Pink Flamingos

Χτυπάς τα πλήκτρα μανιασμένα Κι άλλοτε τα χαϊδεύεις απαλά Τρυφερά Μην και τα πονέσεις Κι αυτά αφήνουν να ξεχυθεί Ο ήχος Η ύφεση Η δίεση Το sι bémol Οι ήχοι του δάσους Μού μοιάζουν Είπες Τα πουλιά Κελαϊδούν Μα και κρώζουν Είπα Τι μοιάζει με το άλλοτε; Τι μοιάζει με το τώρα; Εσύ κι εγώ Είμαστε δυό ευλύγιστοι κορμοράνοι Που σκύβουν να πιούν νερό στην πηγή Τι μοιάζει με τον ήχο; Τι ηχεί σαν την σιωπή; Τι σιγοτραγουδά σαν Ροζ φλαμίνγκο Που με χαμηλωμένα βλέφαρα Σκορπά υγρασία Και ροζ σκιές; Το αραχνοΰφαντο φόρεμα με τα τούλια Και τα λευκά κρυστάλλινα γοβάκια Με φλερτάρουν κάθε πρωί Που ανοίγω την ντουλάπα Τη νύχτα βγάζουν στεναγμούς Και τραγουδούν σε σολ ύφεση Ποτέ δεν μού άρεσε η δίεση Ούτε του ορίζοντα Ούτε της μέγγενης Σε κείνο το χειρουργικό τραπέζι Με την μοσχαροκεφαλή Που ετοίμαζες για το δείπνο μας Είχες μελώσει και κάστανα Και σταφίδες σε κόκκινο κρασί Μού έδωσες να πιω τη νύχτα και το νέο μελιαστό Και ήπια Θεέ μου, πόσο ήπια! Και είπες ότι η σοδειά εκείνη τη χρονιά ευλογημένη ήταν Γι’ αυτό και το κρασί σου με μεθούσε Γι’ αυτόν είπες Κι όχι γι’ άλλο λόγο Το χρυσό λαγήνι σου γεμάτο ήταν Κρέμονταν οι ρόγες Στα δάχτυλά μου μέσα οι χυμοί Χρυσοί και κατακόκκινοι Γι’ αυτό είπες Και για τίποτα άλλο Δεν θα ρωτάς Δεν θα μιλάς Μον’ θα σιωπάς Καθώς τη νύχτα εγώ θα πίνω Δεν θα λυγίσεις Δεν θα αναδέψεις το καζάνι Με τα βοτάνια Μια ρίζα και μια φτερούγα από αετόπουλο Θα ρίξεις στη στάχτη και θα ρημάξει το αλάτι της γης Και θα πετρώσει Το ύδωρ του κόσμου Και τα γοργόνεια θα κρατηθούν σε κύκλο Ανίερου χορού Ετσι είπες Και άρχιζες να με ντύνεις Στα τούλια τα ροζ τα αραχνοΰφαντα Και τα γοβάκια μου τα κρυσταλλένια φίλησες Με τα ηδυπαθή σου χείλη Και αρχίσαμε οι δυο μας το χορό Και το γοργόνειο Μάς κοιτούσε Και κοιτούσε Και κοιτούσε Και δεν πετρώναμε Και λικνιζόμαστε σαν ροζ φλαμίνγκος Και σαν γερανοί αποδημητικοί πετούσαμε μακριά Και η Μέδουσα Ξερίζωσε τα φίδια της Και εξόρυξε τους οφθαλμούς της Και είπε στον Οιδίποδα «Μην τους αφουγκράζεσαι πια Δεν είναι δικοί σου Μήτε δικοί μου Ανήκουν στα αποδημητικά Ανήκουν στους ανέμους Ανήκουν στις νυχτερινές του δάσους οιμωγές Και στις σπηλιές τις ανήλιαγες Μην τούς οσμίζεσαι Γιατί το αίμα σου όλο θα χυθεί Και θα κυλήσει στην ανομία σου η πέτρα Ασ’ τους αυτούς Θα αποδημήσουν τώρα στο νοτιά Θα κολυμπήσουν με χελιδονόψαρα Θα στολιστούν κοχύλια Και κοράλλια Θα κάνουν έρωτα σαν δυό δελφίνια τρελαμένα Από πόθο Και θα φιλιούνται σαν Ροζ φλαμίνγκος Σαν κορμοράνοι Σαν χρυσοφτέρουγοι γερανοί» Έτσι η Μέδουσα - το φοβερό γοργόνειο - απεφάνθη Και ο Οιδίποδας την άνομη την κλίνη Και το απέραντο σκοτάδι του κανάκεψε «Ναι, άσ’ τους αυτούς, όσο είναι ευτυχισμένοι…» ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ Γιατί ένα αποδημητικό πουλί Είναι η ευτυχία Που όλο στο Νοτιά πετά Και φεύγει Κι αφήνει πίσω του Ροζ φτερά Και ροζ σκιές Ένα φλαμίνγκο ροζ H ευτυχία Είναι Lucy 2006