλήθηκε στην Ελλάδα με αυτόν τον τίτλο! )

Όσο υπάρχουν άνθρωποι, λοιπόν, η Έκλειψη» θα είναι τρομακτικά επίκαιρη. Όσο υπάρχουν ανθρώπινες σχέσεις, θα υπάρχει η εναγώνια αναζήτηση της βαθύτερης, ουσιαστικής επαφής, θα υπάρχει ο φόβος, μήπως δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα, μήπως είμαστε απέραντα μόνοι, ακόμα και δίπλα στο αντικείμενο του πόθου μας.

Όσο υπάρχουν σκεπτόμενοι άνθρωποι, η μελαγχολία, θα είναι παιχνίδι για έναν.

Η αποξένωση θα μάς αφήνει ψυχικά ερείπια και το "νερό" θα κυλάει και θα χάνεται ερήμην μας...

Ο Αντονιόνι, τοποθετεί τους ήρωές του σε ένα αστικό, μοντέρνο περιβάλλον, σε συμπαγείς, τετραγωνισμένους, μινιμαλιστικούς χώρους, σε άδειους δρόμους, σε αναγειρόμενες, σύγχρονες κατασκευές, φέρνοντας στο νου τους μεταφυσικούς χώρους, τις άδειες πλατείες, τους έρημους σταθμούς και την αβάσταχτη μοναξιά των πινάκων του Giorgio De Chirico.

Η γραφή του είναι λιτή, τα πλάνα του αργά. Καδράρει πρόσωπα, βλέμματα πάντα σε γκρο πλαν και η κάμερα ακίνητη καταγράφει ό,τι μπαίνει και ό,τι βγαίνει από το καρέ, πολύ συχνά χωρίς traveling, τεχνική, που χρησιμοποιούν και άλλοι μεγάλοι δημιουργοί, από τον Ταρκόφσκι, τον Μπέργκμαν, έως τον δικό μας Αγγελόπουλο.

H Μόνικα Βίτι, μούσα του Αντονιόνι σε πολλές ταινίες του, είναι η προσωποποίηση της γυναίκας, που μάταια αναζητά την βαθύτερη, ανθρώπινη επαφή, πέρα από την απλή σαρκική. Και είναι η γυναίκα, στις ταινίες του Αντονιόνι, όπως και στη «Νύχτα» και στο «Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι», που έχει πλήρη επίγνωση της μοναξιάς , της αποξένωσης και της έλλειψης επικοινωνίας με το άλλο φύλο και με το περιβάλλον γενικότερα.

Είναι η γυναίκα, που είναι υποψιασμένη, ότι οι ερωτικές σχέσεις, είναι κατ’ επίφασιν «σχέσεις», γιατί θέσει, όχι φύσει – ο Αντονιόνι τις θέλει δυνατές τις θηλυκές του φιγούρες και κυρίαρχες, τελικά, να αποφασίζουν μόνες τους και με γνώμονα την λογική , για το μέλλον τους και συγχρόνως για το μέλλον της ανθρωπότητας - είναι υποταγμένες σε κανόνες, που έχει θεσπίσει ο σύγχρονος ανταγωνιστικός άνθρωπος. Μεταφορικά και κυριολεκτικά, αυτός είναι το αρσενικό. ( Μη ξεχνάμε τη θρυλική σκηνή με το βούτυρο στο "Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι", (Μάρλον Μπράντο - Μαρία Σνάιντερ), όπου γλυκά και με μαεστρία "παραβιάζεται" η γυναικεία φύση, προς τέρψιν του κυρίαρχου αρσενικού ).

Ο Αντονιόνι είναι ένας βαθιά φεμινιστής και πολιτικοποιημένος σκηνοθέτης.

Τέμνει την μεγαλοαστική τάξη, καυτηριάζοντας την απραξία και την αεργία της, Δεν καταφεύγει σε ευκολίες για να κατακεραυνώσει τις συνήθειες των μεγαλοαστών, όπως γίνεται στο καταγγελτικό σινεμά. Το κάνει εκ των έσω. Αφήνει τους μεγαλοαστούς, πλήττοντες αφόρητα ήρωές του να διαβρώνονται μεθοδικά. Και η κάμερά του καταγράφει αριστουργηματικά αυτήν τη διάβρωση. Ανούσιες υπάρξεις, ανταλλάσσουν ανούσιους διαλόγους για να καλύψουν το αβυσσαλέο κενό τους. Η πλήρης αποδυνάμωση της ουσίας.

