Leonid Kogan

Ο Leonid Kogan

σε μια μεγαλειώδη εκτέλεση,

ενός μεγαλειώδους έργου:

Beethoven - Concerto violon op.61

Part I

 Part II

 Part III

Διαίρει και βασίλευε...

Στην δύση του 2008, και στην αυγή του νέου έτους, η Μέση Ανατολή σπαράσσεται ακόμα μια φορά από ανελέητους βομβαρδισμούς και θρηνεί εκατοντάδες θύματα, μεταξύ των οποίων είναι γυναίκες, ηλικιωμένοι και παιδιά!

Εν τω μεταξύ, οι βιομηχανίες βαρέων όπλων τρίβουν τα χέρια τους από τα υπερκέρδη, που θα αποκομίσουν πάλι από αυτή την ανθούσα επιχείρηση, που ονομάζεται "ανοιχτά πολεμικά μέτωπα"!

Θα μπορέσει κάποιος πολιτικός ηγέτης, είτε αυτός είναι ο νέος πλανητάρχης, είτε κάποιος πεφωτισμένος Ευρωπαίος πολιτικός να βάλει τέλος σε όλα αυτά?

Αμφίβολο!

Εδώ παίζονται πολιτικά και οικονομικά παιχνίδια στην παγκόσμια σκακιέρα, με τους ισχυρούς αυτού του πλανήτη να κινούν τα πιόνια κατά το δοκούν και εξυπηρετώντας συγκεκριμένα συμφέροντα...

Οι λέξεις κλειδιά είναι:

Εδαφικός επεκτατισμός

Πλουτοπαραγωγικές πηγές - Πετρέλαιο 
(και φυσικά ο έλεγχός τους...)

Υπερκέρδη των βιομηχανιών πολεμικού εξοπλισμού

Τελικά πρέπει να αποδεχτούμε, ότι είμαστε απλά πιόνια στην παγκόσμια σκακιέρα, χωρίς δυνατότητα παρέμβασης στα δρώμενα?

Σαν βουβά πρόσωπα αρχαίας τραγωδίας, που παρακολουθούν την εξέλιξη του έργου, που έχει προδιαγραφεί από τους θεούς!

Δύσκολο να αποδεχτώ, προσωπικά, κάτι τέτοιο...

Παρ' όλα αυτά νιώθω τόσο αδύναμη, όταν αντικρίζω τις εικόνες φρίκης στις ειδήσεις!

Είναι σαν ομαδικός, φρικτός εφιάλτης, από τον οποίον δεν μπορούμε να ξυπνήσουμε...

Μοιάζει με εκείνους τους εφιάλτες, που ενώ θέλεις να κινηθείς, να τρέξεις, να φωνάξεις, να ουρλιάξεις, είσαι ακινητοποιημένος, μουδιασμένος, με τα μάτια ορθάνοιχτα, να παρακολουθείς 

"ένα χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου"...

Λ.Κ. 2008

(στη δύση του...)

Η γενιά των 16άρηδων κέρδισε τον σεβασμό μας εν μια νυκτί...

"Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά..."

Διονύσης Σαββόπουλος

Τα παιδιά που έγιναν έφηβοι, ενώ εσύ κοιμόσουν...

Δεν συγκρατούνται πια!

Άπαξ και αφυπνίστηκαν,

τα πράγματα μπορούν να γίνουν άκρως επικίνδυνα για τις εξουσίες...

Και θα είναι πολύ δύσκολο να τούς ευνουχίσεις όλους αυτούς, όπως ευνούχισες την "γενιά του Πολυτεχνείου" μετατρέποντάς την σε λαίμαργους και χοντροκώληδες καταναλωτές, ω! Εταιρεία! (μεγάλο κεφάλαιο)

Λ.Κ. 2008

Εν τω μεταξύ...

Νε μη ξεχαστεί το Βατοπέδι,

αυτό το ντροπιαστικό για όλους μας σκάνδαλο!

Αυτό το ΤΕΡΑΣΤΙΟ αλισβερίσι των παλιάτσων της διαφθοράς!

ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΤΕΙ!!!

Λ.Κ.2008

Το πλιάτσικο είναι νέο φαινόμενο...

Και πολύ φοβάμαι, ότι δεν είναι ελληνικό, ούτε έργο αντιεξουσιαστών!
Δεν συνάδει με την έμφυτη περηφάνια και το πολιτιστικό κύτταρο του Έλληνα, ούτε με τους μακρόχρονους πολιτικούς αγώνες μας.
Είναι ΝΤΡΟΠΗ, που κάποιοι δεν περιφρούρησαν τις διαδηλώσεις και επέτρεψαν σε κάθε λογής κακοποιά στοιχεία να παρεισφρήσουν στο σώμα των εξεγερμένων νέων...


