He Makes Me

YOUR

LOVE


MAKES

ME


HAPPY

HAVE

I



EVER

TOLD

YOU


HOW

MUCH

?


IF

NOT

IT'S

TIME



I
DID

Oh...baby...

Do You Love Me?

?

?

?

DO




YOU




LOVE




ME




?

?

?

?


Σε όλους αυτούς, που "φεύγουν" αβοήθητοι...

Διασαλεύω

Θέλω

Υπόσχομαι

Υιοθετώ

Καραδοκώ

Ανασαίνω

Σβήνω

Μετέρχομαι

Μεταλαμβάνω

Μεταλαμπαδεύω

Ριζώνω

Ρηγνύω

Βυθίζομαι

Αγκιστρώνω

Αθετώ

Ανασυντάσσομαι

Διαλέγομαι

Διασαλεύω

ΤΗΝ ΤΑΞΙΝ

ΔΙΑΣΑΛΕΥΩ

ΤΗΝ ΤΑΞΙΝ

Του εγκεφάλου

Του εγκεφάλου
τους

Του εγκεφάλου
σας

ΔΙΑΣΑΛΕΥΩ

ΤΗΝ ΤΑΞΙΝ

Της κόσμιας

Ευπρεπούς

Υποταγμένης

Ζωούλας

Τους

Σας



Δ Ι Α

Σ Α Λ Ε Υ Ω

Την

Α Σ Α Λ Ε Υ Τ Η Ν

Ρουτίνα

Τους

Σας



Δ Ι Α

Κ Υ Β Ε Υ Ω

Την

Ισορροπίαν

ΔΙΑΚΥΒΕΥΩ

ΔΙΑΣΑΛΕΥΟΝΤΑΣ

ΙΣΟΡΡΟΠΩΝΤΑΣ

Στο

Τέλος

Της

Ιστορίας



Αυτό το παραμύθι

Θα αντέξει

Χωρίς

Νεράιδες


Αυτό

Το

Στοιχειό
Θα

Ελλοχεύει
Στα

ΔΙΑΣΑΛΕΥΜΕΝΑ

ΟΝΕΙΡΑ

Τους

Σας

Lucy 2007

Soul in Flames

ΦΛΟΓΙΣΜΕΝΗ ΨΥΧΗ Χόρεψε σαν τρελλή Σαν δαίμονας μέσα στη νύχτα Στροβιλίσου στο άγριο σκοτάδι Φέγγος γίνε και λάμψη Και γλώσσες γίνε Λαίμαργες γλώσσες Τις πληγές που αιμορραγούν Κάψε Φλογισμένη Ψυχή Χόρεψε κι απόψε Μέσ' τα ρουμάνια Στα ξερόκλαδα Φωτιά βάλε Και όλα κάν' τα Στάχτη... Lucy 2006 Vladimir Ashkenazy Prokofiev No. 4 op. 53-2 Andante Retrospectiva Το Post αυτό ανεβαίνει πάλι,because...

The Loreley Legend

St. Goarshausen am Rhein
Η LoreleY στον Ρήνο

Η Φωτογραφία τραβήχτηκε από μένα
στις 12/7/2006

Cocteau Twins - Lorelei

The Lorelei
by
Heinrich Heine, 1823

1. Ich weiß nicht, was soll es bedeuten,
Daß ich so traurig bin,
Ein Märchen aus uralten Zeiten,
Das kommt mir nicht aus dem Sinn.
Die Luft ist kühl und es dunkelt,
Und ruhig fließt der Rhein;
Der Gipfel des Berges funkelt,
Im Abendsonnenschein.

2. Die schönste Jungfrau sitzet
Dort oben wunderbar,
Ihr gold'nes Geschmeide blitzet,
Sie kämmt ihr goldenes Haar,
Sie kämmt es mit goldenem Kamme,
Und singt ein Lied dabei;
Das hat eine wundersame,
Gewalt'ge Melodei.

3. Den Schiffer im kleinen Schiffe,
Ergreift es mit wildem Weh;
Er schaut nicht die Felsenriffe,
Er schaut nur hinauf in die Höh'.
Ich glaube, die Wellen verschlingen
Am Ende Schiffer und Kahn,
Und das hat mit ihrem Singen,
Die Loreley getan.


The Lorelei
by
Heinrich Heine
Translated
by
Aaron Kramer

I cannot explain the sadness
That's fallen on my breast.
An old, old fable haunts me,
And will not let me rest.

The air grows cool in the twilight,
And softly the Rhine flows on;
The peak of a mountain sparkles
Beneath the setting sun.

More lovely than a vision,
A girl sits high up there;
Her golden jewelry glistens,
She combs her golden hair.

With a comb of gold she combs it,
And sings an evensong;
The wonderful melody reaches
A boat, as it sails along.

The boatman hears, with an anguish
More wild than was ever known;
He's blind to the rocks around him;
His eyes are for her alone.

