Life Will Blossom Again

Life will find a way...
It always does...

Αρκετά με τις Σιωπές!

Mozart's Requiem-Lacrimosa

Ο άνθρωπος είναι το μόνο Ον, στον πλανήτη, που μπορεί να αρθρώσει ΛΟΓΟ!
Αρκετά λοιπόν, με τις σιωπηλές διαμαρτυρίες!
Καλή ήταν η χτεσινή, αλλά κανείς δεν την φοβήθηκε.
Αντίθετα, η εξουσία τρέμει την άρθρωση ΛΟΓΟΥ!

Ποιοί είναι αυτοί, που τεχνηέντως προωθούν τη Σιωπή;
Ποιά συμφέροντα εξυπηρετούν;
Ποιούς βολεύει η σιωπή των Πολιτών;
Ποιοί ελπίζουν να μην ακουστεί ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΚΡΑΥΓΗ;

Ανώνυμε και βολεμένε blogger,
μη βαυκαλίζεσαι, ότι θα τούς τρομάξεις, ούτε ότι, θα τούς εμποδίσεις να προωθήσουν τα σχέδια τους για οικοπεδοποιήσεις και στυγνή εκμετάλλευση της καμμένης γης!

Έχεις λόγο, έχεις ορθή σκέψη!
Ύψωσε τη φωνή σου!

ΑΡΚΕΤΑ ΜΕ ΤΙΣ ΣΙΩΠΕΣ!!!

ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ,
ΟΧΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΟΥ!



Video-clip made by Manos525

Συνειδητοποίηση

Οι άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι, βγήκαν από τα σπίτια τους κι ένωσαν την διαμαρτυρία τους (βουβή μεν, αλλά διαμαρτυρία!) με πολλούς άλλους συνανθρώπους τους.
Κάποιες ώρες, μεγάλης καταστροφής ο άνθρωπος έχει ανάγκη να νιώθει συντροφευμένος...
Έχει ανάγκη να γίνεται μια γροθιά με όλους τους υπόλοιπους και να ενώνει μαζί τους την οργή του!
Να βγαίνει από το καβούκι του και τον μικρόκοσμό του.
Κι αυτό έγινε απόψε στο Σύνταγμα.

Το πλήθος ήταν ετερόκλητο, και φυσικά δεν απαρτιζόταν μόνο από ιστολόγους.
Με μια αναγνωριστική βόλτα, που έκανα μέσα στο πλήθος, δύο πράγματα φάνηκαν ξεκάθαρα:
1ον. Ότι οι περισσότεροι ήταν πλήρως συνειδητοποιημένοι για τον λόγο της παρουσίας τους στο Σύνταγμα
και
2ον. Πολλοί έβγαιναν για πρώτη φορά από τον μικρόκοσμο της ασφάλειας του καναπέ τους...
Αυτό το βρήκα θετικό κι ελπίζω να μη σταματήσει απλά εκεί.
Να είναι μια αρχή για δυναμική παρουσία στις διεκδικήσεις για ποιοτική ζωή σε αυτήν τη χώρα!

Μακάρι ο Έλληνας πολίτης να γίνει τόσο συνειδητοποιημένος κι ευαισθητοποιημένος σε θέματα περιβάλλοντος και ποιότητας ζωής, όσο και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, οι οποίοι αισθάνονται υπεύθυνοι για την συντήρηση και διατήρηση κάθε εδαφικού χιλιοστού των χωρών τους, με αποτέλεσμα να ζουν σε χώρες παραμυθένιες όσον αφορά στο φυσικό περιβάλλον και την αισθητική.

Μακάρι οι πολίτες να μάθουν να διεκδικούν και να μεθοδεύσουν τους τρόπους εκείνους, που θα φέρουν αποτελέσματα...
Μακάρι να ξυπνήσουν, να σηκώσουν ψηλά το κεφάλι και να πάψουν να τρώνε τα σκατά που τούς σερβίρουν...

Ουτοπιστικό όνειρο, ίσως πολύ μακρινό!

Ξέρουμε το ΓΙΑΤΙ

...........

Γιατί οι ΟΙΚΟΠΕΔΟΦΑΓΟΙ γαμάνε και δέρνουν....

Παρ' όλα αυτά....

Activate, γιατί χανόμαστε....

Εν τω μεταξύ, κάτι κουρασμένα "παλληκάρια",
ας μείνουν στο σπίτι τους...

Είναι πολύ γιαυτούς το πανηγύρι του δρόμου...
Είναι βαριά για αυτούς πλέον, η real life...!!!

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ
ΣΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΣΟΥ ΖΩΗ
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΟΥ ΑΝΑΣΤΑΙΝΩ
ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΕ ΣΟΥ ΓΙΑΤΙ...

Μάνος Λοΐζος

Δώστε ΕΜΠΡΑΚΤΗ βοήθεια ΣΗΜΕΡΑ !

Φορτώστε τα αυτοκίνητά σας, τις μηχανές κι ό,τι άλλο μεταφορικό μέσον έχετε και πηγαίνετε στους πυρόπληκτους.
Οι άνθρωποι κάνουν ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΗ για τρόφιμα και νερό!
Για κάποια ρούχα. Για γάλα για τα μικρά παιδάκια!
Εμείς θα φύγουμε σε λίγο για Εύβοια, όσο μπορούμε να πλησιάσουμε, για να προωθήσουμε νερό και τρόφιμα στη Σέτα, ένα πανέμορφο χωριό μέσα στα πλατάνια και τις καρυδιές, που βλέπουμε να καίγεται, χωρίς βοήθεια....

Κάποιοι άλλοι φίλοι θα φύγουν για την Ηλεία!

Ξαναλέω: Φορτώστε τα αμάξια σας με ό,τι μπορείτε, με νερό βασικά και στοιχειώδη τρόφιμα!
Μην ξεχνάτε τα παιδιά!
Εκεί υπάρχουν παιδάκια, που πεινάνε!
Αύριο, μπορεί να είναι τα δικά σας παιδιά!
Εμπρός, μην κάθεστε!
Ας φανούμε ανθρώπινοι!

ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ!