Στην Έκλειψη, στην καταπληκτική και πολύ προχωρημένη για την εποχή της – και οπωσδήποτε προφητική - σκηνή του χρηματιστηρίου, παρουσιάζει τους μεγαλοαστούς σαν αλαλάζοντα όντα, σε μια σύγχρονη Βαβέλ ,σε μια σκηνή αρκετών λεπτών, ( θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα φοβερό μονοπλάνο, όπως το αξέχαστο 10λεπτο μονοπλάνο του Brian De Palma στην αρχή του Snake Eyes ), η οποία τελικά παρασύρει τον θεατή στην αφόρητη ενόχληση, ώστε να ταυτιστεί με την ηρωΐδα, ( ο σκηνοθέτης δεν αποστασιοποιεί τον θεατή, αντίθετα τον συμπαρασύρει μέσα στην βαθιά μελαγχολία και την εναγώνια αναζήτηση των ηρώων του ) η οποία παρακολουθεί όλο αυτό το "ανίερο" αλισβερίσι, κρυμμένη κάπου στην αφάνεια, απόμακρη και αποξενωμένη από αυτόν τον νέο, θαυμαστό κόσμο (!).

Ο ναός του κέρδους, του εύκολου και ανώδυνου, είναι και ο καταπέλτης, που θα συντρίψει τον ωραίο και πολλά υποσχόμενο Ντελόν.

Εκεί θα συνειδητοποιήσει η Βίτι, ότι μιλούν διαφορετική γλώσσα, ότι ακολουθούν χωριστούς δρόμους, ότι δεν επικοινωνούν, ότι η σωματική έλξη απλά δεν είναι αρκετή.

Εκεί θα απομυθοποιήσει το αντικείμενο του πόθου της. Θα το δει να ξεγυμνώνεται…

Ο βασιλιάς είναι γυμνός…

Η ταινία – σιχαίνομαι να γράφω αυτό το καρα-κλισέ, είναι αναγκαίο όμως, - προσφέρει πολλαπλά επίπεδα για ανάγνωση και μελέτη. Πολιτικό, κοινωνικό υπόβαθρο, μεταφυσικές ανησυχίες, αιώνια και αναπάντητα ερωτηματικά του σύγχρονου ανθρώπου...

Δεν θα συνεχίσω περισσότερο.

Την τιμώ και την λατρεύω, εξ αιτίας εκείνης της αθώας, παιδικής ανάμνησης και εμπειρίας. Θεωρώ, ότι είναι μία από τις ταινίες, που με μύησαν στον καλό κινηματογράφο. ( Ό,τι σημαίνει αυτό για τον καθ’ ένα ).

Απλά, αισθάνομαι υποχρέωσή μου, να παρακινήσω εκείνους, οι οποίοι δεν την έχουν δει, να την δουν.

Η «Έκλειψη» και η «Νύχτα», όχι απλά πρέπει, αλλά επιβάλλεται να υπάρχουν στη συνείδηση κάθε θεατή. ( Όχι, δεν θα γράψω «σινεφίλ»! )
Αφιερώματα σε ταινίες του Αντονιόνι (όχι κριτική)
ΕΔΩ
και
ΕΔΩ

Μια και εξέλιπε και έτερος μέγιστος και λατρεμένος σκηνοθέτης, ο Ίγκμαρ Μπέργκμαν, ο φιλόσοφος του κινηματογράφου, αφιέρωμα (όχι κριτική ) σε κάποιες από τις αριστουργηματικές ταινίες του υπάρχει ΕΔΩ.

Σαν φόρο τιμής στον μεγάλο Σουηδό σκηνοθέτη, θα αναφέρω την ταινία του «Καλοκαίρι με την Μόνικα», από τις λιγότερο γνωστές του, που είδα στην εφηβεία μου κι επίσης άφησε ανεξίτηλα σημάδια πάνω μου…

Λ.Κ. 2007

Monday, July 30, 2007

Night Train...

......





Heat

The Desert

Flaming Eyes

Flaming Souls

Sweatening Bodies

In A Night Train





We Are Crossing

The Desert

Tonight

Drinking

Rum On The Rocks

In Small Sips

Making Love

In The Train Compartment

With The Window

Wide Open

With The Hot Wind

Blowing Our Hair Away

And Setting Our Hearts

On Fire

With The Curious Eyes

Of The Lost Passengers

Peeping Inside

Through The Beige Curtains





In A Night Train

We Are Travelling

Tonight

Baby

And The Desert

Is Sighing Silently

All Around Us





And I'm Feeling Fine

Darling

'Cause Your Arms

Are All Over Me

And Your Sweatening Body

Right Next To Mine

Honey


And Our Night Train

Is Crossing Our Desert

Tonight

Baby...


Lucy 2007

Like A WiLd CaT

......



