Monday, March 10, 2008

There Will Be Blood


Στα ηχεία μας σήμερα:
Violin Concerto in D major Op.77
Allegro giocoso
του
Johannes Brahms
(Από το soundtrack της ταινίας)


One Man's Masterpiece ( Paul Thomas Anderson )

One Man Show ( Daniel Day-Lewis )

Based on the novel OIL
by
Upton Sinclair

Ο Paul Thomas Anderson ήταν ένα μειράκιον σχεδόν, όταν έκανε την πρώτη του μεγάλη επιτυχία το περίφημο Boogie Nights το 1997, σε ηλικία περίπου 26 ετών, με ωριμότητα, σοφία και τολμηρή διείσδυση σε τραχείς και δαιδαλώδεις κόσμους, στα καταγώγια και τους παράδρομους του λαμπερού Χόλιγουντ, αγγίζοντας το ευαίσθητο και αμαρτωλό θέμα των pornostars. Είχε βέβαια προηγηθεί το Hard Eight, εξίσου τολμηρό και σκηνοθετικά άψογο.
Συνεχίζει με την υπέροχη Magnolia του, όπου κατόρθωσε να εκμαιεύσει την καλύτερη ερμηνεία που έδωσε ποτέ ο Tom Cruise, αλλά και όλου του υπόλοιπου καστ, με αποκορύφωμα την συγκλονιστική ερμηνεία του Jason Robards, για να μάς δώσει λίγα χρόνια αργότερα το τρυφερό, γλυκόπικρο ρομάντζο Punch-Drunk Love (2002).

Μα ποιός είναι τέλος πάντων αυτός ο νεώτατος δημιουργός, σκηνοθέτης-συγγραφέας-παραγωγός, που με κάθε νέα δημιουργία του είναι ένας άλλος;
Κάποιος διαφορετικός;
Ο ίδιος έχει πει σε παλαιότερη συνέντευξή του, ότι φιλοδοξεί να καταπιαστεί
ΜΕ ΟΛΑ τα κινηματογραφικά είδη, επειδή πολύ απλά ξέρει,
ότι μπορεί να το κάνει με επιτυχία!

Και ποιός, τελικά, μετά από το ανατριχιαστικά αποτροπιαστικό νέο του αριστούργημα
THERE WILL BE BLOOD, μπορεί να τον αμφισβητήσει;
Ουδείς, αγαπητοί μου, σάς διαβεβαιώ!
Διότι ο κύριος Anderson, με την νέα του δημιουργία, όχι μόνο μπήκε με τιμές και δόξες στο πάνθεον των μέγιστων της 7ης Τέχνης, αλλά για άλλη μια φορά κατόρθωσε να αποσπάσει άλλη μια μοναδική ερμηνεία από τον πρωταγωνιστή του οδηγώντας τον κατ' ευθείαν στο Όσκαρ!
Και βέβαια, αν υπήρχε μια χρονιά, που το Όσκαρ σκηνοθεσίας (τουλάχιστον!) θα μπορούσε να μοιραστεί σε δύο ταινίες, αυτή θα ήταν η φετινή!
Η μουσική στο There Will Be Blood είναι ο βασικός μοχλός, που κινεί και αναμοχλεύει το δέος. Μια πλημμύρα ήχων, αρμονιών και δυσαρμονιών αναβράζει άλλοτε σε minor κι άλλοτε σε major κλίμακες, όπως ακριβώς αναβράζει και το πανάκριβο χρυσάφι της γης.
Η πρώτη σκηνή είναι ένα οξύ, δυσάρεστο άκουσμα, ένα τρόχισμα μετάλλων μεταξύ τους, ήχος πρωτόγονος και ανατριχιαστικός!
Κι αυτή πρώτη ανατριχίλα, που διαπερνάει την ραχοκοκκαλιά, συνοδεύει τον θεατή σε όλη την διάρκεια της ταινίας, επικουρούμενη από το άλλοτε, επίσης ανατριχιαστικό, κι άλλοτε ζοφερά επιβλητικό ηχητικό σφυροκόπημα, για να ολοκληρωθεί με το