--At last the waves devoured
The boat, and the boatman's cry;
And this did with her singing,
The golden Lorelei.


The Loreley
Translated
by
Mark Twain 1880


I cannot divine what it meaneth
This haunting nameless pain:
A tale of the bygone ages
Weeps brooding through my brain.
The faint air cools in the gloaming,
And peaceful flows the Rhine,
The thirsty summits are drinking
The sunset´s flooding wine.

The loviest maiden is sitting
High-thrones in yon blue air,
Her golden jewels are shining
She combs her golden hair;
She combs with a comb that is golden,
And sings a weerd refrain;
That sleeps in a deadly enchantment
The listener´s ravished brain.

The doomed in his drifting shallop
Is tranced with the sad sweet tone,
He sees not the yawning breakers.
He sees but the maid alone.
The pittiless billows engulf him!
So perish sailor and bark,
And this, with her baleful singing,
Is the Loreley´s grusome work.


Η Λόρελάι

Δεν μπορώ τη θλίψη να εξηγήσω
Που το στήθος μου πλακώνει
Ένας θρύλος παμπάλαιος με στοιχειώνει
Και δεν μ’ αφήνει να ηρεμήσω

Ο αέρας δροσίζει στο λυκόφως
Και ο Ρήνος συνέχεια αργοκυλάει
Η κορφή του βουνού λαμποκοπάει
Κάτω από το βασίλεμα του ήλιου

Πιο όμορφη κι από οπτασία
Μία κοπέλα καθισμένη εκεί ψηλά
Τα χρυσά στολίδια της αστράφτουν
Χτενίζει τα χρυσά μαλλιά

Με ένα χτένι από χρυσάφι τα χτενίζει
Και γλυκοτραγουδεί
Η πανώρια μελώδια φτάνει
Στο πλοιάριο που προσεγγίζει

Ο ναύτης αφουγκράζεται με πιότερη αγωνία
Απ’ όση μέχρι τώρα έχει νιώσει
Είν’ τυφλωμένος και τα βράχια τονε ζώνουν
Τα μάτια του τα κάλλη της θαμπώνουν

Τα κύματα στο τέλος καταπίνουν
Το πλοίο και του ναύτη την κραυγή
Κι αυτό έργο της Λορελάι της χρυσής εγίνη
Από του γλυκού τραγουδιού της τη σαγήνη

(απόδοση στα ελληνικά από Loreley-Lucy)



RoBERT - Le chant de Lorelei




The Rock of Lorelei by the Rhine


The Loreley (also written as Lorelei) is a rock on the eastern bank of the Rhine near St. Goarshausen, which soars some 120 meters above the water line. It marks the narrowest part of the river between Switzerland and the North Sea. A very strong current and rocks below the waterline have caused many boat accidents there.

Loreley is also the name of one of the beautiful Rhine Maidens who lured navigators of this river to their dooms with their alluring singing, much as the ancient Greek Sirens did.

The name comes from the old German words "lureln" (Rhine dialect for "murmuring") and "ley" (rock). The translation of the name would therefore be: "murmur rock" or "murmuring rock". The heavy currents, and a small waterfall in the area (still visible in the early 19th century) created a murmuring sound, and this combined with the special echo the rock produces which acted as a sort of amplifier, then gave name to the rock itself.

Ο Βράχος της Lorelei στον Ρήνο.

Η Loreley (γράφεται επίσης και Lorelei) είναι ένας βράχος στην ανατολική όχθη του Ρήνου, κοντά στο St. Goarshausen, ο οποίος υψώνεται περίπου 120 μέτρα, πάνω από την επιφάνεια του νερού. Σηματοδοτεί το στενότερο πέρασμα του ποταμού, ανάμεσα στην Ελβετία και την Βόρεια Θάλασσα. Ένα πολύ ισχυρό ρεύμα και βράχοι κάτω από την επιφάνεια του ποταμού, έχουν προκαλέσει πολλά ναυάγια εκεί.

Loreley είναι επίσης το όνομα μιας από τις όμορφες παρθένες του Ρήνου, οι οποίες παρέσυραν τους ναυτικούς του ποταμού στον θάνατο, με το σαγηνευτικό τραγούδι τους, ακριβώς όπως έκαναν και οι σειρήνες στην Αρχαία Eλλάδα.

Το όνομα προέρχεται από τις αρχαϊκές Γερμανικές λέξεις «lureln» (διάλεκτος του Ρήνου για τη λέξη «μουρμουρητό») και «ley» (βράχος). Η μετάφραση του ονόματος λοιπόν είναι: «Το μουρμουρητό του βράχου» ή «ο βράχος που μουρμουρίζει» ή ψιθυρίζει. Τα δυνατά ρεύματα και ένας μικρός καταρράκτης στην περιοχή (ορατός μέχρι τις αρχές του 19ου αι.) δημιουργούσαν ένα ήχο μουρμουρίσματος ή ψιθυρίσματος, και αυτός σε συνδυασμό με τον ειδικό αντίλαλο που ο βράχος δημιουργεί και ο οποίος ενεργούσε σαν ένα είδος ενισχυτή, έδωσαν την ονομασία στον ίδιο τον βράχο.