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΗ:
ΒΟΗΘΕΙΣΤΕ ΕΜΠΡΑΚΤΑ ΣΗΜΕΡΑ!!!

Πού είσαστε κύριοι βΟλευτές;

.........


Εδώ ο κόσμος χάνεται και σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος χτενίζεται!
Πού ήσαστε, κύριοι πολιτικοί, όλες αυτές τις ημέρες;
Γιατί δεν εμφανιστήκατε στις πληγείσες περιοχές;
Να δείτε από κοντά τα αποκαΐδια και τη στάχτη;
Να βάλετε τις αγροτικές φόρμες και να πιάσετε μαζί με τους δύστυχους ανθρώπους τους κουβάδες και τις μάνικες;
Ο Μπους, μαλάκας – ξεμαλάκας, ( αποδοκιμάζουμε και την πολιτική του και τον ιμπεριαλισμό, αυτό είναι ξεκάθαρο ! ),
τουλάχιστον έκανε το αυτονόητο, όταν χρειάστηκε κι όταν δοκιμαζόταν η χώρα του από τις πλημμύρες.
Έβαλε τις wellington boots, κοινώς γαλότσες και τα κροκς, και το αμερικάνικο, καρώ, φενελένιο πουκάμισο και πήγε στον τόπο της καταστροφής!
Φάνηκε, έστω και προσωρινά, ένας από τους πολλούς.
Είχε μια κουβέντα παρηγοριάς για τους πληγέντες.
Αυτό, αν μη τι άλλο, λέγεται ψυχολογική υποστήριξη, κάτι που εσείς πανηγυρικά αγνοείτε.

Και ο ελληνικός καλλιτεχνικός κόσμος ( my ass! ), που είναι;
Μην είναι σαν τον Σων Πεν, που ανέβαινε στις ταράτσες να απεγκλωβίσει τους πλημμυροπαθείς των ΗΠΑ;
Μην είναι σαν τον Τζωρτζ Κλούνι, που έτρεχε στα πολεμικά μέτωπα;
Μην είναι σαν την Αντζελίνα, που αγκάλιαζε άρρωστα από aids παιδάκια, χωρίς ίχνος φόβου;
ΌΟΟΟΧΙΙΙΙΙ!
Αυνανίζονται ομαδικά στις κοσμικές παραλίες!
Η Αβάσταχτη ελαφρότητα της μαλακίας που τους διακατέχει!
Μήπως έβαλαν ποτέ το χέρι στην τσέπη να δώσουν έστω και μερικά από ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ευρώ, σε πληγέντες στην Ελλάδα;
Κάτι συναυλιούλες, φιλανθρωπικές, ( my ass ! ) εκ των υστέρων διοργανώνουν!
Τα μισά εκ των εσόδων των οποίων πάνε στην εφορία και ένα άλλο μεγάλο μέρος χάνεται καθ' οδόν για τον τελικό του προορισμό! (όπως γίνεται με όλες τις φιλανθρωπικές οργανώσεις ! )
Αρχίδια μάντολες, δηλαδή!
Έτσι είμαι κι εγώ φιλάνθρωπος, καθώς και ο σκύλος μου!!!
Κύριοι, είστε όλοι pretty pathetic!
Τι λέω; Χειρότερα, ακόμα! Τόσο θλιβερά και οικτρά ανύπαρκτοι!
Και μην ξανακούσω πλείστους-όσους άνοες ιστολόγους να κατηγορούν τους δημοσιογράφους και τους ρεπόρτερς αυτές τις μέρες της μεγάλης συμφοράς!

Ποιός βρίσκεται, ρε σεις σε 24ωρη βάση μέσα στους καπνούς και στην στάχτη, αναπνέοντας κατ’ ευθείαν τον καρκίνο;

Ποιος ξενυχτάει στις πυρκαγιές και έχει να δει το σπίτι του 4 συνεχόμενα 24ωρα;

Ποιος τρέχει στα πολεμικά μέτωπα, με τίμημα να χάνει τη ζωή του ενίοτε;

Ο ρεπόρτερ βγάζει πάντα το φίδι από την τρύπα!

(Δεν αναφερόμαστε βέβαια, στους παρουσιαστές ειδήσεων, που το παίζουν αστέρες!
Ούτε στους καναπεδάτους...
Αυτοί δεν είναι μαχόμενοι δημοσιογράφοι...)

Για όλους τους βολεμένους, ωχαδερφάκηδες και για κάτι κουρασμένα παλληκάρια (πάσης κατηγορίας ) ο λόγος...

Πού ήσαστε κύριε πρωθυπουργέ, όταν ο κόσμος καιγόταν;

Και πού είστε τώρα, που ακόμα καίγεται;;;

Parking του καζίνο στην καμμένη Πάρνηθα

........


Η διεύθυνση του επιχειρηματικού κολοσσού του καζίνο της Πάρνηθας,
έχει στα σκαριά τεράστιο parking
στην περιοχή του καμμένου δάσους.

Το ξέρει κανείς;
Το καταγγέλλει κανείς;
Ή θα το δούμε ξαφνικά ως τετελεσμένο γεγονός και μάλιστα νομιμότατο;

Με τις υγείες μας...

Αναστολή λειτουργίας

..........


Το blog αναστέλει την λειτουργία του, επ' αόριστον,
συμμετεχοντας στο εθνικό πένθος για την απίστευτη ανθρώπινη τραγωδία που ζούμε τα τελευταία εικοσιτετράωρα...

Phillip Glass - Koyaanisqatsi

.......


Close your eyes and feel life

Blossoming
or
Fading away...



KOYAANISQATSI

Close Your Eyes...