Εν τώ μεταξύ, οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι, φαίνονται ανίκανοι να αποκωδικοποιήσουν τα δραματικά γεγονότα!
Αγνοούν πλήρως, ότι μια νέα γενιά ανθρώπων, οι έφηβοι 15-19 ετών, διαμορφώθηκαν ενώ αυτοί κοιμόνταν!
Θεωρούσαν τα παιδιά αυτά ακίνδυνα, ανενεργά, παιδιά του υπολογιστή και των chat rooms!
Θεωρούσαν τα παιδιά αυτά "κοιμισμένα", έτσι όπως τους έστρωσαν το πουπουλένιο κρεβατάκι τους οι γονείς, αυτή η βολεμένη και πλήρως διαβρωμένη πια, "γενιά του Πολυτεχνείου"!
Πόσο λάθος μπορεί να κάνει κανείς, όταν αγνοεί την δύναμη των νέων!
Τον θυμό, την συσσωρευμένη οργή, το αίμα που βράζει!
Την αγωνία τους για το μέλλον, αλλά και και την ανάγκη για τη δική τους επανάσταση!
Την ανάγκη τους για μια νέα ολόδική τους ταυτότητα!
Για το δική τους εξέγερση και για την προσωπική τους επιλογή να διαμορφώσουν το αύριο!

Το πιο εύστοχο σχόλιο, που άκουσα αυτές τις ημέρες, ήταν από Ευρωπαϊκό δελτίο ειδήσεων, από το Παρίσι, νομίζω, όπου η δημοσιογράφος επισημαίνει, ότι στην Ευρώπη - με αφορμή την οικονομική κρίση - έχει ήδη αρχίσει ένας κύκλος βίας και επεισοδίων, ανάμεσα στον λαό και τις εξουσίες, που ευνοούν το μεγάλο κεφάλαιο!

Αυτή είναι μόνο η αρχή!

Οι Γάλλοι έχουν ήδη το παράδειγμα της πυρπόλησης του Παρισιού λίγα χρόνια πριν!
Οι Έλληνες πολιτικοί, όπως πάντα, με την δυσκαμψία μυαλού, που τούς διακρίνει, αρνούνται να "ανιχνεύσουν" και να αφουγκραστούν το κλίμα και την λαϊκή βούληση.
Έχουν ανοίξει οι ασκοί του Αιόλου,
οι πολιτικοί ξεροσταλιάζουν για τις καρέκλες και ο λαός είναι, 
όπως πάντα, αγανακτισμένος, αλλά η λύση θα έρθει από τους νέους!
Μόνο από αυτούς!
Έτσι γινόταν πάντα στην Ιστορία!
Έτσι θα γίνει και τώρα!

Λ.Κ. 2008

Αιδώς Αργείοι-Βοά το αίμα του 16χρονου...

Τα γεγονότα δραματικά και τα λόγια λίγα.

Σε προλαβαίνουν, σε αρπάζουν απ' το λαιμό, δεν σε αφήνουν να αναπνεύσεις.

Σφαίρα αστυνομικού, εν ώρα υπηρεσίας έριξε νεκρό 16χρονο παιδί!

Αδέσποτη σφαίρα,

Σφαίρα στοχεύσασα ίσια στην καρδιά...

Θα αποδοθούν ευθύνες, λένε οι παλιάτσοι...

Οι παλιάτσοι της αυλής, που είναι ταγμένοι να σού παίρνουν το χαμόγελο και να το μετατρέπουν σε γκριμάτσα πόνου.

Αν αποδίδονταν ευθύνες για τα όσα εγκλήματα έχουν διαπραχθεί τα τελευταία χρόνια της ελληνικής ιστορίας,

το 99% όλων αυτών των αστείων προσώπων, που "διανθίζουν" την καθημερινότητά μας με μεγαλοστομίες και έπεα πτερόεντα, θα έπρεπε να βρίσκονταν στην Κορσική και να ατενίζουν το πέλαγος, σαν τον Μέγα Ναπολέοντα!

Αντίθετα, αυτοί ακάθεκτοι και πιστοί στο motto
ΧΡΗΜΑ και ΔΟΞΑ, Über Alles,

βγαίνουν στα κανάλια, χωρίς αιδώ και αισχύνη,  

- Αιδώς Αργείοι! -

συνεχίζοντας να "παραμυθιάζουν" τον λαό!

