Ο Χρόνος

Ανεξίτηλη κηλίδα ο χρόνος
από μαύρο μελάνι
αφήνει βαριά σημάδια
στη ψυχή μου
σκούρες σταλαγματιές
από σιέννα και ώχρα
με μια σταγόνα μολυβί

Χαράζει το μυαλό μου
με καλοκαιρινά τατουάζ
από αρμύρα και κύμα λευκό
σαν πανί κουρασμένου οδοιπόρου
σαν την τελευταία σταγόνα νερού
στο φλασκί ερημίτη
που φυλάκισε τις επιθυμίες του
σε άγονη γη

Βουτάω την πέννα μου
στο μελάνι του χρόνου

Αόρατο!
Με αλχημείες διαβάζω τις βουλές του
με δάκρυα ποτίζω το χαρτί

Μάταια!
Λιώνει!
Αφήνοντάς με, με μια συντριβή

Σαν απορία
βουτηγμένη
στο αίμα ενός αθώου

Μελάνι πορφυρό ο χρόνος μου;
Σαν αίμα;

Ή μαύρο;
Σαν νυχτερινή σκιά
γιγάντιου κυπαρισσιού;

Lucy 2007

Επειδή σάς άρεσε,
μπορείτε να κατεβάσετε το
Sad Romance
Εδώ

Τι είναι αυτό...

Αναρωτήθηκα
τι είναι αυτό
που σε κάνει να είσαι εσύ

Τα μάτια σου;
Το βλέμμα σου;
Η φωνή σου;

Αυτά που έχεις;
Αυτά που θέλεις;
Αυτά που εύχεσαι;
Αυτά που επιθυμείς;
Αυτά που μισείς;

Αυτά που αρνείσαι;
Ή αυτά που αποδέχεσαι;
Αυτά που δημιουργείς;
Ή αυτά που γκρεμίζεις;
Αυτά που ελπίζεις;
Αυτά για τα οποία ματαιοπονείς
Αυτά που καταδικάζεις
Ή αυτά που συγχωρείς;

Αυτά που έχεις ζήσει;
Αυτά που διαλέγεις να ζήσεις;
Αυτά που έχεις αφήσει πίσω σου;
Αυτά που κρατάς φυλαγμένα στην ψυχή σου;
Αυτά που μοιράζεσαι
ή αυτά που κρατάς μυστικά;

Ποιός σε ξέρει;
Ποιός σε ξέρει αληθινά;
Τι μού δείχνεις;
Τι θέλεις να ξέρω;
Ποιός είσαι, όταν είσαι μαζί μου;
Ποιός είσαι, όταν είσαι χώρια μου;

Γιατί μού βγάζεις το καλύτερο, που έχω;
Πώς τα καταφέρνεις;
Άραγε θα το κάνεις αυτό πάντα
για μένα;
Θα μπαίνεις πάντα στον κόπο;
Εγώ θα σε αναγνωρίζω μετά από πέντε χρόνια;
Ή θα διερωτώμαι, αν αγάπησα ένα ξένο...
Ένα παντελώς άγνωστο;

Ποιός είσαι;
Ποιός είσαι αλήθεια;

Lucy 2007

Το ΘαύΜΑ

Αγνότητα
Λευκό
Χιόνι
Κρυστάλλινο δάκρυ
Παγωμένη λίμνη

Τα νούφαρα κοιμούνται
αναπαύονται στα βάθη
καθώς ψυχές
ξεχασμένες
που λιμνάζουν
στα τρίσβαθα της σκέψης
στα σκοτάδια

Λευκό
αγνό
χρυσαφένιο
ποτάμι αφρισμένο
η νέα ζωή
η διάφανη πίκρα
το γλυκοκοιμισμένο βλέμμα
και το νανούρισμα
της πρωινής αχτίδας

Πούπουλα και άστρα
στο φέγγος της ξάστερης νυχτιάς

Θα δω πάλι το θαύμα
δεν θα πιστέψω
ούτε τώρα

Κάνε με να πιστέψω
έστω προσωρινά
έως ότου χαράξει
η πρώτη αυγή
ή
έως ότου με τυλίξει
ξανά
το σκοτάδι

Lucy 2007

...Όμως Μη Παραιτηθείς...

