Sunday, October 26, 2008

Vicky Cristina Barcelona




Ο Woody Allen, υπεράνω κριτικής πια,
Ευρωπαίος πλέον και με τη "βούλα", νεανικός, ερωτικός και όπως πάντα ερωτιάρης, σκανταλιάρης, πειραματιζόμενος, αναρχικός στο θέμα του έρωτα, έχοντας βιώσει ο ίδιος έρωτες, διαζύγια, απιστίες, φθορές και την αέναη, τρελλή απογείωση της πρώτης φοράς, που δεν παύει να έρχεται, όσο ζούμε και αναπνέουμε,
(άσχετα από τις σχέσεις και τους έρωτες, που έχει αφήσει κάποιος πίσω του)
και για τήν οποία (πρώτη φορά) ζούμε όλοι,
για αυτό το νέο φτερούγισμα δηλαδή, μιας ακόμα φλόγας,
ενός ακόμα τρελλού έρωτα,
αυτός ο θεϊκός Woody, λοιπόν, μάς χαρίζει μια ολόγλυκη,
δροσερή και φρέσκια ματιά, στο τι είναι ο έρωτας, για την πολυπλοκότητα των σχέσεων,
τον σημαντικό ρόλο του σωστού timing,
τη συμβατικότητα του να ζεις μαζί, επειδή το απαιτεί
το κοινωνικό σου status και οι ξεπερασμένες αντιλήψεις.

Μας ξεναγεί στις ομορφιές του μεσογειακού τοπίου και στις εκρήξεις του μεσογειακού ταμπεραμέντου μιας υπέροχης, φλογερής γυναίκας, της Maria Elena, που την ενσαρκώνει εκπληκτικά η Penélope Cruz, επισκιάζοντας τα υπόλοιπα θηλυκά της ταινίας, εξελισσόμενη σε ντίβα,
από εκείνες τις κλασάτες ντίβες του παλιού ιταλικού κινηματογράφου,
ενώ κλείνοντας την ταινία του, το "τρομερό παιδί" του σινεμα, μάς κλείνει συγχρόνως, πονηρά και παιχνιδιάρικα το μάτι, επιβεβαιώνοντάς μας
για αυτό που πάντα γνωρίζαμε:
Ο άνθρωπος είναι θνητός, ο έρωτας κάποια στιγμή σβήνει...
Αλλά εκείνο που μένει ζωντανό και κάνει τη γη να γυρίζει, είναι η διαρκής αναζήτηση και η ατέρμονη λαχτάρα για το νέο, για το άφθαρτο,
για την ερωτική σπίθα, εν κατακλείδι για την ίδια τη ζωή....


Και οι πιο μεγάλοι και ρομαντικοί έρωτες είναι εκείνοι,
που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ!!!

Δια στόματος Javier Bardem, από τον Woody Allen,
για όλους εμάς με αγάπη...

Mr. Woody, σάς έχω πει, ότι σάς λατρεύω;

Λ.Κ. 2008










8 comments:

Flora said...

Lucy of wild flowers...
(αλήθεια πολύ μου αρέσει το όνομά σου!)...
...γράφεις για τον έρωτα, για αυτήν την πρώτη φορά... που λες πως όλοι αυτήν λαχταρούμε... και περιμένουμε ξανά και ξανά...
Λες πως οι πιο μεγάλοι και ρομαντικοί έρωτες είναι αυτοί που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ...

Δεν είναι πως διαφωνώ με αυτά που λες. Όχι. Ισχύουν αυτά, στις περισσότερες των περιπτώσεων.
Μα νιώθω πως έτσι, αναζητώντας δηλαδή πάντα τη μαγεία της αρχής του έρωτα, τα πυροτεχνήματα του "καινούργιου", που κάνουν την καρδιά μας να τρέμει, την ψυχή να πετάει και τα σχετικά... έτσι, τελικά... αδικούμε τον ίδιο τον έρωτα. Γιατί τον θέλουμε πάντα σε μία ηλικία. Σ' αυτήν του παιδιού... Όπως τον ζωγραφίζουνε οι μεγάλοι ζωγράφοι... ξέρεις... με ροδαλά μάγουλα, ξανθές μπούκλες, γλυκά ματάκια... Δεν θα θέλαμε, όμως, αυτό το πλάσμα να μεγαλώσει, να ωριμάσει και να "δέσει";

Λέει κι η Μάρω Βαμβουνάκη: οι νέοι τελικά δεν ερωτεύονται το ερώμενο πρόσωπο. Ερωτεύονται τον έρωτα.

Αυτό δεν είναι αδικία για το ερώμενο πρόσωπο, ε;

Αν δεν μείνεις με τον άνθρωπο που ερωτεύτηκες κι αν δεν μετασχηματίσεις αυτόν τον έρωτα σε βαθιά αγάπη... τον άφησες δεμένο στην παιδική του ηλικία για πάντα. Και φυσικά δεν σε ικανοποιεί πια. Ψάχνεις για έναν νέο. Τον αφήνεις κι αυτόν... Και πάει λέγοντας.
Γιατί ποτέ κανένας από αυτούς δεν ωρίμασε, ώστε να ικανοποιήσει βαθιά την ψυχή μας...
Η εποχή μας θεοποιεί τον ΕΡΩΤΑ. Όμως, η ΑΓΑΠΗ είναι αυτό που αποζητά η ψυχή μας...
Σου εύχομαι ολόψυχα να τη βρεις, να τη χαρείς και να την φυλάξεις για ΠΑΝΤΑ!

kioy said...

