Through Thick And Thin

......

Αυτή η χώρα έχει περάσει δια πυρός και σιδήρου,
αλλά με την παρούσα πολιτική εξουσία
έχει αγγίξει τα όρια του
Decadence.
Και φυσικά
The Dead Can't Dance,
παρά τους αντίθετους ισχυρισμούς του (περίπου) ομώνυμου group,
αλλά μπορούν να βοηθήσουν,
να πετάξουμε τη σαπίλα των ημερών από πάνω μας...

Πίνακες των
Hubert and Jan van EYCK
Flemish painters and brothers
( Hubert van Eyck, born Maaseik, Belgium, 1370, died 1426,

Jan van Eyck, born 1395, Maaseik, Bishopric of Liège, Holy Roman Empire [now in Belgium]
died before July 9, 1441, Bruges)

Στα ηχεία μας σήμερα
Claudio Monteverdi (1567-1643)
Madrigali Guerrieri et Amorosi
and
Selva Morale e Spirituale
( O Ciechi Ciechi!
Dixit Dominus )

Το έκανε το θαύμα του το press.gr

Κατόρθωσε να επιτύχει να συνδεθεί με τα βρώμικα εκβιαστικά κυκλώματα το ΠΑΣΟΚ, και να δοθεί βήμα στην ΝΔ να αρχίσει οχετό ψευδών, υπονοώντας ότι το ΠΑΣΟΚ κρύβεται πίσω από το ύποπτο blog.
Έχει και στο παρελθόν καταβληθεί μεγάλη προσπάθεια να συνδεθεί το ΠΑΣΟΚ με ύποπτες καταστάσεις, όπως τρομοκρατικά κυκλώματα...
Τι έχουμε να ακούσουμε ακόμα από τους ιθύνοντες νόες της ΝΔ, που αντί να κυνηγούν φαντάσματα στους κόλπους της αντιπολίτευσης, καλά θα κάνουν να δώσουν χέρι ανακούφισης στον λαό που πεινάει και ξεσπάει, όπου βρει!
Ξεχνά, φυσικά, ο κ. Αλογοσκούφης και οι υπόλοιποι, που επιθυμούν να εμπλέξουν το ΠΑΣΟΚ στην ιδιαζόντως ύποπτη αυτή υπόθεση του press .gr, ότι ένας από τους προσβληθέντες και διασυρθέντες από τις αναρτήσεις του εν λόγω ιστολογίου είναι ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Διαμαντίδης και ο γιος του, οι οποίοι έχουν ήδη καταθέσει μηνύσεις.
Είχα γράψει σε σχόλιό μου προ ημερών στο ιστολόγιο του ΠρέζαTV,
αν είναι δυνατόν να είναι κανείς τόσο αφελής, ώστε να πιστεύει, ότι κάποιος μάχιμος και έγκριτος δημοσιογράφος θα σπαταλούσε τον χρόνο του σε ένα ιστολόγιο χωρίς απώτερο σκοπό και κέρδος!
Για την δόξα του διαδικτύου!
Please!
Στην Ελλάδα βρισκόμαστε!
Στην γειτονική μας Ιταλία, το ιστολόγιο με την μεγαλύτερη επισκεψιμότητα, και ένα από τα πλέον δημοφιλή παγκοσμίως , αυτό του
Beppe Grillo,
ασκεί ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ, χωρίς να καταφεύγει σε ύβρεις και συκοφαντίες, καθώς επίσης δεν δέχεται ανώνυμα σχόλια, γι' αυτό και τα σχόλιά του είναι περιορισμένα και πάνω από όλα ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ!

Ιδού λοιπόν πώς, ένας από τους πλέον δημοκρατικούς ανθρώπους της Ιταλίας, διαχειρίζεται το blog του:

Beppe Grillo's Blog is an open space for you to use so that we can come face to face directly. As your comment is published immediately, there's no time for filters to check it out. Thus the Blog's usefulness depends on your cooperation and it makes you the only ones responsible for the content and the resulting outcomes.

Information to be read before using Beppe Grillo's Blog

The following are not allowed:
1. messages without the email address of the sender
2. anonymous messages
3. advertising messages
4. messages containing offensive language
5. messages containing obscene language
6. messages with racist or sexist content
7. messages with content that constitutes a violation of Italian Law (incitement to commit a crime, to violence, libel etc.)

However, the owner of the Blog can delete messages at any moment and for any reason.
The owner of the Blog cannot be held responsible for any messages that may damage the rights of third parties Maximum comment length is 2,000 characters.
If you have any doubts read "How to use the blog".

Φυσικά, θα καταλήξω στο πολύ θλιβερό συμπέρασμα, ότι εκεί είναι Ιταλία και εμεις δυστυχώς είμαστε ακόμα 3ος κόσμος...

Λ. Κ. 2008

Ο κύριος Καψαμπέλης σε κατάσταση υστερίας

Δυστυχώς αυτή η εικόνα, που εμφανίστηκε απόψε, στο δελτίο ειδήσεων του Mega, του "δημοσιογράφου των πολιτών και της δημοσιογραφίας"
που εξασκεί μέσω του press.gr , μόνο αισθήματα ντροπής μπορεί να προκαλέσει!
Είστε επώνυμος δημοσιογράφος, κύριε, με βήμα σε εφημερίδα, που δεν σάς επιτρέπει να εκφραστείτε ελεύθερα;
Κάνετε μπλογκ, ουδεμία αντίρρηση, αλλά κάνετε τις τόσο "βαρύγδουπες" καταγγελίες σας ΕΠΩΝΥΜΑ!
Τελεία και παύλα!

Και πραγματικά, τι είδους ενημέρωση είναι αυτή;
Υβριστική και συκοφαντική;
Και γιατί η πλειονότητα των bloggres κόπτεται υπέρ της ενημέρωσης αυτού του είδους;

"Καθρέφτης σου είμαι κοινωνία και σού μοιάζω".

ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΜΕΣΟΝ ΣΕ ΚΑΤΑΠΙΝΕΙ, αν δεν είσαι αρκετά συνειδητοποιημένος στο τι είσαι και τι ακριβώς θέλεις να κάνεις...

Λ.Κ 2008

Brains Soaked in Red Wine

Πίνακες
του
Mikhail Aleksandrovich Vrubel
(Russian: Михаил Александрович Врубель
born March 17, 1856 - died April 14, 1910 )

Στα ηχεία μας το πιο τρελό dj set
Από Γ. Νταλάρα με Goran Bregovic
- στίχοι Κατσιμίχας Χ. και Π. -
και με Sting, μέχρι Rachid Taha, Khaled
και
Cairo to Casablanca

Γιατί έτσι....

Βουτάμε πιο βαθιά
όλο και πιο βαθιά
σε κύκνεια άσματα
και εναγώνιους σπασμούς
κάθιδροι
από την απροσδόκητη αποδοχή
των αναπόδεικτων κατευθύνσεων

Αυτόπτες μάρτυρες
της υστερίας
των αρχιερέων
που σφαγιάζουν το κομψό βεληνεκές
των ομογενοποιημένων εγκεφάλων
καταβροχθίζοντας
τα υπολείμματα

Αγάπη μου, πάλι μυαλά πανέ
έχουμε για δείπνο;

Lucy 2008

Άννα Αχμάτοβα

Στα ηχεία μας σήμερα
Aria of Abigaile
από την όπερα
"Nabucco"
του
Giuseppe Verdi
(1813-1901)
and
When I Am Laid In Earth
από την όπερα
Dido and Aeneas
του
Henry Purcell
(1659-1695)
Που είχα ανεβάσει πριν δύο μήνες
και άρεσε πολύ στον Antoine


Πίνακες του
Jan Gossaert
γνωστού ως
Mabuse
( born about 1478 probably Maubeuge, France,
died 1532 probably Antwerp, Belgium )

Μετά από την ευγενή πρόσκληση του
Stereotype
στο έτερο ιστολόγιό μου
LSD
σχετικά με το παρακείμενό μας ανάγνωσμα, την 123η σελίδα του και κάποιες περιόδους της προαναφερθείσας σελίδας, δεν μπορώ παρά να συγκατανεύσω και να τον ευχαριστήσω για την προτίμηση!
Φυσικά, δεν θα μπω στον κόπο να μετρήσω περιόδους!
Ο μόνος κανόνας που θα τηρήσω, είναι η σελίδα που έχει δοθεί.
Ούτως ή άλλως απεχθάνομαι τους κανόνες.
Η συγκεκριμένη σελίδα, όμως περιέχει ένα κομμάτι, που αξίζει να παρατεθεί:

"Το έτος 1940 η Αχμάτοβα είχε αρχικά μια περίεργη έκπληξη. Από τον Στάλιν δόθηκε ρητή εντολή να τυπωθεί ένας αντιπροσωπευτικός τόμος με ποιήματά της. Ο δικτάτορας ήθελε μ' αυτό τον τρόπο να εκπληρώσει μια επιθυμία της κόρης του Ζβετλάνα. Ζητήθηκε από την Αχμάτοβα να συνεργαστεί στενά. Εκείνη αρχικά είχε θελήσει να δώσει στην προγραμματισμένη επιλογή των ποιημάτων της τον τίτλο Ιτιά (Iva). Μ' αυτή την ποιητική εικόνα ήθελε να αποδώσει με ακίνδυνο τρόπο τη δική της βασική διάθεση και την ατμόσφαιρα της χώρας της. Αυτό δεν έγινε αποδεκτό από την λογοκρισία, αλλά το ομότιτλο ποίημα συμπεριλήφθηκε στην συλλογή.


Η ιτιά

Και μια γερασμένη συστάδα δέντρων
Πούσκιν

Και με γαλήνη μεγάλωσα, υποδειγματική
Στο δροσερό και παιδικό δωμάτιο του νέου αιώνα.
Μ' ανθρώπου κανενός φωνή δεν αγαπούσα,
Μόνο του ανέμου τη βουή εγώ κατανοούσα.
Μου αρέσανε οι τσουκνίδες και οι κολλιτσίδες,
Μα πιο πολύ απ' όλα η ασημένια μου ιτιά.
Και ευγνώμων ολόκληρη ζωή,
την έζησε κοντά μου. Και τα κλαδιά της κλαίγοντας
φυσούσανε μ' όνειρα την αϋπνία μου.
Και - τι περίεργο! - επέζησα εγώ.
Εκεί στέκει το κούτσουρο. Μ' αλλόκοτες φωνές
Άλλες ιτιές συνομιλούν
Κάτω απ' τον παλιό, τον ουρανό μας.
Σωπαίνω, σώπασε...Σαν να' χει πεθάνει ένας αδερφός.

(Άννα Αχμάτοβα
18 Ιανουαρίου 1940) "

Από το βιβλίο
Άννα Αχμάτοβα
Η θυελλώδης ζωή μιας μεγάλης ποιήτριας
του Βόλφγκανγκ Χέσνερ
Εκδόσεις Μελάνι
Μάρτιος 2007

Ανοιχτή πρόσκληση για όλους,
όσοι επιθυμούν να πάρουν τη σκυτάλη...

Δίκροτον Επί Στελέχους

Ανταποκρινόμενη στην πρόσκληση της
Wonder
την οποίαν ευχαριστώ....

