Παραιτηθείτε ΤΩΡΑ!

Η γελοιότητα σε όλο το μεγαλείο της!
Μετά το ΕΓΚΛΗΜΑ της ολοσχερούς καταστροφής της Πάρνηθας, του μοναδικού πνεύμονα οξυγόνου της ταλαίπωρης Αττικής,
που την έχουν καταντήσει οι παντός είδους ιθύνοντες μία ζωντανή Κόλαση,
έρχεται και η απίστευτη γελοιότητα και η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι
των πολιτικών, του πυροσβεστικού σώματος και κάποιων ρεπόρτερς της κρατικής τηλεόρασης, οι οποίοι δηλώνουν ευθαρσώς και αναισχύντως, ότι έχουν τις ελπίδες τους στον θεό για την κατάσβεση της πυρκαγιάς και ότι περιμένουν βροχή για να σταματήσει επιτέλους η φωτιά!
Ναι, καλά διαβάσατε, αυτή η τελευταία είναι η κοτσάνα που εκστόμισε ρεπόρτερ της ΝΕΤ!
Δηλαδή, σαν να λέμε, ούτε ο κρατικός μηχανισμός, ούτε ο σχεδιασμός για αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών, ούτε η συνεργασία των αρμόδιων φορέων που εμπλέκονται σε παρόμοιες καταστάσεις,

αλλά ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΒΡΟΧΗ ΜΑΣ ΣΩΖΕΙ!

Βρε, ξανά-μανά!

ΟΥΣΤ!
Ασυνείδητοι!
Εγκληματίες!

Full Moon Rising

Σονάτα Υπό Το Σεληνόφως
(Μoonlight Sonata)

Ludwig van Beethoven


Στο mini player
H Φαντασία του
Chopin
(Για να ακούσετε τη Moonlight Sonata
απενεργοποιείστε το mini player )

Eδώ
το περυσινό Moonlight Sonata post.

Neanderthal

Εμείς, όλοι οι κωλοελληναράδες, ας φάμε στη μάπα το τερατούργημα που δημιουργήσαμε, αυτό ντε, που λέγεται ...Αθήνα

Αυτό, ντε, το χωρίς ίχνος πράσινου, που το βρωμίζουμε καθημερινά, και το κατουράμε κι εμείς και οι σκύλοι μας...
Ρε νεάντερνταλ, όλη η Σταδίου και η Πανεπιστημίου βρωμοκοπάνε κατρουλιό, έλεος ρε σεις!
Απολίτιστοι, του κερατά!
Ου! Nα χαθείτε!

Αυτό ντε, που λέγεται η πιο αρχαία και πολιτισμένη (χαχαχαα!!) πρωτεύουσα της Ευρώπης, το τσιμεντένιο, υδροκέφαλο τέρας, με τα εκατομμύρια τόνους λαμαρίνας, που τις κυκλοφορείτε στους θεόστενους και κακοτράχαλους, δρόμους της, φουκαράδες, για να αποκτήσετε και καλά κοινωνικό στάτους!

(Όμως, τι να περιμένει κανείς, από μυαλά που φτιάχνουν και πλασάρουν διαφήμιση, όπου ακούγεται το εξής ανεκδιήγητο, στο περίπου: "Όχι, δεν νοιάζομαι για σένα, το αμάξι μήπως έπαθε τίποτα..."
Μόλις σιγουρέψω και τι ακριβώς διαφημίζεται, θα επανέλθω.)

Καιρό έχω να σας το πω, αλλά, σήμερα είναι η ιδανική μέρα πάλι:
Βρε ΟΥΣΤ!
Νεάντερνταλ του κερατά!

Melting...

Melting

my

body

and

soul

AWAY

on
this

TRISTE

Dance Floor

this

HOT

Summer

Night...

Lucy 2007

Zhang Yimou στο Μέγαρο Μουσικής

Η φωτογραφία είναι η μόνη, που ήταν δυνατόν να τραβήξω,
από το τέλος της παράστασης.

Το τρομερό παιδί της Κινέζικης κινηματογραφίας
σκηνοθετεί την αριστουργηματική ταινία του

Σήκωσε Τα Κόκκινα Φανάρια

για μπαλέτο.

H αίθουσα ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΡΙΑΝΤΗ ήταν ασφυκτικά γεμάτη εχθές, παρά τον καύσωνα.
Οι τυχεροί, που παρακολουθήσαμε αυτό το αισθητικά άψογο θέαμα,
αποζημιωθήκαμε δεόντως!

Ο Yimou μετέφερε τη δύναμη του δημιουργικού του οίστρου στη σκηνή.
Δυνατά συναισθήματα, αισθησιακή χορογραφία, σοφό μίγμα κλασσικού μπαλέτου και πολεμικών τεχνών, με σαφή, όμως έμφαση στον κλασσικό χορό, υποβλητικοί φωτισμοί, τους οποίους επιμελήθηκε ο ίδιος, απρόβλεπτες σινεφίλ αναφορές, που ξάφνιασαν και άγγιξαν ιδιαίτερα τους μυημένους στον κινηματογράφο, όπως η μυσταγωγική σκηνή, πίσω από το παραβάν, με τις σκιές των δύο μελλοντικών εραστών, να γιγαντώνονται και να μικραίνουν, ήταν μερικά από τα μαγικά συστατικά της παράστασης.

