Η Νύχτα απλώνει τα υφάδια της
Στην γειτονιά των λασπωμένων ονείρων
Τα αγόρια, τα κορίτσια, τα παιδιά
Κάνουν όνειρα, γλυκά, τρυφερά όνειρα....
Μερικές φορές
καταφέρνουν να τα αγγίξουν
με την πνοή τους
Όμως κάποιες φορές
τα βλέπουν να κυλιούνται στη σκόνη του δρόμου...
4 comments:
Πολυ ωραιο το "ρετρο" σου ως κλιμα και ως αποψη, ειναι σαν να εχεις αναμνησεις απο κατι που δεν εζησες
Οι νοσταλγικές μελωδίες, οι παλιές ταινίες, κάποιες γειτονιές στα Αναφιώτικα, και τα παιδιά...
Τα ζούμε, είναι μέσα μας, είμαστε εμείς, το κληροδότημα των γονιών μας...
:)))
@confused,
:-)))
Χαίρομαι, που σού αρέσει...
Post a Comment