Στα ηχεία μας σήμερα
Stereo Nova
Το Δίκτυο
και
Πιούζι

Διάλεξε όποιο δρόμο θέλεις ΜΑ ΜΗ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΣ (Stereo Nova) Διάλεξε όποιο δρόμο θέλεις ΜΑ ΜΗ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΣ Διάλεξε όποιο δρόμο θέλεις ΜΑ ΜΗ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΣ Διάλεξε όποιο δρόμο θέλεις ΜΑ ΜΗ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΣ Διάλεξε όποιο δρόμο θέλεις ΜΑ ΜΗ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΣ Διάλεξε όποιο δρόμο θέλεις ΜΑ ΜΗ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΣ Διάλεξε όποιο δρόμο θέλεις ΜΑ ΜΗ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΣ Διάλεξε όποιο δρόμο θέλεις ΜΑ ΜΗ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΣ Ένα ποστ μου, από τα παλιά...

Είπατε κάτι;;;;

Πτυχιούχος Μαθηματικός, Έλληνας, αποφοιτήσας από το Μαθηματικό τμήμα του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών,
ευρισκόμενος στο τέλος των μεταπτυχιακών σπουδών του, στην Ακουστική Χώρων σε Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, (Δανία), με ιδανικές συνθήκες φοίτησης, με ΔΙΚΟ ΤΟΥ κλειδί της σχολής,
για να πηγαίνει να εργάζεται και να μελετά, όποια ώρα της μέρας ή της νύχτας τού κάνει κέφι, ή τον βολεύει τέλος πάντων, μόλις πρόσφατα παρέδωσε τις τελευταίες εργασίες του, βαθμολογήθηκε επιτυχώς και πριν πάρει το δίπλωμά του θα κάνει παρουσίαση της εργασίας του ενώπιον της πανεπιστημιακής κοινότητας, στην οποίαν αφορά το θέμα του μεταπτυχιακού του!
Αμέσως μετά, η ΙΔΙΑ η πανεπιστημιακή κοινότητα θα φροντίσει να τον εντάξει στον αντίστοιχο με τον οικείο μας ΟΑΕΔ, φορέα ανέργων, ώστε να εισπράττει γύρο στα 1000 ευρώ τον μήνα, έως ότου η ΙΔΙΑ Πανεπιστημιακή κοινότητα, τού βρει κατάλληλη θέση εργασίας, πάνω στο αντικείμενο των σπουδών του,
με πρώτο μισθό 2.500 ευρώ το μήνα!!!
Όλα αυτά στην Δανία!

Εδώ τι γίνεται;
Πας να βρεις δουλειά.
Τούς λες:
Έχω πτυχία και μεταπτυχιακά.
Σού λένε:
Μηχανάκι έχεις;
Τούς λες:
Όχι, δεν έτυχε, αλλά έχω μεταπτυχιακό στην ακουστική χώρων.
Σού λένε:
Χεστήκαμε για τα μεταπτυχιακά σου. Πάρε μηχανάκι να γίνεις delivery boy να διανέμεις καμιά πίτσα στους φαγάδες Έλληνες και πολύ σού πάει...
Άκου μεταπτυχιακό στην ακουστική χώρων...χα χα χααααα

Ε, τούς ρίχνεις δέκα μούτζες, φεύγεις από αυτή τη φαιδρή χώρα
και ρίχνεις μαύρη πέτρα πίσω σου, ή δεν...;

Μωρέ, τούς ρίχνεις δέκα κι άλλες δέκα...

Να!

Lucy 2007

Tarantino-Μια υπερεκτιμημένη πατάτα!