Πίνακας
του
Antonio Allegri da Correggio
(August 1489 – March 5, 1534)

Venus

Κοντά-κοντά στην εσπεριδοειδή βραδυά δεσπόζουν
τα υπερήφανα μανάρια. Κουμπώνουν και ξεκουμπώνουν
τον βελουδένιο θησαυρό της ζώνης τους.
Σπέρνουν φουντούκια συλλαμβάνουν πέρδικες
περιφέρουν κουρέλια πολύτιμου θυσάνου κραυγάζουν
υπέρ της αγάπης κάτω από θόλους γυάλινους.

Ανδρέας Εμπειρίκος
Υψικάμινος

Update: Προσκαλώ να συνεχίσουν
με αγαπημένη τους ποίηση
τους:
Δημήτριον, τον Ταξιδευτήν
Ηλίαν, τον ( σινε-) ευαίσθητον
Αντώνιον, τον φιλότεχνον
Μιχαήλ τον Καλλιτέχνην
Λου την Τρυφερήν
και
Μάρκον τον Ρομαντικόν

Théophile Gautier - Η Νεκρή Ερωμένη

......

Στα ηχεία μας σήμερα:
Orfeo Melody
και
De Profundis
του
Christoph Willibald Gluck
(1714 - 1787)

La Morte Αmoureuse
( Clarimonde ) (1836)
by
Pierre Jules Théophile Gautier
(August 30, 1811 – October 23, 1872)

~Αποσπάσματα~
Εκδόσεις
Αιγόκερως
(η παραγραφοποίηση ακολουθεί το πρωτότυπο)

