Friday, June 15, 2007

Μανία



Τώρα

Θέλω



Γιορτάσω

Τη

Ζωή

Με

Πιότερη

ΜΑΝΙΑ


Lucy 2007


8 comments:

Pan said...

Μαζί σου. Ελπίζω η μανία σου να καταλάβει και εμένα.

Lupa said...

Μήπως αυτή η γιορτή θα είναι αιματοβαμμένη?
Μήπως η μανία είναι αυτή που χαρακτήριζε τις ακόλουθες του Διονύσου, τις Μαινάδες?
Μαζί σου Lucy ...

lucy of wild flowers said...

@pan,

θεωρώ δεδομένο ότι σε έχει καταλάβει...so, let's run...run...run...

lucy of wild flowers said...

@Λύκαινά μου,

ας ουρλιάξουμε μαζί στην πανσέληνο!

Αιματοβαμμένη όπως η αγάπη και ο θάνατος...

"Δημήτριος ο Ταξιδευτής" said...

Στην Ιφιγένεια εν Ταύροις, ο Ορέστης συλλαμβάνεται από τους βουκόλους της Ταυρίδας ύστερα από μια κρίση μανίας και οδηγείται στον βασιλιά Θόαντα. Την κρίση αυτή την περιγράφει στην Ιφιγένεια κάποιος από τους βουκόλους που έλαβε μέρος στη σύλληψη.


Φεύγει απ’ το βράχο ωστόσο ο ένας ξένος [εννοεί τον Ορέστη]
τινάζει πάνω κάτω το κεφάλι,

βογκάει, τρέμουν τα χέρια του, τον πιάνει

μανία, και κράζει κυνηγός σα να ‘ναι:

«Βλέπεις Πυλάδη, αυτή; και τούτη του Άδη

δε βλέπεις τη δρακόντισσα, που θέλει

να με σκοτώσει, αρματωμένη ως είναι

με οχιές φριχτές που ενάντια μου τις στρέφει;

Και η άλλη, απ’ το χιτώνα της φυσώντας

φωτιά και φόνο, κοίτα, φτερολάμνει

στην αγκαλιά τη μάνα μου κρατώντας,

για να τη ρίξει πάνω μου κοτρόνα.

Θα με σκοτώσει. αχ, πού να φύγω;» Ωστόσο

καμιά μορφή από τούτες δε φαινόταν.

των δαμαλιών μουγκρίσματα, των σκύλων

γαβγίσματα, γι’ αυτόν τα ουρλιάσματα ήταν

που, καθώς λένε, βγάζουν οι Ερινύες.

Εμείς, βουβοί, ζαρώσαμε στην άκρη,

σα για θάνατο. εκείνος ξεσπαθώνει

κι ως λιοντάρι χιμώντας στα δαμάλια

χτυπά με το σπαθί πλευρά, λαγόνια,

με την ιδέα πως αντιστέκεται έτσι

στις Ερινύες, και βάφτηκε αίμα η άπλα

της θάλασσας. Ως βλέπει πια ο καθένας

τα βόδια του να πέφτουν, να χαλιούνται,

άρματ’ αδράχνει και μαζεύει ντόπιους

φυσώντας σε κοχύλες. δεν είν’ άξιοι,

κρίναμε, γελαδάρηδες ανθρώποι

με ξένους νέους κι αντρείους να παραβγούνε.

Και γίναμε πολλοί σε λίγην ώρα.

Πέρασε η κρίση της μανίας, και πέφτει

μ’ αφρούς στο στόμα ο ξένος…

lucy of wild flowers said...

Ναι, Δημήτριε!

Μπροστά στο θάνατο, μόνο τη μανία μπορείς να αντιπαραθέσεις...τη Μανία για ζωή!

Και οι Τραγωδοί μας, αποτύπωσαν μοναδικά και αξεπέραστα όλον αυτόν τον τραγικό κύκλο!

TZONAKOS said...

ΚΙ ΕΓΩ
ΚΙ ΕΓΩ
ΚΙ ΕΓΩ

Τη θέλω τη ζωή, δυνατά, έντονα, όμορφα !

lucy of wild flowers said...

Είναι όμορφο το συναίσθημα, να θέλεις τη ζωή τόσο δυνατά!
Δεν υπάρχει ομορφότερο!
:-))