Friday, June 22, 2007

For Ever? Nay...


Μόλις τελείωσε, θέλω να πιστεύω, μια περίοδος απίστευτης κόπωσης, σωματικής, ψυχικής και συναισθηματικής.

Θα προτιμούσα να σκέπτομαι, πως έληξε δια παντός, αλλά, επειδή στον τομέα αυτόν είμαι φριχτός άνθρωπος και το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, εκτός του γεγονότος, ότι είναι ανέφικτο,
μια ουτοπία, δεν ταιριάζει και στην ιδιοσυγκρασία μου

(εδώ θέλει λίγη ανάλυση το πράγμα, επειδή, έχοντας πολύ νωρίς στη ζωή μου συνειδητοποιήσει, ότι οι άνθρωποι έχουν μια εγγενή αδυναμία στο να παραμείνουν κάπου ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ίσως ο αλάνθαστος, όπως έχει αποδειχτεί, μηχανισμός μου αυτοσυντήρησης να το έχει απωθήσει, σαν έννοια αποκρουστική, ενώ υποσυνείδητα το επιζητεί με απέλπιδα ζέση),

ευελπιστώ, ότι αυτή η εξουθενωτική κόπωση, που χτύπησε συγχρόνως σε όλα τα μέτωπα, θα με αφήσει ήσυχη για μεγάλο χρονικό διάστημα, ώστε να απολαύσω τις χαρές που φέρνει μαζί του το καλοκαίρι.

Ατέλειωτες αμμουδιές, ερημικές κατά προτίμηση-ποτέ δεν μού άρεσαν τα μεγάλα πλήθη-εκτός από τους χώρους των clubs, όπου ο αέναος και ολονύχτιος χορός ανεβάζει την αδρεναλίνη σε peak limits και κάνει τις αισθήσεις να παίρνουν φωτιά,
και τις διεκδικήσεις στο δρόμο, όπου κυοφορείται ένα νέου είδους όνειρο, αυτό της συντροφικότητας και της κοινωνικής πάλης!

Αλλά ας επανέλθω στο καλοκαίρι!
Γνωρίζω πολύ καλά, ότι τα προβλήματα ανακυκλώνονται!
Είναι ένας τρόπος να δοκιμάζεται η αντοχή μας;
Είναι ένας τρόπος να μένουμε ανθρώπινοι;
Είναι ίσως ένας τρόπος να συνειδητοποιούμε, ότι είμαστε φτιαγμένοι από φθαρτό και ευάλωτο υλικό και τόσο μα τόσο τραγικά περαστικοί σε αυτό το χαώδες σύμπαν;

Συνειδητοποιώντας κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας αυτές τις αλήθειες, δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι το βαρύ χέρι της μελαγχολίας να μού σφίγγει το στομάχι!

Με μερικές έννοιες προσπαθώ να εξοικειωθώ, αλλά είναι τόσο αφόρητα δύσκολο, ειδικά, όταν αντικρίζεις την απουσία κατάματα. Όταν μπαίνει βαθιά μέσα στη ψυχή και το μυαλό σου το παράλογο!
Όταν, όλες οι άλλες παρουσίες αρχίζουν να έχουν πένθιμη απόχρωση κι όταν το φως της ημέρας είναι μια τραυματική εμπειρία και η ίδια η κραυγαλέα λάμψη του ήλιου είναι βαριά και σκοτεινή!

Όταν ΟΛΑ σού φαίνονται ΑΔΕΙΑ!
Τίποτα απολύτως δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό το ΚΕΝΟ!

Ο πανδαμάτωρ χρόνος, θα πει κάποιος!
Ναι, πιστεύω στον χρόνο!
Αυτός είναι, που σε δικαιώνει πάντα!
Αυτός που θεραπεύει, αυτός που καταλαγιάζει την αντάρα.
Κι από αντάρες έχω ζήσει πολλές!