Το βλέμμα της πεντάμορφης άγνωστης άλλαζε έκφραση καθώς η τελετή προχωρούσε. Από τρυφερό και χαϊδευτικό που ήταν στην αρχή γινόταν περιφρονητικό και απογοητευτικό που δεν το καταλάβαινα.
Έκανα μια προσπάθεια ικανή να ξεριζώσει ακόμα και βουνό για να φωνάξω πως δεν ήθελα να γίνω ιερέας, αλλά δεν μπορούσα να φτάσω ‘ίσαμε τα άκρα. Η γλώσσα μου κολλούσε στον ουρανίσκο μου και ήταν απίθανο να μεταφράσω τον πόθο μου με την πιο απλή αρνητική κίνηση. Ήμουν ξύπνιος σε κατάσταση εφιάλτη, που θέλεις να φωνάξεις μια λέξη από την οποία κρέμεται η ζωή σου χωρίς να το πετυχαίνεις.
Έδειχνε να καταλαβαίνει το μαρτύριο που υπέφερα και σαν για να μού δώσει κουράγιο, έριξε πάνω μου ένα βλέμμα θείας υπόσχεσης. Τα μάτια της ήταν ποίημα που κάθε βλέμμα τους δημιουργούσε κι ένα τραγούδι.
Μού έλεγε!
- Αν θες να γίνεις δικός μου, θα σε κάνω πιο ευτυχισμένο από τον ίδιο τον Θεό στον παράδεισό του. Οι άγγελοι θα σε ζηλεύουν. Σκίσε αυτό το σάβανο που θα σε τυλίξει. Εγώ είμαι η ομορφιά, η νιότη, η ζωή. Έλα σε μένα. Θα γίνουμε ο έρωτας. Τι θα μπορούσε να σού προσφέρει για αντάλλαγμα ο Ιεχωβάς; Η ζωή μας θα κυλήσει σ’ ένα όνειρο και θα είναι αιώνιο φιλί.
Χύσε αυτό το κρασί από το δισκοπότηρο και θα είσαι λεύτερος. Θα σε οδηγήσω προς άγνωστα νησιά. Θα κοιμάσαι στο στήθος μου, σ’ ένα κρεβάτι από καθαρό χρυσάφι κάτω από έναν ασημένιο ουρανό, γιατί σ’ αγαπώ και να σε πάρω μακριά από’ το Θεό σου που στα πόδια του τόσες ευγενικές καρδιές χύνουν κύματα αγάπης, αλλά δεν τον συγκινούν.
Μού φαινόταν πως άκουγα αυτές τις λέξεις σε ρυθμό άπειρης γλυκύτητας, γιατί το βλέμμα της έβγαζε ήχους και οι φράσεις που τα μάτια της μού έστελναν, αντηχούσαν στα βάθη της καρδιάς μου σαν κάποιο θείο αόρατο στόμα να τις είχε εμφυσήσει στην ψυχή μου. Ένιωθα έτοιμος να αποποιηθώ τον Θεό κι όμως η φωνή μου εκπλήρωνε μηχανικά τα τυπικά λόγια της τελετής. Η πεντάμορφη μούριξε ένα βλέμμα τόσο ικετευτικό, τόσο απελπισμένο, ώστε ακονισμένες λάμες έσκιζαν την καρδιά μου και ρομφαίες βυθίζονταν μέσα μου. Όλα τελείωσαν. Ήμουν ιερέας. Ποτέ ανθρώπινη φυσιογνωμία δεν απεικόνισε μια τόσο σπαρακτική αγωνία. Η νέα κοπέλα που βλέπει τον αγαπημένο της να πεθαίνει ξαφνικά δίπλα της, η μάνα μπροστά στην άδεια κούνια του παιδιού της, η Εύα καθισμένη στο κατώφλι του παράδεισου, ο τοκογλύφος που βρίσκει μια πέτρα στην θέση του θησαυρού του, ο ποιητής που πέταξε στην φωτιά το μοναδικό χειρόγραφο του πιο ωραίου του έργου, δεν είχε ύφος περισσότερο κατάπληκτο και απαρηγόρητο από κέινη. Το αίμα εγκατέλειψε τελείως το γοητευτικό της πρόσωπο και όλη έγινε λευκή σα μάρμαρο. Τα ωραία της μπράτσα έπεσαν κατά μήκος του κορμιού της, έτσι που έλεγες ότι λασκάρισαν οι μύες κι ακούμπησε πάνω σε μια κολώνα, γιατί τα πόδια της λύγισαν και δεν μπορούσαν να την κρατήσουν. Εγώ, πελιδνός, με το μέτωπο μούσκεμα στον ιδρώτα, κατευθύνθηκα τρεκλίζοντας προς την πόρτα της εκκλησίας. Ήμουν σαν χαμένος. Οι θόλοι πίεζαν τους ώμους μου και μού φαινόταν πως το κεφάλι μου σήκωνε όλο το βάρος του οικοδομήματος.
Τη στιγμή που ήμουν έτοιμος να διαβώ το κατώφλι, ένα χέρι άρπαξε ξαφνικά το δικό μου: Ένα γυναικείο χέρι. Ποτέ μου δεν είχα ξαναγγίξει γυναικείο χέρι. Ήταν ψυχρό σαν το δέρμα φιδιού και το άγγιγμά του έμεινε καυτό σαν σημάδι σίδερου που καίγεται. Ήταν εκείνη: «Δυστυχισμένε! Δυστυχισμένε! Τι έκανες;» Μού είπε χαμηλόφωνα και αμέσως εξαφανίστηκε μέσα στο πλήθος.
Ο γέρο-επίσκοπος με κοίταξε με ύφος αυστηρό. Η συμπεριφορά μου ήταν η πιο παράξενη του κόσμου. Χλώμιασα, κοκκίνισα, ζαλιζόμουν. Ένας από τους συναδέλφους μου με συμπόνεσε, με βοήθησε να προχωρήσω. Ήμουν ανίκανος να βρω μόνος μου το δρόμο προς το σεμινάριο. Στη στροφή του δρόμου, ενώ ο ιερέας γύριζε το κεφάλι αλλού, ένας νέγρος φανταστικά ντυμένος, με πλησίασε και μού έδωσε ένα μικρό σημείωμα με χρυσοκέντητες γωνιές, κάνοντάς μου νόημα να το κρύψω. Το γλίστρησα στο μανίκι μου και το κράτησα εκεί μέχρι τη στιγμή που έμεινα μόνος μου στο κελί. Το άνοιξα. Όλο κι όλο ήταν δυο φύλλα με τις λέξεις: «Κλάριμοντ, ανάκτορο Κοντσίνι». Ήταν φυσικό, αφού είχα ζήσει μέχρι τότε απομονωμένος απ’ τον έξω κόσμο, να μην ξέρω τίποτα για την Κλάριμοντ παρόλο το ότι φαινόταν πως ήταν διάσημη και να αγνοώ το ανάκτορο Κοντσίνι. Έκανα χιλιάδες σκέψεις, τη μια πιο τρελή από την άλλη, μα για να είμαι ειλικρινής, στ’ αλήθεια επιθυμούσα να την ξαναδώ κι ήμουνα πολύ ανήσυχος για το αν ήταν μεγάλη κυρία ή εταίρα.
Αυτός ο έρωτας που μόλις είχε γεννηθεί, ριζώθηκε για πάντα στην καρδιά μου. Δεν ονειρευόμουνα να τον ξεριζώσω. Καταλάβαινα πως ήταν πράγμα ακατόρθωτο. Εκείνη η γυναίκα με είχε κατακτήσει απόλυτα. Ένα και μόνο βλέμμα της στάθηκε αρκετό να μ’ αλλάξει. Μού είχε εμφυσήσει τον πόθο της. Η ζωή μου δεν ήταν πια δική μου, αλλά δική της. Έκανα σαν τρελός, φιλούσα το μέρος του χεριού μου που είχε αγγίξει και επαναλάμβανα τ’ όνομά της ολόκληρες ώρες. Μόλις έκλεινα τα μάτια την έβλεπα τόσο καθαρά, σαν να ήταν στη πραγματικότητα και ξαναέλεγα τα λόγια εκείνα που είχε πει στο κατώφλι της εκκλησίας: «Δυστυχισμένε! Δυστυχισμένε! Τι έκανες;» Αντιλαμβανόμουν όλη τη φρίκη της καταστάσεώς μου και οι πένθιμες και φοβερές υποχρεώσεις που είχα επωμισθεί αποκαλύπτονταν πεντακάθαρα μπροστά μου. Είμαι ιερέας! Δηλαδή αγνός, δεν μπορώ να ερωτευτώ, δεν πρέπει να ξεχωρίζω φύλλο και ηλικία, πρέπει να απομακρύνομαι από κάθε ομορφιά, να ξεριζώσω τα μάτια μου, να θαφτώ κάτω από την παγερή σκιά ενός μοναστηριού ή μιας εκκλησίας, να βλέπω μόνο ετοιμοθάνατους, να προσεύχομαι δίπλα σε άγνωστα πτώματα και να φορώ το μαύρο ράσο μου που στο τέλος θα γινόταν και το σάβανό μου.
Ένιωθα τη ζωή να ανεβαίνει μέσα μου σαν λίμνη που ξεχειλίζει. Το αίμα μου χτυπούσε δυνατά στις φλέβες μου. Η καταπιεσμένη για τόσα χρόνια νιότη μου ξέσπαγε μεμιάς σαν την αλόη που κάνει πεντακόσια χρόνια ν’ ανθίσει και που γεννιέται με μια βροντή.

....................