Η σκιά του αφέντη, που απαιτεί να πάρει με τη βία τη μικρή προστατευομένη του, παραπέμπει ευθέως στον Ιβάν τον Τρομερό, του μεγάλου Sergei Eisenstein.
Η επίδειξη της δύναμης και της αδυναμίας, παίζουν με τα μεγέθη των σκιών, που άλλοτε γίνονται τεράστιες και άλλοτε συρρικνώνονται. Ο αφέντης του πολυτελούς οίκου με τα μαλλιά μαζεμένα και μυτερό γενάκι, φέρνει σινεφιλικές ανατριχίλες, καθώς ο φωτισμός τον πλαισιώνει και προβάλλει επιβλητικά το προφίλ του. Νοιώθεις τη βαριά σκιά του μεγάλου Ρώσου σκηνοθέτη να απλώνεται στο κορμί σου.
Για μένα η καλύτερη στιγμή της παράστασης.

Ο φόρος τιμής στο αρχαίο κινέζικο θέατρο και στην Όπερα, καθώς και στον παραδοσιακό ερωτικό χορό των λεπτεπίλεπτων πορσελάνινων κοριτσιών της Κίνας, ενώνει το παρελθόν με το παρόν με αριστοτεχνικό τρόπο.

Οι χορευτές χειροκροτήθηκαν με τη θέρμη, που το αθηναϊκό, φιλότεχνο κοινό, αφειδώς χαρίζει!
Περίμενα και τον Yimou στην σκηνή, αλλά προφανώς προτίμησε να μείνει στο Πεκίνο, ετοιμάζοντας την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων!



Ακόμα δυο φωτογραφίες από παραστάσεις, που παρακολούθησα στο θέaτρο Badminton το 2007 και τις απόλαυσα, την κάθε μία για διαφορετικούς λόγους.

Jesus Christ SuperSTAR

και

The SWAN LAKE

Θα δοθεί η ευκαιρία να γράψω εδώ γι' αυτές τις παραστάσεις.

Lucy 2007

For Ever? Nay...

Μόλις τελείωσε, θέλω να πιστεύω, μια περίοδος απίστευτης κόπωσης, σωματικής, ψυχικής και συναισθηματικής.

Θα προτιμούσα να σκέπτομαι, πως έληξε δια παντός, αλλά, επειδή στον τομέα αυτόν είμαι φριχτός άνθρωπος και το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, εκτός του γεγονότος, ότι είναι ανέφικτο,
μια ουτοπία, δεν ταιριάζει και στην ιδιοσυγκρασία μου

(εδώ θέλει λίγη ανάλυση το πράγμα, επειδή, έχοντας πολύ νωρίς στη ζωή μου συνειδητοποιήσει, ότι οι άνθρωποι έχουν μια εγγενή αδυναμία στο να παραμείνουν κάπου ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ίσως ο αλάνθαστος, όπως έχει αποδειχτεί, μηχανισμός μου αυτοσυντήρησης να το έχει απωθήσει, σαν έννοια αποκρουστική, ενώ υποσυνείδητα το επιζητεί με απέλπιδα ζέση),

ευελπιστώ, ότι αυτή η εξουθενωτική κόπωση, που χτύπησε συγχρόνως σε όλα τα μέτωπα, θα με αφήσει ήσυχη για μεγάλο χρονικό διάστημα, ώστε να απολαύσω τις χαρές που φέρνει μαζί του το καλοκαίρι.

Ατέλειωτες αμμουδιές, ερημικές κατά προτίμηση-ποτέ δεν μού άρεσαν τα μεγάλα πλήθη-εκτός από τους χώρους των clubs, όπου ο αέναος και ολονύχτιος χορός ανεβάζει την αδρεναλίνη σε peak limits και κάνει τις αισθήσεις να παίρνουν φωτιά,
και τις διεκδικήσεις στο δρόμο, όπου κυοφορείται ένα νέου είδους όνειρο, αυτό της συντροφικότητας και της κοινωνικής πάλης!

Αλλά ας επανέλθω στο καλοκαίρι!
Γνωρίζω πολύ καλά, ότι τα προβλήματα ανακυκλώνονται!
Είναι ένας τρόπος να δοκιμάζεται η αντοχή μας;
Είναι ένας τρόπος να μένουμε ανθρώπινοι;
Είναι ίσως ένας τρόπος να συνειδητοποιούμε, ότι είμαστε φτιαγμένοι από φθαρτό και ευάλωτο υλικό και τόσο μα τόσο τραγικά περαστικοί σε αυτό το χαώδες σύμπαν;

Συνειδητοποιώντας κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας αυτές τις αλήθειες, δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι το βαρύ χέρι της μελαγχολίας να μού σφίγγει το στομάχι!

Με μερικές έννοιες προσπαθώ να εξοικειωθώ, αλλά είναι τόσο αφόρητα δύσκολο, ειδικά, όταν αντικρίζεις την απουσία κατάματα. Όταν μπαίνει βαθιά μέσα στη ψυχή και το μυαλό σου το παράλογο!
Όταν, όλες οι άλλες παρουσίες αρχίζουν να έχουν πένθιμη απόχρωση κι όταν το φως της ημέρας είναι μια τραυματική εμπειρία και η ίδια η κραυγαλέα λάμψη του ήλιου είναι βαριά και σκοτεινή!

Όταν ΟΛΑ σού φαίνονται ΑΔΕΙΑ!
Τίποτα απολύτως δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό το ΚΕΝΟ!