(Απόδοση στα ελληνικά από Loreley-Lucy)



Mercury Rev - Black Forest (Lorelei)





Theatre of Tragedy-Lorelei

S. V. Rachmaninov

Rubens Concerto pour piano No 2 - Moderato Αυτό το Post το ανέβασα την 1η Νοεμβρίου 2006, αλλά το ανεβάζω ξανά! Αφιερωμένο στον Free!

Dry Your Eyes...

Στον Pan
Που με έκανε να χαμογελάσω εχτές...

Αφιερωμένο από καρδιάς!

Purely English music scene.
Their lyrics cut like naked blades.

Απέφυγα το αγαπημένο μας Pan Within των Waterboys, γιατί το είχα ανεβάσει πέρυσι και εξ αιτίας αυτού αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε σκέψεις και σχόλια...

Stanley Kubrick - Lolita

Εμπνευσμένο από ένα
πολύ όμορφο post
του
Epikouros

Lolita
Humbert meets Lolita

I Put a Spell On You

.
.
.

Because You Are MinE

Kissing You
Missing You

Poison Ivy

Κατοικείς σε κείνο το σπίτι από κόκκινα τούβλα
Με την παλιά, σκουριασμένη καγκελόπορτα
Και τα σχεδόν κλειστά παράθυρα
Μια σκιά που αγαπώ να μισώ
Μια σκιά από το παρελθόν
Που με παρακολουθεί μέρα νύχτα
Να φεύγω και να επιστρέφω
Όπως η βροχή του Φθινόπωρου
Μια σκιά
Που μού χαρίζει μία νότα
Κι εκείνο το λυπημένο τέμπο
Κι ένα ματσάκι γιασεμιά
Δεμένα με μωβ κλωστίτσα
Που σε λίγο θα σπάσει
Και θα σκορπίσουν τα λευκά άνθη
Στους τέσσερις ανέμους

Είσαι η σκιά
Που μισώ να αγαπώ
Κλείνεις τις πόρτες
Και με κλειδώνεις μέσα
Και πετάς το κλειδί
Στο πιο βαθύ πηγάδι
Μ' αγαπάς, λες
Γι' αυτό θα με φυλακίσεις στο όνειρό σου
Και θα παραλύσεις τη φωνή μου
Αναρριχάσαι στο κορμί μου
Δηλητηριώδης κισσός
Τυλίγεσαι στα μπράτσα και στα στήθη μου
Και σφίγγεις το λαιμό μου
Θανατερά τα φιλιά σου
Παραμονεύεις στη σκιά σιωπηλός
Πίσω από τις κλειστές γρίλιες
Του ερειπωμένου σπιτιού
Μια σκιά που ξέφυγε από τις Ερινύες
Που ακολουθεί κάθε μου βήμα
Πίσω από την αμπαρωμένη πόρτα
Με δαχτυλίδια καπνού να θολώνουν το βλέμμα
Σκαμμένο από την οργή μέτωπο
Και σκοροφαγωμένα ρούχα

Δηλητηριώδης κισσός...

Σκιά μου...
Αγάπη μου...

Lucy 2007

I Love To hate You - Erasure

Christian Bale - The Machinist

Christian Bale
Τι να πει κανείς για αυτόν τον Ηθοποιό;
Είναι ο Ντε Νίρο της δεκαετίας!
The Machinist (Άγρυπνος)
directed
by
Brad Anderson


Τι να γράψει κάποιος για αυτόν τον ηθοποιό,
που τολμά να αποστεώνεται
(να μένει στην κυριολεξία η σκιά του εαυτού του),
για να αποδώσει
τόσο, μα τόσο σπαραχτικά τους ρόλους του;
Μόνο Respect έχω για τον αγαπημένο
Christian Bale!

π

π
Directed
by
Darren Aronofsky

There iS No ORdeR ONLY CHAoS




Όχι! Δεν Πιστεύω, ότι κάποιος δεν έχει δει Aυτήν Tην Ταινία!

Belle de jour

Η Ωραία της Ημέρας
του
Luis Buñuel

(Μία από τις πιο δυνατές ταινίες όλων των εποχών!
Αισθησιασμός, έρωτας, ενοχή, τιμωρία και εξιλέωση))
Catherine Deneuve as Séverine Serizy (Belle de Jour)
with
Jean Sorel (the husband), Pierre Clémenti (the beautiful monster)
and Michel Piccoli
Trailer

Ερήμην

Με κράτησες στα χέρια σου
σαν μια πολύτιμη πορσελάνη,
σαν ένα εύθραυστο διάφανο κρύσταλλο.