Δείχνουν να μην έχουν καν συνείδηση των καυτών προβλημάτων, που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία!

Δείχνουν επίσης, να μην έχουν αντιληφθεί, ότι το καζάνι βράζει κι έχει αρχίσει ήδη να εκρήγνυται.

Ειλικρινά, είναι να απορεί κανείς!

Όλοι αυτοί οι ιθύνοντες νόες, δεν έχουν μάθει τίποτα από την ιστορία;

Δεν γνωρίζουν, ήδη, ότι αν αφαιρέσεις το ψωμί, την παιδεία και το δικαίωμα στην εργασία από τον λαό, αυτός θα γίνει θηλιά και θα σε πνίξει;

Και ας σταματήσει επιτέλους, αυτή η γελοία καραμέλα, ότι ο πλανήτης περνάει κρίση!

Αυτό το ξέρουμε!

Όπως ξέρουμε πολύ καλά, ποιοι τον οδήγησαν σε αυτήν την κρίση!

Με τη μόνη διαφορά, ότι στην Ευρωπαϊκή ζώνη, έχουν ληφθεί μέτρα για την αντιμετώπισή της!

Και εκεί δεν ισχύουν οι μισθοί της πείνας, αλλά κατώτατος μισθός, 3200 ευρώ!

Κατώτατη σύνταξη 2200 ευρώ!

Με τιμές στα καταναλωτικά αγαθά, πολύ χαμηλότερες από αυτές, που ισχύουν στην Ελλάδα!

Και μέσα σε όλον αυτόν τον κυκεώνα,

έχουμε τον ανύπαρκτο πρωθυπουργό!

Τον πρωθυπουργό φάντασμα!

Εδώ ο Καραμανλής, εκεί ο Καραμανλής, πουθενά ο Καραμανλής!

Τι να πω;

Να ξαναπώ ΟΥΣΤ;

Να ξαναπώ, Φτάνει Πια!

Μάλλον, δεν θα χρειαστεί να πούμε τίποτα!

Έχουμε μπει σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή!

Για την πολιτική ηγεσία του τόπου και την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της!

Γιατί το ΑΙΜΑ ΒΟΑ!!!

Λ.Κ. 2008

The Christmas Spirit is here!

Merry Christmas!!!

Die Welle - Η Γερμανική Άνοιξη (του σινεμά)

Στα ηχεία μας σήμερα:
Κομμάτια από το soundtrack της ταινίας
και Clash!

Die Welle - Το Κύμα (2008)

directed by

Dennis Gansel

Jürgen Vogel ... Rainer Wenger

Max Riemelt ... Marco

Jennifer Ulrich ... Karo

"Είμαι 17άρης, σάς γαμώ τα Λύκεια..."

Όταν είσαι 17άρης, και τα Λύκεια γαμάς και ολόκληρη την κοινωνία μπορείς να γαμήσεις, και το πιο καταπληκτικό απ' όλα είναι, ότι μπορείς να το κάνεις με την αθωότητα, που έχουν απολέσει εντελώς οι "μεγάλοι", δηλαδή, μπορείς να έχεις τόσα ελαφρυντικά, τόσους σοβαρούς λόγους και τέτοια εσωτερική φλόγα, που μπροστά στο σαρωτικό σου ΚΥΜΑ, είναι ανήμποροι οι γραβατωμένοι γιάπηδες και οι ελευθεριάζοντες πολιτικοί!
Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν είσαι νέος,
και ζεις σε μια "φάση" καθόλα ισοπεδωτική, όταν είσαι σταγόνα, σταγονίτσα, σταγονίδιο (ας θυμηθούμε τα παροιμιώδη "σταγονίδια" του Ευάγγελου Αβέρωφ!!!)
και απεγνωσμένα αποζητάς να ταυτιστείς με άλλες σταγόνες;
Τι μπορεί να συμβεί, όταν ξαφνικά μέσα στην μακάρια νάρκη του καταναλωτισμού και της τεχνητής ευμάρειας, αποκτήσεις ένα λόγο ύπαρξης, ένα σκοπό, που σε εμπνέει,
μια ιδεολογία, που σε ενώνει και σε ταυτοποιεί, που σε εντάσσει σε ένα σύνολο,
που σού δίνει έναυσμα και κίνητρο, που σε κάνει να ξεχωρίσεις από το ανώνυμο, μουντό πλήθος;
Που σε κάνει να ΖΕΙΣ, να ΖΕΙΣ, να ΖΕΙΣ;;;
Τελικά αυτό είναι το βαθύτερο κίνητρο και το πιο εργονομικό!
Το πιο ακατανίκητο!
Το κίνητρο που σού δίνει ΖΩΗ!!!
Η ουσία στην οποίαν πατάνε γερά όλα τα καθεστώτα ανά τον κόσμο!
Και όχι μόνο τα καθεστώτα!
Αλλά και όλες οι αρχές!
(Άλλωστε είναι γνωστό, ότι όλα τα απολυταρχικά καθεστώτα βασίζονται κατ' επίφασιν, 
στην αρχή του αιτίου και αιτιατού)

