Κατάδυση

Καταδύομαι στην κολυμπήθρα των εξομολογήσεων, μια κολυμπήθρα που ξέρω καλά και με ξέρει καλά, μόνον αυτή, γιατί κανένας άλλος δεν με ξέρει. Όχι ότι δεν θέλω να με ξέρει, αλλά δεν μπορώ. Δεν μού είναι εύκολο, δεν φάνηκε ποτέ δυνατόν. Πάντα ήθελα να υπάρχει κάποιος που να με ξέρει σε βάθος, να με ανακαλύψει, να ενδιαφερθεί για τις στιγμές μου αυτές της κατάδυσης. Δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα. Αναρωτιέμαι, βοήθησα κι εγώ σ’ αυτό; Μήπως βοήθησα μόνον σ’ αυτό; Μήπως αυτό ήθελα πάντα κατά βάθος; Να παραμείνω μια άγνωστη ακόμα και στα πιο αγαπημένα και κοντινά μου πρόσωπα; Δεν έχω βρει ακόμα την απάντηση, ίσως δεν θέλω να την βρω, γιατί θα τρομάξω, γιατί το οικοδόμημα της δήθεν επιφανειακής αντιμετώπισής μου από τους άλλους ίσως καταρρεύσει. Και ακόμα χειρότερα, ίσως αποδειχτεί ότι είναι μόνο δική μου υπαιτιότητα που είμαι τόσο ανεξερεύνητη από τους ανθρώπους που αγάπησα και αγαπώ.

Έχω διερωτηθεί πολλές φορές τι ακριβώς είναι μια ανθρώπινη σχέση. Όσες απαντήσεις κι αν έχω δώσει, ή έχω πάρει δεν με ικανοποίησαν. Σε καμμία απάντηση δεν βρήκα αυτό που έψαχνα. Σε καμμία απάντηση δεν υπήρχε η δική μου θεώρηση του τι είναι μια ανθρώπινη σχέση. Ίσως, σκέφτηκα τελικά, εγώ να είμαι η ανίκανη στον τομέα αυτόν. Εγώ να είμαι αυτή που δεν μπορεί να κατανοήσει το βάθος της ανθρώπινης σχέσης, που είναι ανίκανη να δοθεί κάπου ολοκληρωτικά, που είναι εντελώς σκάρτη στο να αφοσιωθεί, να προσφέρει και να υποφέρει. Όμως πάλι επαναστατεί η ανεξάρτητη φύση μου. Είναι απαραίτητο να αφοσιωθώ εντελώς; Είναι λογικό να πρέπει να υποφέρω για τον άλλον; Κι ο άλλος γιατί θέλει να υποφέρω για εκείνον; Γιατί μόνο έτσι αποδεικνύω την αγάπη μου, την αφοσίωσή μου το δόσιμό μου; Τι ανάγκες του άραγε καλύπτει με αυτό; Τι ψυχική ένδεια; Τι είμαι γι’ αυτόν; Ψυχοθεραπεία; Κι αφού εκείνος είναι τόσο βυθισμένος στο trip να καλύψει τις όποιες ψυχικές και συναισθηματικές ελλείψεις του, με τι καρδιά εγώ θα τον αφήσω να δει τις δικές μου ελλείψεις, το δικό μου συναισθηματικό κενό, την δική μου ένδεια, τις δικές μου πληγές; Δεν μπόρεσα κι ούτε ποτέ θα μπορέσω. Απλά θα φοράω ένα χαμόγελο, θα είμαι η ψύχραιμη και η δυνατή, θα προσποιούμαι την αφοσιωμένη, την απόλυτα δοσμένη, αλλά μέσα μου η μοναξιά θα ουρλιάζει. The story of my life…
Θα είμαι πάντα η ανεξερεύνητη, η άγνωστη, αυτή που δεν ανακαλύφτηκε, αυτή που έφυγε γιατί δεν μπόρεσε να κατανοήσει το βάθος της σχέσης, το απόλυτο πάθος εκείνου, την ανιδιοτελή αγάπη. Πάντα θα είμαι αυτή που δεν κατάλαβε….

Πέλαγος

Τώρα που ο ορίζοντας βυθίζεται στο πέλαγος
κι ο ήλιος φλογισμένος βουτάει να λουστεί, να ξεδιψάσει,
τώρα που τα γλαροπούλια, τρελλαμένα πετούν στον ουρανό,
ακολουθώντας του καραβιού τη ρότα,
τώρα, που αργοσβήνει το θρόισμα του κυμάτου
στην λαξεμένη ακρογιαλιά,
τώρα που το νησί φαντάζει αλαργινό και τόσο κοντινό
κι ο φάρος του με χίλια καλέσματα
στα αυτιά μου ψιθυρίζει,
τώρα που η πυξίδα της ψυχής μου δείχνει λυκαυγές
και το αστέρι το λαμπερό και το καθάριο,
τώρα το αστραφτοκόπι της καταιγίδας έχει κοπάσει
και στο πέλαγο αρμενίζει ψηλό κατάρτι με λευκό πανί.
Κι αν ποτέ σε στεριά, δεν πατήσεις
κι αν τα ιστία και τα κατάρτια τα ψηλά είναι η ζωή σου,
θαλασσινέ ταξιδευτή, το ίδιο με τα πριν στο όνειρο ανήκεις
και στις ονειροφαντασίες ανήκουν οι ψυχές,
εκεί γλυκαίνουν κι αρμενίζουν
σε τόπους μαγικούς και μεθυσμένους.
(Αύγουστος 2005) © Lucy

Girl with a pearl earring

Ένα βλέμμα αρκεί...

Ουτοπία

Αγαπημένε ίσκιε,
πάψε ν’ ακολουθείς τα βήματά μου.
Στόχω ξαναπεί. Πάντα θα είμαι μόνη.
Αλυσοδεμένη στην παραλιακή μονοτονία
αυτού του απομεσήμερου.
Θέλω να σού μιλήσω.
Κλαψιάρικο βιολί
της ανάσας σου οι διακυμάνσεις.
Πόσο σ’ αγαπάω σαν λιώνεις από θλίψη!
Ποτέ δεν κατακτήσαμε το κάστρο.
Πάντα ξέφευγε μια ηλιαχτίδα
από μέσα μας
κι έπεφτε στο γκρεμό.
Αγαπημένε ίσκιε,
πάψε ν’ ακολουθείς τα βήματά μου.
Στο έχω ξαναπεί.
Πάντα θα είμαι μόνη.

(καλοκαίρι 2004)
© Lucy