Wednesday, November 28, 2007

Τι είναι αυτό...


Αναρωτήθηκα
τι είναι αυτό
που σε κάνει να είσαι εσύ

Τα μάτια σου;
Το βλέμμα σου;
Η φωνή σου;

Αυτά που έχεις;
Αυτά που θέλεις;
Αυτά που εύχεσαι;
Αυτά που επιθυμείς;
Αυτά που μισείς;

Αυτά που αρνείσαι;
Ή αυτά που αποδέχεσαι;
Αυτά που δημιουργείς;
Ή αυτά που γκρεμίζεις;
Αυτά που ελπίζεις;
Αυτά για τα οποία ματαιοπονείς
Αυτά που καταδικάζεις
Ή αυτά που συγχωρείς;

Αυτά που έχεις ζήσει;
Αυτά που διαλέγεις να ζήσεις;
Αυτά που έχεις αφήσει πίσω σου;
Αυτά που κρατάς φυλαγμένα στην ψυχή σου;
Αυτά που μοιράζεσαι
ή αυτά που κρατάς μυστικά;

Ποιός σε ξέρει;
Ποιός σε ξέρει αληθινά;
Τι μού δείχνεις;
Τι θέλεις να ξέρω;
Ποιός είσαι, όταν είσαι μαζί μου;
Ποιός είσαι, όταν είσαι χώρια μου;

Γιατί μού βγάζεις το καλύτερο, που έχω;
Πώς τα καταφέρνεις;
Άραγε θα το κάνεις αυτό πάντα
για μένα;
Θα μπαίνεις πάντα στον κόπο;
Εγώ θα σε αναγνωρίζω μετά από πέντε χρόνια;
Ή θα διερωτώμαι, αν αγάπησα ένα ξένο...
Ένα παντελώς άγνωστο;

Ποιός είσαι;
Ποιός είσαι αλήθεια;

Lucy 2007

14 comments:

Ilias Dimopoulos said...

Δεν μου αρέσουν τα blogs που έχουν μουσική που πρέπει καλά και σώνει να ακούς με το που τα επισκέπτεσαι. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Σχεδόν πάντα την κλείνω. Ή φεύγω.

Στο λέω έτσι καταρχήν για να σου πω ότι εδώ είναι το μοναδικό "σπιτάκι" που συναντώ τέτοια αρμονία. Χρωμάτων, μουσικής, λέξεων - όπως σήμερα - "ανθρώπου" πίσω από δαύτα. Βάζω εισαγωγικά, ξέρεις, όχι επειδή "εδώ παρουσιάζουμε την εξωραϊσμένη μας μορφή", αλλά για να μην σε εγκλωβίσω σε αυτό που βγάζεις. Σε μένα.

Πολλά έγραψα.
Κι απάντηση στα ερωτήματα σου, το ξέρεις, δεν έχω.
Γυρίζω ν' ακούσω τη μουσική σου...

lucy of wild flowers said...

Ηλία μου,

μια μεγάλη και γλυκιά καλημέρα!

Ευχαριστώ πολύ για τον "ποταμό" τρυφεράδας, που άφησες στο σπιτάκι μου...
Τι άλλο να πω;
Με έκανες να χαμογελάσω, όχι από ματαιοδοξία, αλλά από αληθινή συγκίνηση!
Μοιραζόμαστε αισθήσεις, χρώματα, μουσική...

Μια ζεστή αγκαλιά για σένα!

"Δημήτριος ο Ταξιδευτής" said...

peri tou ponimatos den tha sxoliasw!

alla ti epathes me ton baglione santo sebastiano kai koita to idipathes amfifylo prosopo pou vgazei ta veli kai peripieite tis pliges...
allos enas voithos...
alli mia apagorevmeni agapi
pantws inai ena pao t pio idipathei prwsopa pou exw dei se kamva.

Mr. Wrong Guy said...

2ο λινκ??

θα κοκκινίσω!

πάντως 2-3 γνώμες που άκουσα από άτομα που πήγαν στην έκθεση, δεν ήταν και διθυραμβικές..

lucy of wild flowers said...