Τόση ζεστασιά, τόσα χαϊδέματα του νου και της σάρκας ηδονικά, τρέχουν στο λογισμό σαν ηλεκτρισμένες θαλάσσιες μέδουσες και κολλούν στην πετρωμένη μνήμη,
παιδεύοντάς την με πολυπλόκαμα κεντρίσματα και ερωτήματα πνιγμένα
σε άγριες ορχιδέες και δηλητηριώδεις κάκτους.
Δεν αγροικιώνται οι λέξεις πια στο λογισμό, τα αναστενάγματα κατοικούν σε βάλτους που είναι απροσπέλαστοι για τα ραγισμένα μου πεδία. Βυθίζονται τα κρύσταλλά μου, αποκλίνουν, βουλιάζουν σε νερά κιτρινόχροα, σε πανίδα καμωμένη από την πλήρη αδιαταραξία σου, έχεις απωλέσει την αίσθηση της επαγρύπνησης, την έχεις όλη μετουσιώσει σε γλυκολάλητο αηδόνι που αργά κάθε νύχτα σιγοτραγουδά το νανούρισμά του στην αγριεμένη μου λαχτάρα.
Στραμπουληγμένα τα κάγγελλα του πορφυρένιου κλουβιού μου, πώς σού ξέφυγε η διαύγεια της αστραπής, πώς ερήμην σου τα μέταλλα έλιωσαν κάτω από το βάρος των πύρινων δακρύων, πώς το απόσταγμα του καυτού φιλιού σου έγινε χαλάζι πάνω στο γυμνό κορμί μου;
Ερήμην.
Ερήμην.
Δεν ήταν αυτό που θελήσαμε.
Δεν ήταν αυτό που σκεφτόμαστε τα βράδια στις ξενυχτισμένες μας εξάρσεις, όταν τα λαίμαργα λυγίσματα καραδοκούσαν πίσω από το παραθύρι να συλλάβουν ήχους ηδονικούς και σταγόνες ορμής ρέουσας και ανεξάντλητης.
Δεν ήταν αυτό που σκεφτήκαμε.
Δεν ήταν αυτό που ποθήσαμε.
Αλλά τι ποθήσαμε που ήταν απ’ την αρχή κατορθωτό; Πώς όλα ήταν αδιαπέραστα και ανεπανόρθωτα δικά μας και ταυτόχρονα μας ξέφευγαν, γλυστρούσαν πάντα σαν άμμος σε χαλαρωμένα από τον πόθο δάχτυλα;
Πώς ξέφευγαν οι λέξεις, οι ώρες, οι σιωπές, τα μουρμουρητά, σαν ατσαλένιες λάμες και βυθίζονταν γλυκόπικρα μέσα σε ασημογάλαζα νερά;
Ερήμην.
Ερήμην.
Εσύ βυθίζεσαι σε έλος κι εγώ περιπλανιέμαι σε δάση.
Ερήμην.
Αγγίξαμε το όνειρο με την πνοή μας.
Έπρεπε μόνο με την σκέψη μας.
Οι ατσαλένιες λάμες μάτωσαν τα δάχτυλα και οι φλέβες, αυτές οι ανυπόμονες παγίδες σου, βυθίστηκαν στο χάος.
Το χάος.
Εσύ του ξέφυγες αλώβητος.
Εγώ ακόμα παραδέρνω σε φιδίσια μονοπάτια, έχοντας απολέσει όλες τις πυξίδες, έχοντας σπάσει όλα τα όργανα διαφυγής.
Και τα δέντρα είναι ψηλά, με καταπίνουν.
Κάποιες φορές απλώνουν τα κλωνάρια τους τόσο ξεδιάντροπα, με παγιδεύουν με τρυφερή αγριότητα, πιάνονται από τα μαλλιά μου και με τραβούν εκεί που μόνο εσύ μπορούσες να με παρασύρεις.
Σε σκότη και σε ερέβη του νου ηδονικά και αχνοφεγγίζοντα. Κι εγώ είμαι μια οπτασία του δικού σου νου, εσύ μού δίνεις σάρκα και αίμα, εσύ με μετουσιώνεις σε ύπαρξη αρωματισμένη με τα μύρα της νύχτας, εσύ γλυκολάλητο αηδόνι, που έξω από το παραθύρι μου τον αέναο σκοπό σου μουρμουρίζεις ενώ στις φλέβες σου ρέει η ανυπομονησία του κραδασμού σου.
Ερήμην.
Σού ψιθυρίζω απαλά, ενώ στις φλέβες μου παγώνει η απουσία της σάρκας σου.
Ερήμην.
Σε δάση κατοικώ με αέναους εραστές τα ξεδιάντροπα κλαδιά και τα φυλλώματα.
Σε σένα έχω δωρίσει το χρυσό ρυτό του νου.
Οι ξεδιάντροποι εραστές του δάσους
ας γευτούν το αλαβάστρινο ρόδο.

© Lucy 2005

To post αυτό αναρτήθηκε στις 26/05/2006,
αλλά κάποιος αγαπημένος φίλος μού το θύμισε
κι έτσι...