Αλλά λίγο-λίγο αυτός ο ενθουσιασμός υποχωρούσε κι έπεφτα σε ονειροπολήσεις. Η κάμαρα εκείνη δεν θύμιζε νεκρική κάμαρα. Αντί να υπάρχει η απαίσια μυρουδιά του πτώματος που είχα συνηθίσει να αναπνέω σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ένα λιγωμένο ανατολίτικο άρωμα κι εγώ δεν ξέρω ποια ερωτιάρικη μυρουδιά γυναίκας, πλανιότανε γλυκά στην χλιαρή ατμόσφαιρα. Εκείνη η ωχρή φλόγα ταίριαζε περισσότερο με το ημίφως που ανάβει επιτήδεια για την ηδονή, παρά για καντήλι που τρεμοπαίζει δίπλα στα πτώματα. Σκεφτόμουν την τυχαία σύμπτωση χάρη στην οποία ξαναβρήκα την Κλάριμοντ τη στιγμή που θα την έχανα για πάντα κι ένας στεναγμός λύπης έφυγε από το στήθος μου. Μού φάνηκε πως κάποιος είχε στενάξει επίσης πίσω μου και γύρισα άθελά μου. Ήταν η ηχώ. Με την κίνησή μου τα μάτια μου έπεσαν πάνω στο πολυτελές νεκρικό κρεβάτι, που ως τότε είχα αποφύγει να δω. Οι κόκκινες δαμασκηνές κουρτίνες με μεγάλα λουλούδια που τις ανασήκωναν χρυσού κροσσοί, άφηναν να βλέπει κανείς την ξαπλωμένη νεκρή με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος. Ήταν σκεπασμένη με πέπλο λιτό, θαμβωτικά λευκό που το σκιερό κόκκινο του παραπετάσματος το έκανε ακόμα περισσότερο να φαντάζει, ένα λευκό τέτοιας φινέτσας που δεν έκρυβε καθόλου το γοητευτικό σχήμα του κορμιού της και σού επέτρεπε να διακρίνεις τις ωραίες κυματιστές γραμμές του σαν το λαιμό του κύκνου που κι ο θάνατος ακόμα δεν μπόρεσε να σκληρύνει. Θα ‘λεγες ότι ήταν αλαβάστρινο άγαλμα πλασμένο από κάποιον έμπειρο γλύπτη, για να τοποθετηθεί πάνω σε τάφο βασίλισσας ή κοπέλα κοιμισμένη και σκεπασμένη με χιόνι.
Δεν μπορούσα πια να κρατηθώ. Η ατμόσφαιρα με μεθούσε, η πυρετική μυρουδιά του μισομαραμένου ρόδου μού ανέβαινε στο κεφάλι και περπατούσα πάνω-κάτω μες στην κάμαρα, σταματώντας κάθε φορά μπροστά στο ανάβαθρο για να ρίξω μια ματιά στην μεγαλόπρεπη νεκρή κάτω από την διαφάνεια του νεκρικού σεντονιού. Περίεργες σκέψεις τριγύριζαν στο μυαλό μου. Φανταζόμουν ότι δεν είναι νεκρή στην πραγματικότητα, πως ήταν κάποιο στρατήγημα που είχε χρησιμοποιήσει για να με φέρει στο παλάτι και να μού εξομολογηθεί τον έρωτά της. Κάποια στιγμή πίστεψα πως είδα να κινείται το πόδι της κάτω από το λινό ύφασμα.

....................

Δεν ξέρω αν επρόκειτο για οφθαλμαπάτη ή φαντασίωση, αποτέλεσμα ανταύγειας της λάμπας ίσως, αλλά θα ‘λεγες ότι το αίμα ξανάρχισε να κυλά κάτω από την ωχρή της επιδερμίδα. Όμως βρισκόταν πάντα σε ακινησία εξαίσια. Άγγιξα ελαφρά το μπράτσο της. Ήταν παγωμένο, αλλά ‘όχι πιο παγωμένο από τότε που είχε αγγίξει το χέρι μου στο κατώφλι της εκκλησίας. Ξέχασα τη θέση μου, έγειρα το πρόσωπό μου στο δικό της κι άφησα να κυλήσουν τα δάκρυά μου στα μάγουλά της. Α! Τι πικρή απόγνωση ένιωθα! Τι ανικανότητα! Τι αγωνία!
Θα ήθελα να μπορούσα να συγκεντρώσω τη ζωή μου και να της την δώσω και να φυσήσω στην παγερότητά της τη φλόγα που με κατάπινε. Η νύχτα προσχωρούσε και καταλαβαίνοντας ότι έφτανε η στιγμή του αιώνιου αποχωρισμού δεν κατόρθωσα να αρνηθώ την θλιβερή και υπέρτατη γλυκύτητα να φιλήσω με όλο μου τον έρωτα τα νεκρά της χείλη.
Και ω του θαύματος! Μι’ αλαφριά ανάσα ανακατώθηκε με τη δικιά μου και το στόμα της Κλάριμοντ ανταποκρίθηκε στην πίεση του δικού μου. Τα μάτια της άνοιξαν και ξαναπήραν κάποια λάμψη, έβγαλε έναν αναστεναγμό και ξεσταυρώνοντας τα χέρια της τα πέρασε γύρο από το λαιμό μου με ύφος άφατης θελκτικότητας. «Α! Εσύ είσαι Ρομυάλντε!» είπε με τόσο γλυκιά και χαύνη φωνή σαν τις τελευταίες δονήσεις της άρπας. «Τι κάνεις λοιπόν; Σε περίμενα τόσο καιρό που στο τέλος πέθανα. Αλλά τώρα ξανασμίξαμε. Θα μπορώ να σε βλέπω και να ‘ρχομαι κοντά σου. Αντίο Ρομυάλντε, αντίο. Σ’ αγαπώ. Αυτό ήταν όλο κι όλο που είχα να σού πω και τώρα σού δίνω πίσω τη ζωή που για μια στιγμή μού ξανάδωσε το φιλί σου.
Θα τα ξαναπούμε σε λίγο».
Το κεφάλι της ξανάπεσε πίσω, αλλά με αγκάλιαζε πάντα σα να ’θελε να με κρατήσει κοντά της. Ένας μανιασμένος έσπασε το παράθυρο και μπήκε στην κάμαρα. Το τελευταίο φύλλο του λευκού τριαντάφυλλου σπαρτάρησε για μια στιγμή σαν φτερό στην άκρη του κοτσανιού, κατόπιν αποσπάστηκε και πέταξε από τα’ ανοιχτό παράθυρο, μεταφέροντας μαζί του την ψυχή της Κλάριμοντ. Η λάμπα έσβησε κι έπεσα λιπόθυμος στο στήθος της ωραίας νεκρής.
..................................