Ο πανδαμάτωρ χρόνος, θα πει κάποιος!
Ναι, πιστεύω στον χρόνο!
Αυτός είναι, που σε δικαιώνει πάντα!
Αυτός που θεραπεύει, αυτός που καταλαγιάζει την αντάρα.
Κι από αντάρες έχω ζήσει πολλές!

Από σήμερα όμως, θα τις κλείσω σε ένα γαλάζιο, θαλασσινό μπουκάλι, όλες τις αντάρες της ζωής μου, όλους τους πόνους και όλες τις απουσίες και θα βγω στην αμμουδιά και στα βράχια και στη θάλασσα, την απέραντη αγάπη μου, να βουτηχτώ, να καθαιρεθώ, να βαφτιστώ από την αρχή, να νιώσω μέρος του απέραντου αυτού κόσμου, να γίνω ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ του σύμπαντος.
Lucy 2007

Whispers

photo © Lucy


Whisper
in
my
ear
words
that
I
long
to
hear

Lucy 2007

Shadows

After having cried
I'm still blue-eyed

Shadows
fading
Away

Shadows
weaving
silk
dreams

Shadows
hiding
in
the
corners
of
my
mind

Shadows
kissing
the

Silence
of
Eternity

Lucy 2007

photo © Lucy

Wish You Were HERE!

Βάκχες - Με ΜΑΝΙΑ

Θα χωθούμε βαθιά στο αδηφάγο πλήθος

Θα κυλιστούμε στη λάσπη

Θα σκοτώσουμε τον Κρόνο

Για να πάψει να τρώει τα παιδιά του

Θα γίνουμε μαινάδες και σάτυροι

Θα παίζουμε στον πλαγίαυλο

Πένθιμη μουσική

Θα εγκληματήσουμε κατά

Όλων των εγκλημάτων

Θα φιληθούμε μανιασμένα

Μέσα στο βούρκο

Θα σκάψουμε μακρύ λαγούμι στο σκοτάδι

Θα κάνουμε έρωτα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της κουκουβάγιας




Θα ξύσουμε παράθυρα μέσα στα μάτια

Θα καλύψουμε τα πρόσωπα με πράσινη μπογιά

Να γίνουμε αόρατοι σαν χαμαιλέοντες

Θα σερνόμαστε σαν φίδια σε αρρωστημένα όνειρα

Θα ρίχνουμε βέλη σε ξεχασμένες νάρκες

Θα υποκλιθούμε στο κοράκι

Στο κοράκι

Στο κοράκι

Και σε όλα τα πτωματοφάγα όρνια





Θα φάμε ζωντανή την Αγαύη

Και θα φτύσουμε τα κόκαλα της

Και θα χορεύουμε γυμνοί κάθε πανσέληνο

Με μανία

Με μανία

Με μανία

Lucy 2007

Μανία

Τώρα

Θέλω

Nα

Γιορτάσω

Τη

Ζωή

Με

Πιότερη

ΜΑΝΙΑ


Lucy 2007

Ενδότερο

Σε νιώθω σαν μια άγρια χαρακιά
να μού ματώνει τους κερατοειδείς
Το να προσπαθώ να αποφύγω τη σύγκρουση
μαζί σου
είναι τόσο ουτοπικό
σαν να θέλω να περιδιαβώ το σύμπαν
γυμνή
Aφουγκράζομαι και τον παραμικρό ψίθυρο
της ψυχής σου
όλα σου τα αναστενάγματα
και τις ενδότερες ραγισματιές σου
που τρίζουν μέσα μου
σαν μπουμπούκια της άνοιξης
που αρχίζουν να ανασαίνουν
στη βροχή

Lucy 2007

(στο mini player:
Archive - Lights)

ΟΙ Ποιητές στο Boudoir-Κακναβάτος Έκτωρ

Έκτωρ Κακναβάτος

Τετραψήφιο

(απόσπασμα από το έργο)

Κι αν δεν ήταν έτσι;
Κι αν ήταν αλλιώς τα πράγματα;
Βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή που σ’ είδα
Να ’ρχεσαι
Έτσι όμορφη, έτσι φανατικιά,
Μπροστά-μπροστά στη φάλαγγα των λογγοβάρδων
Και να βουίζει το πλήθος: χαίρε αυγούστα…
Μα εσύ έβλεπες κατά τη βραζιλία,
Να παροπλίζονται τα πλοία των αχαιών
Ν’ αλλάζουν σημαία
Τους απεργούς τους θερμαστές στη προκυμαία
Να σουλατσάρουν πεισματάρηδες
Με ξεφτίδια απ’ τα μαλλιά του αγαμέμνονα
Στις φούχτες
Να ψάχνουν για μπορντέλα
Να συζητούνε καθισμένοι στο μουράγιο
Με το νέστορα, τον άγιο γεράσιμο, το νότη μπότσαρη
Για την ανάσταση του γένους…
Εκείνη τη νύχτα έγινε ο χαλασμός:
Ορκίστηκαν όλοι,
Άλλος στη μάνα του την κλυταιμνήστρα
Άλλος στο όνομα της κορούλας του
Άλλος στον άγνωστο στρατιώτη
Άλλος…πού να θυμάμαι τώρα,
Μα ο τελευταίος
Αχ θεέ μου, τι στιγμή ήταν εκείνη*…
………………………………………

Χωρίς ραδιουργίες,
Έτσι όπως απόγεμα μεγάλο σάββατο
Μού βάλανε για πρώτη φορά τον αιματοσταυρό
Απ’ το σφαγμένο αρνί του πάσχα,
Φριχτό σημάδι ανάμεσα στα μάτια,
Ανάμεσα σε δύο θάλασσες
Από τη μια το αιγαίο από την άλλη το ιόνιο
Κα στη μέση το σημάδι το ματωμένο.