Teardrops

Τι δύσκολες που είναι οι ανάγκες
τι ακατόρθωτοι που είναι οι λυγμοί
κι ένας κόμπος αγκίστρι
να ξερριζώνει τα σωθικά
Aπόψε, είπες
σαν κάποτε
σαν τότε
σαν ΠΟΤΕ

Tι δύσκολοι που είναι οι δρόμοι
πόσο θλιβερά είναι τα φύλλα
μαραίνονται μοναχά τους
ερήμην σου
και το χειρότερο είναι
ότι
δεν θα το μάθεις ποτέ

Aνάγκη για λίγα δάκρυα
απόψε

Tι ακατόρθωτος λυγμός...

Lucy 2007

Δεν θα σε θυμάμαι...

Θαλασσινός έρωτας

Όταν θα είσαι μόνη, όταν θα θες να κλάψεις, όταν πονάς και βυθίζεσαι, τότε θα με θυμηθείς και θα με αναζητήσεις…
-Δεν θα σε αναζητήσω...

Όταν τίποτα δεν θα φαίνεται στα μέτρα σου, όταν τα κούφια λόγια και τα άδεια βλέμματα θα σού τρυπούν το μυαλό, θα κλάψεις για μένα... Που με άφησες….
-Δεν θα κλάψω….

Όταν τα χέρια σου θα παγώνουν και καμιά επαφή δεν θα έχει τη θαλπωρή που ζητάς, θα με θυμηθείς και θα τρέξεις κοντά μου.
-Δεν θα τρέξω...

……..........................................................................................................................

Περνάγαμε μπροστά από τη βεράντα της κυρίας Μαρουσώς, και τα ανοιξιάτικα τριαντάφυλλα της ξεπήδαγαν ολόφρεσκα και μυρωμένα πίσω από το χαμηλό τοιχάκι. Μού έσφιξες το χέρι κάνοντάς με να σταματήσω.
-Περίμενε, είπες. Πήδησες σαν αίλουρος τον τοίχο της βεράντας και βρέθηκες μέσα!
-Τι κάνεις, ψιθύρισα, τρελάθηκες;
-Θα δεις.
-Θα μας ακούσουν, ξαναείπα πολύ σιγά, αλλά γελώντας.

Στο σκοτάδι της νύχτας, με ένα φεγγαρόφωτο γεμάτο λάμψεις, το πρόσωπό σου έδειχνε περιπαιχτικά σοβαρό. Με μεγάλη ταχύτητα και ευλύγιστη τεχνική, έκοψες μερικά πανέμορφα τριαντάφυλλα χωρίς θόρυβο, ενώ συγχρόνως μού έριχνες κλεφτές ματιές για να δεις την αντίδρασή μου. Εγώ προσπαθούσα να συγκρατηθώ για να μην ακουστεί το γέλιο μου και ανυπομονούσα να τελειώσεις για να απομακρυνθούμε από την ανθισμένη βεράντα. Συγχρόνως, όμως σε θαύμαζα!
Με την ίδια χάρη αίλουρου πήδησες έξω από το τοιχάκι, κρατώντας μια αγκαλιά θεσπέσια τριαντάφυλλα με λιγωτική, γλυκειά ευωδιά και με κοίταξες θριαμβευτικά!
-Για σένα, είπες απλά και μού τα έβαλες στην αγκαλιά.
-Βρε τρελέ, αύριο θα ουρλιάζει η κυρά-Μαρουσώ!

Έλεγα εγώ γελώντας, καθώς τρέχαμε πια, για να απομακρυνθούμε από το σπίτι με τη βεράντα.
-Ας’ την να ουρλιάζει! Σού αρέσουν;

-Είναι πολύ όμορφα! Και ευωδιάζουν! Είσαι ένας τρελός!

-Είμαι, είμαι, είμαι! Κλέβω τριαντάφυλλα για το κορίτσι μου!

Πιασμένοι από το χέρι, κι εγώ με τα λουλούδια στην αγκαλιά, τρέχαμε στην ανηφόρα για το σπίτι της ξαδέρφης σου. Ακατοίκητο το σπίτι, εσύ κρατούσες τα κλειδιά και είχε γίνει η φωλιά μας! Εκεί τρέχαμε για να βρεθούμε μόνοι, να χορτάσουμε ο ένας τον άλλον και ποτέ δεν μας φαινόταν αρκετό. Η ωραιότερη ώρα ήταν αργά μετά τα μεσάνυχτα, όταν όλο το νησί κοιμόταν βαθιά και άκουγες κάθε ψίθυρο στα δρομάκια, κάθε παφλασμό των κυμάτων, κάθε γκιώνη στα δέντρα, κάθε περίεργο και απόκοσμο, νυχτερινό ήχο. Τα σπίτια ξεπρόβαλλαν σαν φαντάσματα της νύχτας, σιωπηλά και κλειστά, ακίνητα και συνωμοτικά, συμμαχούσαν στον έρωτά μας, στα μυστικά μας, στο πάθος μας. Φτάσαμε στο υψωματάκι, που έστεκε το λιτό σπίτι με τις καθαρές και απέριττες γραμμές του, κι ετοιμαζόσουν να βγάλεις το κλειδί για να ανοίξεις και να μπούμε, όταν μια σκιά σύρθηκε μπροστά στα πόδια μας. Γυρίσαμε το κεφάλι ξαφνιασμένοι και είδαμε τον αστυνόμο. Είχε έρθει στο νησί μετά από δυσμενή στον Άη-Στράτη. Περίεργος τύπος. Έπινε κάνα ούζο με κάνα δύο συντοπίτες του, που είχε βρει στο νησί και μετά συνήθως έκοβε βόλτες στον έρημο μόλο και στα σοκάκια του οικισμού.
Ή πολύ περίεργος ήταν και του άρεσε να κατασκοπεύει ποιος νυχτοπερπατάει, ή έπασχε από αϋπνίες!