Death Proof
The Vanishing Point

A 1970 Dodge Challenger

Είσαι κακομούτσουνος με ψιλοαπαίσια, σεξοδιαστροφική φάτσα, ζεις στην χώρα της αφθονίας και του ονείρου-easily-come-true, κυκλοφορείς στις δυτικές ακτές, ενώ δίπλα σου περνάνε δίμετρες, ξανθιές, ηλιοκαμένες θεές, αλλά λόγω της ασχημόφατσάς σου και του χαμηλού IQ σου (ε, δεν είσαι και Woodie Allen, πώς να το κάνουμε;), δεν σού κάθεται καμία, και είσαι μόνιμα μεσ' την μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα και στο τι κάνουμε ρε mother fucker, να τσιμπήσουμε κάνα decent γκομενάκι;
Και μια ωραία μέρα, ξυπνάς και σε βαράει η επιφοίτηση του πνεύματος των σεξο-διαστροφικών-φατσόνων και σού ψιθυρίζει γλυκά στο αυτάκι: Ρε μαλάκα, δεν γίνεσαι σκηνοθέτης, να πηδάς όποια γουστάρεις και να τα κονομήσεις κιόλας;
Διότι, αγαπητοί μου, το έχουν παραδεχτεί και οι μεγαλύτεροι rock και pop stars, ότι έγιναν, ό,τι έγιναν για να πηδάνε ωραίες γκομένες!
Μιλάμε για πρώτα ονόματα τώρα, κι όχι καν και καν....
Έτσι και ο κύριος Quentin, από τα αζήτητα, έφτασε να κυκλοφορεί δίμετρες κουκλάρες και να πουλάει μούρη στα κατά τόπους cult festivals!
Τι μούρη να πουλήσεις βρε κακομοίρη, άντε να έρθει η άλλη μαζί σου 2-3 μήνες για να τής κάτσει ο ρόλος στις πατάτες, που γυρίζεις και που οι ανά τον κόσμο αδαείς έχουν αναγάγει σε θρησκεία!
Καλά, είχες κι εσύ σαν παιδί κάποιες αναλαμπές και γύρισες σε στιγμές, που ήσουν στα μεγάλα σου κέφια και σε ευνοούσε και ο Άρης στην Παρθένο, ένα Resrvoir Dogs, (ας μην ήταν ο Tim Roth, με την φοβερή περσόνα του και σούλεγα 'γω!)
και ένα Pulp Fiction (ας μην ήταν ο Travolta και σούλεγα 'γω!), αλλά μετά έπεσε η μαύρη επανάληψη και τα καρακλισέ του kill bill (kill them all, revenge, ρεεεε, αμάρτησα για το παιδί μου, αλά Μάρθα Βούρτση με σπαθί, ένα πράγμα!)
για να φτάσεις το 2007, (δεν είναι η χρονιά σου πουλάκι μου, τι το παιδεύεις;),
στην κατάντια του καρακιτσάτου Death Proof, (αν είναι αυτό death proof, κι όχι ξέρασμα, εμένα να μού τρυπήσεις τη μύτη!) με έναν Kurt Russell σε κατάσταση σχιζοειδούς βαρεμάρας,
(κρίμα τα γαλάζια σου ματάκια, αγόρι μου και την δόξα σου από το all time classic, πλέον Escape from New York, του ΠΟΛΥ Carpenter!), που κοιμάται όρθιος και ονειρεύεται ότι είναι stuntman, ο καράβλαχος από το Texas, κι έχει μετατρέψει τις μαύρες λαμαρίνες με τιμόνι, σε φονικό όργανο, ξεπαστρεύοντας αιθέριες (ε, καλά όχι και τόσο αιθέριες, η κυτταρίτιδα πάει σύννεφο, στα μπούτια της πρώτης ομάδας κοριτσιών !) υπάρξεις, είτε τρακάροντάς τις στα δικά τους αμάξια, είτε παγιδεύοντάς τις στην θέση του συνοδηγού στο δικό του βλαχο-κούτι!
Ο Quentin παίρνει εκδίκηση για όλα τα χρόνια που ζαχάρωνε μικρούλες κι έτρωγε πόρτα!
Kωλοκόριτσα, έτσι είστε;
Kαθήστε να βάλω τον Kurt, που κοντεύει να βγει στη σύνταξη και δεν σταυρώνει ρόλο της προκοπής, να σάς ξεπαστρεύει! Αμέ! Nα μάθετε εσείς, πουτανάκια, που μού θέλετε και σορτς!

