Από την
στην οποίαν έλαβα μέρος...
This living hand, now warm and capable
Of earnest grasping, would, if it were cold
And in the icy silence of the tomb,
So haunt thy days and chill thy dreaming nights
That thou wouldst wish thine own heart dry of blood
So in my veins red life might stream again,
And thou be conscience-calmed—see here it is—
I hold it towards you.
Of earnest grasping, would, if it were cold
And in the icy silence of the tomb,
So haunt thy days and chill thy dreaming nights
That thou wouldst wish thine own heart dry of blood
So in my veins red life might stream again,
And thou be conscience-calmed—see here it is—
I hold it towards you.
John Keats
Το χέρι που πάλλεται
Το χέρι αυτό, που τώρα πάλλεται από θέρμη και μπορεί
με δύναμη ν' αρπάζει, ακόμα κι αν παγωμένο ήταν
και μεσ' σε τάφου νεκρική σιωπή
το ίδιο θα στοίχειωνε τις μέρες σου κι ανατριχίλα θα΄φερνε στα όνειρά σου
τόσο που θα ευχόσουν η καρδιά σου να στραγγίξει από αίμα
και στις φλέβες μου κόκκινη η ζωή ν' αρχίσει να ξανακυλά
για νάσαι αναπαυμένη στη συνείδηση-να δες, εδώ είναι-
κι είναι δικό σου.
Απόδοση : Lorelei am Rhein
2 comments:
Μελαγχολία...
" Πιάσε της τ' αφράτο χέρι κι ας την να μανιάζει.
Κι άντλησε όσο βαθιά μπορείς απ' τ' απαράμιλλά της μάτια.
Ταίρι της είναι η ομορφιά, η ομορφιά που μέλλει να πεθάνει."
@SUN W KNIGHT,
ναι, η ομορφιά πεθαίνει, αλλά δεν ξέρω αν είναι δίκαιο να πεθαίνει...
Δεν είμαι σίγουρη αν αυτό είναι απόσπασμα από το ποίημα του Keats,
Ode on Melancholy,
και σε ποιά απόδοση, (πρέπει να το ψάξω)
αλλά
μανία, ομορφιά και θάνατος στοιχειώνουν τους ρομαντικούς, ποιητές και μη...
Post a Comment