Ή, ακριβέστερα, δια πένας Woody Allen, στο σενάριο της τελευταίας του ταινίας
"Whatever Works" (2009)
Λέει λοιπόν, ο φοβερά οξυδερκής Woody:
"Τι κι αν η Αμερική έβγαλε μαύρο πρόεδρο; Στη Νέα Υόρκη εξακολουθείς να μη βρίσκεις ταξί".
Επεκτείνοντας την ευφυέστατη ατάκα στα ελληνικά πράγματα, θα έλεγα:
Τι κι αν η Ελλάδα εξέλεξε σοσιαλιστή πρωθυπουργό; Στους πεζόδρομους εξακολουθούν να παρκάρουν τροχοφόρα παντός είδους.
Θα ρωτούσε- και εύλογα- κάποιος: Μόνο αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει;
Φυσικά όχι!
Εξακολουθούν να υφίστανται ΟΛΑ ΤΑ ΔΕΙΝΑ!
Οπότε, πού καταλήγουμε;
1ον. Ότι ο Woody Allen ήταν και παραμένει ο ακριβέστερος φακός αποτύπωσης των περί την ανθρώπινη ύπαρξη πραγμάτων.
2ον. Ότι ο καθένας από εμάς είναι αναγκαίο να πειθαρχήσει σε κανόνες και νόμους.
3ον. Ότι ειλικρινά, δεν με νοιάζει πλέον καθόλου, αν ο πρωθυπουργός είναι μαύρος, άσπρος, κίτρινος, κόκκινος ή πορτοκαλί, αν δεν μπορεί να μού κάνει την καθημερινότητά μου καλύτερη! Ποιοτική, βρε αδερφέ!
Δηλαδή, βαρέθηκα να μού πουλάνε φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες!
Χιλιάδες αριστοτεχνικές, αλλά επώδυνες βελονιές συνθέτουν αυτόν τον εξαίσιο καμβά, που είναι η καινούργια ταινία του Haneke, του σκηνοθέτη, που λατρεύω να λατρεύω.
Η κατακλείδα του έργου απλή, κατανοητή, αληθινή, πέρα από κάθε αμφισβήτηση και διαχρονική όσο ο ίδιος ο άνθρωπος!
Η βία γεννάει βία!
Η στρέβλωση, η στέρηση και απομάκρυνση από τους φυσικούς νόμους κατά την διαπαιδαγώγηση του ατόμου και δη του μικρού και "αθώου" παιδιού, μόνο στρεβλώσεις, ανωμαλίες και βίαιους-φασιστικούς χαρακτήρες μπορεί να μαιεύσει.
Επάνω σ' αυτήν την θεμελιώδη αρχή βασίζονται όλα τα φασιστικά-κυριαρχικά καθεστώτα ανά την υφήλιο.
Αλλά, αυτό είναι ένα θέμα, στο οποίο έχω αναφερθεί επανειλημμένα, με αφορμή είτε άλλες ταινίες, είτε πολιτικά δρώμενα.
Aς επανέλθω,λοιπόν, στον Haneke και στην "Λευκή Κορδέλα" του.
Τι είναι αυτή η περίφημη λευκή κορδέλα;
Είναι το σύμβολο της αγνότητας, που ο πάστορας της μικρής κωμόπολης, όπου διαδραματίζεται η ιστορία, περνάει στα χέρια των παιδιών του για να τούς υπενθυμίζει το ύψιστο καθήκον να παραμένουν αγνά.
Μακριά από όλα τα αμαρτήματα κατά την Καινή Διαθήκη.
Μια θεοκρατική αντίληψη, λοιπόν, διέπει όλα τα μέλη της ευυπόληπτης μικρής κοινωνίας, η οποία, σαφώς είναι μια μικρογραφία σύμπασας της κοινωνίας στην οποίαν διαβιεί το ανθρώπινο ον.
Τα νοήματα της ταινίας απλά και καθαρά σαν το γάργαρο νερό!