Από σήμερα όμως, θα τις κλείσω σε ένα γαλάζιο, θαλασσινό μπουκάλι, όλες τις αντάρες της ζωής μου, όλους τους πόνους και όλες τις απουσίες και θα βγω στην αμμουδιά και στα βράχια και στη θάλασσα, την απέραντη αγάπη μου, να βουτηχτώ, να καθαιρεθώ, να βαφτιστώ από την αρχή, να νιώσω μέρος του απέραντου αυτού κόσμου, να γίνω ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ του σύμπαντος.
Lucy 2007

10 comments:

Ilias Dimopoulos said...

Είναι πολλά που μου 'ρχονται να σου πω, αλλά τα "σεντόνια" δεν είναι της εποχής μου.
Συμμερίζομαι εντελώς τις κουβέντες σου, νοιώθω την ανάγκη που σε κυριεύει για απεξάρτηση, εκκαθάριση, αποκαθήλωση αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να φθάσω την Απόφασή σου.

Την οποίας την ευόδωση και σου εύχομαι.

lucy of wild flowers said...

Ηλία, κρίμα,

γιατί θάθελα να τα ακούσω, (αυτά που σού έρχονται να μού πεις...).
Η ανάγκη αυτή έρχεται και ξανάρχεται, ανακυκλώνεται και πολύ καλά το έθεσες, δεν θα μπορούσα εγώ να το πω καλύτερα "με κυριεύει"!

Η απόφαση δεν χρειάζεται κεφαλαίο, είναι απλά μια απόφαση, μετά από πόνο...μια ενστικτώδης ανάγκη για ζωή...

Judge Dredd said...

Η αναγκη για μενα ειναι πανω απο ολα, εποχες που δεν μπορουσα για διαφορους λογους να ικανοποιησω τις αναγκες μου η πιεση που αισθανομουν μεσα μου και κυριως στο κεφαλι μου κοντευε να με τρελλανει, για να γεμισεις πρεπει πρωτα να αδειασεις

Προχωρα

lucy of wild flowers said...

@wrath,

judge, θέλω να πω...

δεν δέχομαι εύκολα την πίεση, ούτε καν τη δική μου,
γιαυτό φεύγω...
Πάντα φεύγω...

Και θα εξακολουθώ να φεύγω...έως ότου βρεθεί το αληθινό.

zero said...

Την ξερω αυτη την κουραση,
ειναι φοβερο πραγμα.

Θα σε θεραπευσει η θαλασσα.

Απο την αλλη...
που θες να μπλεξεις με το συμπαν...
δεν υπαρχει θεραπεια γι'αυτο.

λεω εγω τωρα...

ζερο.

Pan said...

Αγαπητή Lucy, η θάλασσα ξεπλένει τα πάντα. Τις ακαθαρσίες, τα άγχη και τα άλγη του ανθρώπου.
Όσο αφορά, τώρα στο σύμπαν, θα σου παθαρέσω ένα δίστιχο από ένα τραγούδι που πραγματικά με ματώνει.

"Μ’ αρέσει αυτό το επίμονο του ανθρώπου λέω, τ’ αλίμονο
που θέλει κι απ’ το σύμπαν σημασία"
Λάμπα Θυέλλης ονομάζεται.

Να ευχαριστηθείς το καλοκαίρι σου. Να ρίξεις και μια βουτιά για εμάς.

Pan said...

"Παραθέσω"!

lucy of wild flowers said...

@zero,

Η θάλασσα είναι Η ΙΑΣΗ!
Για πολλά, συμφωνώ!

Για το σύμπαν, πάλι...
είμαστε όλοι μέρος του,
συνένοχοί του μένει να γίνουμε...

lucy of wild flowers said...

@pan,

όντως σημαντικός ο στίχος!

Το σύμπαν μάς δίνει τη σημασία που μάς πρέπει!
Το αντίστροφο δεν συμβαίνει.
Δεν έχουμε συμφιλιωθεί με το δικό μας πεπερασμένο και το αιώνιο - τρομερή και ασύλληπτη εν πολλοίς έννοια - του σύμπαντος...

Αλλά αρκετά με τη φιλοσοφία!

Καλό βράδυ σε όλους!

lucy of wild flowers said...

Και

Pan,

σ' ευχαριστώ πολύ!
Εύχομαι να το ευχαριστηθώ!
Και σίγουρα θα ρίξω βουτιές και για σάς!
Φιλιά!