Friday, October 28, 2011

Ήρθαν, λοιπόν.

"Le Bouquet tout fait"
by 
René Magritte 
- Belgian surrealist artist-
(21 November 1898 – 15 August 1967)




Ήρθαν, λοιπόν, οι βάρβαροι του ποιητή;
Αυτοί, που "θα ήσαν μια κάποια λύση";
Ίσως η μόνη λύση;

Νύχτα επέλασαν στην πόλη.
Κατέλυσαν σε πανδοχεία βρωμερά
και πλάγιασαν με εταίρες.

Και τώρα στέλνουν τα μαντάτα, λέει.
Πεινούν τ' άλογά τους και διψούν
και οι ίδιοι, μόλις ξαποστάσουν,
τους άμοιρους αυτής της άνυδρης κοιλάδας
ν' ανταμώσουν θέλουν.

Ήρθαν, λοιπόν, οι βάρβαροι...
Μα δεν μπορώ τα μάτια μου
πάνω τους ν' αποθέσω...

Μού λείπει μια εικόνα ομορφιάς.

Κάτια Ξ.
Οκτώβριος 2011

6 comments:

SUN W KNIGHT said...

Αγαπητή Lorelei,

ωραίοι είναι μόνον οι Ευγενείς Βάρβαροι κι αυτοί δεν αναμένονται πριν το τέλος της εποχής...

Lorelei Am Rhein said...

Δύσκολοι καιροί για ευγενείς...πολλώ δε μάλλον, για ευγενείς βαρβάρους...

Καλησπέρα, Sun...

ad noctum said...

«Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν. Όχι, η επανάστασή μου δεν θα στρεφόταν κατά του κατεστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη. Η γη έτσι κι αλλιώς δεν χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους, όπως δεν χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης…». (Λιλή Ζωγράφου).

Lorelei Am Rhein said...

@ad noctum,
ευχαριστώ για την επίσκεψη και το σχόλιο...

Αν ήταν άλλες εποχές, θα απαντούσα με Ναζίμ Χικμέτ: "Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη, ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο...".

Δυστυχώς όμως, οι καιροί διαψεύδουν τις προσδοκίες. Αποδεικνύεται περίτρανα, ότι η διαφθορά και η έκπτωση αξιών δεν ενεργοποιεί κανέναν πια...
Όλοι ανέχονται τα πάντα, αρκεί να περνούν αυτοί καλά.

Δύσκολοι καιροί για οραματιστές και ιδεολόγους, επίσης...

ad noctum said...

Είναι βαρύς ο αγέρας σαν μολύβι
Φωνάζω, φωνάζω, φωνάζω
Ελάτε γρήγορα σας φωνάζω
Να λειώσουμε το μολύβι

Κάποιος μου λέει
Φωτιά θα πάρεις απ’ την ίδια σου φωνή
Θα γίνεις στάχτη
Στάχτη σαν τον Κερέμ
Που κάηκε απ’ τον έρωτά του

Και εγώ του λέω
Ας καώ, ας γίνω στάχτη σαν τον Κερέμ
Αν δεν καώ εγώ
Αν δεν καείς εσύ
Αν δεν καούμε εμείς
Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη

Ναζίμ Χικμέτ & Γιάννης Ρίτσος

Lorelei Am Rhein said...

Πόσο όμορφο κι αγαπημένο μου, αλλά και πόσο -οφείλω να ομολογήσω-ξεχασμένο!
Ευχαριστώ, που μού το θύμισες!