Thursday, March 30, 2006

Ουτοπία


Αγαπημένε ίσκιε,
πάψε ν’ ακολουθείς τα βήματά μου.

Στόχω ξαναπεί. Πάντα θα είμαι μόνη.
Αλυσοδεμένη στην παραλιακή μονοτονία
αυτού του απομεσήμερου.
Θέλω να σού μιλήσω.
Κλαψιάρικο βιολί
της ανάσας σου οι διακυμάνσεις.

Πόσο σ’ αγαπάω σαν λιώνεις από θλίψη!
Ποτέ δεν κατακτήσαμε το κάστρο.
Πάντα ξέφευγε μια ηλιαχτίδα
από μέσα μας

κι έπεφτε στο γκρεμό.
Αγαπημένε ίσκιε,
πάψε ν’ ακολουθείς τα βήματά μου.

Στο έχω ξαναπεί.
Πάντα θα είμαι μόνη.

(καλοκαίρι 2004)
© Lucy

4 comments:

Anula said...

απο τα καλυτερα ποιήματά σου:) (πλησιαζει και το καλοκαιράκι)

δεν θυμαμαι εαν το ειχα διαβασει και στο παθ μπλογκ σου, εκει διαβαζα αναμεσα σε αστραπες και διαστημοπλοια, παντως εδω ειναι καλυτερα για τα ματια μου και την υγιεινη της ορασης μου (ξερεις τι λεω χαχααχααχαχα)

Loreley-lucyluce said...

anula, σε πιάνω αδιάβαστη! Γρήγορα να μελετήσεις το blog μου στον path! χαχαχααααα, έλα βρε, τάβγαλα όλα τα ιπτάμενα, μα τόοοοοοσο πολύ πιάαα????

Loreley-lucyluce said...

This comment has been removed by a blog administrator.

Loreley-lucyluce said...

Πάντως thnx a lot! Τι αφηρημένη που είμαι, δεν σ' ευχαρίστησα πριν για τα ευγενικά σου λόγια!
Εκεί έχετε καλοκαιράκι πολύ πιό νωρίς! :-)