Close your eyes... C'mon Fly with me... Άλλο ένα παλιό μου post, που αγαπώ... Αδιαμόρφωτο σκοτεινό ανεξερεύνητο ανέτελλε έδυε Πάλευε να ανορθώνεται να λάμπει να φεύγει να πετά ένοχο αθώο ασαφές ρευστό σχήμα ερωτικό ρίγος στο αίμα ΡΙΓΟΣ στο άζωτο των υγρών σκεύος θείο μοναχικό μόνο διάτρητο ραγίζει εύκολα αστραπιαία σπάει και πάλι ανατέλλει και ξανά δύει μαγνητικά ρευστά κυλούν χάνονται γλιστρούν στα χέρια σου μου χέεται και διαχέεται η σιωπή σου μου λάμπει το δάκρυ σου μου ανατέλλει δύει ατέρμονα ακούραστα αέναα αστραπές αστρόσκονη το χαμόγελό σου μου θλίψη γελάει ξεφεύγει καταλαγιάζει μαζεύεται ένα κουβάρι λύνεται ξανά δένεται χωρίς αιδώ στα δίχτυα σου μου στα κύματά σου μου ταξιδεύω σε γαλαξίες ακροπατώ με αγκαλιάζεις με φτερά κέρινα όχι με τα φτερά σου μου πετάμε γινόμαστε άυλοι εξανεμιζόμαστε στη βροχή στο αγέρι στο σκοτάδι στο φως βυθιζόμαστε σε ρεύματα θερμά και ψυχρά κολυμπάμε σε πελάγη αφουγκραζόμαστε τις ψυχές λαχταράμε να μιλήσουμε με νότες με τις νότες σου μου ακόμα σιωπή ακόμα βυθός ακόμα ρωγμή ακόμα πετάω ακόμα βυθίζεσαι στο χάος σου μου... Lucy 2006

Επιτυχία των bloggers θα ήταν...

Αν το πόρισμα Ζορμπά έβγαινε πρώτα στο διαδίκτυο...

Όμως, όπως πάντα, φυσικά, οι δημοσιογράφοι έβγαλαν τα κάστανα από τη φωτιά...

Εν τω μεταξύ, έχουμε και λέμε:

Τα δωράκια μας:


Δομημένα ομόλογα
Πυρκαγιές (στα μπατζάκια μας ! )
Φωτιές σε όλη την Ελληνική επικράτεια
Ανεργία στα ύψη
Συντάξεις ντροπής
Έντονος ρατσισμός
(αν δεν τούς θέλετε κ. υπουργοί, κάνετε αυστηρούς νόμους να μην έρχονται στη χώρα, όχι να σκοτώνονται στην αναζήτηση λίγου ψωμιού ! )
Παιδεία σε τρισάθλια χάλια
Ρύπανση του περιβάλλοντος
Απουσία έργου ανάπτυξης για την ελληνική επαρχία
Απουσία αντιπλημμυρικών έργων στο κλεινόν
και...
και...
και...

Και το κερασάκι σε αυτήν την τούρτα ( στα μούτρα σας ! )

Η Αβάσταχτη ελαφρότητα του απολιτίκ νεοέλληνα

Τώρα αν εκστομίσω πάλι ένα μεγαλοπρεπές ΟΥΣΤ, θα έχω άδικο;

Όχι, πες μου, θα έχω άδικο;;;;

Βρε, ΟΥΣΤ!!!!

Το Καλοκαίρι του Σαμ ( ένα περυσινό μου post )

........

Το Καλοκαίρι του Σαμ είναι ένα post,
που ανέβασα τον περυσινό Αύγουστο

Αφιερώνεται στον άτυχο Νιγηριανό, που σκοτώθηκε
και σ' ένα καλό φίλο, που μού το θύμισε...


Καυτές, μουσκεμένες νύχτες, γρήγορες ανάσες,
δυνατά γκάζια, και μια jazz που αγκομαχάει...


Η νύχτα είναι καυτή....

Από το μπαλκόνι μπαίνει λίβας. Και κάτι ήχοι.

Μουσικές, μουρμουρητά, λόγια πνιχτά, απρόσωπα. Θόρυβοι διάφοροι και αδιάφοροι. Το παγωμένο νερό δίπλα μου. Δεν κάνει τίποτα. Το λούζομαι συνέχεια.
Η νύχτα ακόμα καίει. Ρίχνω κάτι πρόχειρο πάνω μου και παίρνω τα κλειδιά μου.
Βροντάω πίσω μου τη πόρτα. Δυνατός ο θόρυβος, θα ξυπνήσει όσους κοιμούνται.
Θα ταράξει τους καλοκαιρινούς τους εφιάλτες.
Κατεβαίνω από τις μισοφωτισμένες σκάλες.

Το κλιμακοστάσιο βρωμοκοπάει. Πριν λίγη ώρα κάποιος απολύμανε με χλωρίνη.
Γλιστράει κιόλας. Κατεβαίνω τα σκαλιά δύο-δύο.
Πάντα, όταν κατεβαίνω τα σκαλιά, γλιστράω σαν φάντασμα.

Σαν αερικό φτάνω κάτω. Ο βαριεστημένος θυρωρός μου ρίχνει μια καχύποπτη ματιά. Το πουκάμισό του άτσαλα βαλμένο, ο ιδρώτας το έχει κολλήσει πάνω του. Τα λιγοστά μαλλιά του γυαλίζουν μουσκεμένα κι αυτά.

"Τι θα γίνει με το ρεύμα;" Ρωτάω.
"Πότε θα το φτιάξετε;" Κοιτάζει τα πόδια του και λέει χαμηλόφωνα.
"Περιμένουμε τον τεχνικό. Κάντε υπομονή. Τέτοια ώρα δεν τους βρίσκεις εύκολα".
"Προσέχετε το διαμέρισμά μου, σάς παρακαλώ, θα βγω για λίγο".
"Μείνετε ήσυχη. Θα έχω τα μάτια μου τέσσερα".
Κρυφογέλασα.
Βγήκα στο δρόμο. Έκαιγε το πεζοδρόμιο. Η ζέστη με πήρε από τα μούτρα.
Έβγαλα το λουκέτο από την ασφάλεια και καβάλησα τη Yamaha. Έβαλα μπρος και γκάζωσα στον άδειο δρόμο.
Πήρα την Κηφισίας. Ο αέρας με χτύπησε στο πρόσωπο. Χωρίς κράνος είναι χειρότερα. Μπορεί και καλύτερα όμως. Αν σε κλείσει βέβαια κανένας βλάκας οδηγός στη στροφή πάει, την έβαψες.