Δίνουμε κίνητρο για ζωή στον άνθρωπο!
Και όσο πιο πολύ προχωρά η κοινωνία και εξελίσσεται ο άνθρωπος, βιολογικά, πολιτιστικά, οικονομικά, τόσο το κίνητρο για ζωή διαφοροποιείται!
Τόσο το κίνητρο για ζωή ισοπεδώνεται...
Ώσπου να γίνει ευτελές, τόσο δα μικρό, τόσο μηδαμινό, τόσο ανύπαρκτο, ώστε να συνοψίζεται σε μια άνευ ουσίας και κούφια, σαν "κύμβαλο αλλαλάζον" λέξη:

ΧΡΗΜΑ

Η παγκόσμια οικονομία καταρρέει!
Το Χρήμα και ο καταναλωτισμός κινδυνεύουν!
Μωρέ τι μάς λέτε;
Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος,
ή αλλιώς ο βρεγμένος τη βροχή δεν την φοβάται!


Και αν ο ήδη πένης δεν φοβάται την φτώχεια, το σύστημα φοβάται το ΝΕΟ!
Ο οποίος νέος, έχει ανάγκη να πιστέψει σε κάτι!
Σε ένα όραμα, σε μια ιδεολογία, σε ένα σκοπό!
Σε αυτό, που θα τον βγάλει από το ΤΕΛΜΑ!
Τέλμα στο οποίο είναι βυθισμένη όλη η δυτική κοινωνία του λαίμαργου κεφαλαίου και του άπληστου ανθρώπου-εξουσιαστή!
Αυτόν τον ΝΕΟ, στρατολόγησε ο Χίτλερ, μετατρέποντας τον σε φρικτόν ΕςΕς (ανατριχιαστικό, αλλά πέρα για πέρα αληθινό και κατανοητό!)
Αυτόν τον Νέο, επικαλείται η ταινία Die Welle, για να διχοτομήσει τον ανθρώπινο εγκέφαλο,  ( των νέων αλλά και των μεγαλύτερων ), ώστε να καταδείξει τις επιπτώσεις ενός προπαγανδιστικού και κατασταλτικού μηχανισμού, μεταμφιεσμένου τον μανδύα της "δύναμης", της "ενότητας" της "αλληλεγγύης", αλλά και της απάλειψης της μοναξιάς!
Τελεσίδικα, τραγική λέξη η μοναξιά για την ταινία!
Η μοναξιά της πόλης, η μοναξιά της διαλυμένης οικογένειας, η μοναξιά του να είσαι διαφορετικός!

Χαμένοι μέσα σε ένα συνονθύλευμα ιδεών και κατευθύνσεων, μια τάξη νέων 17άρηδων, επιλέγουν το μάθημα της Απολυταρχίας, και κάτω από την επιρροή ενός γοητευτικού και χαρισματικού καθηγητή, που προσέρχεται στο μάθημα με T-shirts των Ramones και των Clash, επαναπροσδιορίζονται κοινωνικά και ταξικά, αποκτώντας ομαδική συνείδηση, που θα τούς οδηγήσει σε απολυταρχικές μεθόδους και φασιστική νοοτροπία!


