" Όπου κι αν πάω...

..η Ελλάδα με πληγώνει".

Γιώργος Σεφέρης


Αθήνα:
Μια πόλη γεμάτη σκουπίδια στα πεζοδρόμια του κέντρου.
Μια πόλη με τερατούργήματα αρχιτεκτονικής, απρόσωπα και γκρίζα.
Μια πόλη με πράσινο σε επικίνδυνη έλλειψη.
Με κυκλοφοριακή σχιζοφρένεια.
Με χαοτική αντίληψη περί παρκαρίσματος και προτεραιότητας στους δρόμους.
Με ανθρώπους γκρίζους και σκυθρωπούς, όπως τα κτίρια.
Που σε σπρώχνουν, σε ποδοπατούν, στριμώχνονται και βρίζουν σε ημερήσια βάση.
Που οδηγούν με τρελές ταχύτητες μέσα στην πόλη,
μοστράροντας τη λαμαρίνα και έχοντας την ηχορύπανση της cd-σιέρας
στη διαπασών.
Που ξεφωνίζουν στους δημόσιους χώρους και σε καρφώνουν με αδιάκριτο βλέμμα.
(Στο εξωτερικό κάτι τέτοιο θεωρείται μεγάλη αγένεια).

Μεγαλουπόλεις της Ελλάδας:
Στο μεγαλύτερο ποσοστό τους είναι πόλεις απίστευτης αισθητικής αθλιότητας,
γεμάτες κακοτεχνίες δόμησης και απουσία ρυμοτομίας.

Ελλάδα σε χρόνο αντίστροφο.
Ελλάδα με απουσία προοπτικής.
Ελλάδα των εξαθλιωμένων μικροσυμφερόντων.
Ελλάδα που χάνει το τραίνο της Ευρώπης και ρέπει ολοένα και περισσότερο προς την ανατολή και τον τρίτο κόσμο.
Ελλάδα του αραλικιού και της αποχαύνωσης.
Ελλάδα του ρουσφετιού και της ρεμούλας.
Ελλάδα της μίζας και της διαπλοκής.
Ελλάδα της αδιαφάνειας και των υδροκέφαλων τερατουπόλεων.
Ελλάδα των άθλιων οδικών δικτύων.
Ελλάδα της απομύζησης του πενιχρού εισοδήματος των εργαζομένων.

(Στην Ευρώπη δεν πληρώνεις διόδια, είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ότι το κράτος είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟ να παρέχει ασφαλές και σύγχρονο οδικό δίκτυο στους φορολογούμενους πολίτες).

Ελλάδα της συνεχούς λιτότητας εις βάρος των εργαζομένων,
για να χοντραίνουν τα πορτοφόλια των πλουτοκρατών.
Ελλάδα της κάκιστης τηλεόρασης, που όμως σού αξίζει,
γιατί είναι το ίδιο σου το πρόσωπο,
σε παραμορφωτική αντανάκλαση.


Ελλάδα που μάς θυμάσαι λίγο πριν την διεξαγωγή εκλογών
και ζητάς την ψήφο μας.

"Ελλάδα αν θες ν' αλλάξω γνώμη..."
Πρέπει, όχι να μάθεις ν'αγαπάς,
αλλά να γίνεις ΚΡΑΤΟΣ,
ξέρεις...φιλικό στο χρήστη...;

Loreley Lucy 2006