Θεόφιλος Γκωτιέ
(εκδόσεις Αιγόκερως)

Χιονισμένες Φωτογραφίες

Τραβηγμένες πριν από λίγη ώρα,
σε πάρκο της περιοχής μου,
κάπου Βόρεια...

Frozen Kisses

Πίνακας
του
Nicolas Poussin
( born June 1594, Les Andelys, Normandy [now France]
died November 19, 1665, Rome, Papal States [now Italy]
( Winter )

Στα ηχεία μας σήμερα:
String quartet No 3
Adagio - attacca; Moderato - Adagio
του
Dmitri Shostakovich
(1906-1975)

Winter

Φίλα τα παγωμένα χείλη μου
να τα ζεστάνεις
μόλις γύρισα από τη λευκή χώρα
όπου τα πλάσματα ντύνονται στο χιόνι
και χορεύουν τρελά τα μεσάνυχτα

Κράτα τα ξυλιασμένα χέρια μου
να τα θερμάνεις με τη καυτή ανάσα σου
θα φύγω πάλι
θα ταξιδέψω ανάμεσα στα κίτρινα φύλλα
και πλάι στα αφρισμένα ποτάμια
ο άνεμος θα λυσσομανάει στα μαλλιά μου
και στις ξερές λεύκες
θα ξεριζώσει κάθε φύλλο από τα φτωχά δέντρα
και θα ξεφτίσει την κάπα μου

Δώσε μου φιλιά πολλά
λαίμαργη είμαι
για τα παγωμένα φιλιά σου
για τα κρυσταλλωμένα χείλη σου

Το χιόνι πέφτει απαλά
σαν τρυφερό υφάδι
σε λίγο θα μάς σκεπάσει
κι εμείς
παγωμένα φιλιά
θα δαγκώνουμε
ο ένας στα χείλη του άλλου
μέσ' στην κατάλευκη νύχτα

Lucy 2008

Love Talk

....

Στα ηχεία μας σήμερα:
Symphony no 9
Allegro ma non troppo, un poco maestoso
του
Ludwig van Beethoven

Love...

Yes, love!

Do you love me, love?

But of course, love!

Do you fancy me, love?

What a question, love!
Like crazy!

And...love...

What now, love?

Are you faithful to me?

Oh, my...
You know me, love.
My eyes are blind to all beauty, but yours...

So, love...I'm the only one...?

Why yes, love!

And, love...

What is it now, love?

Will you love me for ever, love?

Sure, love!

Are you positive, love?

As positive as I can be, love!

That's wonderful, love!
Now, I reckon, I can feel happy!

Oh, my love!
I feel so happy for your feeling happy!

Really, love?

But of course, love...

Oh, love...

And...do YOU love me, love...?

Lucy 2008

Tim Burton for the Poet: "Deceased"

Sweeney Todd - A L...

Play me!


O ποιητής είναι ο μόνος, που διασώζεται
από την αλεστική μηχανή της αποτρόπαιας κουζίνας της Mrs. Lovett!
Why don't you love her madly?
Είναι ο μόνος, που δεν προσφέρεται
ΠΡΟΣ ΕΥΡΕΙΑN ΚΑΤΑΝΑΛΩΣIN
και τέρψη του αδηφάγου, flesh-eater κοινού,
που συρρέει κατά ορδές στην κρεατοπιτερί (sic!)
της ευφάνταστης Mrs. Lovett,
for a meat pie and a pint!

The poet is already "Deceased",
he has departed from (this) life,
he belongs to another world, another reality...
He is not to be eaten!
He is not to be slaughtered!

Try the priest istead, or the lawyer, or the grocer,
or the royal, or the shepherd in a shepherd's pie,
or the vicar, or the actor, or the politician, or the judge
all will do but the POET!


Lyrics | A Little Priest (by Helena Bonham Carter & Johnny Depp) lyrics

Mrs. Lovett:
That's all very well, but what are we going
To do about him?

Todd:
Later on, when it's dark, we'll take him to
Some secret place and bury him.

Mrs. Lovett:
Oh yeah, of course we could do that. I don't
Suppose he's got any relatives going to come
Poking around looking for him.
Seems a downright shame…

Todd:
Shame?

Mrs. Lovett:
Seems an awful waste…
Such a nice plump frame
Wot's-his-name
Has…
Had…
Has…
Nor it can't be traced.
Business needs a lift,
Debts to be erased,
Think of it as thrift,
As a gift …
If you get my drift …
Seems an awful waste.
I mean,
With the price of meat what it is,
When you get it,
If you get it—

Todd:
Ah!

Mrs. Lovett:
Good, you got it.
Take, for instance,
Mrs. Mooney and her pie shop.
Business never better, using only
Pussy cats and toast.
Now a pussy's good for maybe six or
Seven at the most.
And I'm sure they can't compare,
As far as taste—

-DUET AS FOLLOWS-

Todd: Mrs. Lovett:
Mrs. Lovett,
What a charming notion,
Eminently practical and yet Well, it does seem a
Appropriate, as always. Waste…
Mrs. Lovett
How I did without you
All these years I'll never know! Think about it.
How delectable! Lots of other gentlemen'll
Also undetectable. Soon be coming for a shave,
Won't they? Think of
How choice! All them
How rare! Pies!