Είναι γνωστό, πού βασίστηκε ο Χίτλερ για να δημιουργήσει τις ορδές των Αρίων του!
Είναι γνωστό, επίσης, πού βασίζονται όλα τα απολυταρχικά καθεστώτα, για να κρατούν τις μάζες καθηλωμένες!
Δίνουν λίγα προνόμια σε μερίδα πολιτών, και την ψευδαίσθηση, ότι είναι "ξεχωριστοί", με αποτέλεσμα αυτή η μερίδα να κρατά καλά το καμτσίκι εναντίον των μαζών!
Δεν χειραγωγεί ο "δικτάτορας" τους πολλούς!
Αρκεί να εκπαιδεύσει τους "λίγους" να κρατούν και να εκτοξεύουν όταν "πρέπει" το καμτσίκι!
Έτσι λειτουργούν όλα τα καθεστώτα, έτσι λειτουργεί το κεφάλαιο, έτσι παραμυθιάζονται κάποιοι, ότι είναι ξεχωριστοί, ακριβώς έτσι στρέφεται ο άνθρωπος εναντίον άλλου ανθρώπου, η θρησκεία εναντίον άλλης θρησκείας, ο πολιτισμός εναντίον άλλου πολιτισμού!
Το δίδαξαν και το πραγμάτωσαν πρώτοι οι αρχαίοι Ρωμαίοι, τέλεια!
Διαίρει και βασίλευε!
Έτσι ο φασισμός λειτουργεί υπογείως, ακόμα κι αν δεν φοράει πια το σήμα των ΕςΕς, ούτε λευκά πουκάμισα.
Ο φασισμός έχει πολλά πρόσωπα, είναι καλά κρυμμένος σε κάθε μας βήμα!
Γιαυτό πρόσεχέ τον!
Σε παραμονεύει να σε παρασύρει, χωρίς καν να το αντιληφθείς!
Έχει την μορφή δροσερής σταγόνας, που σύντομα μετατρέπεται σε ανεξέλεγκτο ΚΥΜΑ!
Που σε βυθίζει σαν δρόμος χωρίς επιστροφή στην βαθύτερη και πιο σκοτεινή άβυσσο!
Μην διερωτάσαι τι μάς ενδιαφέρουν εμάς όλα αυτά;

Γιατί το ΚΥΜΑ είναι εδώ!

Να δείτε την ταινία!
Δίνει μαθήματα πολιτικής, χωρίς καν να το προσπαθήσει!
Χωρίς καν να κοπιάσει!
Χωρίς καν να είναι μια μεγάλη καλλιτεχνικά ταινία!
Συγχρόνως δίνονται εξαιρετικές ερμηνείες!
Καθηλωτικά δυναμικό το σπιντάτο μοντάζ!


Highlight: Η σκηνή των μελών του "Κύματος", όταν γεμίζουν τη πόλη με συνθήματα!
Ένα πραγματικό πάρτυ του δρόμου!


Λ.Κ. 2008

Κομμάτια γυαλιά

Στα ηχεία μας σήμερα:

Divine melancholic compilation

(Philip Glass and more...)

Αναπαριστώ τις ώρες που έφυγαν

σαν νάναι κομμάτια γυαλιά καρφωμένα στο χώμα

που ξεφεύγουν από όλες τις αισθήσεις

και συναντώνται με τον υπέρτατο πόνο

με κοιτούν μέσα από τις χλωμές ρυτίδες της απόγνωσης

κι αυθαδιάζουν στο γερτό καταλάγιασμα της παραφοράς

δεν πηγαίνουν πουθενά

τα κομμάτια

αυτά τα γυάλινα κομμάτια

τόσο διαφανή

τόσο μόνα

τόσο σπασμένα

σε πλήρη συντριβή

άραγε το ξέρουν;

το αισθάνονται;

γιατί σιωπούν όταν πέφτει η ομίχλη 
της συγκατάβασης

και της αποδοχής;

Δεν πηγαίνω πουθενά

άραγε το ξέρω;

άραγε το αισθάνομαι;

Κι εγώ σαν τα κομμάτια

τα γυάλινα κομμάτια

τόσο διαφανής

τόσο μόνη

άραγε κι εσύ το ξέρεις

ότι δεν πηγαίνουμε πουθενά

παρά μόνο ότι διαγράφουμε κύκλους

κάτω από την παραπλανητικά ιλαρή λάμψη

των γυάλινων κομματιών

το ξέρεις άραγε;

αληθινά το ξέρεις;

Δεν έχω πιο στυγνή ερώτηση

κι ούτε απάντηση έχω

ποτέ δεν είχα

σε ξεγέλασα

ποτέ δεν είχα

Α Π Α Ν Τ Η Σ Η...

μόνο γυαλιά

κομμάτια

συντρίμμια γυαλιά...

Λ.Κ. 2008

The boss for Obama...

"...I want my country back
I want my dream back

I want my America back..."

Αγαπητέ μου Bruce, κι εσύ θέλεις το όνειρό σου πίσω, όπως και όλοι εμείς 

θέλουμε το όνειρό μας να ζωντανέψει...γιατί τώρα κείται νεκρό και αποσυντεθειμένο.

Εσείς εκεί, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ΑΠΟΔΕΙΞΑΤΕ, ότι όντως είστε ρηξικέλευθοι, ότι τολμάτε, ότι ακόμα μπορείτε να πιστεύετε...

Δεν είχαν άδικο αυτοί, που έχουν μιλήσει για το Αμερικανικό Όνειρο!