Πολλοί μεγάλοι σκηνοθέτες έχουν κάνει κινηματογραφικές διατριβές στα τεράστια θέματα της κοινωνικής προκατάληψης, της κοινωνικής διάβρωσης, της κοινωνικής υποκρισίας, της υποβόσκουσας βίας κλπ
Και πολλοί έχουν δώσει αριστουργήματα!
Έτσι αρκετοί, κριτικοί ταινιών και μη, παραλλήλισαν τον Haneke με τον Carl Dreyer και τον Ingmar Bergman.
Εγώ θεωρώ, ότι ο Haneke, με τις ταινίες-αριστουργήματα της μέχρι τώρα πορείας του, είναι μια σχολή από μόνος του.
Με την "Λευκή Κορδέλα" πατάει γερά στον γερμανικό ιμπρεσιονισμό, για να δώσει το δικό του μοναδικό στίγμα στην 7η Τέχνη.
Συντονισμένα στην εντέλεια κάδρα, ακίνητη κάμερα, μαυρόασπρο αλλά θολό φιλμ, χωρίς τη λάμψη του μαυρόασπρου αμερικανικού film noir, ή του τέλειου contrast της γαλλικής nouvelle vague, με λόγια που αρθρώνονται και λόγια που αποσιωπούνται,
με διάχυτο, καθαρό φωτισμό, που αποφεύγει τις γωνίες και τις βαριές φωτοσκιάσεις,
όλα στο φως του καθωσπρεπισμού και της εϋυποληψίας, αλλά με κλειστές πόρτες, σφραγισμένα παράθυρα, σφιγμένα στόματα και μουντές, σκυθρωπές εκφράσεις,
ο Haneke κάνει μια πραγματεία επάνω στην υποτυπώδη ζωή και στην αληθινή ζωή, στον κατ' επίφασιν έρωτα, αλλά και στον αληθινό έρωτα, στα κατά συνθήκη ψεύδη και στα ψεύδη που καταστρέφουν ολόκληρες κοινωνικές δομές.
Μια συγκλονιστική πραγματεία, μια αριστουργηματική ηθογραφία, μια διεισδυτική ανάγνωση των κοινωνικών δρώμενων από καταβολής κόσμου!
Κι όλα αυτά τόσο απλά, απέριττα, λιτά, μινιμαλιστικά και σχεδόν βουβά!
Κι έχοντας κατορθώσει, όπως σε όλες του τις ταινίες, να εκμαιεύσει το μέγιστο των δυνατοτήτων των ηθοποιών του!
Ένας σκηνοθέτης-δημιουργός, σύγχρονός μας, στην πλήρη δημιουργική του άνθιση!
Αναμένοντας με αγωνία την πολλά υποσχόμενη ταινία "Avatar" του James Cameron,
και διαβάζοντας τα στατιστικά στοιχεία, για το πόσο ραγδαία εξαπλώνεται η διαδικτύωση των ανθρώπων στον πλανήτη, σκέπτομαι πόσοι από εμάς, παράλληλα με την "πραγματική πραγματικότητα", ζούμε και σε μια άλλη, εικονική πραγματικότητα!
Μα, ναι! Είμαστε ισορροπημένοι, κοινωνικοί, έχουμε τις δραστηριότητές μας, τις επαγγελματικές μας υποχρεώσεις, τις σπουδές και όλα αυτά τα πολύ αληθινά.
Αλλά, παράλληλα έχουμε δημιουργήσει και τα δικά μας avatars. Και τα βρίσκουμε διασκεδαστικά, ενίοτε και χαριτωμένα.
Τα ντύνουμε, τα φροντίζουμε, τούς αλλάζουμε ρούχα και χρώμα μαλλιών, ενίοτε μάς ζητούν τα τα ταΐσουμε κιόλας! Προσωπικά, δεν γνωρίζω κανένα στον κύκλο μου- και είναι αρκετά μεγάλος!- που να έχει παραλείψει αυτό το "ύψιστο καθήκον", να δημιουργήσει δηλαδή το δικό του avatar!
