Ανταύγειες

Από τι είναι φτιαγμένη η μοναξιά;
Από χωμάτινους δρόμους και σκονισμένα πεζοδρόμια..
Ξέρεις, οι λέξεις που έμειναν μισές
και τα γέλια και τα νυχτερινά φώτα
τα καυτά μεσημέρια και οι αξημέρωτες νύχτες,
το ξεφλουδισμένο δέρμα και η μυρωδιά καρύδας...
και η θαλασσινή σπηλιά, οι πεταλίδες, το γλυκό μουρμούρισμα του μπάτη...
Ξέρεις, η μοναξιά δεν έχει χρώμα,
δεν έχει ύλη,
δεν έχει προορισμό
σαν διαβάτης που έχασε το δρόμο
κι άσκοπα περιπλανιέται μετρώντας τους ορίζοντες
σαν ναυτικός με σπασμένη πυξίδα και σκισμένα πανιά
Ξέρεις, τα χρυσά στάχυα σιγοτραγουδούν τη μοναξιά
σε κάθε φύσημα του αγέρα

Και η βροχή... Α! Η βροχή!
Ποτίζει το δέρμα και καταλαγιάζει τον κουρνιαχτό
Ξέρεις, τα καυτά μεσημέρια σε σκέφτομαι...
Ντάλα ο ήλιος, σκιά καμιά
μόνο μια πέτρα για προσκεφάλι στην φλεγόμενη άμμο
Ξέρεις, νιώθω την αίσθηση του χεριού σου στο δικό μου χέρι...

Ξέρεις...

Lucy 2007