Monday, December 4, 2006

Αχερουσία











Ένα νόμισμα σφιχτά γαντζωμένο
Στα κοκαλωμένα δάχτυλα
Λευκά μαραμένα κρίνα σε ευωδιαστό λιβάδι
Μη διαβείς τη λίμνη
Είναι κατασκότεινη και σε περιγελά
Με ορθάνοιχτο ρύγχος
Και με ολόφωτα μάτια
Είναι όλη μάτια
Τα βλέπεις;
Δεν σε σκιάζουν;
Αυτά γυρεύουν να σε καταπιούν



Μη τη διαβείς τη λίμνη
Χάρισέ μου το νόμισμα

Θα το γκρεμίσω στα Τάρταρα
Θα σού φορέσω αγριολούλουδα για στεφάνι
Και θα σού δώσω φιλί ανεξίτηλο
Κοκκινάδι στο μέτωπο
Και μαύρο μελάνι στα χείλια



Πες μου ότι δεν θα διαβείς τη λίμνη

Κοίτα τις δροσοστάλες του Αυγερινού
Μαζί τις κυνηγήσαμε στο άπειρο
Και τις ήπιαμε μαζί με γλυκό sherry
Δες με που σε κοιτάζω

Μη διαβείς τη σκοτεινιά αυτή
Θα με ξεχάσεις και πίσω δε γυρνάς



Κι εγώ σού χρωστάω
Νόμισμα χρυσό

Και διαμάντι για δάκρυ
Και αυγή φεγγοβόλα
Και νερό κελαρυστό
Σού χρωστάω
Δεν το ξέχασα
Πώς θα μπορούσα;



Δεν έχω να πληρώσω παρά μόνο με δάκρυα
Σε τούτον το παγωμένο κόσμο

Δεν έχω να ασημώσω
Παρά μόνο με το αίμα μου
Σε τούτον τον ξεραμένο κήπο

Η λίμνη προστάζει
Και τα μάτια μου είναι μακριά σου
Το ίδιο και τα χέρια μου
Κρατώ σε
Όσο μπορώ
Και πια δεν αναμένω



Σε κλαίω κάθε βράδυ
Νυχτιές με άγρια ουρλιαχτά
Και το πρωί σε ξεχνώ

Ξεθάβω τα νομίσματα
Και σού τα δίνω

Και σε παρακαλάω
Τη λίμνη μην περάσεις

Ή άσε με μαζί σου να’ ρθω



Δώσε μου το νόμισμα σου να κρατώ
Δεν έχω άλλο κλάιμα
Δεν έχω δάκρυα πια

Μόνο νερό
Πηχτό νερό και μαύρο
Μια λίμνη
Νύχτα σκοτεινή
Αντανακλάει το πρόσωπό σου
Και η μνα είναι δική του
Δική του τώρα πια
Κι όχι δική μας

Lucy 4/12/2006







10 comments:

free_dober_man said...

Καλησπέρα.Το έστειλα αυτό που σού είχα υποσχεθεί. Αλλά γιατί βλέπω μαυρίλα κορίτσι; Πιστεύω όλα να πάνε καλά, ε; Πολύ όμορφο το ποίημα. Θα επανέλθω σύντομα, να σε δω με χαρές και κεφάκια. Φιλιά πολλά γλυκό μου.:)

Loreley-lucyluce said...

Καλησπέρα, αγαπημένε μου free!

Ευχαριστώ πολύ-πολύ, το έλαβα!
Επίσης σού εύχομαι κάθε επιτυχία στην νέα καριέρα, και εις ανώτερα, -αλήθεια έχει παραπάνω; Μήπως πας και για πολιτική στο επόμενο βήμα;
LOL
Σοβαρά τώρα, θερμά συγχαρητήρια, σού αξίζει all the way! Βέβαια σε βλέπουμε πιο σπάνια, αλλά δεν πειράζει!
Τα κεφάκια τα τρελλά κι εγώ δεν έχουμε και πολύ καλή σχέση. Καλά είμαι μην ανησυχείς!
Φιλιά πολλά σκυλούκο μου!
:-)))

Katerina ante portas said...

Μου θύμησες έντονα μια προσωπική δυστυχισμένη στιγμή -άρα το ποίημα έφθασε το σκοπό του- καθώς και ένα τρυφερό πονεμένο του Παλαμά..
Καλημέρα!

Loreley-lucyluce said...

Καλησπέρα, ή μάλλον καλημέρα, Κατερίνα μου!

Χαίρομαι για το γεγονός, ότι το ποίημα άγγιξε χορδή ευαίσθητη,
λυπάμαι όμως για τη δυστυχισμένη στιγμή που σού έφερε στο νου!

Κι εγώ σε μια βαριά στιγμή
το έγραψα!
Να είσαι καλά!
:-)

Lakonika said...

Mας αρέσει το μοντέρνο αρτίστικο ύφος του blog και βέβαια το ποίημα!
Θα σας ερχόμαστε!

markos-the-gnostic said...

σου προτείνω να πάρεις απ το χέρι τον αγαπημένο σου και να του αφήσετε τη μνα να τη κάνει ότι θέλει

Loreley-lucyluce said...

@lakonika,
καλησπέρα και καλώς ήλθες!
Ευχαριστώ πολύ για τα ευγενικά σου λόγια!

και βέβαια να ερχόσαστε!
θα σάς περιμένω!
:-)

ΥΓ. Θα σάς έρθω κι εγώ!

Loreley-lucyluce said...

@Μάρκο μου,

δεν είναι όλα σχετικά με έναν αγαπημένο!

Πάντως όμορφη η συμβουλή σου.
Φιλιά!

:-)

Μιχαήλ Angel said...

Μόνο νερό, πηχτό νερό.
Και δάκρυα και αίμα Λούσυ. Οι πρώτες ύλες από τις οποίες είμαστε φτιαγμένοι. Αρχέγονο. Φοβιστικό. Αματάκλητο. Μου αρέσει να σε διαβάζω.

Loreley-lucyluce said...

Οι πρώτες μας ύλες...ναι,
σωστά, Μιχάλη.
Χους, ύδωρ, αίμα, υγρά...

:-))