Αλλά είπαμε, διαθέτει μεν σεξοδιαστροφική φάτσα, αλλά και παμπόνηρο μυαλό, (όχι , αυτό δεν είναι συνώνυμο του ταλέντου!!!),
και σού λέει ο τύπος:
Aν με πιάσουν στο στοματάκι τους οι Όπρες και λοιπές, δεν με ξεπλένει ούτε ο Μισισίπι, γιαυτό θα το γυρίσω στο φεμινιστικό!
Ρίχνει, λοιπόν στον δεύτερο γύρο 3-4 τύπισσες, εμφανώς πιο νόστιμες, όχι μπάζα σαν τις πρώτες, και πωρωμένες με την ταχύτητα και τα επικίνδυνα κόλπα, και σού τον κάνουν τον τύπο, τον Kurt τον stuntman, του αλατιού!
Πού σε πονεί και πού σε σφάζει!
Αυτοτιμωρία, απεφάνθη η Λούσυ! Ναι, εγώ ντε!
Σού λέει ο τύπος, ο Quentin ντε! Βρε δεν πα' νάγινα σκηνοθετάρα και πρώτη μούρη στην πιάτσα (όχι Ντ' Eσπάνια, του Χόλιγουντ), οι γκόμενες σκέτη εκμετάλλευση είναι!
Μόλις πάρουν τον ρόλο γίνονται Λούης!
Ακόμα δεν μπορώ να σταυρώσω μία για πάνω από 3-4 μήνες! Φτού! Γαμώ τη φάτσα μου και την γκαντεμιά μου, μέσα!
Κι ας κυκλοφορώ και την Vanishing point!
Κατά τα άλλα, αραδιάζονται ένα κάρο μάρκες ποτών (γκρίιιιζα διαφήμιση!),
μεταξύ των οποίων και το περίφημο, γαλλικό λικέρ
Σαρτρέζ (Chartreuse),
που έχει το υψηλότερο ποσοστό αλκοόλης από όλα τα λικέρ, - ψαγμένος ο τύπος όσον αφορά στα ποτά, δεν λέω, - και εμμέσως, πλην σαφώς, πλέκει το εγκώμιο
των stuntmen και stuntwomen,
που βγάζουν όλη τη βρωμοδουλειά στις ταινίες δράσης!
Έχει κλέψει κάτι από Crash, κάτι από Easy Rider, κάτι από 'δω, κάτι από 'κει,
προσπαθεί να κάνει σινεφιλικές αναφορές,
(ε, ρε κόλλημα με το Vanishing Point και τις Dodge Challenger),
επιστρατεύει την κόρη του Sydney Poitier, (Guess Who's Coming To Dinner), Sydney Tamiia Poitier, αλλά το σουφλέ κάθεται, αν φούσκωσε και καθόλου, δηλαδή!!!
Είναι και ανάλατο, είναι και μπαγιάτικο!

Τι τόθελες, αγόρι μου το σκηνοθετιλίκι; Επειδή ο μπαμπάς ήταν μπλεγμένος με την ηθοποιία, νόμιζες ότι θα σού κάτσει κι εσένα η κυρία, η 7η;
Αμ δε!
Δεν γινόσουν σουβλατζής στην Αστόρια, που είναι και πιο σικ;
Lucy 2007

Τι πετάμε στα σκουπίδια, με ένα γερό Fuck Off!

Αυτή η χώρα δεν έχει ανάγκη από άλλη καφρίλα! Έγκωσε, μπούχτισε, πώς το λένε; Και άρχισε ήδη να ξερνάει! Σε κανένα τομέα του τόπου δεν εφαρμόζεται το προφανές, που είναι η επίδειξη κάποιας αξιοπρεπούς συμπεριφοράς! Να αναφέρουμε τήρηση νόμων και θεσμών; Αστεία πράγματα! Εδώ είναι ο τόπος του Ελληνάρα, ρε! Ξέρεις τι θα πει αυτό; Γαμάμε και δέρνουμε, επειδή μπορούμε, όσοι μπορούμε!

Διότι αυτή είναι η φιλοσοφία του σύγχρονου νεοβάρβαρου κατοίκου της ΕλλάδΟς (των ελλήνων χριστιανών της πατρίδΟς και της οικογενείας, βεβαίως-βεβαίως!)!