Τι μάς εξωθεί να φτιάχνουμε αυτά τα συμπαθητικά "mini me" και να τα κινούμε κατά τις επιταγές του application?
Θα εξομολογηθώ κάτι: Όταν ήμουν μικρή, κάπου στα 10-12, η πιο σφοδρή επιθυμία μου ήταν να έχω ένα κουκλόσπιτο με μικροσκοπικά ανθρωπάκια, ζωντανά, και να παρακολουθώ κάθε τους δραστηριότητα! Mα κάθε!
Αρκετά spooky, ε;
Μεγαλώνοντας, άρχισα να "παίζω", με την καλή έννοια, με πραγματικούς ανθρώπους, φλερτ, έρωτες, αγάπες, χωρισμοί...
Τι να το κάνεις, όμως;
Εμφανίζονται, ξαφνικά, τα applications (εφαρμογές ή online παιχνίδια), για να σε μετατρέψουν σε ηδονοβλεψία του εαυτού σου!
Μήπως, όμως, αυτή είναι η λέξη κλειδί, στην οποίαν βασίζεται η τρομακτική επιτυχία
των apps και η κατακλυσμιαία δημιουργία εικονικών λιλιπούτειων, δηλαδή, avatars;
Μήπως τρελαινόμαστε να βλέπουμε τον εαυτό μας από ψηλά και να τον κατευθύνουμε εμείς και μόνον εμείς, σε μια κοινωνία, όπου τα πάντα είναι προδιαγεγραμμένα για μάς από άλλους;
Μπα! Κι αυτή μια ψευδαίσθηση είναι, τελικά.
Τα applications είναι κι αυτά προγραμματισμένα! Τα avatars έχουν συγκεκριμένες δυνατότητες.
Είτε στην πραγματική, είτε στην εικονική ζωή, λοιπόν, η υπέρβαση είναι δύσκολη έως ακατόρθωτη.
Μένει σε μάς να επιλέξουμε ποιες υπερβάσεις θέλουμε να κάνουμε.
"I can offer no excuse for 'Antichrist' ... other than my absolute belief in the film — the most important film of my entire career!"
Lars von Trier
Αφιερωμένη στον Tarkovsky, η νέα ταινία του Lars von Trier, με Ταρκοφσκικά πλάνα, με αργή, υπνωτιστική, υποβλητική σκηνοθεσία, με ένα stalker, τη γυναίκα, το θηλυκό, τη δαιμόνια πλευρά της ζωής και της φύσης.
Είναι πραγματική stalker η γυναίκα κατά τον von Trier; Είναι αυτή που θηρεύει, είναι ο αληθινός κυνηγός στο ανηλεές παιχνίδι της φύσης και των φύλων;
Είναι όντως αυτή, που παγιδεύει το θύμα της, βαδίζοντας δειλά και προσεκτικά, γεμάτη δήθεν ανασφάλειες και φοβίες, αλλά καμουφλαρισμένη κάτω από χιλιάδες διαφορετικά πρόσωπα;
Είναι αυτή, που πνίγει στην άβυσσο του κόλπου της τις επιθυμίες και τη λαγνεία των ανδρών;
Και είναι αυτή, που συγχρόνως γεννά και σκοτώνει;
Ναι, κατά τον von Trier η γυναίκα είναι ένας ανιχνευτής και θηρευτής, που ενώ φοβάται την Εδέμ, τη φύση, το αρχέγονο, μόλις βρεθεί εκεί, ανακτά όλα τα καταπιεσμένα της ένστικτα και μετατρέπεται σε φονική παγίδα.
Καθόλου κολακευτικό σχόλιο ή διαπίστωση για τη γυναίκα.
Κι όμως!
Η γυναίκα χρησιμοποιεί τον σεξουαλικό έρωτα ως υπέρτατο εργαλείο στην σχέση της με τον άνδρα.
Η μητρότητα είναι, λοιπόν ένα πρόσχημα;
Τι ρόλο παίζει στο ξεδίπλωμα της γυναίκας-φύσης-δαίμονα;
Στρεβλά αρχέτυπα δημιουργούν στρεβλώσεις στους απογόνους.