Πού να βρω πια ησυχία; την άλλη μέρα
Ήρθε το μήνυμα σκληρό: το πτώμα σου
Τσαλακωμένο όπως το τραίνο που ‘πεσε στη χαράδρα
Το βρήκανε στη βαϊκάλη μογγόλοι ψαράδες
Να πλέει δίπλα σε μια ψάθα.
Τότε πιά πάει κι η αγιά σοφιά

(εδώ το χειρόγραφο είναι κατεστραμμένο από την πολυκαιρία)

Πάει και το μεσολόγγι
Πάει κι ο νότης μπότσαρης
Οι αργοναύτες παντρεύτηκαν στη βραζιλία,
Σκόρπισαν τα μαλλιά του αγαμέμνονα
Στους πέντε ανέμους
Κάψανε τα πλοία
Και δεν ξαναμίλησαν για τη μονεμβασιά.

Το βράδυ…, τι λέω;
Κάθε βράδυ
όλα τα βράδια
αστροφεγγιά βάρβαρη
αστροφεγγιά των λογγοβάρδων
αστροφεγγιά σαν ξερό χταπόδι
κατάντικρυ σ’ έναν ήλιο μασσώνο,
βυρσοδέψη*
……………………………………..

(εκδόσεις κείμενα)

ΟΙ Ποιητές στο Boudoir

Tristan Corbière

(July 18, 1845 – March 1, 1875)

Τριστάν Κορμπιέρ

Συγχώρεση Της Αγίας Άννας

Όλη καρδιά από δρυ όμορφη και σκληρή

Κάτω απ’ της φορεσιάς σου το χρυσάφι κρύβεται

Η κομματιασμένη ψυχή ενός Γαλλοβρετόνου!

Γριά όλο ζωή με όψη εργασμένη

Όπως η πέτρα του χειμάρρου,

Σκαμμένη από δάκρυα αγάπης

Με αιμάτινα κλάματα στεγνωμένη

Των τυφλών ραβδί! Των γερόντων

Δεκανίκι! Των νεογέννητων στήριγμα!

Μητέρα δέσποινα της κόρης σου!

Συγγένισσα των ασώτων!

Ω! άνθος της νεαρής παρθένας!

Καρπέ της έγγυας γυναίκας,

Ανάπαψη της χήρας…

Και του χήρου Κυρά του ελέους!

Λυπήσου τη νεαρή μητέρα,

Το μικρό στην άκρη του δρόμου.

Αν κάποιος του ρίξει μια πέτρα

Ας γίνει η πέτρα ψωμί.

(εκδόσεις Αιγόκερως)

Οπλοφορώ!

7:00 το βραδάκι και ο απόλυτος πανικός επικρατεί στο βασίλειό μου! Ανοιχτές
οι ντουλάπες, ρούχα ανάκατα, πεταμένα στο κρεβάτι και στον καναπέ, παπούτσια ριγμένα από δω κι από κει κι εγώ στη μέση όλου αυτού του λατρεμένου χάους, να scan-άρω μέσα στην αταξία, προσπαθώντας να φτιάξω το απόλυτο, θανατερό styling γι’ αυτήν τη βραδιά!
Τι θα φορέσω;
Το λευκό φόρεμα, με τις ασημί γόβες-καθρέφτη! Τα μαλλιά πιασμένα ψηλά, οι ώμοι ακάλυπτοι και διακριτικό μακιγιάζ! Πολύ σικάτο και καλοκαιρινό!
Όχι, μάλλον πολύ αθώο μού κάνει!
Θα είμαι σαν πριγκιπέσσα, που τόσκασε από την τελετή του γάμου της με τον κούκλο, που καθαρίζει την πισίνα!



Για να δούμε…Το μπλε ρουά φόρεμα, με τα μπλε πέδιλα και το μικρό μπλε τσαντάκι! Απόλυτη μονοχρωμία, εγγυημένο αποτέλεσμα! Για να σπάσει η μονοτονία, θα βάλω τις πέρλες, που μού χάρισε η μαμά στα γενέθλιά μου!
Αλλά, πάλι, μπαααα…πολύ στημένο το βρίσκω.
Α! Να! Το βρήκα! Το καινούργιο κίτρινο φορεματάκι με τα φλατ πέδιλα με τις εντυπωσιακές χάντρες! Ωχ! Μάλλον ούτε αυτό! Είναι πολύ κοντό!
Τι θα κάνω;

Δεν έχω τίποτα, μα τίποτα να φορέσω!
Πανικός!
Τη Δευτέρα πρέπει να πάω για ψώνια.
Δεν έχω τίποτα, τίποτα, τίποτα να φορέσω!

