Monday, July 24, 2006

Κούρος



Στις κρήνες τις ρωμαϊκές
μεσ' τα δημόσια τα λουτρά
την κόμη σου την ούλη
την αρχαϊκή
τη λούζεις σε γάργαρα
τρεχούμενα νερά.
Οι βόστρυχοί σου λαμπυρίζουν
κι άρωμα ηδονικό αναδίνουν.

Στα δάχτυλά μου τιθασσεύω
τις μπούκλες τις χρυσόξανθες
που μ' έκσταση και δέος
αγγίζουν
την εκθαμβωτική σου
φωτεινότητα από αλάβαστρο
φτιαγμένη,
Κούρε, που αναπαύεις
τους μύες σου τους τορνευτούς
σε κρύσταλλο καθάριο
νερό πηγής.

Απλώνεις, Κούρε, το χέρι
το νευρώδες
και με αναθυμιάσεις
ιαματικές του νου
με κυριεύεις
σ' αγγίγματα, αγάλματα
αμάγαλμα
της μορφής σου
της ατόφιας.

Κούρε μου, σκύβω
το χέρι σου κρατώ
το φίλημά σου
παίρνω.

Στης ωραιότητάς σου
τους λαβύρινθους
εγκλώβισέ με
κι άσε με
το μίτο μου
δια παντός
να χάσω.

Μέσα στις κρήνες τις ρωμαϊκές
μέσα στα μάρμαρα της αγοράς
στα λαξευτά σου μάτια
στους μύες τους λαχταριστούς.

Loreley Lucy © 14/7/2006

Σημ. Η φωτογραφία τραβήχτηκε
στις 15/07/06 στις 09:59 πμ
στην Vicenza
Το ρολόι της φωτογραφίας
πάει λίγο πίσω

5 comments:

par-i-saktos said...

Σε ευχαριστω για την αφιερωση κοπελια! Δεν μου ειχαν αφιερωσει ποτε ποιημα μεχρι σημερα!
λοιπον θα σου εκμυστηρευτω κατιτις...Οταν ημουν φανταρος (πολυ προσφατα) ειχα πολλες στιγμες μελαγχολιας...στις οποιες στιγμες εγραφα στιχακια...Μου ερχονταν απλα στο μυαλο μικρα στιχακια (περισσοτερο σε στιλ πλακας) σε βαθμο που μια φιλη μου με εβαλε να της βγαλω ενα παρομοιο στιχακι σε ενα παρτι για να το αφιερωσει σε εναν φιλο που θα ταξιδευε για πολιτειες μακρινες!

Και οταν πρωτο-ερωτευτηκα την κοπελα μου (ακομα φανταρος) εγραφα στιχακια (πολυ πιο σοβαρα τωρα) στα αγγλικα που περιεγραφαν τις διαφορες συναισθηματικες μου φασεις...
ισως τελικα να μην ειμαι τοσο 'εκτος' :-)
Δεν εχει σημασια, απλα ηθελα να καταληξω στο οτι μονο σε στιγμες μεγαλης χαρας αλλα κυριως στεναχωριας και μελαγχολιας καταφερνα να εχω εμπνευση να γραψω κατι τετοιο...

Εσυ;Σε τι φασεις γραφεις περισσοτερο;

Loreley-lucyluce said...

Καλημέρα!
Παρακαλώ, δεν κάνει τίποτα, που λέει κι ένας φίλος. LOL

Τελικά, δεν είσαι και τόσο εκτός.
Πολύ θα ήθελα να διαβάσω τα στιχάκια σου, ιδίως στα αγγλικά!

Το γεγονός ότι άρχισες να γράφεις όταν ήσουν φαντάρος, δείχνει ότι έχεις το "μικρόβιο", δλδ όταν αισθάνεσαι έντονα πράγματα πρέπει να τα βγάλεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Το γράψιμο είναι λύτρωση για μάς τους ίδιους αποκλειστικά, αν κατορθώσει να αφορά και σε μερικά άλλα άτομα, τότε είναι σημαντικό για μάς.
Αν όχι, δεν έχει και μεγάλη σημασία!
Πολλοί ερίζουν για το τι είναι ποίηση και πώς πρέπει να γράφει κάποιος.
Δεν υπάρχει τέτοιο ζήτημα. Είναι επίπλαστο!
Ποίηση είναι αυτό που νοιώθει κάποιος και που κάποιον άλλον ίσως τον αφήνει αδιάφορο.
Θες ένα απλό παράδειγμα; Για μένα ποίηση είναι το να περπατάω σε ένα δρόμο με δέντρα, καθαρή ατμόσφαιρα, οξυγόνο να αναπνέω και απουσία ηχορύπανσης. Να συνυπάρχουν αρμονικά πεζοί, ποδηλάτες, άνθρωποι με ειδικές ανάγκες και να σέβεται ο ένας τον άλλον.
Το έζησα αυτό πρόσφατα στο ταξίδι μου.
Ποίηση υπάρχει και είναι εκεί που ο άνθρωπος σέβεται τον χωροχρόνο τον δικό του και των άλλων.

Πότε γράφω εγώ;
Όταν η ποίηση βρίσκεται ολόγυρά μου, ή όταν η πλήρης απουσία της με πληγώνει.

Πω πω, δεν συνηθίζω να γράφω τόσο μεγάλα σχόλια, με παρέσυρες...
LOL

:-))))

Loreley-lucyluce said...

Επίσης, σού επιτρέπω ( LOL )
να με λες Loreley,
αν και αυτό έπρεπε να το γράψω σαν απάντηση στο δικό σου blog!

Πού είπαμε πως ετοιμαζόμαστε να πάμε τώρα;
Εγώ πάντως ετοιμάζομαι
πυρετωδώς.
:-)))

aliscia said...

Here are some links that I believe will be interested

Loreley-lucyluce said...

fuck with the log in trouble!