Todd:
For what's the sound of the world out there?

Mrs. Lovett:
What, Mr. Todd,
What, Mr. Todd,
What is that sound?

Todd:
Those crunching noises pervading the air?

Mrs. Lovett:
Yes, Mr. Todd,
Yes, Mr. Todd,
Yes, all around—

-DUET AS FOLLOWS-

Todd: Mrs.Lovett
It's man devouring man, my dear,
And who are we Then who are we
To deny it in here? To deny it in here?

Todd:
These are desperate times, Mrs. Lovett,
And desperate measures are called for.

Mrs. Lovett:
Here we are, hot out of the oven.

Todd:
What is that?

Mrs. Lovett:
It's priest.
Have a little priest.

Todd:
Is it really good?

Mrs. Lovett:
Sir, it's too good,
At least.
Then again, they don't commit sins of the flesh,
So it's pretty fresh.

Todd:
Awful lot of fat.

Mrs. Lovett:
Only where it sat.

Todd:
Haven't you got poet
Or something like that?

Mrs. Lovett:
No, you see the trouble with poet
Is, how do you know it's
Deceased?
Try the priest.
Lawyer's rather nice.

Todd:
If it's for a price.

Mrs. Lovett:
Order something else, though, to follow,
Since no one should swallow
It twice.

Todd:
Anything that's lean.

Mrs. Lovett:
Well, then, if you're British and loyal,
You might enjoy Royal
Marine.
Anyway, it's clean.
Though, of course, it tastes of wherever it's been.

Todd:
Is that squire
On the fire?

Mrs. Lovett:
Mercy no, sir,
Look closer,
You'll notice it's grocer.

Todd:
Looks thicker.
More like vicar.

Mrs. Lovett:
No, it has to be grocer—it's green.

Todd:
The history of the world, my love—

Mrs. Lovett:
Save a lot of graves,
Do a lot of relatives favors…

Todd:
—Is those below serving those up above.

Mrs. Lovett:
Everybody shaves,
So there should be plenty of flavors…

Todd:
How gratifying for once to know—

Both
—that those above will serve those down below!

Todd:
What is that?

Mrs. Lovett:
It's fop.
Finest in the shop.
Or we have some shepherd's pie peppered
With actual shepherd
On top.
And I've just begun.
Here's a politician—so oily
It's served with a doily—
Have one?

Todd:
Put it on a bun.
Well, you never know if it's going to run.

Mrs. Lovett:
Try the friar.
Fried, it's drier.

Todd:
No, the clergy is really
Too coarse and too mealy.

Mrs. Lovett:
Then actor—
It's compacter.

Todd:
Yes, and always arrives overdone.
I'll come again when you
Have Judge on the menu.
Have charity toward the world, my pet—

Mrs. Lovett:
Yes, yes, I know, my love—

Todd:
We'll take the customers that we can get.

Mrs. Lovett:
High-born and low, my love.

Todd:
We'll not discriminate great from small.
No, we'll serve anyone—
Meaning anyone—

Mrs. Lovett:
We'll serve anyone—

Both
And to anyone
At all!

You created a blood bath! Yes, sir, mr. Burton!

Στα ηχεία μας σήμερα:
Symphony no 9
Allegro ma non troppo, un poco maestoso
του
Ludwig van Beethoven

Blood! Blood!
Το αίμα ρέει άφθονο στην μακάβρια όπερα του Tim Burton. Και ο ίδιος δείχνει να το διασκεδάζει!
Μάστορας, όσο ελάχιστοι, στο να δημιουργεί την πιο ζοφερή gothic αισθητική, το πιο μακάβριο σύμπαν, μάς βυθίζει, μαζί με τη λεπίδα του δαιμονικού μπαρμπέρη, βαθιά μέσα στο μυαλό, τρεις αποκαλυπτικές λεξούλες με την εξής σειρά:

Εκδίκηση
Ομορφιά
Ανθρωποφαγία

Beautiful women motivate men!
Beautiful women are the consolation of men!
Beauty can save a man or destroy him!

Αλλά όταν η ομορφιά, παύει να είναι αναγνωρίσιμη ως τέτοια, όταν χαθεί και δώσει τη θέση της στην ασχήμια και την φθορά, τότε γκρεμίζεται στα βρωμερά υπόγεια, σφαγιασμένη και αυτή (άμοιρη Lucy!), όπου σήπονται όλοι οι "άσχημοι" της κοινωνίας, η οποία πυορροεί σαν μολυσμένη πληγή και χρειάζεται ο κλίβανος, η αδηφάγα φωτιά, για να την καθαρίσει!
Αλλά και πάλι! Η δυσοσμία ξεχύνεται στην ατμόσφαιρα, βρωμίζοντας τον αέρα, τον ουρανό!
Και είναι η όμορφη Λούσυ, που το "οσμίζεται"!

Από την βρώμα της κοινωνίας, δεν ξεφεύγεις, δεν ξεπλένεσαι εύκολα!
Λέει ο - περισσότερο επιθετικός από ποτέ - Mr. Burton!
Δεν σταματά εκεί, βεβαίως!
Τεμαχίζοντας το μικρό του σαπισμένο κοινωνικό σώμα, με ανηλεή τρόπο, το παραδίδει στις ορέξεις των νυν "ανθρωποφάγων" και μελλοντικών θυμάτων της Mrs. Lovett!
Love it? Well then, enjoy it!
The human meat, of course!