Ανακατεύοντας το χάος, γεμάτη άγχος, ξετρυπώνω το μαύρο φόρεμα. Αυτό που σε βγάζει από την δύσκολη θέση, όταν δεν έχεις τίποτα, ή νομίζεις, ότι δεν έχεις τίποτα να φορέσεις; Ναι, ακριβώς αυτό!
Το σηκώνω ψηλά και το περιεργάζομαι. Μα φυσικά! Τέλειο! Με λεπτές ράντες, στενό στο μπούστο, αλλά όχι πολύ αποκαλυπτικό, και σε γραμμή αμπίρ, όμορφες, απαλές πτυχώσεις και μίνι όσο ακριβώς πρέπει για να είναι αριστοκρατικό! Πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερα; Παπούτσια τώρα.
Όχι αυτά…ούτε αυτά…
Τι βάσανο το ντύσιμο! Μήπως να πάω με το τζιν;



Νάτα! Τα βρήκα! Και συνδυάζονται τέλεια! Μαύρα, ψηλοτάκουνα πέδιλα. Τι πέδιλα, δηλαδή; Δύο λεπτά λουράκια όλα κι όλα! Έτσι και σπάσει κάποιο, τη βάψαμε. Μια φορά τα έχω φορέσει μόνο, γιατί οι δέκα πόντοι τακούνι απαιτούν ασκήσει θάρρους! Αλλά απόψε θα θυσιαστώ! Η ιεροτελεστία του μπάνιου έχει ήδη ολοκληρωθεί, με αρωματικά, μεθυστικά άλατα και αιθέρια έλαια, από γνωστή αλυσίδα καταστημάτων, που ειδικεύεται σε οικολογικά καλλυντικά!
Τόσο μεθυστικά, που παραλίγο να κοιμηθώ στη μπανιέρα!
Ξετυλίγομαι από το μπουρνούζι και γλιστράω επάνω μου το μαύρο φόρεμα. Η αίσθησή του είναι απαλή σαν χάδι. Σκαρφαλώνω στα ψηλοτάκουνα πέδιλα, και χαζολογάω για λίγο, κάνοντας πρόβα πάνω - κάτω στο δωμάτιο, ενώ συγχρόνως θαυμάζω το βαθύ μπορντώ χρώμα του βερνικιού στα νύχια των ποδιών και των χεριών μου!
Ταιριάζει υπέροχα με το μαύρο!
Τα μαλλιά λυτά ή μαζεμένα; Εγώ και ο εαυτός μου αποφασίζουμε παμψηφεί, μαζεμένα ψηλά! Τα χτενίζω και τα πιάνω χαλαρά με μια μαύρη πιάστρα με διακριτικά στρας. Τα περιεργάζομαι από όλες τις πλευρές και χαμογελάω με ικανοποίηση!
Ελαφρύ μακιγιάζ στα μάτια και βαθυκόκκινο προς μπορντώ κραγιόν στα χείλη



να δένει απόλυτα με το βερνίκι των νυχιών. Σειρά έχει το αγαπημένο μου άρωμα. Λίγες σταγόνες στους καρπούς, στη βάση του λαιμού, εκεί που χτυπάνε οι φλέβες και δημιουργούν θερμότητα και μία σταγόνα στη γραμμή του στήθους από το μεθυστικά αποπλανητικό youth dew μου και είμαι έτοιμη!
Ρίχνω στο μαύρο μου τσαντάκι κινητό, κλειδιά και λεφτά και κλείνω πίσω μου την πόρτα, αφού έχω αφιερώσει πρώτα μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη μου και έχω χαρίσει στον εαυτό μου ένα πλατύ χαμόγελο!
Κατεβαίνω κάτω, μπαίνω στο αμάξι, βάζω στο cd player
Doors και C’mon Baby, Light My Fire
και ξεκινάω.





Μωρό μου, φυλάξου απόψε.

Οπλοφορώ!

Tonight

I'll
Hold
You
Tonight


Save

Tonight




Save

Tonight




Tomorrow
I'll
Be
Gone




Tomorrow
I'll
Be
Gone



Save

TONIGHT!




I'll
Hold
YOU
TONIGHT

TOMORROW
I'LL
BE
GONE

(Eagle-Eye Cherry)

(mini player playing:
Save Tonight,
Eric Clapton,
and
Archive)

Aν...

Αν
Αν θες
Αν θες εσύ
Αν θες εσύ να
Αν θες εσύ να με
Αν θες εσύ να με ορίσεις
Αν θες εσύ να με ορίσεις σύμφωνα
Αν θες εσύ να με ορίσεις σύμφωνα με
Αν θες εσύ να με ορίσεις σύμφωνα με την
Αν θες εσύ να με ορίσεις σύμφωνα με την προδιαγεγραμμένη
Αν θες εσύ να με ορίσεις σύμφωνα με την προδιαγεγραμμένη αναζήτηση
Σου
Αν θες εσύ να με ορίσεις σύμφωνα με την προδιαγεγραμμένη αναζήτηση
Αν θες εσύ να με ορίσεις σύμφωνα με την προδιαγεγραμμένη
Αν θες εσύ να με ορίσεις σύμφωνα με την
Αν θες εσύ να με ορίσεις σύμφωνα με
Αν θες εσύ να με ορίσεις σύμφωνα
Αν θες εσύ να με ορίσεις
Αν θες εσύ να με
Αν θες εσύ να
Αν θες εσύ
Αν θες
Αν


Lucy 2007

Time

Time is not
my friend

Time is not
my enemy
either

Time is

what

Time is

Never mine

Never yours

Never conquered

Never captured


Always defeated

By

Time

I am...


Always begging

For a tiny seed

Of Time's

Time

An old, precious

Engraving

On my wrists

Time is

So desperately

Untrapped

It almost

Hurts...


Lucy 2007

Real

Make




Me




Real...