St. Petersburg
09/07/2007
Snapshot taken by me




Τυλίγομαι τη νύχτα

Διάφανα πέπλα
Aπό ανεξιχνίαστη αχλή


Δένομαι στα χρυσομπρούτζινα χέρια σου
Δέρμα από στάρι και νερό

Ποτίζομαι τα δάκρυά σου
Αρμύρα καλοκαιρινή
Δροσερό κύμα

Που παφλάζει, φιλώντας τα μοναχικά βράχια

Ντύνομαι τη σιωπή σου
Και τον έρωτά σου
Αλάβαστρο γύμνιας , που λάμπει
Σε μάτια απέραντα μπλε…

Lucy 2007



RRRrroooaaarrrr

Saturday, July 28, 2007

Oblivion


Νύχτες με βαριές αλυσίδες
Ασήκωτες


Σέρνονται τα φαντάσματα της μέρας
Τρυπούν τους τοίχους
Σφηνώνονται στα κάγκελα
Ροκανίζουν το διάστημα

Της προσμονής

Τα φάσματα της σκοτεινής ίριδας
Απλώνουν τα πέπλα τους
Στη σιωπή μου
Και λιώνουν τη λαλιά μου


Στάχτες και αίμα
Μού χάρισες

Στόμα και μάτια
Δώσε μου
Και νάμα
Και λήθη

Στην

Πέτρινη μοναξιά

Lucy 2007

Thursday, July 26, 2007

Έρημη Χώρα



Για τι να πρωτοκλάψει κανείς...
Για τι να πρωτοθρηνήσει, για τι να πρωτο-οργιστεί...
Για τα ατέλειωτα, καμμένα στρέμματα εύφορης, καταπράσινης γης, που ερημώθηκαν,
για τον χαμό ανθρώπινων ζωών μέσα στην πύρινη λαίλαπα, για τους άλλους ανθρώπους, που είδαν το βιός τους να γίνεται παρανάλωμα της φωτιάς, για τις απέραντες εκτάσεις, που χάσκουν καρβουνιασμένες;
Για ποιό πράγμα να έχει κανείς το κουράγιο να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί, να πενθήσει;
Ποτέ δεν αισθάνθηκα πιο αδύναμη, πιο ανίκανη, πιο ένοχη, πιο πιόνι στη σκακιέρα, που έχουν στήσει, πιο το τελευταίο γρανάζι στη καλολαδωμένη fucking μηχανή τους, πιο άφωνη, πιο χαμένη μονάδα μέσα στο βουβό πλήθος...
Ποτέ δεν ήθελα να κραυγάσω δυνατώτερα, και να ζω τον εφιάλτη να μη βγαίνει ήχος...
Ποτέ δεν ήμουν πιο αδύναμη...

ΠΟΤΕ....

Lucy 2007



T.S ELIOT

THE WASTE LAND

THE BURIAL OF THE DEAD


APRIL is the cruellest month, breeding
Lilacs out of the dead land, mixing
Memory and desire, stirring
Dull roots with spring rain.
Winter kept us warm, covering
Earth in forgetful snow, feeding
A little life with dried tubers.
Summer surprised us, coming over the Starnbergersee
With a shower of rain; we stopped in the colonnade,
And went on in sunlight, into the Hofgarten,
And drank coffee, and talked for an hour.
Bin gar keine Russin, stamm' aus Litauen, echt deutsch.
And when we were children, staying at the archduke's,
My cousin's, he took me out on a sled,
And I was frightened. He said, Marie,
Marie, hold on tight. And down we went.
In the mountains, there you feel free.
I read, much of the night, and go south in the winter.

What are the roots that clutch, what branches grow
Out of this stony rubbish? Son of man,
You cannot say, or guess, for you know only
A heap of broken images, where the sun beats,
And the dead tree gives no shelter, the cricket no relief,
And the dry stone no sound of water. Only
There is shadow under this red rock,
(Come in under the shadow of this red rock),
And I will show you something different from either
Your shadow at morning striding behind you
Or your shadow at evening rising to meet you;
I will show you fear in a handful of dust.
Frisch weht der Wind
Der Heimat zu.
Mein Irisch Kind,
Wo weilest du?
'You gave me hyacinths first a year ago;
'They called me the hyacinth girl.'
—Yet when we came back, late, from the Hyacinth garden,
Your arms full, and your hair wet, I could not
Speak, and my eyes failed, I was neither
Living nor dead, and I knew nothing,
Looking into the heart of light, the silence.
Od' und leer das Meer.

Tuesday, July 24, 2007

Nosferatu, The Undead






H Lucy Harker,
O Jonathan Harker
και
ο Nosferatu, ο Απέθαντος,
είναι οι δαιμονικοί ήρωες
ενός
Ρομάντζου,
Άφατου Τρόμου.

Damned heroes
of a Cursed Romance.