@Δημήτριε,

καλησπέρα!

Πολύ εύστοχο σχόλιο!
Είναι καταπληκτικό, πώς δυο βλέμματα, που δεν συναντώνται, εκφράζουν τόση αγάπη και αφοσίωση το ένα στο άλλο!
Το "άφυλο", θα το έλεγα καλύτερα πρόσωπο, που βγάζει το βέλος από τον Άγιο Σεβαστιανό, με την γλυκιά θηλυκότητα και τρυφεράδα, αποτίει φόρο λατρείας, στο μαρτύριο ενός θνητού και γεμάτους κάλλους κορμιού, κρατώντας ταυτόχρονα τις αποστάσεις που επιβάλλει η αγιοσύνη του...
Από τους πολύ αγαπημένους μου πίνακες...

Φιλιά!

lucy of wild flowers said...

@Mr. μου,

μού αρέσει πολύ ο William Klein, δεν είναι ευρέως γνωστός, συν το γεγονός ότι έκανες ένα πολύ όμορφο αφιέρωμα...
:-)
Δεν ήμουν παρούσα, δυστυχώς, αν και ήθελα, στο φεστιβάλ, κι έτσι δεν έχω άποψη...
Αλλά τι ακριβώς δεν άρεσε, τα έργα του ή το όλο στήσιμο και το concept της έκθεσης;

Lianne said...

Το τραγούδι είναι....δεν έχω λόγια. Είμαι συνέχεια στο blog για να το ακούω. Μπράβο.

theachilles said...

Ευχαριστώ. Πέτυχα αυτό το post τη στιγμή που το χρειαζόμουν περισσότερο. Δεν ξέρω τι είναι αυτό. Ξέρω όμως ότι υπάρχουν φορές που για να μπορείς να το αγαπάς όσο δυνατά θέλεις πραγματικά, πρέπει να φύγεις μακριά του. Όσο και αν με θλίβει αυτό.

lucy of wild flowers said...

@lianne,

καλησπέρα!
Αύριο, γιατί τώρα είμαι κουρασμένη, θα το ανεβάσω στο divshare, ώστε να μπορείς να το κατεβάσεις και να το αποθηκεύσεις!
Δεν είναι τόσο θλιμμένα υπέροχο;
φιλιά!

lucy of wild flowers said...

@theachilles,

καλησπέρα και καλώς ήλθες,
Αχιλλέα!

Έτσι είναι δυστυχώς.
Μερικές φορές χρειάζεται να φεύγουμε μακριά, για να συνεχίσουμε να αγαπάμε...αλλιώς, πόσο εύκολο είναι η αγάπη να μετατραπεί σε κάτι άλλο!
Και, ναι, πονάει πολύ αυτό...

[οικολογούντες] said...

καλή μου, πάλι επιασες χορδές... τρυφερές, πονεμένες, και μελωδικά ερωτευμενες..

Δυστυχώς πονά, δυστυχώς πρέπει, Ευτυχώς η αγάπη η αληθινή πάντα αντέχει ακομα κι απο μακρυά!

[αναπνοή]

markos-the-gnostic said...

λούσυ πόσο δυνατό είναι το ερώτημα που θέτεις; αχ
"Αναρωτήθηκα
τι είναι αυτό
που σε κάνει να είσαι εσύ"
και η μουσική σου τέλεια...

lucy of wild flowers said...

@[αναπνοή],

καλησπέρα, καλή μου!

Τρυφερά ελπίζω να αγγίζω τις χορδές τις ευαίσθητες και πονεμένες, να μην τις τραυματίσω...κι άλλο...
Ποιά ψυχούλα είναι χωρίς τραύματα, από την αγάπη;
Αναγκαίο, αλλά όχι κακό!
Καλό!

lucy of wild flowers said...

@Μάρκο μου,

καλησπέρα!

Και δεν το έχω απαντήσει ακόμα...
Χαίρομαι, που κι εσύ την απολαμβάνεις!