Η "αυτή", ( Charlotte Gainsbourg ), βάζει μόνιμα τα παπούτσια του παιδιού της ανάποδα, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν δυσμορφίες στα πόδια του. Είναι αυτή πράγματι η αιτία για τον θάνατο του παιδιού; Σαφής ο υπαινιγμός του σκηνοθέτη.
Η "αυτή", τη στιγμή που το παιδί ήταν μόνο, είχε βυθίσει στην άβυσσό της το πέος του "αυτού" ( Willem Dafoe ), και απολάμβανε την ηδονή.
Ένα καυστικό σχόλιο του σκηνοθέτη για την ανικανότητα πλήθους γυναικών, για τις οποίες η μητρότητα είναι ένα από τα καθήκοντα, που επιβάλλουν οι κοινωνικές συμβάσεις.
Η "αυτή", όταν νιώθει ότι αυτός ίσως φύγει, γίνεται βαρίδι στα πόδια του.
Αυτοβιογραφικός; Καταδυόμενος στα δικά του απύθμενα, χαώδη βάθη; Μα, βέβαια! Όλοι οι μεγάλοι σκηνοθέτες είναι αυτοβιογραφικοί! Αλίμονο, αν δεν ήταν.
Όλοι έχουμε βιώσει το βαρίδι του άλλου να μάς κρατά καθηλωμένους και ματωμένους.
Η "αυτή" ευνουχίζει και ευνουχίζεται. Όχι από τύψεις για την απώλεια του παιδιού.
Αλλά από εκδικητική μανία. Η μανία αυτή, να ματώσουμε τον άλλον και να ματωθούμε, είναι ο Αντίχριστος, μέσα μας, λέει ο Trier, Και ο φόβος. Οι φόβοι και οι φοβίες μας, το φίδι που μάς κατατρώει. Ο φόβος "αυτής" γίνεται ο καταλύτης. Ο φόβος μη μείνει μόνη.
Μια άλλη Μήδεια, λοιπόν, μόνο που το παιδί έχει ήδη θυσιαστεί.
Η φύση γίνεται σύμμαχος για να παγιδεύσει.
Η γυναίκα, που φοβάται μην εγκαταλειφθεί από αυτόν που τής προσφέρει την ηδονή, το πρωταρχικό ένστικτο, γίνεται ανελέητη, λέει ο Trier. Σαν τη Φύση, που είναι χαώδης και επίσης ανελέητη.
Η φύση ξυπνά πρωτόγονα ένστικτα και άγριο σεξουαλισμό. Απόλυτα αληθινό!
Ο Trier, μάς καλεί να ξεχάσουμε τα ωραία, χριστιανικά, ηθικοπλαστικά και οικολογικά παραμύθια και να βιώσουμε τη Φύση, αλλά και τη γυναικεία φύση, στις πραγματικές της διαστάσεις.
Μια παγανιστική αποθέωση του χάους και της πλήρους αταξίας. Σαν αυτήν που ελλοχεύει στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και στο μυαλό.
Συμφωνούμε, δεν συμφωνούμε, λίγη σημασία έχει.
Η ταινία ακουμπά σε θεμελιώδεις αρχές.
Αυτό κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει.
Κάτια Α. 2009
Στα ηχεία μας το έργο "Lascia ch'io pianga" του G. F. Händel
(από το soundtrack της ταινίας)
Lars Von Trier: Director’s Confession
Two years ago, I suffered from depression. It was a new experience for me. Everything, no matter what, seemed unimportant, trivial. I couldn’t work.
Six months later, just as an exercise, I wrote a script. It was a kind of therapy, but also a search, a test to see if I would ever make another film.
The script was finished and filmed without much enthusiasm, made as it was using about half of my physical and intellectual capacity.
The work on the script did not follow my usual modus operandi. Scenes were added for no reason. Images were composed free of logic or dramatic thinking. They often came from dreams I was having at the time, or dreams I’d had earlier in my life.