Συντονιστήκαμε στον παλμό της...:)

tzonakos said...

Ειναι παράξενη περίπτωση ο Γούντυ Αλλεν. Θα έλεγα σαν αυτούς που μισείς να λατρεύεις.
Εχει φίλους, ή εχθρούς, στη μεση κανέναν.
Εχει όμως να πεί πολλά, πολλά περισσότερα απο άλλους.
Τον θεωρώ ιδιοφυία.

Καλη εβδομάδα.

Antoine said...

Με έχεις κάνει να λατρεύω τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο και να μισώ τον αμερικανικό! Θέλω να δω επιγόντως το "Die Welle" (το Κύμα), ταινία γερμανικής παραγωγής με πολιτικό περιεχόμένο.

Και οι πιο μεγάλοι και ρομαντικοί έρωτες είναι εκείνοι,
που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ!!!


Αχ, νομίζω ότι θα συμφωνήσω, αν και...

Φιλιά πολλά και συνέχισε τις παρουσιάσεις!

markos-the-gnostic said...

κι εμένα με τρελαίνει ο woody αλλά δεν την είδα ακόμη

Lucy of wild flowers said...

Πολλά φιλιά σε όλους, αγαπημένοι μου φίλοι!

Αύριο θα απαντήσω διεξοδικά στα σχόλιά σας.
Μόλις γύρισα από την εξοντωτική ταινία (σε αβαν πρεμιερ) για τους Μπάαντερ-Μάινχοφ!

Καλό σας βράδυ...

Lucy of wild flowers said...

@Flora,

κι εγώ πιστεύω ακράδαντα, ότι το τέλειο είναι κάθε μεγάλος ή και μικρός έρωτας, να μετουσιώνεται σε βαθύ συναίσθημα, που είναι η αγάπη....
Όμως, δεν μπορώ, παρά να διαπιστώσω, ότι αυτή δεν είναι η περίπτωση για την πλειοψηφία των ζευγαριών!

Μακάρι να εξελίσσονταν τόσο ιδανικά τα πράγματα. Μακάρι, να ήταν όλοι ικανοί να αξιωθούν την μεγάλη αγάπη, σαν επιστέγασμα ενός θερμού έρωτα....όμως πόσους τέτοιους ξέρεις εσύ;

Εγώ σχεδόν κανένα...αντίθετα γνωρίζω πολλούς, που συμβιώνουν για τα "πρέπει"...

Κι εγώ εύχομαι να φυλάξω την αγάπη για πάντα, καλή μου, πίστεψέ με, κι εγώ...
Σ' ευχαριστώ πολύ!



@kioy,
χαίρομαι, αγαπητέ μου κινηματογραφόφιλε...




@tzonakos,

"Τον θεωρώ ιδιοφυΐα."
Κι εγώ!

Χαίρομαι, που σε ξαναβλέπω!



@Antoine,
να τον λατρεύεις
και να τον τιμάς δεόντως!

Βεβαίως και θα το δούμε!
Τι έγινε με τη βράβευση;
Περιμένω!


@Μάρκο,
όλους μάς τρελαίνει αυτός!
Να τη δεις και θέλω γνώμη...


Φιλιά σε όλους σας!

"Δημήτριος ο Ταξιδευτής" said...

Mέσα σ' ένα κιβώτιο ή μέσα σ' ένα έπιπλο από πολύτιμον έβενο θα βάλω και θα φυλάξω τα ενδύματα της ζωής μου.
Tα ρούχα τα κυανά. Kαι έπειτα τα κόκκινα, τα πιο ωραία αυτά από όλα. Kαι κατόπιν τα κίτρινα. Kαι τελευταία πάλι τα κυανά, αλλά πολύ πιο ξέθωρα αυτά τα δεύτερα από τα πρώτα.
Θα τα φυλάξω με ευλάβεια και με πολλή λύπη.
Όταν θα φορώ μαύρα ρούχα, και θα κατοικώ μέσα σ' ένα μαύρο σπίτι, μέσα σε μια κάμαρη σκοτεινή, θα ανοίγω καμιά φορά το έπιπλο με χαρά, με πόθο, και με απελπισία.
Θα βλέπω τα ρούχα και θα θυμούμαι την μεγάλη εορτή - που θα είναι τότε όλως διόλου τελειωμένη.
Όλως διόλου τελειωμένη. Tα έπιπλα σκορπισμένα άτακτα μες στες αίθουσες. Πιάτα και ποτήρια σπασμένα κατά γης. Όλα τα κεριά καμένα ώς το τέλος. Όλο το κρασί πιωμένο. Όλοι οι καλεσμένοι φευγάτοι. Mερικοί κουρασμένοι θα κάθονται ολομόναχοι, σαν κ' εμένα, μέσα σε σπίτια σκοτεινά - άλλοι πιο κουρασμένοι θα πήγαν να κοιμηθούν.

Κ.ΚΑΒΑΦΗΣ
(από τα Kρυμμένα Ποιήματα 1877; - 1923, Ίκαρος 1993)