-Καλησπέρα, παιδιά! Βόλτα πάτε; Μας ρώτησε με φωνή φιλική.

-Καλησπέρα, ρε Χρήστο! Είπαμε να περπατήσουμε λίγο, μετά τα σπιτάλια! Φάγαμε πολύ. Να χωνέψουμε λίγο!

-Καλά κάνετε. Άει, καληνύχτα και καλή βόλτα, είπε αυτός με πονηρεμένο χαμόγελο και έμεινε ακίνητος στη θέση του, πριμένοντάς μας να απομακρυνθούμε!

Εμείς για δευτερόλεπτα διστάσαμε, άλλωστε είχαμε φτάσει στον προορισμό μας, στην παραδείσια φωλίτσα μας, αλλά αυτομάτως συνειδητοποιήσαμε, ότι αν μπαίναμε μέσα στο σπίτι μπροστά του, θα καρφωνόμαστε, κι όχι τίποτα άλλο, ήταν και μεγάλος κουτσομπόλης! Αρχίσαμε λοιπόν να περπατάμε, δήθεν ότι συνεχίζαμε τη βόλτα μας. Τώρα ποιος δούλευε τον άλλον και ποιος έπειθε ποιόν, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Στο σημείο που βρισκόμαστε ή έπρεπε να κατηφορίσουμε προς την παραλία ή να συνεχίζουμε να ανηφορίζουμε κι όπου βγούμε…Τελικά ανηφορίσαμε και το στενοσόκακο μας έβγαλε στο λοφάκι του προφήτη-Ηλία. Κάτσαμε στο πεζούλι της εκκλησούλας, αγναντεύοντας το κατάμαυρο και γαλήνιο πέλαγος, που στεκόταν σχεδόν ακίνητο, σαν να είχε βυθιστεί σε γλυκόν ύπνο και στην απόλυτη σιγαλιά της νύχτας. Πού και πού ασημόχρυζαν μερικές ατίθασες φεγγαρίσιες αχτίνες πάνω στην αρυτίδωτη επιφάνειά των νερών. Καθόμαστε σφιχτά αγκαλιασμένοι, ανασαίνοντας την απόλυτη ηρεμία και γελούσαμε σιγανά με την περιπέτειά μας, ψιθυρίζαμε, χαζολογούσαμε, αναρωτιόμαστε πόση ώρα έπρεπε να περιμένουμε για να γυρίσουμε στο σπιτάκι μας χωρίς την αδιάκριτη παρουσία του αστυνόμου.

-Πάμε;

-Όχι, κάτσε να περάσει λίγη ώρα ακόμα!

-Θα έχει φύγει τώρα, βρε κουτό. Εκεί θα τη βγάλει όλη τη νύχτα;

-Κι αν δεν έχει φύγει; Κι αν μας πήρε είδηση;

-Ε, και; Σκασίλα μας! Ας το μάθουν όλοι! Δεν μας νοιάζει! Μας νοιάζει;

-Όχι, δεν μας νοιάζει καθόλου! Αλλά, να μωρέ…ντρέπομαι…

-Άμα είσαι μαζί μου, σού έχω ξαναπεί, να μη ντρέπεσαι και να μη φοβάσαι τίποτα. Έτσι; Μπράβο το κορίτσι μου!

