Το σχήμα σου

Πίνακς του

Jean-Auguste-Dominique Ingres

(born August 29, 1780, Montauban, France

died January 14, 1867, Paris)

Paolo and Francesca

1819

(Oil on canvas, 480 x 390 cm

Musιe des Beaux-Arts, Angers)

Μυστηριακοί ήχοι

αντανακλούν στη παγωμένη λίμνη

λευκά

όλα λευκά

απέριττα

γαληνεμένα

Η φωνή σου

το μόνο εργαλείο που ίπταται

σαν συγχορδία μελίρρυτων ελιγμών

Κι εγώ

που πάντα απουσιάζω από το σχήμα σου

κολυμπώ στις νότες

της διακαούς επιθυμίας σου

ρευστή σταγόνα

που διαλύεται

διαταράσσοντας τους κύκλους σου

ξανά

Κάτια Α. 2009

Λυκαυγές

Πίνακας του 

Egon Schiele

(born , June 12, 1890, Tulln, near Vienna

died Oct. 31, 1918, Vienna)

Αφουγκράζομαι

τους ήχους σου

τους ψιθύρους

και τις ανάσες

το τοπίο βουλιάζει σε έναν απέραντο ωκεανό

υδάτινες οι μορφές καταλαγιάζουν πλάι μου

σέρνοντας καημούς από κουφάρια ναυαγισμένων 

κορμιών

Σαν φέξει

θα εξατμιστούμε σαν το τραγούδι των σειρήνων

με μια λάμψη που θα διαρκέσει 

όσο η διαστολή της χρυσής ίριδας

του οργασμικού μας λυκαυγούς

Κάτια Α. 2009

Βροχερά Δωμάτια

Στα ηχεία μας σήμερα

Claudio Monteverdi

Lamento Della Ninfa

Orfeo - Rosa Del Ciel

and more...

Πίνακες του

John William Waterhouse

(Born April 6, 1849 Rome

Died February 10, 1917 London)

(Pre-Raphaelite painter,
έργα του οποίου 
θα παρουσιαστούν εδώ σύντομα)

The Lady of Shalott



Στη στοιχειωμένη λίμνη, φάσμα άϋλο,
σκιά του ερέβους,
μετρώντας τις ανάσες μέσα από ανεστραμμένους καθρέφτες,
λάμνοντας σε τρικυμισμένα βάθη
παγιδευμένη στα δηλητηριώδη φύκια
και τα αγριόχορτα

Το διάλεξα;
Ή με διάλεξε;

Να είμαι μια σκιά, που ψηλαφίζει τα σκοτάδια.
Ένα θλιμμένο ρόπτρο σε κείνη την παλιά, χαραγμένη πόρτα,
που ηχεί και ξαναηχεί, μέταλλο και λάμψεις ακατέργαστες,
ξύλο και λάδι,
νερό και ρείθρα,
ένα τοπίο σε κατάβαση,
δημιούργημα του γοργόνειου και της πέτρας.

Ποιος "αόρατος θίασος" με ακολουθεί
και ποιες "εξαίσιες μουσικές" ακονίζω με τη λάμα μου;

Κι εσύ, φίλημα ηδονικό, με του Μορφέα τα χάδια, παραφυλάς κρυφά,
ν' ακούσεις τους ψιθύρους,
να αφουγκραστείς τις νότες απ' τα απόκρυφα σημάδια.
Κι έναν καημό,
που είναι ο καημός μου.
Μια νότα ανέγγιχτη.
Απροσπέλαστη χαρακιά που βουτάει τις ίριδες στο μαύρο μελάνι.
Μια νότα, που με οδηγεί τις αφέγγαρες νύχτες σε έναν αόρατο κόσμο...
Που γίνεται ορατός και παίρνει χρώμα
μόλις πέσουν οι βαριές, βελούδινες κουρτίνες του σκότους
στα βροχερά δωμάτια, που χρόνια κατοικώ.

Κάτια Α. 2009

Σημ. Ο τίτλος είναι έμπνευση ενός αγαπημένου φίλου.

Ophelia

Primavera

Μια παλιότερη ανάρτησή μου
(April 13, 2008)

για την Άνοιξη,

που αργεί...
και τις σκιές...