Στα φανάρια του Χαλανδρίου μού τη πέφτει από δίπλα ένα αμάξι, μπλε πεζώ. Τα τζάμι του συνοδηγού ανοίγει. Μέσα δυο τύποι τριαντάρηδες. Το κεφάλι του οδηγού σκύβει και ρίχνει το κοινότυπο:
"θες παρέα, κούκλα;"
"Όχι δεν θέλω παρέα".
"Πού πας;"
"Όπου γουστάρω, ρε παιδιά, θέλετε κάτι;"
"Ok, ok".
Ο συνοδηγός μού ρίχνει μια βλοσυρή ματιά.
Γυρίζει στον άλλον:

"Άγρια η γκόμενα. Χέσ' τη μωρέ! Άναψε πράσινο. Ξεκίνα!"

Σανιδώνουν και γίνονται καπνός.

Γκαζώνω κι εγώ. Η νύχτα είναι ακόμα καυτή, η άσφαλτος σιγοβράζει.
Σίγουρα τους 55 βαθμούς C θα έφτασε σήμερα.
Μετά τη γέφυρα στρίβω αριστερά για Μαρούσι. Χαμηλώνω ταχύτητα και κοιτάζω γύρο. Δρόμοι έρημοι. Να αφήσω τη μηχανή στο πεζόδρομο να πάρω ένα καφέ, σκέπτομαι. Ξαφνικά από το πουθενά, πετιέται μπροστά μου μια αλανιάρα γάτα, καφετιά με αγριεμένα μάτια. Κάνω ελιγμό, την αποφεύγω βρίζοντας δυνατά.
Ο δρόμος είναι έρημος, δεν ακούει κανείς έτσι κι αλλιώς.
Όχι να πας κι από γάτα! Δε λέει!
Και καλά αυτές είναι εφτάψυχες! Εγώ είμαι;
Ποιός ξέρει;
Κάτι μού λέει συνωμοτικά, ότι είμαι!
Ρίχνω ένα στραβό χαμόγελο και ψάχνω να βρω καφέ.
Βρίσκω, τελικά.
Ανάσταση!
Κάθομαι στον πεζόδρομο, στο σκαλί ενός κλειστού καταστήματος.
"Το κατάστημα θα παραμείνει κλειστό από 10 έως 25 Αυγούστου".
Μάλιστα.
Απολαμβάνω τον παγωμένο καφέ μου.
Λιγοστοί τύποι, βαρεμένοι από τη ζέστη κυκλοφορούν τριγύρω.
Καβαλάω ξανά τη μηχανή και βάζω μπρος.
Γυρίζω για πίσω.
Πάω για κέντρο.
Η Κηφισίας στην επιστροφή είναι ακόμα πιο άδεια.
Την διασχίζω μέχρι Αλεξάνδρας σε χρόνο dt.
Κατηφορίζω Αλεξάνδρας και στρίβω αριστερά για Εξάρχεια.

Φτάνω πλατεία.

Κάτι γερόντια απαυδισμένα από την κάψα της νύχτας έχουν απλωθεί στα παγκάκια.
Αφήνω τη μηχανή στη Σολωμού και πιάνω μια θέση στο παγκάκι, δίπλα σε ένα ηλικιωμένο, μικροσκοπικό ανθρωπάκι.
"Καλησπέρα". Τού λέω.
"Καλησπέρα σας", μού απαντά μελιστάλαχτα. "Πολλή ζέστη ε;"
"Ναι, ανυπόφορη!"
Ψάχνει να βρει τι άλλο να πει, θέλει να φανεί ευγενικός.

Πάνω που άνοιγε το στόμα να πει κάτι σε: "Πού μένετε εσ...;" μια πνιχτή κραυγή χώθηκε στα αυτιά μας κι αμέσως μετά ένας βαρύς γδούπος.
Μπαφ!

Ακολούθησε μια νεκρική σιγή. Οι γύρο, καψωμένοι απ΄ τη ζέστη, αλληλοκοιτάχτηκαν ερωτηματικά.
Μετά συνέχισαν να κάνουν, ό,τι έκαναν πριν το θόρυβο.
"Τι ήταν αυτό;"
Ρώτησε ο ευγενικός κύριος, κοιτώντας με, με αγωνία.
"Δεν ήταν τίποτα, μην ανησυχείτε. Από κάποια τηλεόραση θάταν.
Με τέτοια ησυχία κι όλα ανοιχτά, οι θόρυβοι απ΄ τις τηλεοράσεις μεγεθύνονται".
Τού είπα καθησυχαστικά.
Καθόμουν όμως στα καρφιά.
"Να σάς καληνυχτίσω τώρα, όμως, πρέπει να πηγαίνω".
"Καλό σας βράδυ, αγαπητή μου".
"Καλό βράδυ και σε σάς".
Κατηφόρισα τη Σολωμού με τα πόδια, δυο πολυκατοικίες πιο κάτω από την πλατεία, από κει που είχε ακουστεί ο θόρυβος και τον είδα στο πεζοδρόμιο.

Ξαπλωμένος μισομπρούμυτα, το κεφάλι σπασμένο και το αίμα μαύρο, πηχτό κυλούσε στις καυτές πλάκες κι άχνιζε σαν να έβραζε.
Τα σκυλιά της γειτονιάς είχαν πλησιάσει και έγλυφαν το αίμα.
Άντρας γύρο στα 55 γυμνός από τη μέση και πάνω, κολλημένος στην Αυγουστιάτικη κάψα του πεζοδρομίου της νύχτας.

Έριξα μια ματιά στα γύρο μπαλκόνια. Όλες οι μπαλκονόπορτες ανοιχτές, υποφωτισμένες, με το μπλε ελεκτρίκ φως της τηλεόρασης να φλασάρει.

Όλοι μακάριοι στην ασφάλεια της ζωής των 45 τετραγωνικών.
Τίποτα δεν μπορούσε να ταράξει τους καλοκαιρινούς εφιάλτες τους.
Έσκυψα κοντά στον νεκρό και πλησίασα το πρόσωπο στο αίμα.
Ήθελα να νιώσω κι εγώ τι ένοιωθαν τα σκυλιά μυρίζοντας το αίμα.