Γιατί, οι καυτές, καλοκαιρινές νύχτες
χρειάζονται τρομακτικά ρομάντζα...

Lucy 2007


Στο mini player
Τοκάτα και Φούγκα σε D Moll
του
J.S. Bach

Monday, July 23, 2007

Gothic ArT





Victoria Frances

To Antoine

Balls


Snapshot taken by me
in St. Petersburg,
on 08/07/07,
at 22:53



Men
Have Balls

But
Women
Have the Capacity

To
Squeeze them


Lucy 2007

Friday, July 20, 2007

Περιπλανώμενη...


Ανατολή του ήλιου, φλογερή, λάγνα...
Στο αεροπλάνο, στην πτήση της KLM, Αθήνα-Amsterdam, αντικρίσαμε την παντοδυναμία του ήλιου...
Όμως....
Μάς περιμένει και δεύτερη πτήση, Amsterdam-Helsinki...

Λιχουδιές σε café, στο αεροδρόμιο του Amsterdam

Και καζίνο στο αεροδρόμιο του Amsterdam!
Για να περνάει κανείς ...δημιουργικά τον χρόνο της αναμονής
από την μια πτήση στην άλλη....


Προθήκη βιβλιοπωλείου στο Helsinki

Βιτρίνα με πανέμορφα δημιουργήματα από φυσητό γυαλί!


Βαλτική θάλασσα
Λιμάνι του Helsinki.
Πλοιάρια για κρουαζιέρες, μικρές εξερευνήσεις
και αποδράσεις παντός είδους...

Sunday, July 15, 2007

St. Petersburg



Μετά από καταρρακτώδη βροχή, βόλτα στην πλατεία του Ερμιτάζ.




Tα ανάκτορα του Τσάρου Πέτρου στεγάζουν τώρα μοναδικούς θησαυρούς τέχνης.
Αγαπητοί φίλοι, ιδού το φημισμένο μουσείο Ερμιτάζ, στον Νέβα ποταμό!



Free Press στην Αγία Πετρούπολη !




Μια μικρή πρόγευση από Αγία Πετρούπολη!
Ή αλλιώς πρώην Λένινγκραντ και Πέτρογκραντ.

Μια πόλη, που σού κόβει την ανάσα με τα τεράστια μεγέθη και την μεγαλοπρέπειά της!
Με αμέτρητα κανάλια και γέφυρες
και ανάκτορα σχεδόν σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο,
η πόλη αυτή δεν έχει όμοιά της, σε όλον τον κόσμο!

Medieval Dream










Γαργαλιστικές γεύσεις και αφρώδης, παγωμένη μπύρα σε πήλινα ποτήρια, σε ένα πανέμορφο μεσαιωνικό περιβάλλον!
Το φημισμένο Μedieval Restaurant
Olde Hansa
στο Ταλίν.




Ευκαιρία να ξεκουραστώ λίγο, μετά από ανεξάντλητη περιπλάνηση σε μια φαντασμαγορική πόλη, όπου ο μεσαίωνας αναβιώνει με τρόπο παραμυθένιο και να ποζάρω μπροστά σε ένα από τα αρχιτεκτονικά αριστουργήματα του Ταλίν!

Η ώρα είναι 22:12 το βράδυ, αλλά ο ήλιος σχεδόν λάμπει ακόμα...

Friday, July 13, 2007

Hallo from Tallinn!

Vriskomaste se mia fantastiki mesaiwniki poli, to Tallinn, proerxomenoi apo St. Petersburg. Ta dwmatia sto xenodoxeio Uniquestay, sto istoriko kentro tou Tallinn, parexoun internet service free! Etsi kanw ena mikro post apo Tallinn kai molis epistrepsw tha akolouthisoun polles fantastikes photos kai entypwseis.
Polla filia se olous tous filous!

Wednesday, July 4, 2007

Sunday, July 1, 2007

Oasis



Lejos, muy lejos de ti
Μακριά, τόσο μακριά από Σένα...


Enjoy the OASIS

Wherever you find it

Possibly

Within

Your Heart!


Κύματα δροσιάς
αφιερωμένα στους ΦΙΛΟΥΣ
που με τον ένα ή τον άλλον τρόπο
έχουν επικοινωνήσει μαζί μου
όλον αυτόν τον καιρό.

Στο Mini Player
Cesária Évora και Bésame Mucho

Bésame, bésame mucho
Como si fuera esta noche la última vez
Bésame, Bésame mucho
Que tengo miedo tenerte y perderte después

"Φίλα με, φίλα με πολύ
σαν, αυτή τη νύχτα, να ήταν η τελευταία φορά
φίλα με, φίλα με πολύ
γιατί φοβάμαι
θα σε κρατώ ή θα σε χάσω μετά..."


Lucy 2007