Violin Concerto in D major Op.77,
Allegro giocoso
, του Johannes Brahms, στα credits του τέλους!
Ένα ψηφιδωτό, που τα κομμάτια του συντίθενται αργά, ο Θεός, ο δαίμονας, οι δεισιδαιμονίες,
η απάρνηση όλων των συναισθημάτων, των φόβων και όλων των μεταφυσικών εμμονών, είναι το θέμα με το οποίο καταπιάνεται σε όλες του τις ταινίες ο Anderson, στην κάθε μια θωπεύοντάς το με διαφορετικό τρόπο.
Εδώ το puzzle συμπληρώνεται με την τελευταία ψηφίδα, αυτή του αίματος.
Στο αστραφτερό πάτωμα της πλούσιας κατοικίας του ο oil man, o πετρελεάς, έχοντας απαρνηθεί όλες τις άλλες του ιδιότητες, ακόμα κι αυτήν του family man,
για την οποίαν υπερηφανευόταν και η οποία ήταν το άλλοθί του για να καρπώνεται εύκολα, ανώδυνα και ειρηνικά απέραντες εκτάσεις γής, οι οποίες κόχλαζαν κολασμένα από τον μαύρο χρυσό, που κουβαλούσαν στα σπλάχνα τους, συντρίβει με πολλαπλά χτυπήματα όλες τις αμαρτίες, τις δεισιδαιμονίες, όλες τις θρησκοληπτικές εμμονές
και τις θεόσταλτες αποκαλύψεις προσωποποιημένες στον γλοιώδη και άπληστο ιερέα, για να μείνει στο τέλος μόνος κυρίαρχος, αυτός και το μαύρο χρυσάφι!
Λιωμένος από το ποτό, αλλά αμετανόητος!
Φιγούρα, όχι τραγική, αλλά πρωτοζωική και αρχέτυπη!
Λιγομίλητος, χωρίς συναισθήματα, αλλά όχι απογυμνωμένος!
Ανοχύρωτος αλλά όχι ηττημένος!
Με απέχθεια για την πλειονότητα των...ανθρώπων!
Αυτό το σχεδόν primal being, είναι απείρως πιο διαφανές (κι ας είναι μόνιμα βουτηγμένος στο πετρέλαιο) από τον δαιμονικό ιερέα, τον Ηλάι,
ο οποίος σκιαγραφείται πολυσύνθετα διαβρωμένος, θολός, βρώμικος, παραληρηματικός, ( ο ιδεοληπτικός θρησκευτικός ιδεασμός του, αποδίδεται τόσο έντεχνα από τον νεαρό Paul Dano, που άνετα θα μπορούσε να συγκριθεί με τον αριστουργηματικό "Apostle" του Robert Duvall ! - αν δεν το έχετε δει ακόμα, σας παρακινώ να το δείτε! ) εξουσιαζόμενος τόσο από γήινες όσο και από δαιμονικές εμμονές, ώστε ακόμα κι ο σταυρός στο στήθος του
φαντάζει εργαλείο του διαβόλου.
Η ταινία δεν είναι απλά το μωσαϊκό μιας εποχής στην αναζήτηση του μαύρου χρυσού!
Ο Anderson της δίνει τρομακτικές διαστάσεις.
Αντιστρέφοντας τα είδωλα, ανατρέποντας τους κανόνες, ο πετρελεάς αναδεικνύεται ο αυθεντικότερος όλων, αφού όλες του οι πράξεις υπαγορεύονται από μια άγραφη δική του ηθική, που είναι πιο ακέραιη από αυτή των θρησκόληπτων και φοβισμένων ανθρώπων, οι οποίοι εκστασιασμένοι αναζητούν το Αίμα του Κυρίου, μέσα στην εκκλησία της 3ης αποκάλυψης του σεληνιασμένου Ηλάι!