Στα ηχεία μας σήμερα:
Antonio Vivaldi
Spring
Concerto no. 1 in E RV 269
Spring I, II, III
(Alegro, Largo, Alegro)

Πίνακας του
Sandro Botticelli
(born 1445, Florence [Italy]
died May 17, 1510, Florence)

Primavera
and Details

Δες
πώς το χαμόγελο της νύχτας
σαγηνεύει τις σκιές
που σέρνονται
στα ρείθρα και στα αγριόχορτα
πλήθυναν οι παλμοί της καρδιάς
περιπαίζει η ανέμη το τυλιγμένο παραμύθι
που ξεχάστηκε στον αραχνιασμένο πύργο
τον πιο ψηλό του κάστρου
καθώς οι ιστοί από τις αράχνες
που πάντα προσανατολίζονται στον ήλιο
παγιδεύουν τα ανύποπτα κολεόπτερα
και τις χρυσόμυγες
που μόλις ξύπνησαν
τις πεταλούδες, που ενδύθηκαν
τα φτερά της ωραιότητας
και τις αργόσχολες κάμπιες
που έκπληκτες ανακαλύπτουν
τα μυστικά
της οργιώδους καμπύλης

Ξεπετάγεται ο θυμός
ενδεδυμένος το κόκκινο της φωτιάς
σκαλώνει στις λυγαριές
βουτάει στις πρωινές δροσοσταλίδες
τινάζει με μανία τον φόβο του άγνωστου

Το Άγνωστο...
δεν το κατανοεί
μα η προσπάθεια να το αφανίσει
τον αφήνει μαύρο και οικτρό
σχεδόν εκμηδενισμένο
ο φόβος είναι το φίδι
που τρέφεται
από το ίδιο του το μένος

Αυτό το πέρασμα
αυτό το μονοπάτι
η λησμονημένη ατραπός
από τον θάνατο στη ζωή
από τον θάνατο στη λήθη
από τα ερειπωμένα, μοναχικά κτίσματα
της ξεραμένης κοιλάδας
που αρχίζουν να χάσκουν σαν φαντάσματα
κάθε άνυδρη εποχή
τάχτηκαν στην αλήθεια
δεν έχουν άλλον προορισμό

Σ' αυτόν τον δρόμο του γυρισμού
σε λιβάδια, που επαγγέλλονται
την αφθονία της Άνοιξης
και την καρποφορία του καλοκαιριού
θα περιπλανηθώ
σαν διαβάτης, που έχασε
κάθε προορισμό
που στήριξε με τα γυμνά του χέρια
τους παγετώνες πριν γίνουν
θλιμμένες σταγόνες νερού
που χάραξε τους καρπούς των χεριών
και τις φλέβες
με το κρύσταλλο του πιο πηχτού σκοταδιού
που διάβηκε την καταχνιά
και κατάπιε το αλμυρό νερό
των δακρύων του χρόνου

Αυτός ο κουρασμένος ίσκιος
οδηγεί στον ήλιο
καθώς έχουν οι ιστοί
πάντα προσανατολισμό τους
στην ανατολή

Στον ήλιο θα κατευθυνθώ
στο φως
στην άνοιξη
στη ζωή...

  Κatia A. 2008

Θλιμμένα Παράθυρα

Στα ηχεία μας σήμερα:

Modest Petrovič Musorgskij

(born March 9 [March 21, New Style], 1839, Karevo, Russia

died March 16 [March 28], 1881, St. Petersburg)

Elegy,
Pictures At An Exhibition,
Night On A Bald Mountain,

and more...

Πίνακες του 

Egon Schiele

(born , June 12, 1890, Tulln, near Vienna

died Oct. 31, 1918, Vienna)

Caress

(Cardinal And Nun)

Θλιμμένα παράθυρα

κλείνουν εντός μου

ερμητικά

αφήνοντας σκοτάδι ανείπωτο

και μια χαραγματιά

από σχισμένο φως

κουρελιασμένο

και βουτηγμένο στο αίμα

Θλιμμένα παράθυρα

κλείνουν

και ξανακλείνουν

εντός μου

παράξενη αυτή η επανάληψη

γιατί ποτέ δεν ανοίγουν

μόνο κλείνουν

και κλείνουν

και κλείνουν...

Κάτια Α. 2009

(Lorelei)

Apartment of Leopold and Marie Czihaczek