Make

Me

Live

AGAIN

Ronald D. Laing - Κόμποι

Ronald Laing

Κόμποι

«Στις μέρες μας πολύ λίγα βιβλία συγχωρούνται. Μαύρο πάνω στο καναβάτσο, σιωπή στην οθόνη, ένα άσπρο φύλλο χαρτί, είναι ίσως πράγματα κατορθωτά. Υπάρχει ελάχιστη σχέση ανάμεσα στην αλήθεια, και την κοινωνική “πραγματικότητα”. Γύρο μας υπάρχουν ψευδογεγονότα, στα οποία προσαρμοζόμαστε σε μια ψευδή συνείδηση κατάλληλη για να θεωρήσουμε τα γεγονότα αυτά σαν αληθινά και πραγματικά, ακόμα και σαν ωραία. Στην κοινωνία των ανθρώπων η αλήθεια βρίσκεται πια λιγότερο σ’ ό,τι είναι τα πράγματα και περισσότερο σ’ ό,τι δεν είναι. Η κοινωνική μας πραγματικότητα είναι τόσο απεχθής, αν θεωρηθεί στο φως της εκτοπισμένης αλήθειας, και η ομορφιά σχεδόν δεν είναι πια δυνατή εκτός κι αν είναι ψέμμα».
(Από την εισαγωγή)

ΚΟΜΠΟΙ

Ο Τζακ μπορεί να καταλάβει
ότι υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να καταλάβει η Τζιλ
και ότι αυτή μπορεί να καταλάβει ότι υπάρχει κάτι
που αυτή δεν μπορεί να καταλάβει
αλλά ότι αυτή δεν μπορεί να καταλάβει ΤΙ δεν μπορεί να καταλάβει

Μολονότι

(ο Τζακ μπορεί να καταλάβει ότι)
αυτή μπορεί να καταλάβει ότι ο Τζακ μπορεί
να καταλάβει ό,τιδήποτε είναι αυτό
που αυτή μπορεί να καταλάβει ότι δεν μπορεί να καταλάβει

αλλά δεν μπορεί να καταλάβει τι.



Ο Ronald D. Laing γεννήθηκε στη Γλασκώβη και αποφοίτησε από το ομώνυμο πανεπιστήμιο. Εργάστηκε σαν ψυχίατρος σε πάρα πολλά νοσοκομεία και κλινικές καθώς και στο Ινστιτούτο Ανθρωπίνων Σχέσεων Τάβιστοκ, όπου μελέτησε το θεσμό της οικογένειας.

(εκδόσεις ΠΟΛΙΚΟ ΑΣΤΕΡΙ)

Διαβάζοντας μέσα στο Boudoir-Μπoρίς Βιάν

Μπορίς Βιάν

Πορνογραφικά Γραπτά

«…Κατ’ αρχήν λοιπόν, θα ‘πρεπε να προσπαθήσω να ορίσω την ερωτική λογοτεχνία, τα όρια της εφαρμογής αυτού του γενικού όρου καθώς και το τι εννοεί να προσδιορίζει. Μια τόσο επιτηδευμένη πρόθεση δεν μπορεί παρά να αποτύχει ταυτόχρονα με τη σύλληψή της. Διότι δεν θα ξέραμε να πούμε A PRIORI γιατί αυτό το λογοτεχνικό έργο είναι ερωτικό και γιατί κάποιο άλλο δεν είναι. Θα προσκρούαμε μεμιάς πάνω σε κολοσσούς όπως η Ιουστίνη του Σαντ ή οι 120 μέρες στα Σόδομα, που δεν θα μπορούσαμε να κατατάξουμε. Βέβαια, σε ό,τι αφορά στον Σαντ, δεν μπορώ να επιδοκιμάσω εντελώς τους συλλογισμούς της κυρίας Κλωντ-Εντμον Μανί, η οποία σε ένα άρθρο με τίτλο Σαντ, Ο Μάρτυρας Του Αθεϊσμού, μας εκμυστηρεύεται σε μια γοητευτική ανεμελιά τη σκέψη της…αλλά παραθέτω κατά λέξη την Κλωντ-Εντμόν:
«Δεν είναι τα’ ότι μερικές σκηνές των Ατυχιών της Αρετής δεν ασκούν πάνω στη φαντασία καμία υποβλητική κι αναμφισβήτητη δύναμη. Η αληθινή σημασία και το ενδιαφέρον του έργου βρίσκονται αλλού: Οι πλέον ανώμαλες σκηνές του Σαντ οφείλουν την αίσθησή και τη σπουδαιότητα τους μονάχα στη μεταφυσική που τις στηρίζει».

Μπορίς Βιάν

Δράκωλας – Αποσπάσματα από το ημερολόγιο
του David Benson

«…Πάνω στο τραπέζι, μαζί μ’ ένα πλούσιο γεύμα, ένα σημείωμα με πληροφορούσε πως ο ιδιοκτήτης έλειπε στο κυνήγι εδώ και δύο μέρες, πως μού ζητούσε συγγνώμη που με υποδεχόταν τόσο αναιδώς και με παρακαλούσε να βολευτώ όσο καλύτερα μπορούσα και να περιμένω την επιστροφή του.
Κατά περίεργο τρόπο, το μυστήριο της υποθέσεως, αντί να ενισχύσει τους φόβους μου, τους διέλυσε. Με την καρδιά γαληνεμένη δείπνησα με αρκετή όρεξη.
Έπειτα, καθώς η ζέστη ήταν πνιγηρή γδύθηκα τελείως και ξάπλωσα μπροστά στη φωτιά, πάνω σ’ ένα τεράστιο δέρμα μαύρης αρκούδας που διατηρούσε ακόμα μια ελαφριά μυρωδιά του άγριου ζώου, πράγμα που απέδωσα στα πρωτόγονα μέσα που χρησιμοποιούν οι κάτοικοι των ορεινών αυτών περιοχών στη συντήρησή του.