Μετά από μερικά λεπτά αρχίσαμε να κατηφορίζουμε. Σε λίγο είχαμε φτάσει έξω από τη φωλιά μας. Ρίξαμε κατασκοπευτικές ματιές τριγύρο. Κανείς! Ησυχια! Όλα φαίνονταν ερημικά! Ξεκλειδώσαμε βιαστικά, σαν να μας κυνηγούσαν και μπήκαμε! Η θαλπωρή του σπιτιού μας τύλιξε προστατευτικά σαν ένα θερμό χάδι. Άφησα τα λουλούδια στο τραπέζι και σε αγκάλιασα με ορμή! Εσύ με έσφιξες επάνω σου με πάθος κι αρχίσαμε να φιλιόμαστε μανιασμένα!
Πέσαμε στο κρεβάτι με τα χείλη μας καυτά και υγρά, τα κορμιά ανυπόμονα και λαίμαργα, ενώ μια σκοτεινιά, μια απειλή μάς ωθούσε σε μια πρωτόγνωρη ένταση. Η κορύφωση ενός παρατεταμένου και μοναδικής απογείωσης οργασμού ήρθε πολύ γρήγορα, πριν προλάβουμε να πετάξουμε τα ρούχα μας και να αγγίξουμε ο ένας τη σάρκα του άλλου! Μόνο με τα καυτά φιλιά και τα τρελαμένα από τον πόθο χέρια και δάχτυλα, να ψαχουλεύουν τις εξάρσεις του προσώπου, και του λαιμού και να γλιστρούν στα μαλλιά. Μόνο με τα ερωτικά γλυκόλογα στο αυτί και με τις καυτές ανάσες στη βάση του λαιμού, εκεί που χάνεται ο χρόνος…και όλα σβήνουν…

Μετά από την γλυκύτατη και αναπάντεχα γρήγορη τελείωση βάλαμε τα γέλια, σαν παιδιά!
Κι ύστερα, πάλι σοβάρεψες με γύμνωσες από τα ρούχα, και έντυσες το κορμί μου με τα νυχτερινά κόκκινα τριαντάφυλλα και κάναμε έρωτα μέχρι το πρωί….
..................................................................................................................................

Όταν όλα θα σού φαίνονται ανούσια και γκρίζα, όταν θα σού λείπει ο έρωτάς μου, τότε θα με θυμάσαι και θα φωνάζεις το όνομά μου!

-Δεν θα σε θυμάμαι

To a M.émoire...

YΓ. Από ένα καπρίτσιο της τύχης ή του τυχαίου, έζησα σε πανέμορφο νησί για κάποιο χρονικό διάστημα...Heaven on Earth

Lucy 2007

Ρουαγιάλ - Σαρκοζί

Το χρονικό μια προαναγγελθείσας εκλογής, (του Σαρκοζί),
όπου τα επικοινωνιακά τερτίπια λίγο έως καθόλου ρόλο έπαιξαν!

Τι ακριβώς έπαιξε ρόλο;
Όλα τα παρακάτω:

Η Ευρώπη έχει εδώ και μια 8ετία τουλάχιστον στραφεί, οριστικά, αλλά όχι αμετάκλητα ελπίζω, στον συντηρητισμό και την ακραία δεξιά ιδεολογία.
Οι λόγοι είναι πολλοί και βαθείς, και σίγουρα δεν φταίει το look και η φρασεολογία της Σεγκολέν και της κάθε Σεγκολέν.
Η κυριώτερη αιτία είναι η ανεργία, που μαστίζει την Ευρώπη και το γεγονός, ότι χώρες - τέρατα οικονομικής ευμάρειας, όπως η Γερμανία και η Γαλλία, βλέπουν τις οικονομίες τους να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
Ένας άλλος λόγος, που έχει κάνει τους Ευρωπαίους να έχουν χάσει τον ύπνο τους είναι η εισαγωγή εργατικών χεριών, οι οποίοι προσλαμβάνονται με εξευτελιστικά μεροκάματα και το ότι ισχυρές βιομηχανικές μονάδες έχουν αποσύρει τις εγκαταστάσεις τους από χώρες, όπου το εργατικό δυναμικό κοστίζει ακριβά και τις έχουν μεταφέρει σε χώρες περισσότερο πρόσφορες για τα κέρδη τους, πχ. Ρουμανία.
Η παγκοσμιοποίηση, η ΕΕ και το ενιαίο νόμισμα, δεν έχουν αποφέρει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα στον μέσο Ευρωπαίο, αντίθετα τον έχουν κάνει φτωχότερο με την αγοραστική του δύναμη να συρρικνώνεται σε καθημερινή βάση και με την ανεργία, Δαμόκλειο Σπάθη, πάνω από το κεφάλι του, ενώ αντίθετα ωφελούν το μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο τρίβει τα χέρια του.
Οι ίδιοι ακριβώς λόγοι οδηγούν και τον "ιδεολόγο" και "προοδευτικό" Έλληνα όλο και πιο δεξιά, όλο και πιο συντηρητικά να εκφράζεται και να ψηφίζει.
Πώς νομίζετε, ένας πασιφανώς αδέξιος και χωρίς δυνατό πολιτικό λόγο πρωθυπουργός στα καθ'ημάς βγαίνει πρώτος και πανάξιος στις δημοσκοπήσεις;
Και πώς νομίζετε, μία κυβέρνηση που μαστίζεται από σκάνδαλα, εξακολουθεί να προηγείται στις ίδιες δημοσκοπήσεις;
"Εισαγωγή ξένων στη χώρα μου", σού λέει ο πολίτης (ο αδαής μεν, αλλά σίγουρα ο κακοπαθών!), ακρίβεια, εγκληματικότητα, παραεμπόριο, ποιός θα με βοηθήσει;
Η Δεξιά!
Άσχετα, βέβαια, του γεγονότος, ότι η Δεξιά, ανέκαθεν δούλευε και θα εξακολουθήσει να δουλεύει για το μεγάλο κεφάλαιο.