Ειλικρινά, δεν έχω ακούσει ποτέ για το Γαλλικό, ή το Βελγικό Όνειρο!

Μόνο για το αμερικανικό ακούω, η πτωχή πολίτις του κόσμου ετούτου...

Λέτε όντως να υπάρχει;

Μα, ναι!

Πώς αλλιώς θα γινόταν μια τέτοια ανατροπή;

Και δεν ξέρω αν ο Μπαράκ Ομπάμα, θελήσει ή μπορέσει να διαφοροποιήσει τις ευαίσθητες και κλονισμένες ισορροπίες του πλανήτη, σίγουρα όμως 

για την Αμερική ( "Αμερική-Αμερική, καλά μουλέγαν μερικοί, πως είσαι χώρα-χώρα μαγική....") θα πέσει, ή μάλλον έπεσε ήδη, σαν βροχή σε ξερή-κατάξερη γη!

Το όνειρο!

Χωρίς το όνειρο είμαστε νεκροί, νεκροζώντανοι, κινούμενα ζόμπι, καλοκουρδισμένα ρομποτάκια....

Το όνειρο!

Πώς μπορείς να το κρατήσεις ζωντανό, σε μια γη, που όλα γυρίζουν, εκσφενδονίζονται και εκτροχιάζονται, κάτω από την πίεση της τεράστιας μηχανής του κέρδους;

Δεν υπάρχει απάντηση άλλη, παρά μόνον αυτή!

Να πιστέψεις!

Να πιστέψεις στο Όνειρο!

Το όνειρο, αυτό σε κρατά, με κρατά, μάς κρατά ζωντανούς, δύσμοιρε πολίτη του πλανήτη, 

που είσαι ζεμένος στο κάρο, το σέρνεις καθημερινά, αγκομαχάς, εξευτελίζεσαι και είδηση δεν παίρνεις!

ΝΟΜΙΖΕΙΣ, ότι ζεις!

Δύσμοιρε πολίτη του πλανήτη...

Πλανάσαι πλάνην οικτράν...

Γιαυτό, αν μπορείς, αν ξέρεις, 

κράτα ζωντανό το όνειρο!

Είναι το μόνο, που σού απόμεινε....

Λ.Κ. 2008

Der Baader Meinhof Komplex

Der Baader Meinhof Komplex (2008)

Directed

by

Uli Edel

Martina Gedeck ... Ulrike Meinhof
Moritz Bleibtreu ... Andreas Baader
Johanna Wokalek ... Gudrun Ensslin
Bruno Ganz ... Horst Herold
Stipe Erceg ... Holger Meins

Ο σκηνοθέτης Uli Edel,
ένας εργάτης του κινηματογράφου, χωρίς πολλές περγαμηνές και εύσημα, με το μεγάλο πλεονέκτημα, όμως, ότι έχει γεννηθεί στην Γερμανία, συγκεκριμένα στην πόλη Neuenbürg της περιοχής Baden-Württemberg, στις 11 Απριλίου του 1947, χρονολογία, που τον καθιστά σχεδόν συνομήλικο με τον Andreas Baader,( 6 Μαΐου, 1943 ) και την Gudrun Ensslin (15 Αυγούστου, 1940), καταπιάνεται με ένα θέμα αρκετά δυσανάγνωστο και πολύπλοκο, ακόμα και σήμερα, αυτό, του χρονικού της δράσης, της οργάνωσης αντάρτικου πόλεων, Baader- Meinhof, αλλιώς RAF, (Rote Armee Fraktion-Φράξια Κόκκινος Στρατός).

Η RAF ιδρύθηκε το 1970 από τους Andreas Baader, Gudrun Ensslin, Horst Mahler, Ulrike Meinhof, Irmgard Möller και κάποια άλλα μέλη, και χάραξε μια δραματική, όσο και αιματηρή πορεία στην ιστορία του αντάρτικου πόλεων, καταλήγοντας να γίνει μύθος ανάμεσα στους νέους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς της εποχής εκείνης, και να σημαδέψει την μετέπειτα δράση και τις τακτικές άλλων ομάδων, που ακολούθησαν τα ίχνη της ανά την Ευρώπη.


Ο σκηνοθέτης, με την ταινία του, προσπαθεί να καταγράψει τα γεγονότα εκείνης της περιόδου, συνοπτικά, σχεδόν επιγραμματικά, στοχεύοντας ωστόσο στην καρδιά του κλίματος της εποχής, που έβραζε κάτω από το οξύ αντιαμερικανικό κλίμα, το οποίο κόχλαζε και φούντωνε στους κόλπους της πολιτικοποιημένης νεολαίας της Ευρώπης, κυρίως.