Once again, the subject was “Nature,” but in a different and more direct way than before. In a more personal way.
The film does not contain any specific moral code and only has what some might call ‘the bare necessities’ in the way of a plot.
I read Strindberg when I was young. I read with enthusiasm the things he wrote before he went to Paris to become an alchemist and during his stay there ... the period later called his “inferno crisis” - was “Antichrist” my Inferno Crisis? My affinity with Strindberg?
In any case, I can offer no excuse for “Antichrist”. Other than my absolute belief in the film - the most important film of my entire career!
Συγκεκριμένα στο δελτίο ειδήσεων του MEGA, πριν από λίγο: "Δεν μπορούμε να είμαστε αρεστοί σε όλους" Μα, βεβαια! Εσείς έχετε ταχθεί να είστε αρεστοί στο μεγάλο κεφάλαιο, στο οποίο, την τελευταία πενταετία, προστέθηκε και η...ευγενής τάξη των τραπεζιτών! Οποία διαπίστωση, λοιπόν! Διαφωτιστικότατη! Τίποτα άλλο διαφωτιστικό έχετε να πείτε, πέραν του ερωτήματος "πού θα βρείτε τα λεφτά;" Έχει κολλήσει η βελόνα, αλλά για το Βατοπαίδι, τα ομόλογα, τις πυρκαγιές, τους αποχαρακτηρισμούς δασικών περιοχών, την κάλυψη των σκανδάλων και των υπαιτίων τους και για μύρια όσα άλλα, επικρατεί απόλυτη σιωπή. Φυσικά, η ΝΔ προσπαθεί να παίξει επαρκώς το επικοινωνιακό παιχνίδι, στο οποίο τόσο ταλέντο επέδειξε και το οποίο στην ουσία την ξελάσπωσε από τα χειρότερα δεινά σε καιρούς μεγάλης κρίσης. Αλλά δεν έχουν αντιληφθεί οι επικοινωνιολόγοι, ότι ο προσανατολισμός του πολίτη έχει αλλάξει δραματικά! Όπως πάντα, όταν το αντιληφθούν, τα γεγονότα και οι καταστάσεις θα τούς έχουν αφήσει πολύ πίσω, όπως συνήθως γίνεται στην Ελλάδα. Όσο για τον σχολιαστή-δημοσιογράφο κ. Πρετεντέρη με το περισπούδαστο ύφος, νομίζω, ότι επιθυμεί διακαώς να ξαναδεί τον Κ. Καραμανλή πρωθυπουργό! Δυστυχώς, όμως, όσο κι αν πλαγίως και τεχνηέντως στέλνει επικοινωνιακές συμβουλές στο Κ.Καραμανλή, δεν εισακούγεται. Αλλά και η Ο. Τρέμη την ίδια αγωνία έχει, αν και εντελώς ανέκφραστη.
This living hand, now warm and capable Of earnest grasping, would, if it were cold And in the icy silence of the tomb, So haunt thy days and chill thy dreaming nights That thou wouldst wish thine own heart dry of blood So in my veins red life might stream again, And thou be conscience-calmed—see here it is— I hold it towards you.
John Keats
Το χέρι που πάλλεται
Το χέρι αυτό, που τώρα πάλλεται από θέρμη και μπορεί
με δύναμη ν' αρπάζει, ακόμα κι αν παγωμένο ήταν
και μεσ' σε τάφου νεκρική σιωπή
το ίδιο θα στοίχειωνε τις μέρες σου κι ανατριχίλα θα΄φερνε στα όνειρά σου
τόσο που θα ευχόσουν η καρδιά σου να στραγγίξει από αίμα
και στις φλέβες μου κόκκινη η ζωή ν' αρχίσει να ξανακυλά
για νάσαι αναπαυμένη στη συνείδηση-να δες, εδώ είναι-
που κρίνω, ότι εξακολουθεί να με εκφράζει απόλυτα.
Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένας κατ' εξοχήν καθαρόαιμος, Ευρωπαϊκών προδιαγραφών πολιτικός! Χαμηλών τόνων, τίμιος και μέχρι στιγμής αδιάφθορος! Όμως, το να προσπαθείς να κάνεις Δυτικοευρωπαϊκού τύπου πολιτική στην Ελλάδα της λαμογιάς και της ρουσφετολογίας, φαντάζει όνειρο θερινής νυκτός! Ουτοπιστικό και προς το παρόν ανέφικτο. Ο σοσιαλισμός φθίνει στην Ευρώπη της παγκοσμιοποίησης, αλλά ακόμα και με συντηρητική και δεξιά πολιτική, οι χώρες του κύριου κορμού της ΕΕ, πορεύονται με βήματα προόδου και ανάπτυξης. Αν το ΠΑΣΟΚ είχε καθαρή δεξιο-νεοσυντηρητική απόκλιση, θα προσήλκυε πολύ περισσότερους ψηφοφόρους, όπως έγινε επί προεδρίας Σημίτη. Είναι μεγάλο λάθος και κακή εκτίμηση να αναλύεται η ήττα του ΠΑΣΟΚ πχ σε έλλειψη προγράμματος ή απουσία σαφούς προσανατολισμού. Ο προσανατολισμός του σύγχρονου ΠΑΣΟΚ είναι σαφής και είναι ο σοσιαλισμός! Με το ίδιο σκεπτικό, τότε, η Νέα Δημοκρατία, με ανύπαρκτο πολιτικό σχεδιασμό, και παραπαίουσα ανάμεσα σε (προσπάθεια να φανεί ) κεντρώα και δεξιά συντηρητική πολιτική, επί τριάμισυ χρόνια, έπρεπε υπό αυτές τις συνθήκες, να υποστεί συντριπτική ήττα. Μέγα λάθος, κι επίσης κακή εκτίμηση είναι, ότι οι ψηφοφόροι απέκτησαν αριστερή συνείδηση. Η αριστερά στο σύνολό της αύξησε την δύναμή της, εν μέρει από μερίδα νέων ψηφοφόρων, αλλά κυρίως από την "αριστερή", την πλέον σκληροπυρηνική, δηλαδή πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ! Αυτοί οι οποίοι δεν πείσθηκαν, ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένας καθαρά σοσιαλιστής πολιτικός, που θα μπορούσε να εντάξει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό μοντέλο σοσιαλισμού στράφηκαν στα αριστερά κόμματα, και θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε την μερίδα του λέοντος. Αν το ελληνικό εκλογικό σώμα είχε αποκτήσει αριστερή συνείδηση, δεν θα είχαμε το φαινόμενο της εκπροσώπησης της πλέον συντηρητικής παράταξης του ελληνικού λαού στην Βουλή! Αυτό το γεγονός, από μόνο του, χωρίς περαιτέρω αναλύσεις, καταρρίπτει την θεωρία περί νέου αριστερού προσανατολισμού. Αν, σύμφωνα με τις πλέον αισιόδοξες εκτιμήσεις, η αύξηση της αριστεράς δεν είναι συγκυριακή, αυτή θα έχει συνέχεια. Εκτιμώ, όμως ότι, αν το ΠΑΣΟΚ αποκτήσει ένα δεξιόστροφο πρόσωπο, με συντηρητικές αρχές, θα συσπειρώσει τους συντηρητικότερους ψηφοφόρους του, που έχουν μετακινηθεί προς τη ΝΔ στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Το στοίχημα, λοιπόν, παίζεται για όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας! Το ΛΑΟΣ "κλέβει" τους πλέον συντηρητικούς από την δεξιά του Καραμανλή και οι αριστερές δυνάμεις την πλέον αριστερή πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ. Οι νέοι ψηφοφόροι, σαν εκλογική