Tuesday, June 2, 2009

Ανατέλλω

Στα ηχεία μας σήμερα:
Ο violin virtuoso 
Leonid Kogan
σε θεία κλασσικά έργα
(Beethoven and Paganini)

Πίνακας του
John William Waterhouse
(6 April 1849 — 10 February 1917)

The Mermaid (1901)
Σαθρά
τα θεμέλια
κόβονται οι κολόνες
γκρεμίζεται το οικοδόμημα
βουλιάζουν οι πέτρες
στα λιμνάζοντα νερά 
του βαλτώδους υπεδάφους

Αναρωτιέμαι
δεν αναζητώ πια

Ανατέλλω
δεν ξημερώνω άλλο

Καταδύομαι
δεν βασιλεύω στην άκρη του ορίζοντα

Χρειάστηκε μεγάλη παραμυθία
ή και συντριβή
ενίοτε και σκληρή θωπεία

Χτισμένη
στα θεμέλια
ή στον πιο ψηλό πύργο

χωρίς
αλλά συχνά
με

Ανατέλλω
και καταδύομαι
χωρίς βασιλεία πια

Το βασίλεμα σκιάζει με αίμα τα βράχια
εγώ σκιάζω τις αθώες ψυχές

 Άχυρο και καρφίτσες
και μια στάλα φορμόλης


Αφήνω τα κοράκια στο έργο τους
κι εγώ επιδίδομαι στο δικό μου

Τα όρνια πάντα επεφύλασσαν 
μια χειρουργική τομή
για τα ερπετά του βάλτου.

Ανατέλλω
καθώς τα θεμέλια συντρίβονται

Σε σκιάζω απόψε
γιαυτό κρατήσου μακριά
από το σκιάχτρο

Κάτια Α. 2009

9 comments:

SUN W KNIGHT said...

Καθώς ανατέλλεις ή καταδύεσαι, ρίχνω κλεφτές ματιές...

Άτη Σολέρτη said...

Εμπνευστικότατη αυτή η ανατολή!
Εξαιρετικό αγαπητή μου!
Καληνύχτα!

Lorelei Am Rhein said...

@SUN W KNIGHT,
ευπρόσδεκτες οι ματιές, από έναν ιππότη.
Τις αναμένω, μάλιστα...

Lorelei Am Rhein said...

@Άτη Σολέρτη,
σ' ευχαριστώ πάρα πολύ!
Μακάρι να ανατέλλουμε όλοι μας, πάντα.
Καλή σου μέρα!

Taxidiotis said...

"Ανατέλλω
καθώς τα θεμέλια συντρίβονται"

Θα προτιμούσα αν τελείωνε εκεί...

... ίσως με σκιάζει ο τελευταίος στίχος:

"Σε σκιάζω απόψε
γιαυτό κρατήσου μακριά
από το σκιάχτρο"....

οχι... οχι... οχιιιι...

συγγνώμη, μα η κριτική μου απευθύνεται κυρίως σε... μένα... ξορκίζω την απαισιοδοξία (απο φόβο να μη μ'επισκευθεί)

Μιχαήλ Angel said...

"Το βασίλεμα σκιάζει με αίμα τα βράχια
εγώ σκιάζω τις αθώες ψυχές"

Με εκφράζει ιδιαίτερα αυτό!
Πολύ όμορφο το ποίημα.
Φιλιά

ΨουΞ said...

This comment has been removed by the author.

ΨουΞ said...

----χωρίς
αλλά συχνά
με------




......κόλλησα λίγο σ΄αυτό το σημείο

πόσο αόριστο μπορεί να γίνει
αυτό που θα ήθελα
πόσο αόριστα μπορεί να εικονοποιηθεί το βάρος
(είτε σαν σταυρός είτε σαν βαρύτητα)


και ξεκόλλησα
:-))
φιλιά

Lorelei Am Rhein said...

@Taxidiotis,
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα πολύ γλυκά σου λόγια!

Κατά βάθος είμαι πολύ αισιόδοξο άτομο...
Βέβαια, στην Ελλάδα του 2009, αυτό ακούγεται αν ανέκδοτο.
Δυστυχώς είμαι από τη στόφα εκείνη,
που με πληγώνει η τερατουργηματική μας πρωτεύουσα, στην οποίαν ζω και αναπνέω...
Κάνω προσπάθειες να προσπεράσω, αλλά είναι σαν να βαδίζω σε αγκάθια...
Κι όσο αποδέχομαι το σκιάχτρο, μέσα στο οποίο ζω, τόσο εξομοιώνομαι με αυτό...


@Μιχαήλ,
ευχάριστο, που βρήκες κάτι να σε εκφράζει ιδιαίτερα!


@Ψουξ,
χαίρομαι πολύ που ξεκόλλησες!
Κάθε λέξη ερμηνεύεται ανάλογα με τις απόλυτα προσωπικές μας αναγωγές!
Καλώς μάς ξανάρθες, φίλε μου!