Το Βιετνάμ, η Παλαιστίνη, τα αιτήματα των χωρών, που βομβαρδίζονταν και υπέφεραν κάτω από τον ιμπεριαλιστικό μανδύα των ΗΠΑ, αφορούσαν κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο της περιόδου εκείνης, ο οποίος τα ενστερνιζόταν, κάνοντάς τα δικά του, και αγωνιζόταν για την λύση τους.

Ταραγμένες εποχές, ταραγμένες συνειδήσεις, ανήσυχοι άνθρωποι, κινήματα, που φούντωναν, ένα κάθε λεπτό, διαδηλώσεις, δρόμος και αντίσταση, ήταν η καθημερινότητα των φοιτητών και των πολιτικοιποιμένων μαζών της δεκαετίας του '70.
Είχε προηγηθεί ένας Μάης του '68, που έριξε τον κραταιό Ντε Γκωλ, από τον "θρόνο" του, το φοιτητικό κίνημα στις ΗΠΑ φούντωνε κι αυτό, με άμεσους αρωγούς τους στρατευμένους καλλιτέχνες.

Ο Uli Edel, εν έτει 2008, θεωρεί καθήκον του να αφηγηθεί "εκ των έσω", την ίδρυση και δράση της ομάδας, τη φιλοσοφία τους, το σκεπτικό τους, την αποφασιστικότητα και τα σφάλματα, που διεπράχθησαν.
Δεν είμαι σίγουρη, αν τα καταφέρνει.
Καταπιάνεται αποσπασματικά με την προσωπικότητα καθενός από τα μέλη της ομάδας, προσπαθώντας να αποδώσει πιστά το φυζίκ, τον τρόπο ομιλίας και τις κινήσεις τους.

Αρκετά επιδερμικά καταγράφει την ιδιαιτερότητα της κάθε προσωπικότητας,
σκιαγραφώντας τον Baader, σαν θερμοκέφαλο αλαζόνα, την Meinhof σαν παρορμητική, ρομαντική και την Ensslin, σαν τέρας ψυχρότητας και ψυχραιμίας. Το μόνο πρόσωπο, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη - παρ' όλο που δεν το λέει ξεκάθαρα- που προσομοιάζει με το γερμανικό μοντέλο περί ανθρώπινου χαρακτήρα!
Υπάρχουν στιγμές χιούμορ, όπως και κάποιες αναφορές, για τις ουτοπικές (;) προσδοκίες των μελών της οργάνωσης, ότι όλα θα κινηθούν σύμφωνα με τα σχέδια και τα προγράμματά τους, καθώς και στιγμές, "νεανικού γλεντιού", πραγματικού πανηγυριού! Είναι οι ώρες της "αθωότητας", όταν όλα φαντάζουν όμορφα και εύκολα, όταν το "παιχνίδι" κλέφτες και αστυνόμοι, έχει ακόμα την αίγλη του κατορθώματος!
Αργότερα αρχίζουν τα δύσκολα, οι ανθρώπινες απώλειες, τα διλήμματα, οι ανεπανόρθωτοι δρόμοι, οι θυσίες, οι αποχωρισμοί από τα παιδιά τους ( Meinhof και Ensslin), οι λανθασμένες εκτιμήσεις, οι οποίες στοιχίζουν ζωές πολιτών, κάτι στο οποίο η οργάνωση είναι κάθετα αντίθετη....
Μετά αρχίζει η πλήρης συνειδητοποίηση.
Δεν είναι δύσκολο να γίνει πιστευτό, ότι όλες οι εξτρεμιστικές οργανώσεις διέρχονται από το ίδιο τούνελ, αλλά....
Ο σκηνοθέτης, θέλοντας να είναι πολιτικώς ορθός με το σημερινό Γερμανικό σύστημα, αλλά και με τους "αγαπητούς συμμάχους" της Μέρκελ, αναφέρεται ακροθιγώς στα λευκά κελιά, των φυλακών Stammheim, τα οποία παρουσιάζει στην ταινία για 2-3 λεπτά!
Και μετά.....οι σουίτες!
Ναι, ακριβώς!
Το φοβερό, ψυχολογικό μαρτύριο των περίφημων πλέον, λευκών κελιών, τα οποία οδήγησαν σε ψυχική καταρράκωση τα δυναμικά και σκληρά μέλη της RAF, δεν θίγονται στην ταινία, παρά μόνο όσο πατάει η γάτα!
Τα μέλη της οργάνωσης διαμένουν σε κελιά πολυτελείας, όπου μπορείς να κάνεις και ποδήλατο, αν θές, με τις τηλεοράσεις τους, με τα βιβλία τους και άλλες μικρές πολυτέλειες....
Εμείς άλλα ξέραμε, άλλα έχουμε διαβάσει...
Ποιά είναι η αλήθεια, αγαπητέ σκηνοθέτα;
Η δική σας;
Πολύ πιθανόν, αλλά επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω...