Οσμίστηκα και κατάλαβα.

Την ηδονή και την απέχθεια του αίματος.

Ανηφόρισα πάλι τη Σολωμού.
Καβάλησα τη μηχανή και κατευθύνθηκα προς τα μέρη μου.
Πάρκαρα έξω από την πολυκατοικία, ασφάλισα το εργαλείο και μπήκα στο κτίριο.
Ο θυρωρός κοιμόταν, με το κεφάλι γερτό στο πλάι.

"Καλησπέρα, όλα καλά; Ήρθε το ρεύμα;"

Μισοξύπνησε και μού έριξε μια από κείνες τις καχύποπτες ματιές του.

"Όχι, ακόμα. Από στιγμή σε στιγμή θα το φτιάξουν.
Ξέρετε τώρα, πώς είναι αυτοί και τέτοια ώρα..."
Άρχισα να ανεβαίνω τα σκαλιά, όταν η στριγκή φωνή του τσίριξε πίσω μου.
"Α! Και μια κύρία στον 5ο... έπεσε από το μπαλκόνι.
Ζαλίστηκε.
Θερμοπληξία, είπαν οι γιατροί.
Πρίν λίγο την πήραν. Μόλις τώρα καθάρισα τα αίματα από το πεζοδρόμιο".

Ανατρίχιασα.

Ψυχρό ρίγος με διαπέρασε.

Μέσα στο καυτό σκοτάδι.

Το καλοκαίρι του Σαμ.


Σημείωση: "Το καλοκαίρι του Σαμ" είναι ταινία του Spike Lee.

Spike Lee's "Summer Of Sam"


Αύγουστος 2006

Lucy

Los Olvidados

.....

Los Olvidados - Τα παιδιά με τα λασπωμένα όνειρα...


( Όταν στις 28/4/2006 έκανα αυτό το post...... )


Για την αριστουργηματική ταινία Los Olvidados,
που παίζεται απόψε σε κρατικό κανάλι,
έχω γράψει σε παλαιότερα posts.

Μπορείτε να τα δείτε εδώ:

LOS OLVIDADOS

και

ΕΔΩ

Οδός Ονείρων

.........

Η Νύχτα απλώνει τα υφάδια της
Στην γειτονιά των λασπωμένων ονείρων

Τα αγόρια, τα κορίτσια, τα παιδιά

Κάνουν όνειρα, γλυκά, τρυφερά όνειρα....

Μερικές φορές
καταφέρνουν να τα αγγίξουν
με την πνοή τους

Όμως κάποιες φορές
τα βλέπουν να κυλιούνται στη σκόνη του δρόμου...

Ταξίμι...

..........



Οδός Ονείρων...

Νύχτα, Γαλήνη

Κι ένα κορίτσι τραγουδά

ονειρικές μελωδίες...


Μάνου Χατζιδάκι - Νίκου Γκάτσου

ΕΦΥΓΕ ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ

με το σπαραξικάρδιο ταξίμι
( το πιο θλιμμένο της ελληνικής δισκογραφίας )
από το μπουζούκι
του
Γιώργου Ζαμπέτα

Τραγούδι:
Ζωή Φυτούση

Το

Όνειρο Των Παιδιών Της Γειτονιάς

από την

ΟΔΟ ΟΝΕΙΡΩΝ

μπορείτε να το κατεβάσετε

ΕΔΩ

Ανταύγειες Σε Χρυσά Μάτια

.......


Κάθε κήπος
έχει
μια φωλιά
για τα πουλιά

Κάθε δρόμος
έχει
μια καρδιά
για τα παιδιά...

Στο mini player

"Το ¨Ονειρο Των Παιδιών Της Γειτονιάς"
από την
"ΟΔΟ ΟΝΕΙΡΩΝ"
του
Μάνου Χατζιδάκι
με τον
Γιώργο Μαρίνο

Δημήτρης Χορν

( Όλον τον Αύγουστο, στο blog θα ακούγονται κομμάτια,
που έχει ερμηνεύσει μοναδικά
ο Δημήτρης Χορν,
καθώς και κομμάτια από την
"Οδό Ονείρων"
του Μάνου Χατζιδάκι )

Ο Πολυαγαπημένος.....



Στο mini player ακούγεται το κομμάτι

Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ

από την

ΟΔΟ ΟΝΕΙΡΩΝ

του Μάνου Χατζιδάκι

που ερμηνεύει μοναδικά

ο

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ

Ανταύγειες

Από τι είναι φτιαγμένη η μοναξιά;
Από χωμάτινους δρόμους και σκονισμένα πεζοδρόμια..
Ξέρεις, οι λέξεις που έμειναν μισές
και τα γέλια και τα νυχτερινά φώτα
τα καυτά μεσημέρια και οι αξημέρωτες νύχτες,
το ξεφλουδισμένο δέρμα και η μυρωδιά καρύδας...
και η θαλασσινή σπηλιά, οι πεταλίδες, το γλυκό μουρμούρισμα του μπάτη...
Ξέρεις, η μοναξιά δεν έχει χρώμα,
δεν έχει ύλη,
δεν έχει προορισμό
σαν διαβάτης που έχασε το δρόμο
κι άσκοπα περιπλανιέται μετρώντας τους ορίζοντες
σαν ναυτικός με σπασμένη πυξίδα και σκισμένα πανιά
Ξέρεις, τα χρυσά στάχυα σιγοτραγουδούν τη μοναξιά
σε κάθε φύσημα του αγέρα

Και η βροχή... Α! Η βροχή!
Ποτίζει το δέρμα και καταλαγιάζει τον κουρνιαχτό
Ξέρεις, τα καυτά μεσημέρια σε σκέφτομαι...
Ντάλα ο ήλιος, σκιά καμιά
μόνο μια πέτρα για προσκεφάλι στην φλεγόμενη άμμο
Ξέρεις, νιώθω την αίσθηση του χεριού σου στο δικό μου χέρι...

Ξέρεις...

Lucy 2007

Orson Welles' Historic Broadcast - War Of The Worlds

............