Βγήκα από τη νάρκη μου με μια αίσθηση ασφυξίας ενώ ταυτόχρονα κάτι άλλο, εντελώς άγνωστο, με κατέκλυζε. Το παρελθόν μου σαν συνεσταλμένου άγαμου, δεν μού είχε προσφέρει καμία παρόμοια εμπειρία. Αλλά την ίδια στιγμή που ένα βάρος, το οποίο μου φαινόταν αρκετά μεγάλο μού πλάκωνε το στήθος, είχα την αίσθηση ότι το φύλο μου ολόκληρο ήταν βυθισμένο σε ένα βαθούλωμα ζεστό και ιδιαίτερα ευκίνητο και πως αυτός ο πρωτόγνωρος ερεθισμός είχε σαν αποτέλεσμα μια εντελώς αφύσικη αύξηση της ρώμης και του μεγέθους του.
Όταν σιγά-σιγά άρχισα να συνέρχομαι, αισθάνθηκα ένα απαλό χνούδι να πιέζει τη μύτη και το στόμα μου. Μια ιδιαίτερη οσμή, που μού έφερνε μια ελαφριά ζάλη πλημμύριζε τα ρουθούνια μου και σηκώνοντας τα χέρια, άγγιξα δύο λεία κι απαλά στρογγυλά εξογκώματα που τρεμούλιασαν κι ανασηκώθηκαν λίγο στο άγγιγμά μου.

Ακριβώς τότε, αφού αντιλήφθηκα κάποια υγρασία στο πάνω χείλος μου, την έγλειψα και η γλώσσα μου χώθηκε σε μια σχισμή σαρκώδη και καυτή, που άρχισε εκείνη τη στιγμή να συσπάται ατέλειωτα. Ρούφηξα τον απολαυστικό χυμό, που τώρα κυλούσε μέσα στο στόμα μου και τότε μόνο συνειδητοποίησα ότι κάποιος βρισκόταν ξαπλωμένος ολόκληρος πάνω μου με το κεφάλι του στα πόδια μου και τα πόδια του στο κεφάλι μου, γλείφοντας λαίμαργα το όργανό μου, ενώ εγώ από τη μεριά μου, ανταπέδιδα την φιλοφρόνηση. Εγώ ο Ντέιβιντ Μπένσον τρυγούσα το όργανο ενός άγνωστου όντος και απολάμβανα από αυτό μια υπέρτατη ηδονή.
Η διαπίστωση αυτή ήρθε τη στιγμή ακριβώς που κυριευμένος από μια βίαιη παραφορά άφησα μια τεράστια ποσότητα σπέρματος να εκσφενδονιστεί, η οποία ρουφήχτηκε αμέσως. Την ίδια στιγμή τα μπούτια που έσφιγγαν το κεφάλι μου, τεντώθηκαν. Δυνάμωσα τις κινήσεις μου, βυθίζοντας τη γλώσσα μου όσο πιο βαθιά μπορούσα και τραβώντας την πίσω και ξανά το ίδιο, όσο πιο γρήγορα γινόταν και ρούφηξα ό,τι μπόρεσα από την αχαλίνωτη χοάνη που σπαρταρούσε πάνω στα χείλια μου.
Εν τω μεταξύ τα χέρια μου δεν έμεναν άπρακτα. Ψηλαφούσαν σε όλο της το μήκος τη μυρωδάτη σχισμή, μες την οποίαν χωμένη η μύτη μου άγρευε αρώματα μεθυστικά. Κατά διαστήματα τα δάχτυλά μου χώνονταν σ’ ένα κοίλωμα αλλιώτικο και πιο απόρθητο από το άλλο.
Πάω, χάθηκα, σκέφτηκα. Ο κόμης είναι βρυκόλακας κι αυτό το πλάσμα είναι στην υπηρεσία του. Και να που κι εγώ τώρα γίνομαι βρυκόλακας…
Την ώρα εκείνη το πλάσμα πίεσε ακόμα περισσότερο τα οπίσθιά του πάνω στη μύτη μου κι ένιωσα ένα εξόγκωμα τριχωτό και σκληρό να ακουμπάει στο πηγούνι μου. Ψηλαφώντας το διαπίστωσα ότι κατέληγε σε ένα μέλος άκαμπτο και φουσκωμένο που σφάδαζε για να χωθεί μέσα στο στόμα μου.
Ονειρεύομαι, σκέφτηκα. Δεν είναι δυνατόν και τα δύο φύλα να συνυπάρχουν στο ίδιο πλάσμα. Καθώς λοιπόν πρέπει να επωφελείται κανείς από τα όνειρά του, για να διευρύνει τις εμπειρίες του, άρχισα να ρουφάω αυτό το όργανο, όσο πιο δυνατά μπορούσα.
Τη γλώσσα μου την έφερα προς τον ουρανίσκο και διέτρεχα ολόκληρο το μικρό αυλάκι που χώριζε στα δυο τη βάλανο, θέλοντας να φτάσω στα άκρα τις ηδονικές αυτές αναζητήσεις. Σε αυτό το διάστημα, ο βρυκόλακας δεν είχε σταματήσει τη δράση του στην περιοχή του υπογαστρίου μου και χωρίς να αντιληφθώ πώς, μάλλον αλλάζοντας τη στάση μου, τον οδήγησα στα χείλη του πρωκτού μου, τα οποία κι έγλειφε τώρα με μια γλώσσα μυτερή κι ευκίνητη σαν κεφάλι φιδιού.
Με αυτήν την επαφή το ζαρωμένο μου πέος εκτινάχτηκε φουσκωμένο. Ένα έσχατο τάνυσμα του πέους, που άπληστα ρουφούσα μού προανήγγειλε την ξαφνική αλλαγή και το στόμα μου κατακλύστηκε από πέντε-έξι ριπές ενός απολαυστικού σπέρματος η αλκαλική γεύση του οποίου πολύ γρήγορα παραχώρησε τη θέση της στο διακριτικό άρωμα κάποιου μύκητα. Προτού προλάβω να το καταπιώ όλο, ο βρυκόλακας κάνοντας μια γρήγορη στροφή κόλλησε το στόμα του στο δικό μου, ψάχνοντας τα ελάχιστα υπολείμματα, που είχαν απομείνει στα ούλα και στο λαρύγγι μου.
Στο μεταξύ το πέος μου εισχωρούσε σε ένα στόμιο φλογερό και γεμάτο γλύκα, ενώ ένα χέρι απαλό, που είχε φτάσει μέχρι τα χείλη του πρωκτού μου, έχωνε μέσα στην τρύπα μου ένα φαλλό δειλό στην αρχή, που όμως από σπασμό σε σπασμό σκλήρυνε, προκαλώντας μου μια παραφορά τόσο βίαιη όσο και αναπάντεχη.
Στην προσπάθεια να ανακτήσω τη χαμένη μου συνείδηση, βρήκα το χρόνο να σκεφτώ πως δεν μπορεί παρά να ζούσα ένα όνειρο, αφού ο κόλπος που πριν δύο λεπτά ανοιγόταν ανάμεσα στον πρωκτό και τους όρχεις, βρισκόταν τώρα πάνω από το πέος κι εγώ συνέχιζα να τον τρυγώ. Το τέρας μου γέμιζε το πρόσωπο με απαλά και φευγαλέα γλειψίματα κοντά στα μάτια, στ’ αυτιά και στους κροτάφους, περιοχές που ποτέ πριν δεν θεωρούσα ερωτογενείς.
Μου ερχόταν η επιθυμία να αντικρύσω επιτέλους αυτό το πλάσμα, μα οι αμυδρές ανταύγειες της φωτιάς, μόλις που μου επέτρεπαν να διακρίνω ένα μέρος της σκιάς του που διαγραφόταν κόντρα στο μισοσβησμένο κόκκινο της εστίας.
Οι σκέψεις αυτές διακόπηκαν από ένα καινούργιο κύμα ηδονής που με συνεπήρε κι εκσφενδόνισα ποτάμι τους χυμούς μου στα βάθη της μέγγενης που έσφιγγε τον φαλλό μου, ενώ την ίδια στιγμή ένιωσα τα τρίσβαθα των σπλάχνων μου να πλημμυρίζουν από τα υγρά του εφιάλτη μου. Σφίγγοντας τα χέρια μου πάνω σε στήθη μυτερά και σκληρά, τόσο που ένιωθα τις ρώγες τους να τρυπάνε το κορμί μου, έχασα τις αισθήσεις μου, εξαντλημένος από εμπειρίες τόσο τρομερές και τόσο έντονες.