Έτσι λοιπόν, κι επειδή κύριοι κάφροι, ουδόλως μάς είστε χρήσιμοι, με την ξεπερασμένη και ωχαδερφίστικη νοοτροπία σας, ξεκουμπιστείτε, να δούμε κι εμείς τι θα γίνουμε.
Δεν χρειαζόμαστε πια:
Την νοοτροπία Ψωμί κι ελιά και Κώτσο βασιλιά!
Τους βολεψάκηδες
Τους ανέντιμους
Τους χαραμοφάηδες
Τους κάφρους των μίντια
Τους κάφρους της πολιτικής
Τους κάφρους της δημόσιας ζωής
Τους κάφρους επαναστάτες του καναπέ
Τους politically correct οικογενειάρχες πολιτικούς, που εκμεταλλεύονται τα δίδυμα,τα τρίδυμα, τον θείο από την Αμερική, την εξαδέλφη Μπέτυ και την γιαγιά τους αν ζει...
Τους καιροσκόπους
Τους τι θα φάμε τι θα πιούμε και τι θα αρπάξει ο κώλος μας!
Τους να τα αρπάξουμε τώρα, γιατί αύριο δεν ξέρεις τι γίνεται!
Τους μαλάκες παντός είδους!
Τους θεραπεύοντας πάσαν νόσον και πάσα μαλακίαν!
Τους απεργούμε σήμερα, γιατί μάς πείραξαν το αγγελιόσημο, αλλά όταν απεργούν άλλοι κλάδοι βγάζουμε αφρούς!
Τους βρίζοντες το κίνημα της νεολαίας
Τους συμπαθούντες τους βρίζοντες το κίνημα της νεολαίας
Τους αγνοούντες το τι εστί κίνημα, γενικά!
Τους αφ΄υψηλού αντιμετωπίζοντες τους λαϊκούς αγώνες!
Τους φαύλους! Των τραπεζικών συστημάτων, των δημοσίων υπηρεσιών, των γλειψιμάτων και όλους τους παρατρεχάμενούς τους!
Τους πωλώντες προστασία!
Τους πωλώντες ηθική!
Τους ηθικολόγους, που μόλις στρίψουν την γωνία, αλλάζουν προσωπείο!
Τους χαζοχαρούμενους!
Τους έλα μωρέ, καλά να περνάμε!
Τους απολίτιστους!
Τους ΑΠΟΛΙΤΙΣΤΟΥΣ!
ΤΟΥΣ ΑΠΟΛΙΤΙΣΤΟΥΣ!

ΟΥΣΤ!!!!!

Και μην εκτονώνεστε στα ιστολόγια,
κάποιοι από σάς, ρεεεεεε!!!!

Broken...

Joan Miró
Chien Aboyant à La Lune
( Dog Barking At The Moon )


Ρίγη στην επιφάνεια του νερού
ρίγη και στο βυθό του

Μα πώς;

Από νερό είναι η καρδιά μου
και της νυχτιάς το φύσημα
την ρυτιδώνει;

Με σκιάζει ο βηματισμός σου
πάνω στα ξερά τα φρύγανα
και στα κλαδιά,
στις φτέρες τις κιτρινισμένες
και στα πορφυρά τα πλατανόφυλλα

Είμαι τυλιγμένη στη σιωπή
στη σιγαλιά της νύχτας
και μόνο το μακρινό αλύχτισμα
του σκύλου που γαβγίζει το φεγγάρι
με εξημερώνει
εμένα, τη λύκαινα της στέπας

Έτσι έχω ζήσει τη ζωή μου
στέπες και υπερβόρειες διαδρομές
και χιόνια
κρύβω στις ρίζες των δέντρων μου
και το σκυλί κρυώνει
και απορεί

Πώς το κοιτάζει από ψηλά
αυτό το άτρομο φεγγάρι!

Μάταια γαβγίζει
Μάταια αλυχτάει

Πώς λάμπει αυτό από κει πάνω
μέσ' τo σκοτάδι!

Μού απλώνει χέρια από κισσούς
Poisonous Ivy

Θα με αγκαλιάσουν
και θα με σφίξουν
ζεστά όπως πάντα
σε ύπνους και σε όνειρα
θα με βυθίσουν

Μα το σκυλί ακόμα αλυχτάει
θα με ξυπνήσει με το πνιχτό παράπονό του
και από την δηλητηριώδη του κισσού αγκαλιά
θα με τραβήξει

Εκείνο θα θυμώνει
που δεν μπορεί να σκιάξει το φεγγάρι
κι εγώ η λύκαινα της στέπας
θα μασουλάω του κισσού τα φύλλα

Και θα βαδίσουμε αργά
πάνω στα ξεραμένα χόρτα
εκείνο, το σκυλί που μάταια αλυχτάει
κι εγώ, η λύκαινα της άσπρης στέπας
αφήνοντας το άτρομο φεγγάρι
να παίζει με τη μοναξιά του
και τη σπασμένη σκάλα
του ΟΝΕΙΡΟΥ μου.

Το όνειρό μου πάντα ίδιο
μια σπασμένη σκάλα
κι εγώ να κρέμομαι από κει πάνω
κι ούτε σκυλί για να με κατεβάσει
κι ούτε κισσός για να πλεχτώ
στη γη για να γλιστρήσω
κι ούτε σε λύκαινα
να μεταμορφωθώ μπορώ
με ελιγμούς αιλουροειδούς
για να ξεφύγω.