Το 1938, στις ΗΠΑ, ο Orson Welles, σκηνοθετούσε μια σειρά από ραδιοφωνικές εκπομπές, όπου μερικές φορές ήταν ο ίδιος πρωταγωνιστής. Το εγχείρημα ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές και το παρακολουθούσαν εκατομμύρια ακροατές.

Σε ένα από αυτά τα προγράμματα, στις 30 Οκτωβρίου, παραμονή του Halloween, ο καταπληκτικός Welles αποφάσισε να αναμεταδώσει αποσπάσματα από το βιβλίο επιστημονικής φαντασίας, The War Of The Worlds, παρεμβαίνοντας στο κείμενο σκηνοθετικά, για να προσδώσει ένταση και αληθοφάνεια.
Οι συνέπειες αυτής της δραματοποίησης ήταν απρόβλεπτες.

Καθώς τα εκατομμύρια των ακροατών του, παρακολουθούσαν την εκπομπή, η οποία διακοπτόταν από μουσική και από ψεύτικα – φυσικά – έκτακτα δελτία ειδήσεων, τα οποία εκφωνούσαν ηθοποιοί, και τα οποία ανέφεραν, ότι «ένα τεράστιο φλεγόμενο αντικείμενο» κατέπεσε σε αγρόκτημα κοντά στο Grovers Mill, εξέλαβαν αυτά που άκουγαν σαν αληθινά γεγονότα κι άρχισαν να πανικοβάλλονται!
Ένας από τους ηθοποιούς, που έπαιζε τον ρόλο εκφωνητή ειδήσεων, περιέγραφε την επικινδυνότητα της κατάστασης
( υποδυόμενος τον ρόλο του, φυσικά )
ως εξής:

«Good heavens, something's wriggling out of the shadow like a gray snake," he said, in an appropriately dramatic tone of voice. "Now it's another one, and another. They look like tentacles to me. There, I can see the thing's body. It's large as a bear and it glistens like wet leather. But that face. It...it's indescribable. I can hardly force myself to keep looking at it. The eyes are black and gleam like a serpent. The mouth is V-shaped with saliva dripping from its rimless lips that seem to quiver and pulsate....The thing is raising up. The crowd falls back. They've seen enough. This is the most extraordinary experience. I can't find words. I'm pulling this microphone with me as I talk. I'll have to stop the description until I've taken a new position. Hold on, will you please, I'll be back in a minute.»

Βέβαια, στην αρχή της εκπομπής, είχε δοθεί η διευκρίνιση, ότι επρόκειτο απλά για ένα δραματοποιημένο ραδιοφωνικό πρόγραμμα, αλλά πολλοί ακροατές είτε δεν το άκουσαν, είτε δεν το πρόσεξαν, και η επόμενη διευκρίνιση δόθηκε μετά από 40 λεπτά.
Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί εθνικός πανικός, με χιλιάδες τηλεφωνήματα στους αρμόδιους φορείς, που ζητούσαν εξηγήσεις για την «επικινδυνότητα» της κατάστασης, και να αναγκασθεί η αμερικανική ραδιοφωνία να εκδώσει, αληθινά πλέον, έκτακτα δελτία ειδήσεων. Τα οποία βεβαίωναν, ότι δεν υπάρχει καμία εισβολή από τον Άρη.
Και ότι, όλα αυτά ήταν τα σκηνοθετικά τερτίπια και η σύλληψη ενός – πολυτάλαντου και δαιμόνιου – καλλιτέχνη!

Ότι όλα ήταν απλώς simulation.
Μία εκπομπή, μία προσομοίωση!

Τα ιστορικά, ηχητικά ντοκουμέντα της πιο περιβόητης ραδιοφωνικής εκπoμπής EVER ( !!! ) μπορείτε να τα ακούσετε παρακάτω:






Περισσότερες λεπτομέρειες υπάρχουν εδώ , από όπου πάρθηκαν και τα στοιχεία.

Citizen Kane

........

( Όλον τον Αύγουστο, στο blog θα ακούγονται κομμάτια,
που έχει ερμηνεύσει μοναδικά
ο Δημήτρης Χορν,
καθώς και κομμάτια από την
"Οδό Ονείρων"
του Μάνου Χατζιδάκι )

Orson Welles:

Πρόκειται για ένα μεγαθήριο του κινηματογράφου, ένα ιδιοφυές μυαλό, μια πολυδιάστατη προσωπικότητα, έναν δημιουργό, που σφράγισε με τις ταινίες του την 7η τέχνη!
Μόλις προχτές στα σχόλια της εγγραφής μου για το αριστούργημα του Αντονιόνι, ΕΚΛΕΙΨΗ, αναφέρθηκε ο Orson Welles, σαν κορυφαίος δημιουργός, και μόλις δυό μέρες μετά, φιγουράρει σαν η ευτυχέστερη των συγκυριών, η ταινία του «Πολίτης Κέιν» σε αθηναϊκό θερινό κινηματογράφο.
Το σινεμά Ηλέκτρα, το παλιό, καλό σινεμαδάκι, μάς έκανε τη χάρη! Βέβαια, βρίσκεται στην «βαθιά Αθήνα». Κάπου σχεδόν τέρμα Πατησίων, και ως γνωστόν η Πατησίων, από ένα σημείο και μετά, ας πούμε μετά την Αγίου Μελετίου, είναι μια πολύ δυσάρεστη, έως και τραυματική εμπειρία!
Τέλος πάντων, σφίξαμε την καρδιά μας και πήγαμε, γιατί ως γνωστόν η τέχνη θέλει θυσίες!

