Να χαμογελά...

Οι κήποι εκτείνονταν μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι.
Αμίλητοι και ακίνητοι μέσα στη σιγαλιά της νύχτας.

Μια βροχή ρυθμική στάλαζε τον καημό της πάνω στα φύλλα των θάμνων, κι αυτά έγερναν σιωπηλά και υποταγμένα λυγίζοντας από τα δροσερά δάκρυα.
Τα βήματά του έσπασαν τη βουβαμάρα της ώρας τούτης.
Αργόσυρτα, κουρασμένα.

Ανάσανε βαθειά το νοτισμένο χώμα με κείνη τη στυφή και γλυκειά μυρωδιά που σχεδόν του άφηνε μια θαμπή γεύση στο στόμα από ρίζες και αγριόχορτα.
Βρήκε μπροστά του ένα πέτρινο πεζούλι, γυάλιζε κάτω από το αμυδρό φως που σκόρπιζε το φανάρι καταμεσής του κήπου.

Σκούπισε με την παλάμη του τα νερά, που σχημάτιζαν λιμνούλα και κάθισε.
Δεν ένοιωσε αν βράχηκε, στην ουσία δεν ένοιωθε και πολλά εκτός από αυτήν την στυφόγλυκη μυρωδιά του νοτισμένου κήπου.
Έβγαλε από την τσέπη του τα τσιγάρα του και τα σπίρτα. Αν ήταν τυχερός θα μπορούσε να ανάψει, αν τα σπίρτα δεν είχαν νοτίσει δηλαδή.
Δεν ήταν τυχερός, τα σπίρτα ήταν νοτισμένα. Τα πέταξε στο πλάι, πάνω στο βρεγμένο πεζούλι, κρέμασε ένα τσιγάρο στην άκρη των χειλιών κι έμεινε να κοιτάζει τις σταγόνες της βροχής που έπεφταν μπροστά από το φανό σχηματίζοντας ορδές από φευγάτες αναλαμπές.

Προσπαθούσε να θυμηθεί τι έκανε εκεί αυτή την ώρα. Τίποτα, κενό. Θαρρείς πως είχε ξεχάσει ποιός είναι. Κι όμως θυμόταν πολύ καλά το όνομά του, πού είναι το σπίτι του, με ποιόν μίλησε τελευταία φορά. Ναι, αλήθεια, τα θυμόταν όλα αυτά, ή μήπως νόμιζε πώς τα θυμόταν;
Κοίταξε κάτω στο υγρό χώμα. Μικρά αυλάκια νερού κυλούσαν κάτω από τα παπούτσια του. Η βροχή δυνάμωνε. Έριξε μια ματιά στο ρολόι του. Τρεις και τέταρτο τα ξημερώματα. Άγρια ώρα, σκέφτηκε. Ώρα για τους τρελούς ή τα φαντάσματα, ώρα για τους δραπέτες.
Οι δραπέτες της νύχτας. Το είπε φωναχτά. Του άρεσε, που η φωνή του βραχνή και μπάσα διέκοψε την τεμπέλικη σιγή.

Το επανέλαβε αρκετές φορές, τον άκουγε μόνο η βροχή και οι φυλλωσιές και η απάντηση ερχόταν από το μουρμουρητό που έκαναν οι σταγόνες. Να δραπετεύω, σκέφτηκε. Αυτό είναι, να δραπετεύω.
Με ποιόν τρόπο και από πού;

Δεν έχει σημασία, σκέφτηκε, μη μπορώντας να δώσει σαφή απάντηση, πράγμα που τον ενόχλησε, αλλά προτίμησε να το απωθήσει κάνοντας τον αδιάφορο. Σημασία έχει που δραπετεύω και το ξέρω. Σημασία έχει που νοιώθω ελεύθερος να μιλάω, έστω κι αν μού απαντάει μόνο η βροχή.



Ανάσανε ανακουφισμένος. Άπλωσε το χέρι και χάιδεψε ένα φύλλο, που είχε πέσει στο γόνατο, πάνω στο βρεγμένο παντελόνι του.
Το πήρε στοργικά και το απίθωσε στο χώμα. Εκεί ανήκε, θα γινόταν όμορφο λίπασμα για την βλάστηση.

Η βροχή δυνάμωσε κι άλλο, τα ρυάκια νερού κάτω από τα πόδια του έγιναν πιο ορμητικά, αλλά εκείνος τα ένοιωθε σαν φιλική συντροφιά.
Τα μαλλιά του έπεφταν στο μέτωπο και το νερό αυλάκωνε το πρόσωπό του. Τα σφούγγισε και σκούπισε τα νερά.
Τι παράξενο, ένοιωθε 18 χρονών.
Δεν τον ένοιαζε που είχε βραχεί πλέον ως το κόκαλο, που τα μαλλιά του έσταζαν, το ίδιο και τα ρούχα του.

Καθώς είχε τραβήξει τα μαλλιά προς τα πίσω, με το σακάκι ξεκούμπωτο και τη γραβάτα χαλαρή, σχεδόν λυτή, έμοιαζε με δανδή του περασμένου αιώνα, που μόλις είχε φύγει από το πάρτι της ζωής του, αφού είχε πρώτα φιλήσει παθιασμένα την αγαπημένη του.
Η σκέψη αυτή τον έκανε να χαμογελάσει.
Λίγα πράγματα πια μπορούσαν να τον κάνουν να χαμογελά.
Ο δραπέτης δανδής!
Ναι, του άρεσε αυτό, θα το κρατούσε, μαζί με την βροχή, με τα βρεγμένα ρούχα, με την μυρωδιά από το νοτισμένο χώμα, με τα άχρηστα σπίρτα, με το μοναδικό φανάρι, που φώτιζε το σκοτεινό κήπο.

Ναι, είχε ένα, έστω ένα μοναδικό λόγο να χαμογελά.

Σηκώθηκε αργά, μειδιώντας κι άρχισε να σέρνει τα κουρασμένα βήματά του καθώς η νύχτα δραπέτευε.

Lucy 2006