Πάντα στο όνειρό μου

μια σπασμένη σκάλα.

2006 © Lucy

Μια ανάρτησή μου από το παρελθόν

Bodas De Sangre - Federico García Lorca

Στα ηχεία μας σήμερα
Ματωμένος Γάμος
του Μάνου Χατζιδάκι

(Από την θεατρική παράσταση Ματωμένος Γάμος
του Federico Garcia Lorca)

Σε στίχους Νίκου Γκάτσου και
με την μαγευτική φωνή του Λάκη Παππά

Κατεβάστε το κομμάτι
Γύρνα φτερωτή Του Μύλου
Εδώ

Πίνακες των:
Julius Schnorr von Carolsfeld

( born March 26, 1794, Leipzig, Saxony, Germany
died May 24, 1872, Dresden, Germany )

Το νυφικό λάμπει
στο αίμα

Δέος
χαρά
γάμος στα ηλιοτρόπια
η νύφη σιγοτραγουδά
εκείνον περιμένει
ποιά εκκλησιά
ποιός βωμός
πόσα κεριά

Μάτωσαν οι παπαρούνες
σιγά
να μιλάς
άχνα μη βγάζεις
θα το ξυπνήσεις
το παλικάρι

Κοίτα!
Τι όμορφα κοιμάται!
Παραδομένο στα όνειρα του γάμου
στης νύφης την γλυκιά αγκαλιά
και τους θερμούς χυμούς της

Σσσσσσ
μη μιλάς, κοιμάται
το παλικάρι...
Με της νυφούλας του
τα δάκρυα στεφανωμένο
ντυμένο το αστραπόβροντο
και το σκοτάδι

© Lucy 2007

Antoine Wiertz

(born Dinant, 22 Feb 1806;
died Brussels, 18 June 1865)

Τα Σώματα Των Ωραίων Νεκρών

Πίνακες του πολύ σημαντικού Βέλγου,
Σουρεαλιστή ζωγράφου

Paul Delvaux

(born Antheit, nr Huy, 23 Sept 1897;
died Veurne, 20 July 1994)

Τα ακίνητα σώματα
των ωραίων νεκρών
λευκά ως αγάλματα
περιπαθούς οδύνης
κρεμάμενα στις διαφανείς ματιές
λάγνων εραστών
ριζώνουν τις νύχτες
στις εφιαλτικές διαδρομές
των μεταφυσικών φόβων
σε άδειες πλατείες
σε σταματημένα τραίνα
και μαλακά ρολόγια
απύθμενης μνήμης
ατελέσφορης λησμονιάς

Τα λευκά σώματα
μοιραίων γυναικών
διψούν για ύδωρ
φυτρώνοντας σε αλύτρωτους κορμούς
κοιμώμενα τις αυγές
δειλά
χωρίς ήχους
χωρίς άρθρωση
με φωνήεντα λιγνά
και κραυγές
εναλλασσόμενου ηλεκτρισμού

Ω! Τα υπέροχα σώματα
λησμονημένων νεκρών
τρυπώνουν στις γωνιές της κάμαράς μου
τη νύχτα
και μού κρατούν σφιχτά το χέρι

Μη τύχει και λησμονήσω
μην τύχει και ανάψω το φως
μην τύχει και στρογγυλέψω τα φωνήεντα
του πάθους

© Lucy 2007

Τα Χρυσά Αγάλματα του Peterhof

All the snapshots are taken by me
Summer 2007

Τα θερινά ανάκτορα των τσάρων της Ρωσίας
Μεγάλου Πέτρου και της συζύγου του
Μεγάλης Αικατερίνης
στο Peterhof, λίγο έξω από την Αγία Πετρούπολη
με τους πανέμορφους και θαυμαστούς κήπους!

Τα συντριβάνια με τα χρυσά αγάλματα

Κανάλι που εκβάλλει στην Βαλτική

Η Λίμνη με τα Νούφαρα

Drop Dead Gorgeous!

Drop Dead Gorgeous!!!