Η σχέση του Daniel Plainview με την γη και το πετρέλαιο, είναι σχέση ερωτική, σχέση παθιασμένη, παροξυσμική!
Το προϊόν αυτής της οργασμικής σχέσης, το χρήμα, παρά το γεγονός ότι είναι το τρυφερό φιλέτο, που αφηνιασμένα αγωνιά να γευτεί, τελικά δεν φαίνεται να κινεί τα νήματα των επιδιώξεών του. Η κατάκτηση του αδύνατου τον στοιχειώνει!
Αποκτά μεγάλα κεφάλαια, γίνεται μεγιστάνας του μαύρου χρυσού, αλλά εξακολουθεί να κοιμάται στο πάτωμα. Όμως ποτέ δεν σέρνεται στο χώμα!

Ο Daniel Plainview είναι ο πιο γήινος και "αμόλυντος" άνθρωπος της ταινίας!
Και ο Daniel Day-Lewis με την βαθιά, γεμάτη όγκο φωνή του και την μοναδική του
ικανότητα να "ντύνεται" τους ρόλους του,
έχει δώσει μια καταπληκτική ερμηνεία!


Λ.Κ. 2008

7 comments:

Μιχαήλ Angel said...

Καλησπέρα Λούσυ μου.
Ο Ντάνιελ είναι η πεμπτουσία της εσωτερικής ερμηνείας. Η ταινία θα γράψει ιστορία! Και ο Άντερσον το έχει ήδη το μελλοντικό ή τα μελλοντικά όσκαρ στο τσεπάκι του. Μάκια πολλά-πολλά

Μιχαήλ Angel said...

Οι radiohead φανταστικοί? Αλλά και ο Μπραμς υπέροχος!

lucy of wild flowers said...

@Μιχαήλ μου,
τι άλλο να πω;
Συμφωνώ και επαυξάνω!
Μα, ναι!
Ok, computer!
Το έχω.
Λέω να ανεβάσω κάτι αυτές τις μέρες, να δέσει και με κάποιο ποστ!

Φιλάκιαααα!

"Δημήτριος ο Ταξιδευτής" said...

για μενα η καλυτερη ταινια των 3 τελευταιων χρονων...
πολυ feminine το ρολογακι,μου ηρεσε !
τα παπαδακια τωρα τι ταθελες;

βαλε κατι απο γουοτερχαους ή απο γυζη ...ανοιξη εχουμε η Περσεφονη γυριζει και η Δημητρα εχει χαρες, τα παπαδακια βρηκες... λολ

φιλακια λουση
καλημερες
ΥΓ
επανηλθες βλεπω στους γνωριμους ρυθμους μετα το επαναστατικο αντιεξουσιαστικο 15θημερο, προς τερψην και παιδειαν του φιλοθεαμονος κοινου του ιστολογιου σου...(ξερω οτι διαβαζοντας αυτο θα ανεβασεις στροφες), αλλα μου αρεσει να σε πειραζω....

lucy of wild flowers said...

@Δημήτριε,

και για μένα μια από τις καλύτερες!
Σ' άρεσε το ρολογάκι, ε;;;
Χαίρομαι!
Για τον Ραφαέλο της προμετωπίδας:
Είναι λεπτομέρεια ενός από τους πιο καταπληκτικούς πίνακες, ever!
Άλλωστε, αυτά τα αλλάζω κατά την διάθεσή μου, που ενίοτε ακολουθεί την εποχή και ενίοτε όχι!

Α! Δεν κατάλαβες καλά!
Αυτό το μπλογκ δεν χαϊδεύει αυτάκια...
Μακριά από μας κάτι τέτοιο!

Και φυσικά, πού χρόνος για να ανεβάσω στροφές για τα blogs;
Εδώ δεν προλαβαίνουμε να φάμε...
Χα χα χαααα!

Φιλί!

lucy of wild flowers said...

@Μιχαήλ,

Radiohead,
αφιερωμένοι εξαιρετικά...

Ilias Dimopoulos said...

Δεν ήρθα εδώ να καταθέσω την σοβαρή, νομίζω, διαφωνία μου με την καλλιτεχνική σημασία της ταινίας.

Χαίρομαι όταν διαβάζω σχολιασμό σου για ταινίες και επειδή απείχα καιρό, πέρασα για μια ακαθιέρωτη καλησπέρα.

Γλυκιά μου.