Μήπως η αλήθεια, όταν φτάνουμε στο σημείο να μιλήσουμε για την ομάδα Baader- Meinhof, πρέπει να παραποιηθεί, ώστε ο μύθος, που συνοδεύει τους αντάρτες πόλεων, όλα αυτά τα χρόνια, να εξατμιστεί;
Κι ενώ η οργάνωση διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη, ο υπουργός Δικαιοσύνης, ή κάποιος ανώτατος αξιωματούχος της Γερμανίας, τέλος πάντων, ο Horst Herold, που τον ερμηνεύει λιτά και πειστικά ο Bruno Ganz, μάς ξετυλίγεται σαν ένας χαρακτήρας αξιοθαύμαστος, ψύχραιμος, λογικός, διεισδυτικός, και γεμάτος "κατανόηση" .
Δυστυχώς...!
Δεν με έπεισε ο σκηνοθέτης περί της εντελώς αντικειμενικής του ματιάς, πόσο μάλλον 
περί των αγαθών του προθέσεων.
Παρά το γεγονός, ότι αφηγείται συγκλονιστικά γεγονότα, μιας πολυκύμαντης εποχής, 
καταφέρνει να τα αποδυναμώσει, με την λογιστική του ψυχρότητα.

Το βήμα του παραμένει μετέωρο, αναποφάσιστο και  δειλό...
Το πιθανότερο είναι, ότι δεν έχει ακόμα καταφέρει να αποκωδικοποιήσει, ούτε τις προσωπικότητες, της οργάνωσης, ούτε την εποχή στην οποίαν έδρασαν.



Πάντως η ταινία μάς εισάγει στο δύσκολο θέμα της, με μια συγκλονιστική σκηνή διαδήλωσης και άγριου ξυλοδαρμού των διαδηλωτών. Πολλές άλλες σκηνές έχουν αποτυπωθεί εντελώς πιστά, όπως η σκηνή της σύλληψης του Andreas Baader, και η σκηνή όπου καταστρέφονται τα φύλλα της εφημερίδας Bild.

Η ταινία μού άφησε μια πικρή γεύση.
Ούτε καν γλυκόπικρη...
Πρόκειται για μια σκληρη εποχή, με σκληρές μεθόδους, αλλά σκληρός είναι ο κόσμος μας.
Έτσι δεν είναι;
Εκείνο, που λείπει, είναι η τρυφερότητα του δημιουργού, προς αυτά τα άτομα, που καλώς ή κακώς, διάλεξαν αυτόν τον άγριο και μοναχικό δρόμο για να δηλώσουν την αντίθεσή τους, προς ένα φασιστικό σύστημα, που καταρρακώνει την ανθρώπινη αξία!


Ο Uli Edel δεν ρίχνει, ούτε μια στιγμή στοργικά το βλέμμα του, πάνω στους "ήρωές" του...
Δεν περνάει τα δάχτυλα του, έστω μόνο για να αγγίξει, να νιώσει την αίσθηση της πληγής και του αίματος, επί τον τύπον των ήλων, των "εσταυρωμένων" του....
Τούς αφήνει έκθετους, γυμνούς και ψυχρά ανέκφραστους.
Γερμανική ματιά, ψυχρή λογική, ντοκυμαντερίστικη απεικόνιση των γεγονότων;
Μάλλον, όχι!
Τελικά, σίγουρα όχι!
Δεν μπορώ να μη κάνω συγκρίσεις με την ταινία Hunger του Steve McQueen,
που με συγκλόνισε στις αρχές του μήνα....
και η οποία συνεπαίρνει τον θεατή με τη "φωτιά" της!


Αντίθετα η ταινία του Uli Edel, παραμένει ψυχρή, καρφωμένη, σαν ένας άδειος πίνακας, στον τοίχο ένός λευκού κελιού, που ο σκηνοθέτης απέτυχε να φωτίσει....

Τα φυλακισμένα μέλη της οργάνωσης "αυτοκτόνησαν" στα κελιά τους στις φυλακές Stammheim, εκτός από τον

Holger Meins,

που πέθανε μετά από απεργία πείνας.

Λ/Κ. 2008