Αυτό δεν άλλαξε ΠΟΤΕ και ούτε πρόκειται να αλλάξει!

Ποιά θα είναι τα αποτελέσματα της στροφής της Ευρώπης όλο και δεξιώτερα, αυτό δεν είναι εύκολο να προβλεφθεί και να απαντηθεί.
Είναι ένα πρόβλημα για δυνατούς λύτες!

Wild Horses

We are running on Empty
On our Wild Horses
The Fierce engines Roar
Your blood gets cold
Your breath freezes
As the Sauvages swallow the asphalt
And devour the kilometres

Wild Horses

Wildly gallop

Ride with me
To the land of frozen tears
Ride with me
Tonight...

Lucy 2007

Κάνε κι εσύ...

Κάνε κι εσύ μια ιντερνετική διαμαρτυρία! Μπορείς!

Ε, ρε δρόμοι, που πάνε χαμένοι!
Ε, ρε πεζοδρόμια, που μένουν παραπονεμένα!
Ε, ρε άνθρωποι που παραμένουν βουβοί!
Ε, ρε πληκτρολόγια που παίρνουν φωτιά!
Ε. ρε μόνιτορς που αναβοσβήνουν αλαφιασμένα!
Ε, ρε pixels, που ορθώνουν το ανάστημά τους!
Ε, ρε bits που στριμώχνονται ποιο να διαμαρτυρηθεί εντονώτερα!
Ε, ρε κατακαημένες μάνες, που σάς έτυχε το κακό
να μην μπορούν τα βλαστάρια σας να κάνουν cyber-sex-o-chat!
Ε, ρε καρέκλες ανατομικο-τριζάτες που οι κώλοι, που στρώθηκαν πάνω σας,
δεν λένε να σηκωθούν να ανασάνετε κι εσείς λιγουλάκι!
Ε, ρε αφή, γεύση, όραση, όσφρηση που πάτε χαμένες, καλές μου αισθήσεις!
Ε, ρε big brother,
πώς τα κατάφερες μπαγάσικο και τόκανες το θαύμα σου!
Ε, ρε Orwell, γιατί να βγείς τόσο αληθινός, παλιοπροφήτη;
Ε, ρε το χάνουμε το δίκτυοοοο
Ε, ρε τα χάσαμε και τα μάτια
και τα αυτιά και το στόμα
και τη φωνή
και το μυαλό
και τη λογική
και τα ομολόγα!
Πάνε τα ομόλογααααα, πάει και το cyber-sexo-chaaaat!!!
Πάει η ελευθερία του διαδικτύου!
Και "τώρα τι θα κάνουμε εμείς χωρίς βαρβάρους";
Ε, όσο να πεις, ήταν και η βουβή pixel-ική "ελευθερία"
Μια Κάποια ΛΥΣΗ!!!
Ωϊμέ!
Αλί και τρισαλίίίί !!!

Hard Core

I am a Hard Core, baby
Don’t try to break me
To scratch me
To crack me
Don’t try to make me
Kneel
Don’t live for it
Should say
DIE for it
You‘ ll see the sky
Tumble and fall
But not me
Bending
You ‘ll hear the seven seas call
But not me yelling
I am a hard core
I warn you
But you can never tell
‘cause baby, I am all dressed up
In velvet
In a black fury dream
Touch me
And you’ ll get worried
Kiss me
And you’ ll get hurt
Love me
And you’ ll get bleeding
Dream of me
And you’ll never wake
I am a hard core, darling
I never get weak
Never shed a tear
Never lose my nerve
I am a hard core, baby
I live within
Your deepest thoughts
I breathe inside
Your inner cores
Don’t try to catch me
To grab me
To capture me
I am made of harshness
Within black cold

Black velvet will slide away
Will leave you
Empty handed
So broken hearted

I am a hard core, honey
Dressed in black
I am already gone

Think I hear you sing
Black velvet, please…
Oh, please…

Lucy 2007


Black Velvet - Alannah Myles

Το Ρίγος

Το ρίγος του κόσμου
ο τρόμος του κόσμου
η οργή του κόσμου
δεν φτάνουν
δεν εξαλείφουν
δεν απαλύνουν
δεν αλείφουν με μέλι
την πληγή
της χασμωδίας

Μέσα στον τρόμο του κόσμου
αναπνέω
σχεδόν

Με ένα σωλήνα στην τραχεία του
ο κόσμος
υποβοηθούμενος
και ασθμαίνων
βουβά
καθυποτάσσεται

Lucy 2007