...............»

(Εκδόσεις Νεφέλη και Άγρα)

Marquis De Sade-Philosophy in the Boudoir

Philosophy in The Boudoir
by le Marquis Alphonse Donatien de Sade, 1795


INTRODUCTION
TO LIBERTINES

Voluptuaries of all ages, of every sex, to you I offer this work. Nourish yourselves upon its principles. They favour your passions, which are naught but the means Nature employs to bring man to the ends she prescribes. For it is only by sacrificing everything to the senses' pleasure that this poor creature called Man may be able to sow a few roses by the thorny path of life.

DIALOGUE THE FIRST
MADAME DE SAINT-ANGE, LE CHEVALIER DE MIRVEL

MADAME DE SAINT-ANGE: You know, my dear brother, I begin to have misgivings about the obscene plans for today. At twenty-six, and resolved to take pleasure only with my own sex, I ought to be better behaved, but my imagination is pricked the more. Tell me about your friend Dolmancé, before he arrives.

LE CHEVALIER: A little over thirty and six, tall, handsome, with a hint of the villain, and most philosophic.

MADAME DE SAINT-ANGE: And his fancies?

LE CHEVALIER: I think you know. He cares only for men.

MADAME DE SAINT-ANGE: Oh, my dear! Has he had you?

LE CHEVALIER: We've had our pleasures, but there's no need to belittle those with strange tastes, they are still as Nature meant.

MADAME DE SAINT-ANGE: Oh please, a few details!

LE CHEVALIER: They were naught beside the pleasures you offer, my dear.

MADAME DE SAINT-ANGE: Ah, what chivalry! Anyway, I intend to bring a virgin to the feast. Eugénie, a little thing of fifteen I met last autumn at the convent, a few lessons will do her good.

LE CHEVALIER: But her parents?

MADAME DE SAINT-ANGE: No fear! I have seduced her father. I own him! (She kisses her brother and strokes at his prick. The young man retires.)