Η Mrs. Lovett αλέθει τα θύματα του Μίστερ Τι, στα βρωμερά υπόγειά της και τa σερβίρει μέσα σε crunchy ζύμη, οι διάσημες κρεατόπιτες της ευφάνταστης κυρίας είναι φτιαγμένες από τα ευυπόληπτα μέλη του μουντού και εφιαλτικού Λονδίνου!
(No place like London!)
O Burton δεν μασάει τα λόγια του!
Αλίμονο, μετά από τόσες δημιουργίες, τέτοιες γερές δόσεις από απλόχερα σερβιρισμένο εφιάλτη,
να μην έφθανε στο σημείο να φτύσει στα μούτρα το κοινό!
"Βρίζοντας το κοινό", λοιπόν και φτύνοντάς το,
πετώντας του στα μούτρα συντριβάνια αίματος,
βοηθάει τον δαιμονικό μπαρμπέρη να τους "καθαρίζει", να τούς ξεπαστρεύει με συνοπτικές διαδικασίες, έχοντας πρώτα δηλώσει λυρικά, ότι αφού ανθρωποφάγα είναι η κοινωνία και όλοι θα φαγωθούν μεταξύ τους, γιατί να μη δώσει σε αυτό το μακάβριο φαγοπότι λίγη φαντασία και νοστιμιά, μετατρέποντας τις πλαδαρές, ή τις σφιχτές (του ηθοποιού! Πάλι καλά, κάπως σώζεται η υπόληψη της ποιότητας του κρέατος των καλλιτεχνών, αν και ούτε αυτοί γλιτώνουν την κιμαδοποίηση!), ή τις παχιές γεμάτες λίπος, ή τις άνοστες, ή τις σιτεμένες, (ο ποιητής δεν θα σφαγιαστεί από την λάμα του κουρέα, , ο μόνος που ουσιαστικά έχει λόγο ύπαρξης, γιατί εν μέσω ενός συρφετού ζωντανών νεκρών, δεν ξέρει καν αν ζει!! Τόσο φευγάτος είναι!! Ο Tim, σαν γνήσιος ποιητής, διασώζει το συνάφι του -μας ),
σάρκες σε πιτούλες λαχταριστές, γεμάτες μπαχαρικά και πικάντικα υλικά;

Τα Τάρταρα της ανίερης κουζίνας της αξιότιμης κυρίας - μα δεν την αγαπάτε πολύ; - Lovett, δουλεύουν πυρετωδώς, εξυπηρετώντας κάθε γαστριμαργικό γούστο!

Και ο έρωτας;
Τι θέση έχει ο έρωτας σε όλα αυτά;
Α! Ο Tim υποκλίνεται στον έρωτα!
Η μικρή Joanna, αγνή και όμορφη σαν ανοιξιάτικος μίσχος και ο Anthony, τολμηρός και τρελλά ερωτευμένος, παίρνουν μια γεύση από το λουτρό αίματος, μέσα στο οποίο κολυμπάει μακαρίως η κοινωνία τους.


Τα όνειρα της Mrs. Lovett για ένα ηλιόλουστο, γαλήνιο οικογενειακό μέλλον με παράθεση δείπνων σε φίλους, σε ένα όμορφο ειδυλλιακό σπίτι στις ακτές του English Channel, όπου θα ατενίζει την θάλασσα, δίπλα στον (Θεέ μου, κάνε να γίνει!) αγαπημένο της Μίστερ Τι, καίγονται στην κυριολεξία, μαζί με το κατάλευκο πρόσωπο, το τολμηρό μπούστο και τα χρυσά νομίσματα, στον αποτρόπαιο κλίβανο!
Ενώ ο Mr. Todd, με την υπέροχη κατατομή και τα δαιμονικά μάτια, θρηνεί την αγαπημένη του Lucy, που ο ίδιος θυσίασε στον βωμό της εκδίκησης, και η οποία
once upon a time, motivated his whole world with her superb beauty!

Because, Beauty Makes The World Go Round
and Round
and Round
and Round...

Lucy 2008

Εντάξει! Ούτε εγώ θέλω να δω το DVD!

Δεν με ενδιαφέρουν, ούτε ποτέ με ενδιέφεραν οι ζωές των άλλων!
Αλλά...
Βλέπω τους πάντες να μιλούν, να σχολιάζουν και ασχολούνται με το DVD,
ενώ ουδείς ασχολείται με το
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ,
που πρέπει να πληρώσει η κυβέρνηση!
Εκτός, κυρίως, αλλά και εντός του διαδικτύου, γίνονται κινήσεις και σχόλια για την ροζ απόχρωση της υπόθεσης!

Για την ταμπακιέρα, όμως, όλοι κάνουν μόκο!

Η κυβέρνηση της ΝΔ είναι στο απυρόβλητο!

Και ξαναλέω:
Το πολιτικό κόστος όλης αυτής της βρώμικης υπόθεσης, ποιός θα το πληρώσει;
Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των ιστολόγων το βουλώνει, όσον αφορά σε αυτόν τον τομέα;
Θα σάς λύσω πάραυτα την απορία:
Απλά, επειδή ΚΑΙ η συντριπτική πλειοψηφία των bloggres, όπως και των υπόλοιπων ψηφοφόρων, έβαλε τα χέρια της και έβγαλε τα μάτια της!
Και μαζί με τα δικά τους, έβγαλαν και τα δικά μας!
Τουτέστιν έχουν, όπως και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, χεσμένη τη φωλιά τους!
Τουτέστιν, τούς ψήφισαν τους νεοδημοκράτες, με τιμές και με δόξες!
Τι μού λές, λοιπόν τώρα, ότι δεν θες να δεις το DVD?
Τούς ψήφισες;
Μα, ναι!!!
Ό,τι και να λες τώρα, η αξιοπιστία σου έχει πάει περίπατο!

Λ.Κ.2008

ΥΓ. Πάρε κι έναν Bob Dylan (διασκευή Νιόνιος-τραγούδι Κατσιμίχας)
να σού βρίσκεται!
Ο Παλιάτσος και ο Ληστής