Τώρα τελευταία, ο επικυρίαρχος, ο άλλος μου εαυτός δηλαδή, έχει κυριολεκτικά αναλάβει τα ηνία της ζωής μου. Έτσι έχω μια διάθεση, χαλαρή να την πω; Παιχνιδιάρικη;
Ερωτική;
Μεσ’ την τρελή χαρά;

Μια διάθεση c’mon baby, light my fire,
mad about you,
you make me real
και άλλα παρόμοια.

Είναι σοβαρό, γιατρέ μου;

Το καινούργιο μου άρωμα με την μεθυστική ευωδιά, το Black Orchid, (ας μην αναφέρω οίκο και θεωρηθεί γκρίζα διαφήμιση!), είναι κλεισμένο σε κατάμαυρο, πολύτιμο, κρυστάλλινο μπουκάλι, και οι καινούργιες μου γόβες είναι δωδεκάποντες, λουστρινένιες, μωβ και πολύ, μα πολύ μυτερές!
Very pointy toes, indeed!

Έτσι λοιπόν!
Με έχει κυριεύσει η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι μου, και το μόνο, που θέλω επί του παρόντος, είναι να τριγυρίζω στα lingerie departments των trendy,
ένα trendy-την-ημέρα-τον-γιατρό-τον-κάνει-πέρα, καταστημάτων και να αγοράζω μαύρα δαντελένια εσώρουχα, διαφανείς μαύρες, σχεδόν αραχνοΰφαντες κάλτσες, με τελείωμα από μαύρη λεπτοδουλεμένη δαντέλλα-to-die-for, μικροσκοπικές, περίεργες ζαρτιερίτσες, με κλιπσάκια και λαστιχάκια, επενδεδυμένα με άλλη μια δόση θανατερής δαντέλας, που ελπίζω να τις φορέσω μέσα από το σατέν φουφουλωτό σορτσάκι-φουστίτσα, που μόλις αγόρασα και να φαίνονται, καθώς οι λεπτεπίλεπτες μαύρες κάλτσες σταματούν στην μέση του μηρού-όχι-κορίτσι-μου-δεν-ήρθε-το-καρναβάλι-ακόμα,
φωνάζει ο καλός μου πίσω από το παραβάν, που τις προβάρω…

Και ποιος σού είπε, γλυκέ μου, ότι θα τις φοράω όταν βγαίνουμε μαζί;

Δωδεκάποντες, λουστρινένιες, σούπερ μυτερές, μωβ γόβες, μαύρο, σατέν σορτσάκι, μαύρες ζαρτιέρες με διάφανες μαύρες κάλτσες, μαύρο τοπ, και μακρύ μαύρο δερμάτινο, θα φορεθούν, όταν βγω με τις φίλες μου να χτυπήσουμε κάνα Fuzz ή κάνα Bo! Άντε και καμιά Αυτοκίνηση ή το νεόκοπο Boudoir!
Βρε, μπας και κλέψατε το όνομα από το Blog μου; Θέλω ποσοστά!

O doorman θα μας κάνει δεκαπέντε υποκλίσεις, που συνήθως κάνει, και θα χορέψουμε, λικνιζόμενες ηδυπαθώς, on the dance floor, μέχρι τελικής πτώσης, ενώ τα αρσενικά will drop dead, καθώς θα διερωτώνται ποιες είναι οι extreme τύπισσες με τις μυτερές γόβες!

Όχι, δεν θα κάνουμε one night stand.
Δεν κάνουμε τέτοια! Είμαστε καλά κορίτσια εμείς, από σπίτι!

Κατά τα ξημερώματα, θα γυρίσουμε σπίτια μας και όταν ο καλός μου πάρει τηλέφωνο, να ρωτήσει, πώς πέρασα, θα του πω πόσο βαρετό βράδυ είχα χωρίς αυτόν, ενώ θα θαυμάζω στο απέναντι τραπεζάκι τις μωβ, γυαλιστερές, δωδεκάποντες, μυτερές γόβες μου!

Graffiti Art To Die For...

.....

Ένα παλαιότερο ποίημά μου

Surrealistic

Το παιδί
που το γέννησε το μυαλό σου
χτες το βράδυ
σήμερα το βρήκαμε
στη μέση της ερήμου.
Στα χνάρια του
είχαν φυτρώσει
γαλάζια χορτάρια
στα χέρια του
είχαν φυτρώσει
γαλάζιες φτερούγες
και στην καρδιά του
είχε φυτρώσει
γαλάζιος
ΘΑΝΑΤΟΣ

Lucy 2005