Ο ήχος στην αρχή είχε κάποια προβλήματα, αλλά στην πορεία διορθώθηκε και απολαύσαμε πραγματικά ένα μεγαλούργημα!
Μια ταινία, τόσο προχωρημένη για την εποχή της, η οποία ξεδιπλώνει τη ζωή του Charles Foster Kane, του μεγιστάνα του τύπου,
( To film γυρίστηκε το 1941. Το σενάριο είναι συνεργασία του Orson Welles με τον Herman J. Mankiewicz. Η ταινία είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του σε ηλικία 25 ετών! )
και σκηνοθετικά και σεναριακά, που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι σημερινή, τόσο τρομακτικά επίκαιρη είναι, μετά μάλιστα και την πρόσφατη είδηση ότι ο σύγχρονος media tycoon, Rupert Murdoch, απέκτησε και την 38η εφημερίδα του, την Wall Street journal.
Κατά κάποιον διαβολικά ειρωνικό τρόπο, στην ταινία αναφέρεται, ότι ο Kane εκδίδει πάνω από 37 εφημερίδες, μεταξύ όλων των υπόλοιπων πλουτοπαραγωγικών πηγών, που ελέγχει.
Φυσικά την εποχή εκείνη, την δεκαετία του '40 και μετέπειτα, ο τύπος και οι κριτικές ταύτισαν τον Κέιν με τον μεγιστάνα του τύπου της τότε εποχής, τον Hearst!




Ο Orson Welles μας βάζει μέσα στο κλίμα της αμφιλεγόμενης προσωπικότητας του Κέιν, καδράροντας το Ζαναντού ( Xanadu ), το τεράστιο παραμυθένιο κάστρο, που έχτισε για να στεγάσει την συζυγική του ζωή με την αποτυχημένη «τραγουδίστρια» Suzan Alexander, την οποίαν έκανε δεύτερη σύζυγό του και την οποίαν ο στενός του φίλος και θεατρικός κριτικός χαρακτήρισε σαν την αποτύπωση του μέσου αμερικανού!
Το Ζαναντού βρίσκεται σε ένα απρόσιτο ύψωμα, και η βαριά καγκελόπορτα φράζει την είσοδο σε όλους τους ανεπιθύμητους εισβολείς με την τεράστια ταμπέλα NO TRESPASSING.
( Έχω κάνει ποστ στο παρελθόν, για την μονομανή προσκόλληση των αμερικανών στο καθεστώς ιδιοκτησίας, που τούς οπλίζει και το χέρι συχνά...)

Ο πολίτης Κέιν, όπως όλοι οι μεγιστάνες, συσσωρεύει αμύθητους θησαυρούς, έργα τέχνης, πίνακες, αγάλματα (τα οποία δεν ανοίγει καν από τα κιβώτιά τους ), στο σύγχρονο παλάτι του, αλλά πεθαίνει μόνος, κρατώντας μια γυάλινη σφαίρα, στην οποία χιονίζει, όταν την αναταράξεις...
Μια μαγική κρυστάλλινη μπάλα, μπροστά στην οποία, όλα τα παιδικά μάτια, ανοίγουν διάπλατα κι έκθαμβα, για τον πανέμορφο, μυστικιστικό κόσμο που ανοίγεται μπροστά τους…





Έτσι λοιπόν, η σκηνοθετική μαεστρία του Orson Welles, και η άφθαστη καλλιτεχνική του μπαγκέτα, συνθέτουν μια πολύμορφη και πολυδιάστατη έναρξη της ταινίας.
1ον. Το παραμύθι, το απόκοσμο, το απρόσιτο, δηλαδή το Ζαναντού,
2ον. μία ταινία μέσα στην ταινία, δηλαδή τα Επίκαιρα, που παρουσιάζουν τον θάνατο του μεγιστάνα και την πορεία της ζωής του, και
3ον. την μαγική κρυστάλλινη σφαίρα, που κρατούσε, σε συνδυασμό με
ΤΗΝ ΛΕΞΗ κλειδί, την τελευταία του πριν πεθάνει,
η οποία γίνεται αφορμή για την ενδελεχή έρευνα της προσωπικότητας του Κέιν.
Μία μικρή ποιητική λέξη: Rosebud, δηλαδή μπουμπούκι!
Κανείς δεν μπορεί να ερμηνεύσει την τελευταία λέξη του μεγιστάνα του τύπου,
κι έτσι σοφά δίνεται η σκηνοθετική λύση: Συνεχή flashbacks, μέσω της έρευνας,
που κάνει ο δημοσιογράφος, ερευνώντας τη ζωή και την προσωπικότητα του Κέιν.

Άλλωστε η σημειολογία των λέξεων Έρευνα / Ερευνητής, διαποτίζει ολόκληρη την ταινία, αφού έτσι ονομάζεται και η πρώτη εφημερίδα του Κέιν:
New York Inquirer.

Η προσωπικότητα του μεγιστάνα, ξετυλίγεται αργά και μεθοδικά. Η ταινία βρίθει συμβολισμών και πρωτοποριακών για την εποχή της λήψεων.



Υποκειμενικά πλάνα, ευφάνταστοι, υποβλητικοί φωτισμοί, χρήση ευρυγώνιων φακών, που προσδίδουν την αίσθηση του δέους, παιχνίδι με τους όγκους και τις διαστάσεις, που συνειρμικά ανυψώνουν ή καταβαραθρώνουν το υποκείμενο,
στη συνείδηση του θεατή, διείσδυση του παρόντος στο παρελθόν και τανάπαλιν, άρτια σκιαγράφηση των δευτερευόντων χαρακτήρων, και μια αφηγηματική διαλεκτική, που ακόμα και σήμερα, πολλοί δημιουργοί θα ζήλευαν, και σίγουρα πολύ λίγοι πλησίασαν.
Το χιόνι σαν υπέρτατο σύμβολο αγνότητας και αθωότητας, είναι το εναρκτήριο λάκτισμα για να εισαχθεί ο θεατής στα γεγονότα!