δυναμική συνιστώσα, θα δώσουν πλέον καθαρό στίγμα προσανατολισμού στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, και η νεοσυντήρηση του ΛΑΟΣ, θα αυξήσει τις δυνάμεις της, όσο ο Καραμανλής κάνει, έστω και κατ' επίφασιν, κεντρώα πολιτική, βάζοντας στον πάγο το τρίπτυχο Πατρίς-Θρησκέια-Οικογένεια. Η σαφής διαχωριστική γραμμή, που έχει χαραχτεί από την "πολιτική" Χριστόδουλου, στοίχισε στην ΝΔ πολλούς συντηρητικούς ψηφοφόρους από το κυρίως σώμα της. Από τους συγκυριακά ψηφίσαντες την δεξιά παράταξη στις προηγούμενες εκλογές, στις 17 Σεπτέμβρη μέρος στράφηκε προς τα αριστερά, εξ αιτίας των σκανδάλων και των πρόσφατων καταστροφών και θανάτων από τις πυρκαγιές και ένα άλλο τμήμα, στράφηκε προς τον καθαρά εθνικόφρονα συντηρητισμό του ΛΑΟΣ. Η ΝΔ "πήρε μεν, κεφάλι" στις εκλογές του 2007, αλλά όλοι το γνωρίζουν, ότι πλέον το παιχνίδι για τις μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις παίζεται στην Χαριλάου Τρικούπη. Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος αναμένει την κίνηση του ΠΑΣΟΚ. Στροφή προς τα δεξιά, με ηγεσία Ευάγγελου Βενιζέλου, οπότε η ΝΔ αναγκάζεται να προβεί προς μία νέα κοινωνική πολιτική, πράγμα πολύ δύσκολο, μια και το κύριο στήριγμά της είναι το μεγάλο κεφάλαιο, ή σαφής, καθαρόαιμη Ευρωπαϊκή σοσιαλιστική πολιτική, με Γιώργο Παπανδρέου, για την οποίαν πολιτική, θα ωριμάσουν σιγά-σιγά οι συνθήκες στην Ελλάδα και θα είναι έτοιμος ο πολίτης σε μερικά χρόνια...
Με το υπέροχο ηλιοβασίλεμα, που απλώνει τα μαγευτικά του χρώματα, στα δύο κλιπάκια, που τράβηξα στα νησιά Sanguinaires, στο Αιάκειο της Κορσικής, αυτόν τον Ιούλιο, σάς εύχομαι έναν πανέμορφο Αύγουστο, γεμάτον ξεγνοιασιά, θάλασσα, αρμύρα, κύμα, ήλιο, έρωτα, δροσερές μέρες και καυτές νύχτες, όπως ακριβώς τις θέλετε...κατά προτίμηση ξέφρενες, γεμάτες χρώματα, αρώματα, πλανευτικές μελωδίες ή άγρια beat...
Με λευκά, αέρινα, μακριά φορέματα και φλατ μπαλαρίνες οι κυρίες και λινά κοστούμια στο χρώμα της άμμου οι κύριοι, ας σtροβιλιστούμε κάτω από το εκτυφλωκικό αυγουστιάτικο φεγγάρι σαν οπτασίες της δικής μας φαντασίας, σε ένα βελούδινο βαλς, που θα μάς συντροφεύει για πολλά-πολλά χρόνια....
το μοναδικό ολοκληρωμένο θεματολογικά έργο του ζωγράφου,
που σώζεται σε άριστη κατάσταση.
~Όλες οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από έμενα.
Arezzo-Italy
Kαλοκαίρι 2009~
Τα Frescoes του Piero Della Francesca, με θέμα τον Θρύλο της προέλευσης του Τιμίου Σταυρού, στο κύριο παρεκκλήσι, κοσμούν μοναδικά τους τοίχους, ενώ τους θόλους έχει φιλοτεχνήσει ο Bicci di Lorenzo. Τον Εσταυρωμένο, ( Christus Patiens) θαυμάσιο έργο, με έντονες επιδράσεις από τον Giotto, έχει φιλοτεχνήσει τον 13ο αι. άγνωστος καλλιτέχνης, γνωστός ως Master of Saint Francis.