Και είναι αυτό, που στην συνέχεια θα αναζητά ο ήρωάς μας, αλλά πλέον θα το βρίσκει ουσιαστικά, μόνο στην μαγική, γυάλινη σφαίρα.
Ο μικρός Charles, παίζει αμέριμνος στα χιόνια, και είναι ευτυχισμένος. Πραγματικά ευτυχισμένος!
Η σκηνή του παιδιού μέσα στην υπέρτατη χαρά και ξεγνοιασιά του καδράρεται και παρουσιάζεται μέσα από το υποκειμενικό πλάνο της ματιάς της μητέρας του, η οποία παρακολουθεί το παιδί από το σκοτεινό εσωτερικό του φτωχικού σπιτιού τους. Κατάλευκο χιόνι, παιδικό παιχνίδι, ευτυχία και αγνότητα συνθέτουν τον εξωτερικό χώρο, ενώ μέσα στο σκοτεινό, εσωτερικό χώρο εξυφαίνεται η ίντριγκα.
Η μητέρα προσπαθεί και καταφέρνει να πείσει τον πατέρα να σταλεί ο μικρός Κέιν στην Nέα Υόρκη, όπου τον περιμένουν λαμπρές σπουδές και μέλλον.
Ο μικρός δεν δέχεται ευχάριστα την είδηση και με το μικρό του έλκηθρο, με το οποίο χαιρόταν ζωή και παιχνίδι στο χιόνι, επιτίθεται στο μέλλοντα μέντορά του…

Πολλά χρόνια αργότερα, ο Κέιν είναι ένας ιδεαλιστής νέος, ιδιοκτήτης εφημερίδας. Φιλοδοξεί να σταθεί στο πλευρό των αδύναμων, αναζητά την αλήθεια με πάθος και διακηρύσσει με θέρμη τις αρχές του, στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας του, πιστεύοντας ακράδαντα, ότι θα μείνει πιστός σε αυτές για πάντα. Όταν συντάσσει γεμάτος ενθουσιασμό, την διακήρυξη, ο φίλος του τού ζητά να φυλάξει αυτό το χειρόγραφο, παρατηρώντας, ότι κάποτε θα αποτελεί ιστορικό ντοκουμέντο.
Η ταινία έχει πληθώρα από καταπληκτικές στιγμές και οξυδερκείς διαλόγους, ώστε είναι πολύ δύσκολο να απομονώσει κανείς κάποιους.

Καθώς στην αναζήτηση του νοήματος της μυστηριώδους λέξης Rosebud, ξεδιπλώνονται οι δευτερεύοντες χαρακτήρες της ταινίας, εισχωρούμε κι εμείς οι θεατές, μαζί με τον δημοσιογράφο, σιγά-σιγά και διεισδύουμε στην προσωπικότητα του Κέιν, ή σε αυτό στο οποίο μετεξελίχθηκε ο Κέιν με την πάροδο του χρόνου.
Και αυτή είναι η τραγική ειρωνεία, της ταινίας, και ο λόγος για τον οποίον είναι μια μεγίστη ταινία, διότι περιέχει ψήγματα αρχαίας τραγωδίας. Αυτό δηλαδή για το οποίο αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή, να κρατήσει το public eye μακριά από την ιδιώτευσή του, να απομονωθεί στον δικό του ιδεατά ιδανικό και παραμυθένιο κόσμο, και να υπενθυμίζει αυτή του τη βούληση με την τεράστια ταμπέλα, που προκλητικά «κραυγάζει» NO TRESSPASSING, καταρρέει με απίστευτη ευκολία, για να αποκαλυφθεί, ότι ο μεγιστάνας ήταν διάτρητος.
Μόνος, μοναχικός, εγκαταλελειμμένος!
Όλες του οι ενέργειες σκόπευαν στην κατάκτηση της αγάπης. Αναζητούσε απεγνωσμένα την αγάπη του κοινού του, την αγάπη των γυναικών του, την αγάπη των συνεργατών και φίλων του.

Την αγάπη, που τού στέρησαν όταν ήταν αθώο, τρυφερό παιδάκι...

Την βρήκε;
Η σκηνοθετική μεγαλοφυΐα του Όρσον Γουέλς, φτάνει στο αποκορύφωμα, όταν εγκαταλελειμμένος από την δεύτερη γυναίκα του, στέκεται στο αχανές του μεγάρου του, εξουθενωμένος και μειωμένος, σε αντιδιαστολή με τις τεράστιες διαδοχικές πύλες, που τον εκμηδενίζουν σαν όγκο και σαν οντότητα.



Και έρχεται η αριστουργηματική σκηνή με τους πολλαπλούς καθρέφτες,
( την οποίαν επαναλαμβάνει σαν σκηνή ορόσημο πλέον, στον κινηματογράφο στην ταινία του The Lady From Shanghai, με τη Rita Hayworth ), όπου ο θεατής βλέπει όχι έναν, αλλά πολλαπλούς Κέιν, να αυξάνονται σε βάθος στην οθόνη και κατόπιν να εξαφανίζονται.
Είναι ο αγαπημένος συμβολισμός του Γουέλς, οι πολλαπλές πλευρές της προσωπικότητας του ατόμου, που πρώτος αυτός, με την δαιμόνια δημιουργική του αναζήτηση εισήγαγε στο σινεμά, με το καταπληκτικά λειτουργικό και αισθητικά άψογο εύρημα των πολλαπλών ειδώλων στον καθρέφτη, εύρημα που μιμήθηκαν, ή με το οποίο τον τίμησαν σινεφιλικά αναφερόμενοι στο έργο του, πλείστοι όσοι σκηνοθέτες έκτοτε ,
( στην Κυρία από την Σαγκάη, η προσωπικότητα αυτή συντρίβεται σε χίλια κομμάτια ).



Εδώ το πολυδιάστατο του χαρακτήρα του Κέιν, παραμένει ακέραιο και μυστηριώδες.

Ο δε θεατής γίνεται κοινωνός και συνένοχος του επτασφράγιστου μυστικού της λέξης Rosebud, στην τελευταία σεκάνς της ταινίας, σε αντίθεση με το public eye, τον δημοσιογράφο, δηλαδή, που παραμένει στην απλή επαγγελματική προσέγγιση του μεγιστάνα.

Και ο Γουέλς, αυτός ο ιδιοφυέστατος δημιουργός, μας κάνει κοινωνούς, κλείνοντάς μας το μάτι, συνωμοτικά, επαναφέροντάς μας στην παιδική κατάλευκη αγνότητα, γιατί στην ουσία αγαπάει τον Κέιν του πολύ, και το ίδιο ζητά και από εμάς τους θεατές, να τον αγαπήσουμε και να τον κατανοήσουμε, αποκαλύπτοντάς μας με αριστοτεχνικό τρόπο το κρυμμένο νόημα του μπουμπουκιού…

Λ.Κ. 2007